Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Bożena Różańska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 16 listopada 2015 r.

s p r a w y : E. K.

córki T. i S. z d. R.

ur. (...) w J.

oskarżonej o to, że:

1.  w czasookresie 09-10.10.2013r. w J. na ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia w pojeździe marki H. (...) nr rej (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza marki S. oraz półki tylnej z głośnikami marki J. powodując straty w wysokości 200 zł na szkodę M. W.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

2.  w czasookresie 24-25.10.2013r.w J. na ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia w pojeździe marki H. (...) nr rej (...) a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza marki S. o wartości 350 zł na szkodę S. Z.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

3.  w czasookresie 13-25.10.2013r. w J. przyjęła na przechowanie nawigację m-ki M. (...), radioodtwarzacz marki S. (...) o wartości 200 zł należące do S. D. oraz głośnik basowy 400 W o wartości 100 zł należące do S. L., radioodtwarzacz J. (...) o wartości 200 zł należący do S. L. o łącznej wartości 500 zł wiedząc, że rzeczy te pochodzą z przestępstwa kradzieży z włamaniem, czym działała na szkodę w/w osób.

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

4.  w dniu 06.11.2013r. w J. na ul. (...) będąc w stanie pod wpływem środka psychotropowego w postaci amfetaminy w stężeniu 65 ng/ml i metaamfetaminy w stężeniu 324 ng/ml co stanowi oddziaływanie na organizm odpowiadające stężeniu alkoholu we krwi w ilości przekraczającej 0,5 promila , kierowała samochodem marki H. (...) o nr rej (...) w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżoną E. K. za winną popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż stanowiły one ciąg przestępstw, tj. czynów z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej E. K. środek karny w postaci naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz M. W. kwoty 100 (sto) złotych i S. Z. kwoty 150 (sto pięćdziesiąt) złotych;

III.  uznaje oskarżoną E. K. za winną popełnienia czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznaje oskarżoną E. K. za winną popełnienia czynu opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 42 § 2 Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 6 listopada 2013 r. orzeka wobec oskarżonej E. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat;

VI.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonej E. K. w pkt I, III i IV części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza jej karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonej E. K. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania w dniu 6 listopada 2013 r.

VIII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. J. kwotę 804 zł netto oraz kwotę 184,92 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 988,92 zł brutto;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżoną E. K. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza jej opłaty.

Sygn. akt II K 613/15

UZASADNIENIE

E. K. w 2013r. pozostawała w związku konkubenckim z D. M. (2), z którym mieszkała na ul. (...) w J.. E. K. oraz D. M. (1) w tym czasie użytkowali samochód osobowy marki H. (...) należący do E. K.. D. M. (1) wiedział, że przy użyciu kluczyka od tego samochodu można otworzyć drzwi od innych pojazdów marki H. nie uszkadzając zamka.

(dowód:

wyjaśnienia oskarżonej E. K. k.76-77,705-706;

wyjaśnienia i zeznania D. M. (1) k.13-14,708;

W nieustalonym dokładnie dniu, ale w okresie między 9 a 10 października 2013r. E. K. udała się wraz z D. M. (2) w odwiedziny do swojej mamy mieszkającej w J. przy ul. (...). W drodze powrotnej D. M. (1) i E. K. zatrzymali samochód marki H. (...), którym się poruszali a następnie oboje podeszli do zaparkowanego na parkingu przy ul. (...) samochodu osobowego marki H. (...) nr rej. (...) będącego własnością M. W.. D. M. (1) przy użyciu kluczyka od samochodu H. (...) otworzył drzwi od samochodu H. (...) po czym zabrał w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza marki S. oraz tylną półkę z głośnikami marki J. powodując straty w wysokości 200 zł. E. K. w czasie otwierania pojazdu M. W. stała przy tym samochodzie a następnie, gdy D. M. (1) wyrywał półkę z głośnikami oraz wyciągał radioodtwarzacz stała po drugiej stronie ulicy obserwując, czy się nikt nie zbliża. Następnie oboje tj. E. K. wraz z D. M. (2) odjechali z miejsca swoim samochodem.

(dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonej E. K. k.76-77,153,498,705-706;

częściowo wyjaśnienia i zeznania D. M. (1) k.85,498,708;

zeznania świadka M. W. k.63,150)

W nieustalonym dokładnie dniu, ale w okresie między 24 a 25 października 2013r. E. K. udała się wraz z D. M. (1) samochodem osobowym marki H. (...) do C. po czym zaparkowali samochód w okolicy ul. (...). Następnie D. M. (1) wziął kulczyk od samochodu H. (...) i odszedł szukać odpowiedniego pojazdu nadającego się do zaboru (marki H.) a E. K. zgodnie z uzgodnieniem została na miejscu by obserwować, czy nie nadjeżdża radiowóz Policji. Na ul. (...) stał zaparkowany samochód osobowy marki H. (...) nr rej (...) należący do S. Z.. D. M. (1) przy użyciu kluczyka od samochodu E. K. otworzył ten pojazd a następnie zabrał z niego radioodtwarzacz marki S. o wartości 350 zł. N. wrócił do E. K.. Radioodtwarzacz ten tak spodobał się E. K., że zamontowała go w swoim samochodzie marki H. (...).

(dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonej E. K. k.76-77,153,498,705-706;

częściowo wyjaśnienia i zeznania D. M. (1) k.85,498,708;

zeznania świadka S. Z. k.2-3,472-473)

D. M. (1) dokonywał wielu kradzieży z włamaniem a następnie zanosił uzyskane z tych czynów przedmioty do mieszkania zajmowanego wspólnie z E. K., która wiedziała, jakie jest pochodzenie tych rzeczy. W okresie od 13 do 25 października 2013r. E. K. przyjęła na przechowanie pochodzące z kradzieży z włamaniem przedmioty o łącznej wartości 500 złotych tj. nawigację marki M. (...), radioodtwarzacz marki S. (...) o wartości 200 zł. (należące do S. D.), głośnik basowy 400 W o wartości 100 zł. (należące do S. L.), radioodtwarzacz marki J. (...) o wartości 200 zł. (należący do S. L.).

(dowód:

wyjaśnienia oskarżonej E. K. k.76-77,153,498,705-706;

częściowo wyjaśnienia i zeznania D. M. (1) k.13-14,27-27,85,498,708;

zeznania świadka S. L. k.21,133, 518;

zeznania świadka S. D. k.5-6,137-138;

protokół przeszukania k.37-39,40-42,57-58;

protokół zatrzymania rzeczy k.54-56,69-71,87-89)

W dniu 6 listopada 2013r. E. K. kierowała swoim samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) jadąc ul. (...) w J.. W tym czasie była ona pod wpływem środka psychotropowego w postaci amfetaminy w stężeniu 65 ng/ml i metamfetaminy w stężeniu 324 ng/ml co stanowi oddziaływanie na organizm odpowiadające stężeniu alkoholu we krwi w ilości przekraczającej 0,5 promila.

(dowód:

wyjaśnienia oskarżonej E. K. k.105-106,498,705-706;

protokół zatrzymania k.46;

protokół przeszukania samochodu k.47-49;

protokół pobrania krwi k.161;

opinia k.159-160)

E. K. była dotychczas wielokrotnie karana sądownie za przestępstwa.

(dowód:

dane o karalności oskarżonej k.490-492;

odpisy wyroków k.565,566,567,568,569,571)

E. K. nie jest chora psychicznie ani upośledzona umysłowo. W czasie zarzucanych jej czynów nie miała zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania ich znaczenia bądź pokierowania swoim postępowaniem.

