Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 stycznia 2016 roku, wydanym w sprawie
z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. o zapłatę 8842,65 zł, Sąd Rejonowy w Płocku oddalił powództwo, sygn. akt V GC 1121/13 (wyrok k. 175, uzasadnienie k. 180-182).

Apelację od wyroku złożył powód zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. przepisu art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. i art. 128 § 1 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c. i art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało oddaleniem powództwa bez uprzedniego wezwania strony powodowej do uzupełnienia braków formalnych pozwu w drodze przedstawienia dokumentów opisanych w pozwie na tzw. „liście dowodów” wraz z odpisami dla strony pozwanej;

2. przepisu art. 230 k.p.c. przez jego niezastosowanie i przyjecie za nieudowodnione faktów powołanych przez stronę powodową w pozwie, podczas gdy strona pozwana nie wypowiedziała się co do tych faktów, nie zaprzeczyła im, w wyniku czego należało uznać je za przyznane;

3. przepisu art. 232 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że strona powodowa nie powołała żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, podczas gdy dowody na zasadność roszczenia strona powodowa zawnioskowała już w chwili wnoszenia pozwu do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny. Skutkiem powyższego było przeprowadzenie analizy sprawy z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, co z kolei doprowadziło do błędnego ustalenia stany faktycznego sprawy;

4. przepisu art. 339 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że żądanie pozwu nie może zostać uwzględnione, chociaż twierdzenia
o okolicznościach faktycznych przytoczone w pozwie, w zestawieniu z postawą strony pozwanej, nie budziły zdaniem strony powodowej żadnych wątpliwości.

Mając powyższe na względzie Skarżący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie świadczenia zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

2. zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Dodatkowo Skarżący w oparciu o art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c. wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z:

1. umowy kompleksowej nr (...) z dnia 16.05.2011 r. na okoliczność istnienia stosunku zobowiązaniowego między stronami,

2. dokumentów zgłoszonych w pozwie na liście dowodów tj.:

- faktury TE (...) z dnia 2012.12.04,

- faktury TE (...) z dnia 2012.10.12,

- faktury TE (...) z dnia 2012.11.20,

- faktury TE (...) z dnia 2012.09.13,

- faktury TE (...) z dnia 2012.10.15,

- noty odsetkowej (...) z dnia 2012.10.19

na okoliczności podane w pozwie, wskazując jednocześnie, że potrzeba powołania ww. dowodów powstała dopiero na etapie postępowania drugoinstancyjnego
w związku ze stanowiskiem Sądu I instancji, który mimo istnienia, zdaniem apelującej, wystarczających podstaw do wydania wyroku zasądzającego świadczenie oraz wobec braku zajęcia przez stronę pozwaną stanowiska w sprawie, powództwo ostatecznie oddalił (apelacja k.185-187).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotowa sprawa rozpoznawana była w trybie uproszczonym, Sąd drugiej instancji nie prowadził postępowania dowodowego, zgodnie więc z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął dowód zgłoszony przez pełnomocnika powoda w apelacji, uznając wniosek ten za spóźniony, bowiem potrzeba powołania dowodu ze wskazanych dokumentów w postaci kompleksowej umowy nr (...) z dnia 16.05.2011 r. oraz faktur i noty odsetkowej niewątpliwie istniała już na etapie postępowania przed Sądem I instancji. Podkreślić przy tym należy, iż Sąd ten nie poczynił w sprawie ustaleń faktycznych właśnie z uwagi na fakt, iż powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie twierdzeń zawartych w pozwie, a jednocześnie brak było podstaw, aby uznać jego twierdzenia za przyznane przez stronę przeciwną.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. i art. 128 § 1 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c. i art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało oddaleniem powództwa bez uprzedniego wezwania strony powodowej do uzupełnienia braków formalnych pozwu w drodze przedstawienia dokumentów opisanych w pozwie na tzw. „liście dowodów” wraz z odpisami dla strony pozwanej. Powołane przez Skarżącego przepisy k.p.c. nie mogły być zastosowane w sprawie
i nie mogły skutkować wezwaniem powoda przez przewodniczącego do przedstawienie dokumentów, które zostały wymienione w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w trybie wezwania do usunięcia braków formalnych pozwu. Wskazać należy, iż po uchyleniu nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, po przekazaniu sprawy do sądu właściwości ogólnej (w przypadkach wskazanych w art. 505(33) § 1 k.p.c. art. 505(34) § 1 k.p.c. oraz art. 505(36) § 1 k.p.c.) znajduje zastosowanie przepis art. 505(37) §1 k.p.c., który precyzuje jakiego rodzaju braki formalne mogą być przedmiotem wezwania do uzupełnienia, co jest niezwykle istotne, bowiem nieuzupełnienie braków w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia wezwania do ich usunięcia skutkuje umorzeniem postępowania. Tak więc z brzmienia powołanego przepisu jednoznacznie wynika, iż po przekazaniu sprawy w przypadku wymienionym w art. 505(36) § 1 k.p.c. przewodniczący wyłącznie wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zd. pierwsze k.p.c. oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zd. pierwsze i drugie k.p.c., a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505(33) § 1 k.p.c. oraz 505(34) § 1 k.p.c. dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu. Tym samym nieuprawnione, jako nieznajdujące uzasadnienia w regulacji zawartej w przepisie art. 505(37) § 1 k.p.c., jest stanowisko Skarżącego, iż nieprzedstawienie przez niego dowodów, wskazanych na liście dowodów, stanowiło brak formalny, do usunięcia którego przewodniczący winien był go wezwać.

Nieuzasadniony jest także zarzut naruszenia art. 230 k.p.c.. Sąd Okręgowy w pełni podziela w tym zakresie argumentację prawną Sądu I instancji. Jednocześnie podkreśla, iż uznanie faktów za przyznane w sytuacji, gdy strona przeciwna nie wypowiedziała się co do twierdzeń drugiej strony, może nastąpić tylko przy uwzględnieniu przez sąd wyniku całej rozprawy, a zatem materiału dowodowego, okoliczności sprawy, charakteru i przedmiotu postępowania. W żadnym razie sam fakt niewypowiedzenia się przez jedną ze stron, co do twierdzeń strony przeciwnej, nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane. W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec zakwestionowania przez stronę pozwaną żądania w całości przy jednoczesnym nieudowodnieniu roszczenia przez powoda, brak było podstaw do zastosowania przez Sąd I instancji przepisu art. 230 k.p.c.

Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisu art. 232 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. bowiem prawidłowo uznał, wbrew stanowisku Skarżącego, iż powód nie przedstawił żadnych dowodów w postaci dokumentów na okoliczność zawarcie umowy wskazanej w pozwie, faktur czy też noty, potwierdzających zasadność roszczenia. Do zamknięcia rozprawy powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożył pisma procesowego, które zawierałoby wnioski dowodowe, pomimo, iż jak trafnie podkreślił Sąd I instancji w myśl art. 207 k.p.c. nie wymagało ono zgody Sądu. Powołanie dokumentów na liście dowodów, zawartej w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie zastępuje złożenia wniosku dowodowego, któremu winno towarzyszyć przedstawienie wnioskowanych środków dowodowych, co w postępowaniu przed Sądem I instancji nie nastąpiło.

Wbrew zarzutowi apelacji w niniejszej sprawie nie mógł mieć i nie miał zastosowania przepis art. 339 § 2 k.p.c., bo ten zawiera regulację dotyczącą kwestii prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych, w przypadku wydania wyroku zaocznego, co w sprawie nie miało miejsca.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.