Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2012 r. w Gdańsku

sprawy Z. T. (1)

przeciwko

Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o wysokość renty rolniczej

na skutek apelacji Z. T. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 listopada 2011 r., sygn. akt VIII U 444/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 454/12

UZASADNIENIE

Z. T. (1) odwołał się od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego ustalającej nową wysokość renty rolnej ubezpieczonego na kwotę 272,45 zł miesięcznie z jednoczesnym zawieszeniem części uzupełniającej emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżony wyrokiem Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie opierając rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Ubezpieczony Z. T. (1), ur. dnia (...), pobiera w organie rentowym rentę rolniczą od dnia 27 czerwca 1996r.

Decyzją z dnia 23 czerwca 2009r. pozwany wyłączył wnioskodawcę z ubezpieczenia emerytalno - rentowego rolników w okresach od dnia 1 stycznia 1991 r do dnia 14 sierpnia 1991 r. i od dnia 10 września 1991 r. do dnia 31 marca 1994r. z uwagi na podlegania w w/w okresach innemu ubezpieczeniu.

Kolejną decyzją z dnia 29 czerwca 2009r.pozwany przeliczył świadczenie wnioskodawcy, do jej ustalenia przyjmując pomniejszone okresy podlegania ubezpieczeniom społecznym z uwagi na stwierdzone wyłączenie z ubezpieczenia rolników decyzja z dnia 23 czerwca 2009r

Od obu wymienionych decyzji Z. T. złożył odwołanie.

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 16 listopada 2009r. w sprawie sygn. akt XV U4113/09 oba odwołania zostały oddalone. Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 14 października 2010r. oddalił apelację wnioskodawcy.

Kolejną decyzją z dnia 4 grudnia 2009r. odmówiono wnioskodawcy doliczenia do części składkowej okresu pracy w gospodarstwie rolnym teściów od 1 lipca 1977r. do 9 września 1981 r.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2010r. w sprawie XV U 413/10 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie wnioskodawcy. Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dniał 1 stycznia 2011 r. oddalił apelację wnioskodawcy.

Następną decyzją z dnia 29 stycznia 2010r. pozwany zawiesił z dniem 1 stycznia 2010r. wypłatę części uzupełniającej. Od powyższej decyzji Z. T. również złożył odwołanie. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 16 listopada 2010r. w sprawie XV U 753/10 zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał pozwanego do wypłaty wnioskodawcy renty rolnej w całości od dnia 1 lutego 2010r. Wyrok uprawomocnił w dniu 28 grudnia 2010r.

Kolejna decyzja tj. z dnia 20 marca 2010r, która jest przedmiotem niniejszego postępowania jest decyzją tzw. waloryzacyjną.

W związku z podwyższeniem kwoty emerytury podstawowej do kwoty 706,29 zł. przeliczono wysokość części składkowej i uzupełniającej ustalając jej wysokość na kwotę 882,86 zł brutto, jednocześnie zawieszając wypłatę części uzupełniającej w 100%.

Zgodnie z art. Art. 48. Ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników /Dz. U. Nr 50 poz.291/

1. Wysokość świadczenia lub jego określonej części ustala się za pomocą wskaźnika wymiaru, jeżeli przewiduje to ustawa lub jeżeli wysokość ta pozostaje w stałym stosunku do wysokości emerytury podstawowej, a świadczenie nie ma charakteru jednorazowego.

2.  Świadczenie, którego wysokość jest ustalona za pomocą wskaźnika wymiaru, wypłaca się w kwocie odpowiadającej iloczynowi tego wskaźnika i aktualnej emerytury podstawowej.

3.  W każdym przypadku zmiany wysokości emerytury podstawowej wypłaca się świadczenie, o którym mowa w ust. 1, w odpowiednio zmienionej wysokości, z uwzględnieniem terminów waloryzacji emerytur i rent przysługujących na podstawie przepisów emerytalnych - o czym zawiadamia się uprawnionego.

W ocenie Sądu decyzja pozwanego była prawidłowa, bowiem z uwagi na podwyższenie emerytury podstawowej od dnia 1 marca 2010r. zachodziła konieczność jej przeliczenia Świadczenie zostało zwaloryzowane poprzez pomnożenie kwoty emerytury podstawowej przez wskaźnik wymiaru świadczenia ustalony odrębnie dla części składkowej /0,39/ i części uzupełniającej /0,86/. renta brutto wyniosła 882,86 zł / 706,29 x 0,39 = 275,45 i 706,29x 0,86= 607,41 zł./

W tym miejscu podkreślić należy, iż wnioskodawca nie złożył żadnych merytorycznych zarzutów do wydanej decyzji powoływał się na zarzuty dotyczące uprzednio zaskarżonych decyzji, które były przedmiotem rozpoznania przez sąd w sprawach wyżej wymienionych.

