Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2016 r.

(...) w Nowym Dworze Mazowieckim (...) (...) Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz

Protokolant: Sekretarz sądowy stażysta Jolanta Frąckiewicz

przy udziale Prokuratora Anny Wróbel - Woźniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 kwietnia 2016 r., 9 czerwca 2016 r. i 27 czerwca 2016 r.

sprawy (...)

c. I. i I. zd. (...)

ur. (...) w Ż.

oskarżonej o to, że:

w dniu (...) roku w (...) woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z (...), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości (...) zł, w tym: w sklepie o nazwie (...) przy (...) bluzy chłopięcej o wartości (...) zł na szkodę (...) i (...), w sklepie o nazwie ,,(...) przy (...) kurtki damskiej o wartości (...) zł na szkodą (...), w sklepie o nazwie (...) przy (...) dwóch kostiumów kąpielowych o wartości (...) zł każdy i bielizny damskiej o wartości (...) zł, tj. mienia o łącznej wartości (...) zł na szkodę (...), w sklepie o nazwie (...) przy (...) krótkich spodenek męskich o wartości (...) zł na szkodę (...) i (...),

to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

i (...)

s. (...) i (...) zd. (...)

ur. (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w (...) woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości (...) zł, w tym: w sklepie o nazwie (...) przy (...) bluzy chłopięcej o wartości (...) zł na szkodę (...) i (...), w sklepie o nazwie (...) przy (...) kurtki damskiej o wartości (...) zł na szkodą (...), w sklepie o nazwie (...) przy (...) dwóch kostiumów kąpielowych o wartości (...) zł każdy i bielizny damskiej o wartości (...) zł, tj. mienia o łącznej wartości (...) zł na szkodę (...), w sklepie o nazwie (...) przy (...) krótkich spodenek męskich o wartości (...) zł na szkodę (...) i (...), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

o r z e k a

I. w ramach czynu zarzucanego oskarżonej (...) uznaje ją za winną tego, że w dniu (...) r. w (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z (...), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia bluzy chłopięcej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i (...), kurtki damskiej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...), dwóch kostiumów kąpielowych o wartości (...) złotych każdy i bielizny damskiej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i krótkich spodenek męskich o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i (...), powodując straty w łącznej kwocie (...) złotych, za który na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazuje ją, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

(...). na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

III. na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżoną pod dozór kuratora sądowego w okresie próby, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązując ją do informowania go o jego przebiegu;

IV. w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu (...) uznaje go za winnego tego, że w dniu (...) r. w (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia bluzy chłopięcej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i (...), kurtki damskiej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...), dwóch kostiumów kąpielowych o wartości (...) złotych każdy i bielizny damskiej o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i krótkich spodenek męskich o wartości (...) złotych ze (...) znajdującego się przy (...) na szkodę (...) i (...), powodując straty w łącznej kwocie (...) złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, za który na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności czas zatrzymania od dnia (...) r., godz. 18.30 do dnia 5 lipca 2015 r., godz. 15.40;

VII. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. (...) kwotę 672 (sześćset siedemdziesiąt dwa) złote powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu;

VIII. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych w całości, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt (...) K 537/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu (...) r. (...) i (...), będący małżeństwem, pojechali samochodem marki (...) o (...), należącym do (...), do (...).

Następnie (...) i (...) udali się do sklepów (...), znajdującego się przy (...) i należącego do (...) i (...) oraz (...), znajdującego się przy (...) i należącego do (...). Poszli też do sklepów (...), położonego przy (...) i będącego własnością (...) oraz (...), położonego przy (...) i będącego własnością (...) i (...).

Przebywając tam (...) i (...) wzięli rzeczy w postaci bluzy chłopięcej o wartości (...) złotych ze sklepu (...), kurtkę damską o wartości (...) złotych ze (...), dwa kostiumy kąpielowe o wartości (...) złotych każdy i bieliznę damską o wartości (...) złotych ze (...) i krótkie spodenki męskie o wartości (...) złotych ze (...), wychodząc stamtąd, nie płacąc za nie i powodując straty w łącznej kwocie (...) złotych. Część rzeczy została stamtąd wyniesiona w torbach, które (...) miał ze sobą, a następnie umieszczona w zaparkowanym w pobliżu samochodzie.

