Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2016r. w S.

odwołania I. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 8 września 2014 r. (Nr (...)-I- (...) )

w sprawie I. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 1140/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 57 i art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) odmówił ubezpieczonemu I. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Swoje stanowisko organ rentowy uzasadnił tym, iż Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 27 sierpnia 2014 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł I. P., który zarzucił Komisji Lekarskiej błędne ustalenie stanu jego zdrowia. Wskazał, iż od 1996 r. pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy. Dotykające go schorzenia w postaci m. in. padaczki powodują, iż w dalszym ciągu nie może on podjąć pracy zarobkowej (odwołanie k. 1-7).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł jednocześnie, iż nie zawiera ono nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby uwzględnienie odwołania (odpowiedź na odwołanie k. 9).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 12 czerwca 2014 r. I. P. złożył do (...) Oddział w S. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 537 a. r.). Ubezpieczony był poprzednio uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy. W ostatnim okresie, tj. od 1 kwietnia 2012 r. do 31 lipca 2014 r. podstawę powyższego stanowiła decyzja (...) Oddział w S. z dnia 31 maja 2012 r. (decyzja k. 540v a. r.). W związku z powyższym wnioskiem, ubezpieczony został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 24 lipca 2014 r. ustalił, iż I. P. nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie k. 539 a. r.). Na skutek złożonego sprzeciwu (k. 542-545 a. r.), ubezpieczony został przebadany przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 27 sierpnia 2014 r. stwierdziła, iż nie jest on niezdolny do pracy (orzeczenie k. 547 a. r.). Powyższe stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 8 września 2014 r., w której organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja k. 549 a. r.).

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: neurologa, psychiatry, psychologa oraz chirurga. Trzej z wymienionych rozpoznali u ubezpieczonego padaczkę z napadami rzadkimi, bóle i zawroty głowy w wywiadzie, organiczną chwiejność afektywną oraz nawracające bóle kręgosłupa L/S bez upośledzenia sprawności ruchowej. Na tej podstawie stwierdzili, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy (k. 19). W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, iż rozpoznawana padaczka nie stanowi przeciwwskazania do ostatnio wykonywanej przez I. P. pracy na stanowisku portiera. Podobnie w przypadku bólów i zawrotów głowy wymagających leczenia farmakologicznego. Dotykające ubezpieczonego schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości. Aktualnie jednak nie sprowadza długotrwałej niezdolności do pracy. Charakter oraz stopień nasilenia objawów psychopatologicznych na podłożu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego nie powoduje niezdolności ubezpieczonego do pracy. Biegły chirurg rozpoznał u I. P. stan po operacji przepuklin pachwinowych obustronnie przed laty, nawrotową przepuklinę pachwinową prawostronną do ewentualnego leczenia operacyjnego, żylaki kończyny dolnej lewej bez cech zakrzepicy i zespołu pozakrzepowego. Biegły stwierdził, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy (k. 29). Uzasadniając swoje stanowisko biegły podał, iż co prawda, badany kwalifikuje się do leczenia operacyjnego przepukliny nawrotowej prawej, jednakże powyższe powinno odbyć się w trybie planowym, a nie nagłym. Rozpoznane schorzenia nie powodują, by ubezpieczony był niezdolny do pracy w wykonywanym dotychczas zawodzie tj. jako portier i ogrodnik.

W opinii uzupełniającej (k. 57) biegła neurolog podtrzymała poprzednio wyrażone wnioski. Wskazała, iż przy ocenie zdolności do pracy przede wszystkim uwzględnia się aktualny stan kliniczny badanego tj. częstotliwość i charakter napadów. Podniosła również, iż wydając opinie uwzględniła zgłaszane przez ubezpieczonego bóle i zawroty głowy oraz odniosła się do stanu jego narządu ruchu.

Biegli psycholog i psychiatra w opinii uzupełniającej (k. 58) wskazali, iż podtrzymali wcześniej wyrażone stanowisko, zgodnie z którym stan psychiczny I. P. nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy. Stwierdzili również, iż badany pozostaje pod opieką psychiatry, jednakże wizyty u specjalisty są rzadkie, 1-2 razy w roku.

