Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski.

Protokolant Sylwia Sitarz

przy udziale przedstawiciela K. w G. sierż. sztab. R. W.

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r.

sprawy R. K. (1) ur. (...) w miejscowości R.

syna B. i W.

obwinionego art. 66§2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego i jego obrońcy

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 8 lutego 2016 r. sygnatura akt III W 946/14

1.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw i w zw. z art. 45 § 1 kw umarza postępowanie przeciwko R. K. (1) o zarzucony mu czyn opisany w części wstępnej zaskarżonego wyroku;

2.  na mocy art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 roku, w sprawie o sygnaturze akt III W 946/14 uznał obwinionego R. K. (1) za winnego popełnienia wykroczenia z art. 66 § 1 k.w. i za to na mocy art. 66 § 1 k.w. skazał obwinionego na karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Ponadto Sąd orzekł w przedmiocie nawiązki, kosztów obrony oraz kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku złożył obwiniony, zaskarżając go w całości i zarzucając:

- rażące naruszenie zasady bezstronności, negację zasady domniemania niewinności, oparcie orzeczenia na zeznaniach świadków którzy nie widzieli zdarzenia,

- niewspółmierność kary do hipotetycznej winy, wskazując miedzy innymi na swoją złą sytuację majątkową.

Obwiniony wniósł o uniewinnienie.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca obwinionego, który zarzucił wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż obwiniony miał zamiar wywołania niepotrzebnej czynności policji oraz że wprowadził w błąd instytucje policji co do zasadności podjęcia interwencji policji, podczas, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci logicznych i spójnych wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka prowadzi do odmiennych wniosków,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. mające wpływ na treść orzeczenia, polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, zwłaszcza przez bezzasadną odmowę przyjęcia za wiarygodne wyjaśnień obwinionego, a także częściową odmowę przyznania waloru wiarygodności zeznaniom I. K.,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego.

Obrońca obwinionego wniósł o uniewinnienie obwinionego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje obwinionego oraz jego obrońcy w zakresie w jakim wskazują na konieczność uniewinnienia obwinionego są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie, jednakże w wyniku ich wywiedzenia dojść musiało do uchylenia zaskarżonego wyroku z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 5§1 pkt. 4 k.p.w.

W ocenie Sądu Odwoławczego nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Orzekający oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd I instancji, dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków, stanowisko swoje w tej kwestii należycie i przekonująco oraz logicznie uzasadnił.

Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie czyniąc swe ustalenia faktyczne. Dokonana przez Sąd ocena dowodów w żadnym razie nie nosi znamion dowolności, lecz zgodna jest z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie ma żadnej reguły dowodowej która nakazywałaby przyjęcie wersji tylko korzystnej dla obwinionego, czy najkorzystniejszej dla obwinionego. W przypadku dwóch wersji przebiegu zdarzenia rolą Sądu jest dokonanie oceny materiału dowodowego w zgodzie z regułami obiektywizmu, co jednakże nie oznacza, iż mają być wzięte pod uwagę tylko wyjaśnienia obwinionego i jego żony, jak oczekuje tego obwiniony i jego obrońca.

Kontrola przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy nie potwierdziła, by Sąd Orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy nie jest w żadnym razie oceną dowolną, lecz przeciwnie obiektywną, bezstronną, w trakcie której nie przekroczono granic swobodnej oceny dowodów jak i logicznego rozumowania. Wypada zauważyć, że Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, w żadnym razie nie stanowi zaś oceny dowodów tych dowolnej.

Nie budzą zatem wątpliwości Sądu Odwoławczego ustalenia faktyczne Sądu I instancji jak i subsumcja tychże pod normę karną.

Wskazać należy wszelako, iż czyn obwinionego popełniony został w dniu 30 kwietnia 2014 roku, choć w opisie przypisanego obwinionemu wyrokiem czynu omyłkowo wskazano na dzień 30 stycznia 2014 roku.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 45§1 k.w. maksymalny termin przedawnienia wykroczenia wynosi dwa lata. Termin ustania karalności wykroczenia, którego popełnienie przypisano obwinionemu wynosił 1 rok (zgodnie z art. 45§1 k.w.), nadto w tym czasie okres przedawnienia uległ przedłużeniu o 1 rok (zgodnie z art. 45§1 k.w. ), z uwagi na wszczęcie postępowania przeciwko obwinionemu, stąd w dniu 30 kwietnia 2016 roku nastąpiło ostateczne przedawnienie karalności wykroczenia przypisanego obwinionemu.

Dlatego też z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 5§1 pkt. 4 k.p.w. Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyroku i umorzył postępowanie wobec obwinionego z uwagi na upływ okresu przedawnienia.

Kosztami postępowania Sąd na mocy art. 118 § 2 k.p.w. obciążył Skarb Państwa.