W każdym ze (...) zachowywali się w sposób podejrzany. Polegało to między innymi na tym, że przez pewien czas poruszali się osobno, odwracając uwagę sprzedawców, którzy nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu osób. Ponadto oglądali rzeczy, a mimo to niczego nie kupowali, zachowując się w nerwowy sposób.

Było tak między innymi w (...), gdzie (...) i (...) z jednej strony deklarowali zainteresowanie rzeczami, a z drugiej odmawiali pomocy, nie wiedzieli, czego szukają i oświadczali, że nie chcą niczego kupić. Czyniła to zwłaszcza (...). Ponadto w pewnym momencie (...), który miał ze sobą dużą torbę z zawartością zabawek, wyszedł ze sklepu, po czym wszedł i zapytał (...) o zapalniczkę. Wówczas odpowiedziała, że to on ją ma i zaczęła wykonywać w jego kierunku nerwowe gesty, myśląc że sprzedawca (...) jej nie widzi. Kiedy spojrzał w jego stronę, (...) nerwowo odłożyła trzymaną w ręku rzecz. Następnie (...) ponownie wyszedł, po czym wrócił, przez chwilę chodzili razem po sklepie i wyszli. Kiedy zaniepokojona (...) sprawdziła miejsca, w których przebywali stwierdziła brak bielizny damskiej, która znajdowała się w pudełku stojącym na półce.

Z kolei w (...) na pytanie, czego szukają (...) i (...) udzielili różnych odpowiedzi, a po pokazaniu im wskazanych rzeczy nie wzięli ich, tylko chcieli się jeszcze rozejrzeć. W międzyczasie udali się za stoisko, gdzie byli niewidoczni dla sprzedawcy (...). Wówczas (...) przykucnęła, a (...) podszedł do niej z bluzą chłopięcą, którą zdjął wcześniej z wieszaka, pochylił się i schował do niewielkiej torby, którą miał ze sobą. Następnie przez chwilę chodzili razem po sklepie i wyszli. Zaniepokojona (...) zapoznała się z nagraniem monitoringu, stwierdziła kradzież i udała się do sąsiedniego (...), skąd zawiadomiła policję. Kiedy oczekiwała na jej przyjazd, zobaczyła (...), którą poprosiła o wejście do sklepu i zamknęła drzwi. Podszedł do nich (...) i prosił o jej wypuszczenie, wymieniając z nią jakieś gesty, jednak bezskutecznie. Kiedy pojawiła się policja, powiedział do niej „ja się zwijam”.

Wkrótce potem (...) i (...) zostali zatrzymani. Podczas przeszukania samochodu ujawniono kurtkę damską, dwa kostiumy kąpielowe, bieliznę damską i krótkie spodenki męskie. Ponadto odzyskano bluzę chłopięcą. Wskazane rzeczy zostały przekazane sprzedawcom, którzy potwierdzili ich pochodzenie i stwierdzili, że nadają się do ponownej sprzedaży.

W dniu 15 września 2010 r. (...) w (...) (...) (...) wydał wyrok łączny w sprawie o sygn. akt (...) K (...), w którym wymierzył (...) między innymi karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, łącząc między innymi kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, orzeczoną wyrokiem (...) w (...) (...) (...) (...)z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt (...) K(...) za czyn z art. 278 § 1 kk oraz karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, orzeczoną wyrokiem (...) w(...) (...) (...)z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt (...) K(...) za czyn z art. 190 § 1 kk. Powyższa kara łączna została odbyta w dniu 25 maja 2012 r.