Biegły chirurg w opinii uzupełniającej (k. 65) podtrzymał poprzednio wyrażone stanowisko. Wskazał, że rozpoznane schorzenia wymagają planowego leczenia farmakologicznego i ewentualnie leczenia operacyjnego. Nie powodują jednak niezdolności do pracy.

W opinii (k. 88) sporządzonej przez drugi zespół biegłych, składający się z lekarzy neurologa, okulisty oraz psychiatry, rozpoznano u ubezpieczonego padaczkę z rzadkimi napadami (1-2 w roku), łagodne zaburzenia poznawcze, organiczne zaburzenia nastroju, zblednięcie tarczy nerwu wzrokowego obu oczu oraz astygmatyzm mieszany obu oczu. Biegli uznali, iż I. P. jest zdolny do pracy. W uzasadnieniu psychiatra stwierdził, iż stan zdrowia psychicznego ubezpieczonego nie upośledza w istotny sposób jego funkcjonowania zawodowego. Nie dostrzegł również objawów choroby psychicznej ani objawów otępiennych. Biegły okulista, na podstawie dokumentacji medycznej ustalił, iż od 2013 r. nie nastąpiło pogorszenie widzenia obu oczu. Stan narządu wzroku nie powoduje, by uznać ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Mimo utrzymywania się u I. P. padaczki, która wywołuje rzadkie napady, jest on zdolny do pracy jako dozorca lub ogrodnik.

I. P. posiada wykształcenie średnie. Zatrudniony był na stanowisku referenta w Dziale Technicznym i Naboru (świadectwo pracy k. 5. a. r.), inspektora do spraw ogrodnictwa (świadectwo pracy k. 6 a. r.) oraz portiera (okoliczności niesporne).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Artykuł 57 ust. 1 powyższej ustawy stanowi, iż renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W ustępie drugim przywołanego przepisu wskazano, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Jak wyrażono w art. 58 ust. 1 pkt 5 przywołanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten, w myśl ustępu 2 przywołanego przepisu, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, a do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było stwierdzenie, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Celem rozstrzygnięcia spornej okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych neurologa, psychiatry, psychologa oraz chirurga. Wskazali oni, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy. Wniosek ten został podtrzymany przez biegłych w sporządzonych opiniach uzupełniających.

Stosownie do wniosku pełnomocnika ubezpieczonego (k. 81), Sąd dopuścił dowód z opinii innego zespołu biegłych neurologa, okulisty oraz psychiatry. Również w ich ocenie ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Sąd Okręgowy uznał, iż sporządzone w sprawie opinie stanowią wiarygodną i miarodajną ocenę aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego. Zostały bowiem sporządzone przez osoby posiadające wiadomości specjalne z zakresu schorzeń dotykających ubezpieczonego. Wydanie opinii zostało poprzedzone zapoznaniem się z treścią dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie. Opinie są logiczne i spójne. Sformułowane wnioski zostały w sposób należyty uzasadnione. Należy zwrócić uwagę na liczbę biegłych wypowiadających się w kwestii zdolności do pracy ubezpieczonego oraz fakt, iż wyrażone wnioski są zbieżne. Powyższe powoduje, iż sporna na gruncie niniejszego postępowania okoliczność zdolności do pracy ubezpieczonego została w sposób dostateczny wyjaśniona. Pokreślić należy, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

W ocenie Sądu, zgłoszone przez I. P. oraz jego pełnomocnika zastrzeżenia do opinii (k. 35-42, k. 73-76, k. 95-98) nie zawierają merytorycznych argumentów, które skutecznie podważałby wnioski wyrażone przez biegłych i powodowały potrzebę dopuszczenia nowych dowodów. Podnieść również należy, iż po wywołaniu opinii przez drugi zespół biegłych, strony nie zgłaszały nowych wniosków dowodowych.

W oparciu o powyższe ustalenia, stwierdzić należy, iż nie został spełniony niezbędny warunek niezdolności do pracy, zawarty w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Tym samym, odwołanie ubezpieczonego należało oddalić.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.