Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Grzegorz Kosowski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Grzegorza Chojnackiego

po rozpoznaniu w dniach: 15.09.2015r., 06.10.2015r. i 17.11.2015r.

s p r a w y P. P.

syna A., K. z d. Z.

urodzonego dnia (...) w J.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 19 października 2014 roku w J. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inna nieustaloną osobą po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi do magazynu przy sklepie (...), dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech opakowań proszku do prania (...) o pojemności 5,6 kg każdy o łącznej wartości 111,96 złotych, czym działał na szkodę (...) S.A. w K.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

2.  w dniach 13/14 listopada 2014r. w J. woj. (...) po uprzednim siłowym zerwaniu blachy falistej z poszycia dachu garażu dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia spalinowej kosy marki S. o nr fabrycznym (...), podnośnika samochodowego, dwóch metalowych stojaków pod samochód oraz z otwartego zaparkowanego tam samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) nawigację satelitarną marki T., kluczyka elektronicznego od pojazdu marki M. oraz z samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) radioodtwarzacza samochodowego marki D. tj. przedmiotów o łącznej wartości 1.310 złotych, czym działał na szkodę (...) sp. z o.o. w J.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

3.  początkiem listopada 2014r. w J. woj. (...) po uprzednim wyłamaniu przy użyciu śrubokręta wkładki zamka w drzwiach wejściowych do mieszkania, dostał się do jego wnętrza, skąd następnie zabrał w celu przywłaszczania pieniądze polskie w kwocie 40 złotych, czym działał na szkodę J. C.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

I.  oskarżonego P. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt 1,2 i 3 części wstępnej wyroku, tj. występków z art. 279 § 1 kk i przyjmując, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności za to, na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego P. P. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na mocy art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązuje oskarżonego P. P. do podjęcia starań w okresie próby o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

IV.  na mocy art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego P. P. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

V.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. P. środki kompensacyjne w postaci obowiązków naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę: za czyn z pkt 1 części wstępnej kwoty 111,96 zł. na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. w K., za czyn z pkt 2 części wstępnej kwoty 1310 zł. na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. w J., za czyn z pkt 3 części wstępnej kwoty 40 złotych na rzecz pokrzywdzonej J. C.;

VI.  na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu P. P. na poczet orzeczonej kary pozbawiania wolności okres zatrzymania w dniu 03.12.2014r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VII.  na mocy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 696 złotych tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oraz należny od tej kwoty podatek od towarów i usług w wysokości 160,08 zł;

VIII.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego P. P. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 782/15

UZASADNIENIE

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zebrany w aktach sprawy i ujawniony w trakcie przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 października 2014r. oskarżony P. P. wspólnie z inną nieustaloną osobą udał się w okolice sklepu (...) w J.. Widząc znajdujący się za sklepem magazyn sklepowy sklepu (...), którego drzwi były zamknięte na kłódkę, przy użyciu śrubokrętu zerwali kłódkę zabezpieczającą drzwi do magazynu, z którego zabrali cztery opakowania proszku do prania o pojemności 5,6 kg każdy i łącznej wartości 111,96 zł. Działali oni na szkodę (...) S.A. w K..

Dowód: - zeznania świadka A. W. k. 4-4v.,

-

zeznania świadka W. D. k. 9v.,

-

protokół oględzin k. 5-6,

-

wyjaśnienia oskarżonego P. P. k. 17,

-

protokół eksperymentu procesowego k. 22-28,

-

notatka urzędowa k. 1.