Wskutek prawomocnych orzeczeń część składkowa jak i uzupełniająca zostały wyliczone prawidłowo.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji w części dotyczącej zawieszenia wypłaty świadczenia w części uzupełniającej w 100%, bowiem prawo w tej części było przedmiotem rozpoznania w sprawie XVU 753/10, zatem w tej części zachodziła powaga rzeczy osądzonej. Z uwagi na uprawomocnienie się wyroku w w/w sprawie organ rentowy był obowiązany wydać decyzję o przeliczeniu świadczenia zgodnie z treścią wydanego wyroku tj. część składkową oraz część uzupełniającą w pełnej wysokości.

Wnioskodawca wywiódł apelację od wyroku zarzucając rozstrzygnięciu nie wyjaśnienie sprawy i błędną ocenę zebranego materiału. W ocenie wnioskodawcy Sąd nie powinien sugerować się innymi rozstrzygnięciami a ustalenia poczynić samodzielnie w oderwaniu od rozstrzygniętych spraw.

W konsekwencji wnioskodawca wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie jego żądań.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja, jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu, choć wytknięcia wymaga uchybienie procesowe, którego dopuścił się Sąd I instancji, co jednak pozostaje bez wpływu na ocenę zarzutów apelacyjnych w takim kształcie jak zostały przedstawione.

Dla porządku wskazać bowiem trzeba, że roszczenie wnioskodawcy w toku postępowania zostało częściowo zaspokojone – w zakresie odnoszącym się do zawieszenia części uzupełniającej świadczenia. Jak bowiem ustalił to niewadliwie Sąd I instancji, poprzednia decyzja, zawieszająca część uzupełniającą świadczenia została zmieniona wyrokiem z dnia 16 listopada 2010r. w sprawie XV U 753/10. Przekłada się to także na niniejszą decyzję „waloryzacyjną”, w której również zawarte było rozstrzygniecie będące konsekwencją zawieszenia części uzupełniającej świadczenia. W konsekwencji uwzględnienia odwołania wnioskodawcy we wskazanej powyżej sprawie zachodziła przesłanka do częściowego umorzenia postępowania wobec zaspokojenia wnioskodawcy – na co słusznie wskazuje pozwany w piśmie z dnia 29.09.2011r. (k.32). Mając jednak na względzie, że zarzuty apelacyjne koncentrują się na innych aspektach zaskarżonej decyzji – a dotyczą materii będącej konsekwencją rozstrzygnięć w sprawach sygn. akt XV U4113/09 oraz XV U 413/10, nie było podstaw do korekty orzeczenia w tym zakresie.

W błędzie pozostaje wnioskodawca twierdząc, że rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd „nie powinien sugerować się innymi rozstrzygnięciami a ustalenia poczynić samodzielnie”. Stosownie bowiem do art.365 §1 k.p.c. Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Związanie treścią prawomocnego orzeczenia oznacza nakaz przyjmowania przez podmioty wymienione w art. 365 § 1 k.p.c., że w objętej orzeczeniem sytuacji faktycznej stan prawny przedstawia się tak, jak to wynika z sentencji wiążącego orzeczenia. (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r. w sprawie IV CSK 563/10 - LEX nr 864020) Powyższe oznacza, że Sąd nie tylko powinien sugerować się wcześniejszymi orzeczeniami, lecz był nimi związany i nie mógł poczynić ocen odmiennych. Innymi słowy, skoro kwestie wyłączenia wnioskodawcy z ubezpieczenia emerytalno - rentowego rolników w okresach od dnia 1 stycznia 1991 r do dnia 14 sierpnia 1991 r. i od dnia 10 września 1991 r. do dnia 31 marca 1994r. oraz odmowy doliczenia do części składkowej okresu pracy w gospodarstwie rolnym teściów od 1 lipca 1977r. do 9 września 1981 r. wraz z ich skutkami finansowymi zostały negatywnie przesądzone prawomocnymi wyrokami, to nie ma możliwości powrotu do tych kwestii i dokonania odmiennej oceny w tym czy jakimkolwiek innym postępowaniu sądowym.

Słusznie wskazał Sąd I instancji, że wnioskodawca nie złożył żadnych merytorycznych zarzutów do wydanej decyzji powołując się wyłącznie na zarzuty dotyczące uprzednio zaskarżonych decyzji, które były przedmiotem rozpoznania przez sąd w sprawach wyżej wymienionych. Wnioskodawca nie przedstawił również w apelacji żadnych innych zarzutów wobec zaskarżonego rozstrzygnięcia, co skutkowało oddaleniem apelacji stosownie do art.385 k.p.c.