(dowód:

opinia sądowo psychiatryczna dotycząca oskarżonej k.572-573)

E. K. składając pierwotnie wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Sama opisała w jaki sposób postępował D. M. (1) a także jaki był jej udział w zdarzeniach w tym tych popełnionych na ul. (...) oraz na ul. (...) w J.. Składając kolejne wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego przyznała się jedynie do popełnienia czynów z art. 291 § 1 k.k. oraz z art. 178a § 1 k.k. nie przyznała się zaś do popełnienia czynów z art. 279 § 1 k.k. Zapewniła wówczas, iż w zakresie czynu z art. 279 § 1 k.k. który D. M. (1) popełnił na ul. (...) w J. nie uczestniczyła w nim lecz cały czas siedziała w samochodzie. Przyznała, iż D. M. (1) używał do dokonania czynu kluczyka od jej samochodu. Przyznała także, iż przyjechała z D. M. (2) na ul. (...) w J., po czym D. M. (1) wyszedł gdzieś z samochodu na dwie godzin, nie mówiąc jej gdzie idzie a gdy powrócił wrzucił do bagażnika jakiś przedmiot.

Składając wyjaśnienia na rozprawie oskarżona przyznała się jedynie do popełnienia czynów z art. 291 § 1 k.k. oraz z art. 178a § 1 k.k. nie przyznała się zaś do popełnienia czynów z art. 279 § 1 k.k. Zapewniła wówczas, iż w zakresie czynu z art. 279 § 1 k.k. który D. M. (1) popełnił na ul. (...) w J. ona nie była wówczas na miejscu zdarzenia lecz przebywała w mieszkaniu swojej matki. Dodała, że pierwotnie przyznała się do popełnienia wszystkich zarzucanych jej czynów bo prosił ją o to D. M. (1) a ona się zgodziła bowiem była w nim zakochana.

Sąd zważył co następuje:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonej E. K. w zakresie zarzuconych jej czynów z art. 291 § 1 k.k. i art. 178a § 1 k.k. Sąd uznał je za wiarygodne, bowiem były konsekwentne. Oskarżona w zakresie tych czynów konsekwentnie, zarówno w toku śledztwa jak i na rozprawie przyznała się do popełnienia tych czynów oraz opisała okoliczności w jakich się ich dopuściła. E. K. nie miała przy tym żadnego powodu by wskazywać na swoje sprawstwo w zakresie tych czynów, gdyby w rzeczywistości ich nie popełniła. Sąd nie przeoczył, że te wyjaśnienia oskarżonej były potwierdzone nie tylko wiarygodnymi, w tym zakresie, wyjaśnieniami D. M. (1) ale także wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonych S. D. i S. L. a także dowodami z dokumentów – nie tylko protokołami przeszukań i zatrzymania ale także dowodem z opinii (k.159-160 akt sprawy).