W dniu (...) (...) w (...) (...) (...) wydał wyrok łączny w sprawie o sygn. akt (...) K (...), w którym wymierzył (...) karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, łącząc trzy kary jednostkowe 1 roku pozbawienia wolności, orzeczone wyrokiem (...) w(...) (...) (...)z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawie o sygn. akt (...) K (...) za dwa czyny z art. 279 § 1 kk i czyn z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz dwie kary jednostkowe 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczone wyrokiem (...) w (...) (...) (...) z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie o sygn. akt (...) K (...)za dwa czyny z art. 278 § 1 kk. Powyższa kara łączna została odbyta w dniu 22 listopada 2012 r.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: protokołów zatrzymań osób (k 2-2v, 3-3v), protokołu przeszukania pojazdu (k 5-7), pokwitowań (k.8, 11, 13), umowy (k.25), odpisów wyroków (k.57-58, 60-61, 62, 63-64, 65-65v, 66-67), protokołu oględzin rzeczy (k.81-83), materiału poglądowego (k.84-95), zeznań świadka (...) (k.1v-2 - zbiór C, 209), zeznań świadka (...) (k.5v - zbiór C, 212-214), zeznań świadka (...) (k.9v-10 - zbiór C), zeznań świadka (...) (k.12v - zbiór C, 209-211), zeznań świadka (...) (k.15v-16 - zbiór C, 211-212), częściowo wyjaśnień oskarżonej (...) (k.20v) i częściowo wyjaśnień oskarżonego (...) (k.28v).

Przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym oskarżona (...)(k.20v) oświadczyła, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanemu mu czynu. Jak wyjaśniła, nie działała wspólnie i w porozumieniu z mężem. Ukradła sama jedynie stroje kąpielowe i bieliznę z (...) i spodenki w (...).

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony (...) (k.28v) oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jak wyjaśnił, nie działał wspólnie i w porozumieniu z żoną. Prawdą jest, że ukradł te rzeczy, ale działał sam. Żona nic o tym nie wiedziała. Potwierdzeniem tego może być choćby fakt, że jak żonę zawołała obsługa sklepu, to ona nie uciekała, tylko do nich poszła. Wtedy zamknęli ją w sklepie i wezwali policję. Miał przy sobie zwykłą siwą szmacianą torbę, w którą pakował te rzeczy. Oni razem handlują na odpustach zabawkami i żona kupowała je na handel. Wszystkie te rzeczy ukradł tego samego dnia.

Oskarżeni (...) i (...) nie byli przesłuchiwani w postępowaniu sądowym, nie stawiając się na żaden z terminów rozprawy, najpierw mimo prawidłowego zawiadomienia, a następnie mimo prawidłowego wezwania.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego wina oskarżonych (...) i (...), jak również okoliczności popełnienia zarzucanych im czynów nie budzą żadnych wątpliwości.