W okresie 13/14 listopada 2014r. oskarżony P. P. poszedł do garażu mieszczącego się przy parkingu strzeżonym w J.. Wszedł na dach tego garażu, by zobaczyć, co jest na dachu. Wtedy zauważył, że na dachu są poluzowane śruby blachy falistej przykrywającej dach. Zerwał fragment blachy dachu i w ten sposób dostał się do środka garażu wchodząc do wnętrza po poustawianych tam przedmiotach. Z garażu zabrał kosę spalinową marki S., podnośnik samochodowy, dwa metalowe stojaki samochodowe, z samochodu M. zabrał nawigację samochodową marki T. i kluczyk elektroniczny do tego samochodu, a z samochodu S. radioodtwarzacz samochodowy marki D., wszystkie rzeczy o wartości 1310 zł. Działał na szkodę (...) sp. z o.o. w J..

Dowód:- zeznania świadka R. Ł. k. 57v, k. 136v.,

-

zeznania świadka M. G. (1) k. 35v., k. 136v., - 137,

-

wyjaśnienia oskarżonego P. P. k. 18,

-

protokół eksperymentu procesowego k. 22-28,

-

karta gwarancyjna k. 34.

Na początku listopada 2014r. oskarżony P. P. wszedł do mieszania swojej sąsiadki J. C. zamieszkałej w J. otwierając zamknięte na zamek drzwi przy użyciu śrubokrętu. Po wejściu do mieszkania zabrał ze stołu leżące tam pieniądze w kwocie 40 zł.

Dowód: - częściowo zeznania świadka J. C. k. 55, k. 135v. –

136, k. 147v. – 148,

- wyjaśnienia oskarżonego P. P. k. 18,

-

protokół eksperymentu procesowego k. 22-28.

Oskarżony P. P. w chwili czynów miał ukończone 17 lat, 18 lat ukończył 2 września 2015r. Nie był uprzednio karany przez Sąd karny, jednakże stawał kilkakrotnie przed Sądem dla nieletnich sprawców czynów karalnych. Za popełnienie czynów karalnych skierowanych przeciwko mieniu orzekano środki wychowawcze w postaci upomnienia (czyn z dnia 15 lipca 2013r. - postanowienie z dnia 24.10.2013r.), nadzoru kuratora (czyn z dnia 12 kwietnia 2014r. – postanowienie z dnia 29.07.2014r.) i umieszczenia w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, z którego uciekł (czyny z 2012r. i 2013r. – postanowienie z dnia 25.08.2014r.)

Dowód: - odpisy postanowień k. 1444, k. 145, k. 146,

- dane o karalności k. 131.

Oskarżony P. P. składał dwukrotnie wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym oraz złożył wyjaśnienia przed Sądem.

Składając wyjaśnienia po raz pierwszy (k.17-18) oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wówczas czynu na szkodę (...) S.A. w K. oraz opisał dodatkowo okoliczności popełnienia przez niego jeszcze dwóch innych przestępstw. Wyjaśnienia swe potwierdził podczas eksperymentu procesowego wskazując miejsca popełnionych przestępstw.

Podczas kolejnych wyjaśnień składanych w dniu 21 stycznia 2015r (k. 62) i przed Prokuratorem (k. 101-102) oskarżony zaprzeczył swemu sprawstwu w zakresie wszystkich trzech zarzucanych mu wówczas czynów. Podał, że wyjaśnienia złożone poprzednio były wymuszone poprzez bicie go przez jednego z policjantów, a ponadto część wyjaśnień złożył sam, wymyślił je, a część wymyślił za niego policjant i to zostało zaprotokołowane. Wyjaśnił także, że policjanci wozili go na miejsca poszczególnych zdarzeń i kazali mu pokazywać placem robiąc mu wtedy zdjęcia.

