Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Sproch

Protokolant: Ewelina Gibes

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Jeleniej Górze, na rozprawie

sprawy z powództwa J. Z.

przeciwko K. L. (1), B. L., R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo wobec K. L. (1), R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L.;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego K. L. (1) kwotę 7217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  wyrok jest wyrokiem zaocznym wobec R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L.;

IV.  umarza postępowanie wobec B. L..

Sygn. akt I C 231/16

UZASADNIENIE

Powód J. Z. domagał się zasądzenia od pozwanych: K. L. (1), B. L., R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L. renty w kwocie 2.500 zł miesięcznie. Z uzasadnienia pozwu wynika, że powód roszczenie swoje wywodził z faktu, że jest osobą niepełnosprawną na skutek wypadku, do którego doszło w czasie, gdy powód był dzieckiem i znajdował się pod opieką pozwanych.

Pozwany K. L. (1) reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany zarzucił, że powód i pozwani są osobami obcymi wobec siebie, nie łączy ich, ani nigdy w przeszłości nie łączyło ich pokrewieństwo lub powinowactwo. Nigdy nie zostało wydane jakiekolwiek orzeczenie sądowe lub decyzja uprawnionego organu, które nakładałoby na któregokolwiek z pozwanych obowiązek pieczy nad powodem. Pozwany wskazywał, że według jego wiedzy w latach 1992/93 (czas, gdy według powoda zrobiono mu krzywdę) pieczę nad małoletnim wówczas powodem sprawowali jego rodzice. Żaden z pozwanych swoim zawinionym działaniem lub zaniechaniem nie doprowadził do niepełnosprawności powoda. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia.

Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w L. w dniu 29 stycznia 2016 r. powód zmienił powództwo domagając się zapłaty od pozwanych odszkodowania w kwocie 320.000 zł.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym w J. w dniu 13 maja 2016 r. powód sprecyzowała podstawę faktyczną powództwa podając, że jego rodzice oddali go w opiekę rodzicom R. L.- B. i K. L. (1), aby powód mógł się z nim bawić. Rodzice R. zabrali go do znajomej rodziny zamieszkałej w Ś.. Podczas zabawy powód spadł z „trzepaka”. Na skutek upadku u powoda wystąpił krwiaka podczaszkowy. W wyniku doznanych obrażeń powód ma całkowicie sparaliżowaną prawa stronę ciała oraz problemy z wymową. Powód podał, że R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L. pozywa dlatego, że błędnie informowali go jak wyglądało zdarzenie oraz dlatego, że są to osoby najbliższe dla B. L. i K. L. (1). Powód podniósł także zarzut sprzeczności podniesionego zarzutu przedawnienia z zasadami współżycia społecznego.

Po wydaniu postanowienia o zawieszeniu postępowania wobec B. L. powód cofnął wobec niej pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest osobą niepełnosprawną od 7 roku życia. Ma znacznie ograniczoną możliwość samodzielnej egzystencji.

Dowód: orzeczenie o niepełnosprawności z 14.08.2015 r. k. 32, orzeczenie nr (...) k. 33.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód domagając się zasądzenia kwoty 320.000 zł roszczenie swoje wywodził z przepisów art. 444 § 1 k.c. ( W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.) i 445 § 1 k.c. ( W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.) w zw. z art. 415 k.c. ( Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.).

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Obowiązkiem powoda było więc udowodnienie faktów, z których wywodził skutki prawne, tj. odpowiedzialność pozwanych. Takich dowodów powód nie zgłosił w pozwie, ani na rozprawie (na rozprawie w dniu 13.05.2016 r. wnosił jedynie o wyznaczenie terminy do zgłoszenia dowodów z zeznań świadków). Powództwo jako nieudowodnione podlegało więc oddaleniu.

Za uzasadniony uznać należy także podniesiony przez pozwanego K. L. (1) zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 442 ¹ k.c.:

§ 1 Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

§ 2 Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

§ 3 W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

§ 4. Przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności.

Jeżeli do zdarzenia, na które powołuje się powód doszło w 1992 lub 1993 r. to niewątpliwie ewentualne roszczenia powoda są przedawnione. Powód nie wskazał żadnych konkretnych okoliczność z powodu których można byłoby uznać, że podniesienie zarzutu przedawnienia jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w okolicznościach przytaczanych przez powoda brak jest przepisów, na podstawie których można byłoby rozważać odpowiedzialność R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L.. Samo ewentualne błędne wskazywanie okoliczności zdarzenia nie ma wpływu na jego skutki. Podstawą odpowiedzialności tych osób nie może być także ich pokrewieństwo z osobami wskazywanymi przez powoda jako bezpośrednio odpowiedzialne za szkodę.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu co do zasady wydane zostało na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzone koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 7.200 zł oraz koszty opłaty skarbowej od przedłożenia dokumentu pełnomocnictwa (17 zł). Zgodnie z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) stawka minimalna wynagrodzenia przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 200.000 zł wynosi 14.400. Pozwany K. L. (1) domagał się 50% z tej kwoty.

Na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzy postępowanie wobec B. L..

Pozwani R. L., K. L. (2), D. L., P. L. i J. L. nie udzielili odpowiedzi na pozew, ani nie stawili się na rozprawie. W związku z czym wyrok wobec niech jest wyrokiem zaocznym (art. 339 k.p.c.).