Wyjaśnienia oskarżonych (...) (k.20v) i (...) (k.28v) jedynie w niewielkim zakresie, to jest w części, w której oskarżona (...) przyznała się do kradzieży dwóch strojów kąpielowych, bielizny damskiej i krótkich spodenek męskich, zaś oskarżony (...) potwierdził kradzież wskazanych wyżej rzeczy, a dodatkowo bluzy chłopięcej i kurtki damskiej, zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Powyższe znajduje potwierdzenie w całokształcie zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego, w tym w szczególności w protokole przeszukania pojazdu, protokole oględzin rzeczy, materiale poglądowym oraz zeznaniach świadków (...), (...), (...) i (...). Sąd nie dał natomiast wiary ich wyjaśnieniom w zakresie, w którym twierdzili, że nie dokonali tych kradzieży wspólnie i w porozumieniu. Przemawiają za tym chociażby ich wyjaśnienia, w których przedstawili wykluczające się wersje wydarzeń, albowiem oskarżona (...) miała dokonać kradzieży jedynie części rzeczy, a oskarżony (...) wszystkich. Ponadto za ich współdziałaniem przemawiają zeznania świadków (...), (...), (...) i (...), będących sprzedawcami w sklepach, w których doszło do kradzieży. Powyższe osoby nie miały żadnych wątpliwości, że oskarżeni (...) i (...) razem weszli do sklepów, razem po nich chodzili i razem je opuścili. Ponadto z ich relacji wynika, że zachowywali się w podejrzany sposób, albowiem przez pewien czas poruszali się osobno i odwracali uwagę sprzedawców, który nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu osób. Dodatkowo oglądali rzeczy, a mimo to niczego nie kupowali, zachowując się w nerwowy sposób. Szczególne znaczenie mają tu zeznania świadków (...) i (...), które niemal od razu po opuszczeniu przez nich sklepów stwierdziły, że doszło kradzieży. Świadek (...) nie miała najmniejszych wątpliwości, że zachowanie oskarżonych (...) i (...) było podejrzane. Polegało to w szczególności na zainteresowaniu rzeczami i zarazem braku chęci ich nabycia, zwłaszcza oskarżonej (...), wychodzeniu i wchodzeniu do sklepu przez oskarżonego (...), wykonywania nerwowych gestów przez oskarżoną (...) w kierunku oskarżonego (...), kiedy myślała, że nie widzi jej sprzedawca oraz spojrzenia przez oskarżonego (...) na sprzedawcę i reakcji oskarżonej (...) w postaci nerwowego odłożenia trzymanej w ręku rzeczy. Takie samo odczucie miała (...) (...). Opierało się ono na tym, że oskarżeni (...) i (...) podali, że szukają innych rzeczy, a po ich wskazaniu przez sprzedawcę nie wzięli ich, tylko chcieli się jeszcze rozejrzeć. Natomiast później, po zamknięciu oskarżonej (...) w sąsiednim sklepie, oskarżony (...) wymieniał z nią jakieś gesty, a gdy pojawiła się policja powiedział „ja się zwijam”. Jak z kolei ewidentnie wynika z protokołu oględzin rzeczy, materiału poglądowego i nagrania monitoringu, oskarżeni (...) i (...) udali się na stoisko, gdzie byli niewidoczni dla sprzedawcy, a oskarżony (...), znajdując się obok oskarżonej (...), schował do trzymanej w ręku niedużej torby bluzę chłopięcą, którą zdjął wcześniej z wieszaka. Mając powyższe zachowania na uwadze, zdaniem Sądu oskarżeni (...) i (...) ewidentnie działali wspólnie i w porozumieniu, odwracając uwagę sprzedawców poprzez poruszanie się po sklepach osobno, rozglądanie się po całych sklepach oraz wchodzenie i wychodzenie ze sklepów przez oskarżonego (...). Ponadto udali się w miejsce, w którym sprzedawca ich nie widział i gdzie możliwe było dokonanie kradzieży, a oskarżony (...) miał ze sobą torby, w których została wyniesiona część rzeczy. Te ostatecznie zostały umieszczone w samochodzie należącym do oskarżonej (...), którym tam przyjechali i którym zamierzali stamtąd odjechać. Powyższe wynika z protokołu przeszukania pojazdu. W ocenie Sądu nieprawdopodobnym jest, żeby każde z nich nie wiedziało o zachowaniu drugiego i żeby nie współdziałali w popełnieniu przestępstwa. Tym bardziej, że są małżeństwem i nie sposób przyjąć, żeby jedno z nich nie wiedziało o tym, co robi drugie. Ewidentnie widać to po sytuacji w (...), kiedy oskarżony (...) ewidentnie przyniósł bluzę dziecięcą w miejsce, w którym znajdowała się oskarżona (...) i które było niewidoczne dla sprzedawcy, ewidentnie na jej oczach chowając ją do trzymanej w ręku niedużej torby. Niemożliwym jest, żeby oskarżona (...) tego nie widziała i nie utożsamiała się z tym. Reasumując, przyjęta przez oskarżonych (...) i (...) linia obrony jest całkowicie nieprawdziwa, zmierzając do uniknięcia odpowiedzialności przez drugiego z małżonków i jako taka nie może się ostać.