Składając wyjaśnienia przed Sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że podczas składania po raz pierwszy wyjaśnień był bity przez dwóch policjantów, wyjaśnienia zostały w ten sposób wymuszone. Wskazał nadto, że jego matka podpisała dokumenty, że uczestniczyła w czynnościach wizji lokalnej oraz uczestniczyła w jego przesłuchaniu, co nie było prawdą. Wyjaśnił, w jakim zakresie dodał od siebie pewne szczegóły zdarzeń, a mianowicie, m.in. gdzie mieści się sklep (...) i jak wchodził do sklepu, że posiadał przy sobie śrubokręt, jeżeli chodzi o czyn popełniony na szkodę sąsiadki oraz że poszycie dachu garażu było poluzowane.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał, że wiarygodnymi są te wyjaśnienia oskarżonego P. P., które jako pierwsze złożył w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony przesłuchany wówczas przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (z pkt 1 części wstępnej wyroku) i opisał dość dokładnie okoliczności popełnienia tego czynu. Relacja oskarżonego co do przebiegu tego czynu jest spójna z zeznaniami świadków - pracowników sklepu (...) A. W. i W. D. oraz z protokołem oględzin miejsca zdarzenia, co daje podstawy, by dowody te ocenić jako wiarygodne. Oskarżony wskazał przy tym, w jakiej porze dnia doszło do popełnienia tego czynu, o czym nie zeznawali wskazani świadkowie. W dniu 03 grudnia 2014r. oskarżonemu postawiono zarzut na podstawie złożonych przez niego wyjaśnień, przy czym nie wskazano w opisie czynu, aby dział on wspólnie i w porozumieniu z inną osobą - kolegą. Na tę okoliczności wskazały natomiast pracownice sklepu, gdyż widziały na nagraniu z monitoringu, że dwóch chłopców dokonało tej kradzieży, co także zostało oceniane przez Sąd jako wiarygodne. To świadczy dobitne o tym, że oskarżony składał wyjaśnienia spontanicznie, wolny od jakiegokolwiek przymusu. W przeciwnym razie, skoro policjanci dysponowali już w momencie postawienia zarzutu wiedzą, że oskarżony działał w porozumieniu z kolegą, z pełnością wymusiliby na nim także i tej treści wyjaśniania. Brak jest innego logicznego uzasadnienia, by mieli odstąpić od wymuszenia wyjaśnień takiej treści jak tylko to, że do stosowania przymusu nie doszło. Zauważyć przy tym należy, że odnośnie stosowania przymusu podczas składania pierwszych wyjaśnień i sposobu wymuszania tych wyjaśnień, relacja oskarżonego zawiera istotne różnice. Pierwotnie wskazywał on, że wyjaśnienia określonej treści miał na nim wymuszać poprzez bicie tylko jeden z policjantów, podczas gdy już w postępowaniu sądowym jego wyjaśnienia ewaluują i wskazuje, że obaj policjanci stosowali wówczas wobec niego przemoc. Wyjaśnienie tych różnic nie jest przekonywujące i nie daje się zaakceptować w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, gdyż różnice nie dotyczą szczegółów, a okoliczności istotnych, które nie sposób zapomnieć, czy pomylić. Przesłuchani na tę okoliczność funkcjonariusze Policji kategorycznie zaprzeczyli, aby takie zdarzenie miało miejsce, co w kontekście wyjaśnień oskarżonego zawierających sprzeczności uznać należało za wiarygodne zwłaszcza, że mimo prowadzonego w tym przedmiocie postępowania przygotowawczego, nie doprowadziło ono do postawienia któremukolwiek z funkcjonariuszy Policji jakichkolwiek zarzutów. Wyjaśnienia oskarżonego złożone w dniu 03 grudnia 2014r. pozwoliły na postawienie oskarżonemu kolejnych dwóch zarzutów - pkt 2 i 3 części wstępnej wyroku. W dacie składania wyjaśnień i przeprowadzenia eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonego funkcjonariusze Policji z pewnością nie mieli wiedzy o przestępstwie popełnionym na szkodę J. C.. Wynika to nie tylko z kategorycznych w tej części jej zeznań (k. 56) ale także z poczynionych przez Prokuratora ustaleń (notatka urzędowa - k. 106) oraz czynności postępowania przygotowawczego (notatka urzędowa – k. 46). Podważa to więc jednoznacznie wyjaśnienia oskarżonego, jakoby pierwsze złożone wyjaśnienia zostały wymuszone i nie wskazywał policjantom podczas eksperymentu procesowego dobrowolnie miejsc popełnionych przestępstw, a czynił to na ich żądanie. Policjanci nie mogliby wymusić na oskarżonym takich wyjaśnień, skoro nie wiedzieli o tym przestępstwie. To także daje podstawy do uznania, że wyłącznie te wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, zasługują na uznanie za wiarygodne. Na taką ocenę wyjaśnień oskarżonego mają również wpływ zeznania funkcjonariuszy Policji M. D. i S. W.. Świadkowie w sposób jednoznaczny zaprzeczyli, aby w jakikolwiek sposób wpływali na oskarżonego podczas składania wyjaśnień i podczas eksperymentu procesowego, przy czym kategorycznie wskazali, że takie praktyki nigdy nie są stosowane. Ich zeznania Sąd ocenił za wiarygodne z powodów przytoczonych powyżej, jak też z uwagi na to, że w/w świadkowie nie są w żaden sposób zainteresowani wynikiem rozstrzygnięcia, nie mają więc żadnego interesu w tym, by wykonywać czynności z osobą podejrzaną w sposób, który następnie będzie dla osoby podejrzanej niekorzystny. Wskazać należy, że wyjaśnienia oskarżonego co do sposobu przesłuchania go w postępowaniu przygotowawczym są wewnętrznie sprzeczne. Podaje on raz, że kłamał odpowiadając na pytania przesłuchującego, następnie, że treść wyjaśnień wymyślił przesłuchujący policjant. Także i te oczywiste sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonego podważają prawdziwość wyjaśnień złożonych przez niego przed Prokuratorem i przed Sądem. Zauważyć także należy, że twierdzenia oskarżonego, jakoby jego matka podpisywała policjantom dokumenty potwierdzające jej udział w czynnościach przesłuchania oskarżonego i eksperymencie procesowym nie polegają na prawdzie pozostając w oczywistej sprzeczności z treścią dokumentów wskazujących na przebieg tych czynności i obecność przy nich innych osób niż oskarżony. W świetle powyższego brak było podstaw, by zakwestionować prawdziwość pierwszych wyjaśnień oskarżonego odnoszących się do faktu i okoliczności popełnienia wszystkich czynów, w tym też czynu popełnionego na szkodę J. C.. Pokrzywdzona potwierdziła w postępowaniu przygotowawczym popełnienie na jej szkodę przestępstwa, wskazała wysokość poniesionej szkody i to, w jaki sposób sprawca dostał się do jej mieszkania, a te wypowiedzi są spójne z wyjaśnieniami oskarżonego z dnia 03 grudnia 2014r. Brak możliwości uzyskania jednoznacznych i klarownych zeznań od świadka J. C. w postępowaniu sądowym nie podważa wiarygodności jej zeznań z postępowania przygotowawczego w świetle uwag poczynionych powyżej, a mając przy tym na względzie treść opinii biegłej psycholog M. G. (2) dotyczącej stanu psychologicznego świadka. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków R. Ł. i M. G. (1) mających wiedzę o zdarzeniu dotyczącym dostania się do garażu i zaboru stamtąd rzeczy. Zeznania ich w pełni korespondują z protokołem oględzin miejsca zdarzenia, jak też z pierwszymi wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego. Wyceny szkód podane przez pokrzywdzonych odpowiadają rzeczywistym wartościom poniesionych szkód, są realne, a przy tym nie były kwestionowana w procesie.