Oceniając pozostałe wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za wiarygodne podawane przez nią okoliczności w pierwszych wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Wskazać bowiem należy, iż oskarżona nie miała żadnego powodu aby wówczas wskazać na okoliczności narażające ją na odpowiedzialność karną w sytuacji gdyby nie miały one miejsca w rzeczywistości. Oceniając te wyjaśnienia Sąd nie przeoczył, że w czasie ich składania (tj. w dniu 7 listopada 2013r. k.76-77 akt sprawy) nie istniał żaden dowód na udział oskarżonej w czynach z art. 279 § 1 k.p.k. Współdziałający z oskarżoną D. M. (1), o udziale w tych czynach E. K. powiedział po raz pierwszy dopiero w dniu 13 listopada 2013r. (k.85-86 akt sprawy) wcześniej wskazując jedynie, iż wszystkie rzeczy pochodzące z innych włamań zanosił do mieszkania swojej konkubiny. Skoro oskarżona sama poinformowała organy ścigania o swoim udziale w tych czynach, zanim ów fakt potwierdził składający później wyjaśnienia współdziałający z nią D. M. (1) oczywiste było, iż oskarżona nie mogła być „pomówiona” przez swojego konkubina, o czym ten następnie kłamliwie zapewniał składając zeznania na rozprawie. Ta chronologia składania wyjaśnień przez E. K. i D. M. (1) podważała również wiarygodność wyjaśnień oskarżonej złożonych na rozprawie, iż jej pierwsze wyjaśnienia ze śledztwa były następstwem próśb ze strony D. M. (1), którym ona uległa, ze względu na uczucie jakim darzyła wówczas konkubenta. Oskarżona pomija bowiem fakt, iż właśnie w tych wyjaśnieniach wskazała ona na popełnienie przez D. M. (1) czynów, których wcześniej mu nie zarzucano (k.82 akt sprawy). Tym samym oczywiście niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonej, jakoby złożyła te wyjaśnienia by pomóc swojemu konkubentowi, którego wówczas kochała, chyba, żeby uznać, iż pomoc ta zmierzała do ujawnienia wszystkich występków dokonanych przez D. M. (1), o których ona wiedziała. Oskarżona ujawniając przestępczy proceder swojego konkubenta, nie miała żadnego powodu by jednocześnie opisywać także swoje działania w tym procederze, w sytuacji gdyby nie miały one miejsca w rzeczywistości. Podkreślić należy, iż D. M. (1) w swoich kolejnych wyjaśnieniach złożonych w toku śledztwa (w tym czasie konfrontacji z oskarżoną) potwierdzał te okoliczności, które wskazała pierwotnie sama E. K., w zakresie czynów popełnionych na szkodę M. W. i S. Z.. Zważywszy, iż w czasie składania tych wyjaśnień zarówno E. K. jak i D. M. (1) byli zatrzymani nie mogli uzgodnić wspólnej wersji zdarzeń. Skoro zaś ich relacja o tych czynach była zbieżna logicznym było uznanie, iż oboje opisywali zdarzenia w których wspólnie uczestniczyli i w których podejmowali wskazane przez siebie zachowania.

Sąd jako niewiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonej złożone na rozprawie w zakresie zaczynów z art. 279 § 1 k.k. Pomijając, iż były one sprzeczne z jej pierwszymi wiarygodnymi wyjaśnieniami złożonymi w śledztwie Sąd dostrzegł, iż były one nielogiczne a nawet wewnętrznie sprzeczne. Oskarżona zapewniła, że w czasie zdarzenia na szkodę M. W. nie było jej na miejscu lecz przebywała wówczas w mieszkaniu matki. Potwierdzenie tego miało wynikać z zeznań S. G.. Jednakże zarówno oskarżona jak i jej matka S. G. nie potrafiły wyjaśnić z jakiego powodu dokładnie zapamiętały tą datę (która nie była wszak tożsama z datą urodzin E. K.) ani okoliczności, iż pamiętając datę dzienną tego zdarzenia (tj. nocowania córki w domu) jednocześnie nie pamiętały nawet jaki do był dzień tygodnia. Z doświadczenia życiowego wiadomo, iż jeżeli jakaś data nie jest dla danej osoby istotna (jak np. data urodzin, imienin, rocznica śmierci itp.) gdyż dotyczy bytności w danym miejscu, to po pewnym czasie łatwiej jest zapamiętać czy dane zdarzenie (pobyt w danym miejscu) nastąpiło w określonym dniu tygodnia niż w określonym dniu miesiąca. Już z tych względów Sąd uznał zeznania S. G. za niewiarygodne. Oceniając zeznania tego świadka a także wyjaśnienia oskarżonej S. nie przeoczył, że były one sprzeczne z zeznaniami samego D. M. (1). Bezsprzecznie na rozprawie D. M. (1) podawał szereg nieprawdziwych okoliczności korzystnych dla oskarżonej. Zapewnił wszak, iż wcześniej w toku śledztwa pomawiał swoją byłą konkubinę o działania, których ona nie dokonała uzasadniając to żalem jaki wówczas do niej żywił (przeoczając, iż oskarżona pierwsza opisała swoje zachowania, zanim on o nich wyjaśniał). Pomimo takiej postawy ( korzystnej dla oskarżonej) na rozprawie D. M. (1) kategorycznie zeznał, że oskarżona wraz z nim była w czasie czynu jakiego on dokonał na ul. (...) (na szkodę M. W.) zapewniając jednocześnie, iż ona w tym czynie nie uczestniczyła a jedynie siedziała w samochodzie.