Jako spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się należało ocenić zeznania świadków (...) (k.1v-2 - zbiór C, 209), (...) (k.5v - zbiór C, 212-214), (...) (k.9v-10 - zbiór C), (...) (k.12v - zbiór C, 209-211) i (...) (k.15v-16 - zbiór C, 211-212), będących z wyjątkiem świadka (...) - współwłaściciela (...) - sprzedawcami. Powyższe osoby w sposób obiektywny, szczegółowy i spontaniczny przedstawiły całą swoją wiedzę w niniejszej sprawie, która nie budzi najmniejszych wątpliwości, korespondując z pozostałym zgromadzonym i ujawnionym materiałem dowodowym. Wszystkie one zwróciły uwagę na podejrzane zachowanie oskarżonych (...) i (...), a świadkowie (...) i (...) opisały je w sposób wyjątkowo dokładny. Wynikało to z faktu, że obie od razu stwierdziły, że mogło dojść do kradzieży i od razu podjęły próby zweryfikowania, czy faktycznie tak się stało, wkrótce potem to potwierdzając. Świadek (...) udała się w miejsca, gdzie znajdowali się oskarżeni (...) i (...), gdzie stwierdziła brak pudełka z bielizną damską. Z kolei (...) (...) zapoznała się z nagraniem monitoringu i zobaczyła na nim chwilę, w której bluza chłopięca została schowana do niewielkiej torby. Jeśli chodzi o pozostałe osoby, to (...) (...) nie znajdowała się w sklepie w chwili kradzieży, dowiadując się o tym zdarzeniu od świadka (...) i przekazując jedynie jej relację. Z kolei wiedza świadków (...) i (...) ograniczała się de facto do stwierdzenia dziwnego zachowania oskarżonych (...) i (...), jak również potwierdzenia braku rzeczy i ich odebrania od funkcjonariuszy Policji. Świadkowie (...), (...), (...), (...) i (...) są osobami obcymi dla oskarżonych (...) i (...), nie znając ich przedtem i nie mając żadnego interesu w składaniu obciążających ich zeznań. Ich relacje są wyjątkowo wiarygodne, razem z pozostałym zgromadzonym i ujawnionym materiałem dowodowym, który obdarzono tym walorem, stanowiąc nie budzące wątpliwości potwierdzenie sprawstwa oskarżonych (...) i (...).

Jakichkolwiek zastrzeżeń nie budziły również dokumenty w postaci protokołów zatrzymań osób (k 2-2v, 3-3v), protokołu przeszukania pojazdu (k 5-7), pokwitowań (k.8, 11, 13), umowy (k.25), odpisów wyroków (k.57-58, 60-61, 62, 63-64, 65-65v, 66-67), protokołu oględzin rzeczy (k.81-83) i materiału poglądowego (k.84-95). Szczególne znacznie mają tu protokół przeszukania pojazdu, który należał do oskarżonej (...) i w którym ujawniono część skradzionych rzeczy, jak również protokół oględzin rzeczy i materiał poglądowy, na którym wyraźnie widoczny jest moment dokonania kradzieży w (...).

Dokonując analizy całokształtu zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego wina oskarżonych (...) i (...), opisy czynów - ze zmianą w zakresie doprecyzowania ich zachowania, jego okoliczności i skutków - oraz przyjęte kwalifikacje prawne nie budzą żadnych wątpliwości.