Stwierdzić należy, że w niniejszym sprawie nie było żadnych przeszkód procesowych do wprowadzenia do procesu dowodu z wyjaśnień oskarżonego dotyczących tej części, w której wyjaśniał bez uprzedniego postawienia mu zarzutów odnośnie czynów z pkt 2 i 3 części wstępnej wyroku. Na te okoliczności oskarżony wyjaśniał do protokołu po pouczeniu go o wszelkich uprawnieniach przysługujących podejrzanemu i po przedstawieniu mu jednego zarzutu, natomiast zaistniały okoliczności opisane w art. 389 § 1 kpk dające podstawy do odczytania wyjaśnień (podobnie: wyrok SN z dnia 05.02.1999r., sygn. akt III KKN 268/97, OSNKW 1999/3-4/22). Niewątpliwe oskarżony składając pierwsze obciążające go wyjaśnienia, mając wtedy 17 lat, został przesłuchany pod nieobecność opiekuna prawnego, przy czym z treści notatki urzędowej (k.68) wynika, że matka oskarżonego odmówiła udziału w czynnościach przesłuchania oskarżonego i eksperymentu procesowego. W świetle tego nie może być ten fakt poczytywany jako uchybienie procesowe. Faktem natomiast jest, że z racji wieku oskarżonego w chwili pierwszego przesłuchania, zaktualizowały się przesłanki do obligatoryjnej obrony oskarżonego, podczas gdy w czasie pierwszego przesłuchania oskarżonemu nie wyznaczono jeszcze obrońcy z urzędu. Nie oznacza to jednak, że mimo naruszenia owego standardu, wyjaśnienia oskarżonego nie mogą być wprowadzone do procesu i stanowić dowodu w sprawie. Oskarżony został bowiem pouczony o wszystkich przysługujących mu uprawnieniach. Otrzymał pouczenie na piśmie o uprawnieniach osoby zatrzymanej (k. 12), z którego jednoznacznie wynika, że został pouczony o „prawie do milczenia” - pkt 2 pouczenia oraz otrzymał pouczenie na piśmie o uprawnieniach przysługujących podejrzanemu (k. 15), gdzie na samym początku, w punkcie 1, wskazano prawo do odmowy składania wyjaśnień, odmowy odpowiedzi na pytania bez podania przyczyny, prawo do składania wyjaśnień. Oba pouczenia są w swej treści jednoznaczne i zrozumiałe. Ponadto został pouczony także ustnie o tych uprawnieniach, co znajduje wyraz w treści protokołu przesłuchania - k.17. Tym samym nie budzi wątpliwości to, że mimo wieku oskarżony należycie zrozumiał owe pouczenia i świadomie, z rozmysłem podjął decyzję o tym, że będzie składał wyjaśnienia. Nie można przy tym pominąć i tego, że nie był to pierwszy kontakt oskarżonego z Policją i szeroko rozumianym wymiarem sprawiedliwości. Przed wykonywaniem z nim czynności pierwszego przesłuchania w sprawie, stawał on aż trzykrotnie przed Sądem jako sprawca czynu karalnego, znany był także Policji jako sprawca czynów karalnych i był uprzednio zatrzymywany przez Policję (wywiad środowiskowy - k. 50). Tym samym sytuacja zatrzymania i przesłuchania nie była dla niego sytuacją nową, w której nie potrafił się odnaleźć, a wręcz przeciwnie, miał dostatecznie duże doświadczenie mimo młodego wieku w kontakcie z Policją i z czynnościami podejmowanymi w stosunku do osób zatrzymanych. Nie ma więc żadnych podstaw by twierdzić, że w trakcie pierwszego przesłuchania znajdował się on w szczególnie trudnej sytuacji. Sytuacja oskarżonego nie była podobna do opisanej w wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 31 marca 2009r. w sprawie Płonka przeciwko Polsce (skarga nr 20310/02).

W ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony P. P. w dniach 19 października 2014r., 13/14 listopada 2014r. i na początku listopada 2014r. swym zachowaniem każdorazowo wypełnił znamiona występku z art. 279 § 1 kk. Za każdym razem dostawał się do zamkniętych na klucz, czy kłódkę pomieszczeń przełamując zabezpieczenia poprzez zerwanie kłódki zabezpieczającej drzwi, zerwanie części poszycia dachowego, wyłamanie śrubokrętem zamka w drzwiach mieszkania. Kradzież z włamaniem polega na usunięciu przeszkody stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu, przy czym nie musi polegać na siłowym przełamaniu zabezpieczenia; istotny jest cel, w jakim została usunięta przeszkoda. Niewątpliwe jest, że oskarżony każdorazowo dostał się do zamkniętych pomieszczeń po uprzednim przełamaniu zabezpieczeń pomieszczeń w celu dokonania zaboru znajdujących się tam rzeczy. Każdorazowo oskarżony działał w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności w rozumieniu art. 91 § 1 kk.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk tj. rodzaj i charakter naruszonego przez oskarżonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, postać zamiaru, motywację sprawcy. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość działań oskarżonego charakteryzuje się wysokim stopniem. Oskarżony dokonał przestępstw z pkt 1 i 3 wyroku w dzień, nie obawiając się interwencji osób postronnych i bycia zauważonym, jeden z czynów został popełniony na szkodę sąsiadki, osoby starszej, którą znał i która darzyła go zaufaniem. Przy popełnianiu przestępstw z pkt 1 i 3 części wstępnej wyroku używał do tego narzędzia - śrubokrętu, co świadczy o premedytacji w działaniu, przygotowaniu się do dokonania przestępstw. W zakresie czynu 1- go wszedł w porozumienie z inną osobą, by dokonać przestępstwa. Jakkolwiek każdorazowo wartość poniesionych przez pokrzywdzonych strat nie była obiektywne duża, zwłaszcza jeżeli chodzi o czyny z pkt 1 i 3, to jednak zważywszy na sytuację finansową pokrzywdzonej J. C., jej ubóstwo, a przy tym nieporadność życiową, samotne zamieszkiwanie, szkoda wyrządzona pokrzywdzonej była dla niej wysoce odczuwalna. Dla pokrzywdzonej kwota 40 zł. była istotną, a uszkodzenie zamka w drzwiach wejściowych naraziło ją na dodatkowe wydatki, było dla niej także znacznie uciążliwe. Z faktu przygotowania się do popełnienia przynajmniej dwóch przestępstw wynika wysoki stopień winy oskarżonego. O wysokim stopniu winy czynu z pkt 2 części wstępnej wyroku świadczy premedytacja, włożony wysiłek w popełnienie tego czynu, a przy tym wracanie na miejsce przestępstwa po kolejne rzeczy co dowodzi jego nieustępliwości.

Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary, mając na uwadze okoliczności decydujące o uznaniu stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, stopnia winy oskarżonego, mając też na względzie okoliczności wskazane powyżej, a także dotychczasowy sposób życia oskarżonego Sąd uznał, iż adekwatną do czynów popełnionych przez oskarżonego jest kara orzeczona w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Oskarżony mimo młodego wieku wielokrotnie wchodził w konflikt z prawem i nie były dla niego dostateczną przestrogą stosowane dotychczas przez Sąd coraz surowsze środki wychowawcze z umieszczeniem w młodzieżowym ośrodku wychowawczym włącznie. Nie wdrożyły one oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, a oskarżony popełniał mimo to czyny karalne skierowane przeciwko mieniu. Oskarżony ma złą opinię w środowisku, pozostaje w zainteresowaniu Policji, nie uczy się, ukończył jedynie szkołę podstawową, nie ukończył gimnazjum, a mimo wykazywania chęci do nauki w OHP, bardzo szybko przerwał naukę. Oskarżony nigdzie nie pracuje na stałe. W tych okolicznościach oczywistym jawi się brak podstaw do orzeczenia zamiast kary środków wychowawczych czy poprawczych. Z racji faktu, że jest to pierwszy kontakt oskarżonego z Sądem dla sprawców dorosłych, Sądem karnym, mimo dotychczasowego trybu życia Sąd uznał, że istnieje po stronie oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna, a oskarżony, choć jest osobą zdemoralizowaną, to nie aż tak, by należało go umieścić w jednostce penitencjarnej. Oskarżony jest osobą bardzo młodą i przy należytej współpracy z kuratorem sądowym, a dozór kuratora jest obligatoryjny, oraz realizacji obowiązku podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej, kara orzeczona z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego i będzie wystarczającą przestrogą na przyszłość na tyle, że oskarżony ponownie nie wejdzie w konflikt z prawem. Wobec poniesionych szkód finansowych przez pokrzywdzonych w wyniku popełnionych przestępstw, Sąd orzekł środki kompensacyjne obowiązki naprawienia szkody w całości z urzędu i na wniosek pokrzywdzonego (...) S.A. w K., stosownie do treści art. 46 § 1 kk. Proces karny ma bowiem zmierzać przede wszystkim do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Oskarżony jest osobą młodą, nie ma żadnych przeciwwskazań do pracy, podejmuje dorywcze zatrudnienie i z pewnością jest w stanie obowiązki te wykonać.