Oceniając wyjaśnienia D. M. (1) w zakresie w jakim opisał on działania podejmowane przez E. S. w całości uznał je za wiarygodne. Były one bowiem spójne oraz korespondowały z wyjaśnieniami złożonymi pierwotnie przez oskarżoną. Zeznania D. M. (1) Sąd uznał zaś jako niewiarygodne. Świadek ów nie potrafił logicznie wytłumaczyć z jakiego powodu zmienił swoje wyjaśnienia złożone w toku śledztwa, w których wskazywał na udział oskarżonej w tych czynach. Gdyby bowiem w rzeczywistości oskarżony składając wyjaśnienia chciał zaszkodzić swojej konkubinie, do której miał wówczas odczuwać żal, nie umniejszałby jej udziału w tych czynach wskazując, iż jej rola w tych występkach sprowadzała się jedynie do stania na tzw. czatach. Podkreślić przy tym jeszcze raz należy, iż wyjaśnienia D. M. (1) były w tym zakresie zbieżne z pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonej. Z tych też względów jako wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia D. M. (1) a jako niewiarygodne jego zeznania – w zakresie w jakim były one sprzeczne z jego wyjaśnieniami.

Jako wiarygodne Sąd uznał zeznania pokrzywdzonych S. Z., S. D., M. W. oraz S. L. bowiem były rzeczowe. W ocenie Sądu świadkowie ci nie mieli żadnych powodów by zeznawać niezgodnie z prawda narażając się przez to na odpowiedzialność karną zwłaszcza, iż nie znali uprzednio osobiście oskarżonej.

Sąd jako wiarygodną uznał opinię sądowo – psychiatryczną dotyczącą oskarżonej bowiem została sporządzono przez biegłych psychiatrów po bezpośrednim jej badaniu, a wnioski tej opinii były rzeczowe i należycie uzasadnione.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie, bowiem zostały sporządzone przez powołane do tego podmioty w granicach ich kompetencji.

W światle powyższych dowodów Sąd ustalił, że oskarżona E. K. swoim zachowaniem podjętym w czasookresie 9-10 października 2013r. w J. na ul. (...) polegającym na tym, że wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia w pojeździe marki H. (...) nr rej (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza marki S. oraz półki tylnej z głośnikami marki J. powodując straty w wysokości 200 zł na szkodę M. W. wyczerpała znamiona czynu z art. 279 § 1 k.k.

W światle powyższych dowodów Sąd ustalił, że oskarżona E. K. swoim zachowaniem podjętym w czasookresie 24-25 października 2013r. w J. na ul. (...) polegającym na tym, że wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia w pojeździe marki H. (...) nr rej (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza marki S. o wartości 350 zł na szkodę S. Z. wyczerpała znamiona czynu z art. 279 § 1 k.k.

Oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z D. M. (2). O wspólnym działaniu świadczy fakt, że zgodnie z porozumieniem każde z nich wykonywało wcześniej uzgodnione czynności realizując zamiar jakim było uzyskanie przedmiotów znajdujących się w tych samochodach. By uzyskać te przedmioty, oskarżona jechała ze swoim konkubentem w pobliże miejsca zaparkowania pojazdów H., D. M. (1) przy użyciu kluczyka od jej samochodu otwierał drzwi od tych pojazdów po czym wracał na miejsce zaś oskarżona korzystała z uzyskanych w ten sposób przedmiotów (m.in. zamontowała w swoim pojeździe radioodtwarzacz marki S. zabrany z samochodu S. Z.. Tym zachowaniem wprost ujawniła, że postrzegała czyny D. M. (1) ( w czasie których stała na tzw. czatach”) jako własne (nie zaś cudze) przedsięwzięcie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.02.2013 r., II KK 139/12 Prok. i Pr. 2013 r., z. 5, poz. 2). Podkreślić należy, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że współsprawstwo zachodzić będzie nie tylko wtedy, gdy każdy ze współdziałających zrealizuje część znamion typu czynu zabronionego, ale i wówczas, gdy współdziałający nie zrealizuje żadnego znamienia, lecz podjęte przez niego czynności są istotnym wkładem we wspólne przedsięwzięcie, by w ramach uzgodnionego podziału ról ułatwiały realizację wspólnie zamierzonego celu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29.06.2006 r. V KK 391/05, OSNwSK 2006 r. z. 1, poz. 128). Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, w której D. M. (1) działając wspólnie ze współoskarżoną wpierw porozumieli się co do wszystkich istotnych okoliczności dokonania kradzieży z włamaniem i w warunkach tego porozumienia, przy dokonanym podziale ról i zadań, konsekwentnie zmierzali do celu jakim był zabór rzeczy znajdujących się z samochodach marki H. (do których pasowały kluczyki z pojazdu oskarżonej). Skoro więc oskarżona współdziałała ze swym wspólnikiem, bo utożsamiała się z jego działaniami, przy których była obecna oraz traktowała je jak swoje, to była współsprawcą tego przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. choć sama nie wykonywała osobiście jego czynności czasownikowych tego czynu a jedynie stała na czatach.

Czynu przypisane oskarżanej z art. 279 § 1 k.k. nie stanowiły w ocenie S. wypadków mniejszej wagi.

Wypadek mniejszej wagi, to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Sąd w tym zakresie podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie II AKa 161/00.

Fakt dokonania kradzieży z włamaniem i zabór przedmiotów o stosunkowo niewielkiej wartości – 200 i 350 złotych w sytuacji, gdy dokonanie tego zaboru nastąpiło także po uszkodzeniu samochodu (m.in. wyrwaniu półki z głośnikami), nie stanowi w ocenie Sądu postaci uprzywilejowanej (zasługującej na łagodniejsze traktowanie) lecz zwykłej kradzieży z włamaniem.

Oskarżona dopuściła się przypisanych jej czynów z art. 279 § 1 k.k. w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł wyrok, co do któregokolwiek z nich. Tym samym czyny te stanowiły ciąg przestępstw o jakim stanowi art. 91 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r.).

Oskarżona E. K. swoim zachowaniem podjętym w czasookresie 13-25 października 2013r. polegającym na tym, że przyjęła na przechowanie nawigację m-ki M. (...), radioodtwarzacz marki S. (...) o wartości 200 zł należące do S. D. oraz głośnik basowy 400 W o wartości 100 zł należące do S. L., radioodtwarzacz J. (...) o wartości 200 zł należący do S. L. – wszystko o łącznej wartości 500 zł wiedząc, że rzeczy te pochodzą z przestępstwa kradzieży z włamaniem, czym działała na szkodę tych osób wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

Oskarżona wiedziała, że przedmioty te pochodzą z kradzieży z włamaniem dokonywanych przez jej konkubenta D. M. (1). Pomimo tego przyjęła te rzeczy na przechowanie. Tym samym działała umyślnie. Zważywszy, iż przedmioty te miały łączną wartość 500 złotych E. K. wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

E. K. swoim zachowaniem podjętym w dniu 6 listopada 2013r. polegającym na tym, że kierowała samochodem marki H. (...) o nr rej (...) na ul. (...) w J. będąc w stanie pod wpływem środka psychotropowego w postaci amfetaminy w stężeniu 65 ng/ml i metamfetaminy w stężeniu 324 ng/ml co stanowi oddziaływanie na organizm odpowiadające stężeniu alkoholu we krwi w ilości przekraczającej 0,5 promila wyczerpała znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżona prowadziła zatem pojazd mechaniczny, uczestnicząc w ruchu lądowym będąc w stanie pod wpływem środka psychotropowego w postaci amfetaminy w stężeniu 65 ng/ml i metamfetaminy w stężeniu 324 ng/ml co stanowi oddziaływanie na organizm odpowiadające stężeniu alkoholu we krwi w ilości przekraczającej 0,5 promila (stanowiącego stan nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 pkt 2 k.k.). Oznacza to, iż swoim działaniem E. K. wypełniała znamiona czyny z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżona nie jest chora psychicznie ani upośledzona umysłowo, nie miała zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia tych czynów bądź pokierowania swoim postępowaniem. Jest ona zatem osobą zdolną do zawinienia.