Przestępstwo z art. 278 § 1 kk polega na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Przez cudzą rzecz ruchomą (przykładowo pieniądze, dokumenty czy narzędzia) należy rozumieć rzecz stanowiącą czyjąś własnością lub będącą przedmiotem czyjegoś posiadania. Zabór polega na wyjęciu jej spod faktycznego władztwa innej osoby wbrew jej woli. Jest to przestępstwo powszechne, gdyż może być popełnione przez każdego i przestępstwo materialne, gdyż jego dokonanie następuje z chwilą nastąpienia skutku w postaci objęcia rzeczy we władztwo przez osobę do tego nieuprawnioną. Osoba dopuszczająca się jego popełnienia musi dokonać zaboru w celu przywłaszczenia. Jest to zatem przestępstwo kierunkowe, gdyż zachowaniu sprawcy towarzyszy określony cel, którym jest przywłaszczenie. Działanie w celu przywłaszczenia polega na chęci sprawcy włączenia zabranej rzeczy do swojego majątku i uzurpacji faktycznych atrybutów właściciela. Ponadto temu przestępstwu musi towarzyszyć dolus directus coloratus w odniesieniu do znamienia, co do którego ustawa wymaga by było ono objęte celem, to jest w odniesieniu do zaboru rzeczy. Toteż może być ono popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim. Sprawca musi zatem zmierzać do przywłaszczenia cudzej rzeczy i jednocześnie chcieć tego. Samo godzenie się na taką możliwość jest niewystarczające.

Z kolei działanie w warunkach art. 64 § 1 kk polega na popełnieniu przez sprawcę skazanego za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślnie przestępstwa podobnego do tego, za które był już skazany. Sąd może wówczas wymierzyć karę przewidzianą za dane przestępstwo w wysokości do górnej granicy zagrożenia zwiększonego o połowę…

Biorąc pod uwagę, że oskarżeni (...) i (...) udali się do sklepów, wzięli stamtąd rzeczy i wyszli bez uregulowania należności, z pewnością wiedzieli, że stanowią czyjąś własność i chcieli je przywłaszczyć. Ponadto działali wspólnie i w porozumieniu, podejmując szereg działań, które umożliwiły im osiągnięcie zamierzonego celu, takich jak odwracanie uwagi sprzedawców, którzy nie byli w stanie jednocześnie obserwować obu osób, dawanie sobie znaków, które miały ostrzec przed zagrożeniem, udawanie się w miejsce, gdzie byli niewidoczni czy noszenie toreb, w których były chowane rzeczy. Nie zaistniały tu jakiekolwiek okoliczności wyłączające ich winę. Zważywszy na okoliczność, że w dniach 25 maja 2012 r. i 22 listopada 2012 r. oskarżony (...) odbył kary łączne pozbawienia wolności, przy których wymiarze wzięto pod uwagę kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy, orzeczone za przestępstwa przeciwko mieniu, a więc umyślne przestępstwa podobne, nie ulega wątpliwości, że czynu z dnia (...) r. dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