Z uwagi na to, że w chwili orzekania obowiązywała inna ustawa, niż w czasie popełnienia czynów, koniecznym było rozważenie, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy, stosownie do art. 4 § 1 kk. Oceny względności porównywanych ustaw należy dokonywać nie abstrakcyjnie lecz przez pryzmat konkretnej sytuacji istniejącej w danej sprawie. Art. 4 § 1 kk wyraźnie odnosi względność ustawy do sprawcy czynu zabronionego (podobnie: wyrok SN z dnia 03.12.2003r., sygn. akt V KK 73/03, Prok. i Pr. 2004/3/1). Przy stosowaniu art. 4 § 1 kk należy najpierw dokonać hipotetycznego wymiaru kary na podstawie ustawy starej i nowej, a następnie porównać uzyskany rezultat i jeżeli wypadnie in favorem ustawy starej, należy ją zastosować (tak: R.A. Stefański, „Ustawa względniejsza dla sprawcy”, Prok. i Pr. 1995,/9/s.106, Kodeks Karny. Komentarz pod red. n. M. Filara, Wydanie 4., Wolters Kluwer, Warszawa 2014, s. 29). Wobec braku różnic w tym zakresie w sytuacji oskarżonego zastosowano ustawę nową.

Oskarżony był zatrzymany w sprawie w dniu 03 grudnia 2014r. Okres zatrzymania należało więc zaliczyć na poczet orzeczonej kary, stosownie do treści art. 63 § 1 kk.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w związku z § 14 ust.1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 oraz § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz ustanowionego oskarżonemu P. P. obrońcy z urzędu kwotę 696 zł. wobec złożonego w tym zakresie wniosku obrońcy. Ustalając wysokość wynagrodzenia dla obrońcy oskarżonego Sąd uwzględnił, że obrońca oskarżonego brał udział w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym w formie dochodzenia (180 zł.) i w 3 terminach rozprawy w postępowaniu prowadzonym początkowo w trybie uproszczonym (dwa terminy rozprawy: 360 zł. i 72 zł.), następnie zwyczajnym (84 zł.). Jak wynika ze złożonego do protokołu rozprawy wniosku obrońcy oskarżonego, koszty obrony nie zostały na rzecz obrońcy uiszczone. Nadto Sąd zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego należny od tej kwoty podatek od towarów i usług, stosownie do treści § 2 ust. 3 cytowanego powyżej Rozporządzenia.

Oskarżony nie uzyskuje stałych dochodów, podejmuje dorywcze zatrudnienie z dochodem około 500 zł. miesięcznie, tym samym nie jest w stanie uiścić kosztów sądowych bez uszczerbku w koniecznym własnym utrzymaniu. Spełnione zostały zatem przesłanki z art. 624 § 1 kpk nakazujące zwolnienie oskarżonego od poniesienia kosztów sądowych.