Zważywszy, iż w dacie czynów oskarżonej obwiązywała inna ustawa niż w dacie orzekania, Sąd zastosował ustawę poprzednio obowiązującą tj. Ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dacie czynów w oparciu o przepis art. 4 § 1 k.k.

Stosownie do treści art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Stosując ustawę obowiązującą poprzednio (w dacie czynu oskarżonej) Sąd miał na względzie, m.in. iż art. 42 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym po dniu 18 maja 2015 r.) przewidywał za czyn przypisany oskarżonej z art. 178a § 1 k.k., orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres co najmniej 3 lat oraz świadczenia pienionego (art. 43a § 1 k.k.) w wysokości co najmniej 5000 złotych, zaś orzeczenie wydane na podstawie art. 46 § 1 k.k. z dniem 1 lipca 2015r. stało się środkiem kompensacyjnym orzekanym na zasadach przepisów prawa cywilnego (nie zaś środkiem karnym). Z tych też względów Sąd uznał, że zastosowanie wobec E. K. ustawy poprzednio obwiązującej w dacie czynów przez nią popełnionych (nie nowej) było dla tej oskarżonej względniejsze (korzystniejsze).

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonej czynów z art. 279 § 1 k.k. Sąd wziął pod uwagę okoliczności ich popełnienia a także rolę oskarżonej w ich dokonaniu. Sąd nie mógł także stracić z pola widzenia faktu, iż szkody wyrządzone tymi czynami nie były wysokie (wynosiły odpowiednio 200 złotych oraz 350 złotych). Wszystkie te okoliczności zmniejszały stopień społecznej szkodliwości tych czynów.

Jednakże wymierzając karę Sąd nie mógł pominąć, iż oskarżona była uprzednio wielokrotnie karana sądownie także za przestępstwa podobne a szkoda wyrządzona tymi czynami nie została dotychczas naprawiona mimo, iż nie była wysoka (co wskazywało, iż oskarżona miała realne możliwości by ją naprawić).

Mając na względzie te okoliczności oraz uwzględniając winę oskarżonej oraz stopień społecznej szkodliwości tych czynów w ocenie Sądu odpowiednią karą dla oskarżonej była kara minimalna przewidziana w art. 279 § 1 k.k. tj. kara roku pozbawienia wolności. Kara w takiej wysokości będzie dla oskarżonej wystarczającą dolegliwością uzmysławiającą jej nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem a także będzie stanowiła wystarczająca dla innych przestrogę przed naruszaniem prawa.

Zważywszy, iż powyższymi czynami z art. 279 § 1 k.k. oskarżona wyrządziła – współdziałając z D. M. (2) – szkody, które dotychczas nie zostały naprawione, jako sprawiedliwe Sąd uznał orzeczenie wobec E. K. (na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.) środka karnego w postaci naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz M. W. kwoty 100 złotych i S. Z. kwoty 150 złotych.

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu z art. 291 § 1 k.k. Sąd wziął pod uwagę okoliczności jego popełnienia. Oskarżona przyjmowała na przechowanie przedmioty o stosunkowo niedużej wartości (wiedząc, iż pochodzą z kradzieży z włamaniem) przynoszone do niej przez jej konkubenta D. M. (1). Ta relacja oskarżonej z D. M. (1) musiała wpłynąć na zmniejszenie społecznej szkodliwości tego czynu. Jednakże czasookres zachowania oskarżonej oraz bezkrytyczne przyjmowanie na przechowanie wszystkich tych przedmiotów musiało być ocenione jako zwiększające stopień społecznej szkodliwości tego czynu.