Wymierzając kary oskarżonym (...) i (...) kierowano się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w treści art. 53 kk, mając w szczególności na uwadze motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, stopień społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dostosowanie dolegliwości kary do stopnia winy, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dyrektywy te dzieli się na okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonych oskarżonym (...) i (...), przy której Sąd kierował się wskazówkami wynikającymi z treści art. 115 § 2 kk. Wzięto zatem pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oskarżeni (...) i (...) dopuścił się zamachu na czyjąś własność w postaci odzieży. W tym miejscu wskazać należy na powszechne zjawisko tego typu zachowań, których sprawcy wykazują się poczuciem całkowitej bezkarności. Okolicznością obciążającą jest przede wszystkim wyjątkowa zuchwałość oskarżonych (...) i (...), którzy w krótkim czasie udali się do czterech sklepów, gdzie dokonali kradzieży sześciu rzeczy. Ponadto musieli zdawać sobie sprawę, że przynajmniej w części z nich jest zainstalowany monitoring, za pomocą którego możliwe będzie zarejestrowanie ich zachowań. Okolicznością obciążającą jest również to, że oskarżeni (...) i (...) nie działali pod wpływem impulsu, ale w sposób przemyślany i zaplanowany. Potwierdza to chociażby zabranie przez oskarżonego (...) toreb, w których została wyniesiona część rzeczy. Na niekorzyść oskarżonego (...) przemawia również jego uprzednia wielokrotna karalność (ostatnia karta karna - k.250-2253), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, ponosząc tego dotkliwe konsekwencje w postaci konieczności odbycia kar pozbawienia wolności. Mimo to nie wyciągnął z tego żadnych wniosków, po raz kolejny wchodząc w konflikt z prawem. Okolicznością łagodzącą jest jedynie niewielka wartość skradzionych rzeczy, która wynosiła (...) złotych, a w przypadku oskarżonej (...) jej niekaralność (ostatnia karta karna - k.254-256, pismo - k.259, sprawozdanie - k.260-265). Zdaniem Sądu uprzednie skazanie uległo zatarciu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla oskarżonej (...), skazanej na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, będzie wymierzona na podstawie art. 278 § 1 kk kara 4 miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonemu (...), skazanemu na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, będzie wymierzona na podstawie art. 278 § 1 kk kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu są one odpowiednie do popełnionych przez nich przestępstw i uzmysłowią im naganność takich zachowań. Biorąc pod uwagę, że Sąd mógł wymierzyć oskarżonej (...) karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, a oskarżonemu (...) karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy, orzeczonych kar, które są zbliżone do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie można uznać za zbyt surowe. Orzeczenie innych kar, to jest kar grzywny albo ograniczenia wolności, byłoby w zaistniałej sytuacji oczywiście niezasadne. Zwłaszcza, że sytuacja rodzinna i materialna oskarżonej (...), która wychowuje t. (...) (...) d. (...) i uzyskuje (...) (...) (wywiad środowiskowy - k.167-169), jest nienajlepsza.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk uznał, że oskarżona (...), która ma stałe miejsce zamieszkania i prowadzi ustabilizowany tryb życia, zasługuje na danie jej szansy w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby. Jeśli jej nie wykorzysta, będzie musiała ją odbyć w warunkach izolacji penitencjarnej. Biorąc pod uwagę, że zdaniem Sądu konieczna jest stała obserwacja jej zachowania i zarazem udzielenie jej wsparcia, na podstawie art. 73 § 1 kk oddano ją w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, a na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązano ją do informowania go o jego przebiegu. Co zaś się tyczy oskarżonego (...), to nie mógł skorzystać z tego dobrodziejstwa, albowiem w czasie dopuszczenia się przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności, co z uwagi na popełnienie czynu po nowelizacji kodeksu karnego - która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r. - stoi na przeszkodzie orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W tym miejscu podkreślić należy, że mimo uprzedniego pobytu w zakładzie karnym oskarżony (...) nie zmienił swojego postępowania i ponownie dopuścił się przestępstwa, w dodatku podobnego, czego powinien ponieść odpowiednio dotkliwe konsekwencje. Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 63 § 1 kk, zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności czas zatrzymania od dnia (...) r., godz. 18.30 do dnia 5 lipca 2015 r., godz. 15.40.

Ponadto Sąd, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. (...) kwotę 672 złote powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu (...) z urzędu. Biorąc pod uwagę, że obrońca uczestniczył w trzech dodatkowych terminach, kwotę 420 złotych za pierwszy termin w postępowaniu zwyczajnym należało podwyższyć o kwotę 252 złote (3 x 84 złote). Tak uzyskaną kwotę 672 złote należało podwyższyć o podatek od towarów i usług. Powyższe zostało uregulowane w § 2, § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na koniec Sąd, na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonych (...) i (...) od kosztów sądowych w całości, którymi obciążył Skarb Państwa. Biorąc pod uwagę, że uzyskują(...), mając na utrzymaniu t. (...) (...) (...) (wywiad środowiskowy - 163-165, 167-169, informacja - 218, 219), zdaniem Sądu nie byli by w stanie uczynić zadość orzeczeniu w tym zakresie. Tym bardziej, że z uwagi na orzeczoną wobec oskarżonego (...) karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania przez pewien czas będzie pozbawiony możliwości uzyskiwania dochodów.