Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2015r. w S.

odwołania H. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 1 października 2014 r. Nr (...)

w sprawie H. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje H. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2014r. na stałe.

Sygn. akt IV U 1267/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 października 2014 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ustalił wnioskodawcy H. M. na stałe prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, bowiem komisja lekarska ZUS orzekła trwałą częściową niezdolność do pracy.

Odwołanie od ww. decyzji złożył ubezpieczony H. M., wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podniósł, iż do maja 2014 r. miał orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy ustaloną orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 25.05.2011 r., a od roku 2012 r. doszły kolejne schorzenia, w tym w szczególności stan po operacji oponiaka, zatorowość płucna oraz choroba krzepliwości krwi, co spowodowało pogorszenie stanu jego zdrowia. Nadto ubezpieczony powołał się na występujące u niego choroby hormonalne, tj. chorobę A. oraz niedoczynność tarczycy (odwołanie, k. 1-2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony H. M., ur. (...), w dniu 9 maja 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 131 a.r.). W chwili złożenia ww. wniosku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie do 31.05.2014 r., ustalonej na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 20.06.2011 r. (decyzja z dnia 20.06.2011 r., k. 117 a.r.).

Rozpoznając wniosek ubezpieczonego, organ rentowy skierował H. M. na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 03.06.2014r. stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31.05.2017 r., a jednocześnie nie jest całkowicie niezdolny do pracy (k. 135 a.r.). Sprawa została przekazana do Komisji Lekarskiej Zakładu, która po przeprowadzeniu badania stwierdziła u ubezpieczonego: przewlekłą antykoaguloterapię z powodu przebytej pooperacyjnej zatorowości płuc (...); stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym oponiaków obu płatów czołowych (2012 i (...), bez istotnego zespołu neurologicznego); przewlekłą stabilną niewydolność kory nadnerczy; przewlekłą niewydolność tarczycy na leczeniu substytucyjnym. Orzeczeniem z dnia 15.09.2014r. Komisja Lekarska ZUS uznała ubezpieczonego za trwale częściowo niezdolnego do pracy (k. 149 a.r.). Powołane orzeczenie stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji z dnia 01.10.2014r., przyznającej ubezpieczonemu na stałe prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (k. 152 a.r.).

Badając sporną okoliczność orzeczonego stopnia niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy endokrynologa i neurologa, którzy stwierdzili u wnioskodawcy: pierwotną niedoczynność kory nadnerczy w trakcie leczenia substytucyjnego; pooperacyjną niedoczynność tarczycy w trakcie leczenia substytucyjnego; przebytą zatorowość tętnic płucnych w trakcie leczenia przeciw krzepliwego; krwiomocz; guzki krwawicze kanału odbytu; stan po leczeniu operacyjnym oponiaka okolicy czołowej mózgu (2012 r. i 2013 r.); bóle i zawroty głowy w wywiadzie oraz zespół bólowy kręgosłupa L-S bez objawów korzeniowych. Według zgodnej oceny biegłych wymienione powyżej schorzenia, przy uwzględnieniu stopnia ich zaawansowania oraz współistnienia, naruszają sprawność organizmu opiniowanego w stopniu uniemożliwiającym mu wykonywanie jakiejkolwiek pracy zarobkowej, co sprowadza na niego całkowitą niezdolność do pracy. Opierając się na przeprowadzonym badaniu przedmiotowym i podmiotowym oraz analizując szczegółowo dokumentację lekarską zawartą w aktach sprawy, a także biorąc pod uwagę wiek wnioskodawcy, przewlekły charakter schorzeń i brak realnych przesłanek, że stan jego zdrowia może ulec poprawie, bieli lekarze ustalili, że całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 1 czerwca 2014 r. i ma charakter trwały (opinia biegłych, k. 16-17 a.s.).

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego istnieje całkowita niezdolność do pracy.

Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłych lekarzy endokrynologa i neurologa, sporządzonej po bezpośrednim badaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną. Biegli jednoznacznie wskazali, iż zaawansowane stadium orzeczonych schorzeń, ich współistnienie, przewlekły charakter oraz brak realnych przesłanek na poprawę stanu zdrowia ubezpieczonego uzasadniają uznanie H. M. za osobę trwale całkowicie niezdolną do pracy. Opinia sporządzona w sprawie nie była kwestionowana przez strony postępowania, w tym organ rentowy nie zgłosił do niej żadnych zastrzeżeń.

Przy ocenie opinii wydanej w niniejszej sprawie Sąd miał na uwadze, iż opinia biegłych podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego.

Analizując opinię biegłych lekarzy, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny dowód w sprawie, gdyż wydana zostały przez biegłych o specjalnościach odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji medycznej oraz badaniem przedmiotowym i podmiotowym wnioskodawcy. Podkreślenia wymaga, że zespół biegłych sądowych w sporządzonej opinii szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko oraz ocenił wpływ rozpoznanych u ubezpieczonego schorzeń na stopień orzeczonej niezdolności do pracy.

Co za tym idzie, Sąd – za dowodem z opinii biegłych lekarzy – uznał ubezpieczonego H. M. za całkowicie niezdolnego do pracy, przy czym niezdolność ta istniała w dniu 1 czerwca 2014 r. i ma charakter trwały. Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał H. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolność do pracy od 1 czerwca 2014 r. na stałe.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, orzeczono jak w sentencji wyroku.