Jako okoliczność obciążającą wpływającą na wymiar kary co do tego czynu Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonej za przestępstwa podobne. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonej do popełnienia tego czynu. Mając na względzie stopień winy oskarżonej oraz stopień społecznej szkodliwości tego czynu w ocenie Sądu odpowiednią karą dla oskarżonej była kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara w takiej wysokości uzmysłowi oskarżonej nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem a także wykaże, że popełnienie przestępstwa pociąga za sobą odpowiednią represję karną.

W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu z art. 178a § 1 k.k. był znaczny. Oskarżona znajdowała się pod wpływem środka psychotropowego, oddziaływującego na jej organizm jak stan nietrzeźwości przekraczający 0,5 promila alkoholu we krwi. Nadto jechała ul. (...), która stanowi istotny szlak komunikacyjny dla J. a przez to natężenie ruchu na tej ulicy jest duże.

Jako okoliczność obciążającą wpływającą na wymiar kary co do tego czynu Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonej za przestępstwa. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonej do popełnienia tego czynu.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonej za przypisane jej przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do jej winy oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając oskarżonej naganność kierowania samochodem po zażyciu środków odurzających bądź substancji psychotropowych. Zdaniem Sądu, orzeczona wobec niej kara pozbawienia wolności w tym wymiarze powinna również spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. pociąga za sobą odpowiednią odpowiedzialność karnoprawną.

Zważywszy, że oskarżona w czasie popełnienia przypisanego jej przestępstwa była pod wpływem substancji psychotropowej, Sąd zobligowany był na podstawie przepisu art. 42 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu 6 listopada 2013r.) orzec wobec niej środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. W ocenie Sądu dwuletni okres tegoż zakazu jest współmierny do społecznej szkodliwości tego czynu w tym spowodowanemu przez oskarżoną zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu.

Stosownie do treści art. 85 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.) jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Zgodnie zaś z treścią art. 91 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.) jeżeli sprawca w warunkach określonych w art. 85 k.k. popełnia ciąg przestępstw oraz inne przestępstwo, Sąd orzeka karę łączną stosując odpowiednio przepisy dotyczące wymiaru kary łącznej.

Biorąc pod uwagę brak tożsamości przestępstw, za które wymierzono oskarżonej jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzając karę łączną Sąd zastosował zasadę asperacji zbliżonej do absorpcji i wymierzył jej karę łączną w wymiarze roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd był zobligowany zaliczyć na poczet orzeczonej oskarżonej łącznej kary pozbawienia wolności okres jej rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. okres zatrzymania w dniu 6 listopada 2013r.

Mimo orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, której granica nie przekraczała 2 lat Sąd nie skorzystał z możliwości warunkowego zawieszenia jej wykonania. Dotychczasowy sposób życia oskarżonej w tym jej uprzednia wielokrotna karalność wskazuje, iż wobec niej brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej. Brak jest zatem podstaw, aby przyjąć, iż pomimo zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności będzie ona przestrzegała porządku prawnego i nie popełni przestępstwa w przyszłości. Sąd uznał, że dla osiągnięcia zakładanych celów kary konieczna jest izolacja oskarżanej od społeczeństwa. W ocenie Sądu nie istnieje wobec niej bowiem pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca stosownie do art. 69 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.) zawiesić wykonanie wymierzonej jej kary łącznej pozbawienia wolności.

Sąd zobowiązany był na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądzić na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego koszty nieopłaconej pomocy prawnej. Zasądzona na rzecz adw. adw. I. J. kwota 804 zł netto oraz kwota 184,92 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 988,92 zł brutto wynika z § 14 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił w całości oskarżoną od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył jej opłaty, ponieważ uwzględniając fakt, że oskarżona aktualnie jest pozbawiona wolności wykonując karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie uznał, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla niej zbyt uciążliwe.