Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Kornelia Żminkowska
Protokolant:	Marcelina Szychowska

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

w sprawie z powództwa A. A.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda A. A. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. kwotę 2417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złoytych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 76/15

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 roku powód A. A. wniósł do Sądu Rejonowego w Nowym Sączu pozew przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T. o zapłatę kwoty 6 599,60 euro z odsetkami ustawowymi od dnia 15 listopada 2013 roku wraz z kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że w ramach prowadzonych działalności gospodarczych strony w dniu 22 sierpnia 2013 r. zawarły umowę o roboty budowlane, których miejscem wykonania było C. M. a (...), Belgia. Strony ustaliły, że wynagrodzenie za godzinę pracy pracownika powoda będzie wynosiło 13 euro. Przedmiotowa umowa została w całości wykonana przez stronę powodową, zaś prace bez zastrzeżeń odebrane przez pozwaną. Z tytułu wykonania powyższej umowy powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 9.802 euro, którą pozwana uregulowała w całości oraz fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.888 euro. Dalej powód wskazał, że w dniu 17 września 2013 r. strony zawarły kolejną umowę o roboty budowlane, które miały zostać wykonane w T. L. Belgia. Strony ustaliły, że wynagrodzenie za godzinę pracy pracownika powoda będzie wynosiło 14 euro. Powód przy wykorzystaniu swoich pracowników w całości wykonał przedmiot powyższej umowy, wszystkie prace zostały przyjęte przez pozwaną i odebrane bez zastrzeżeń. Z tytułu wykonania powyższej umowy powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.404 euro. Powód wskazał dalej, że pozwana pismem z dnia 22 listopada 2013 r. wezwała powoda do poprawy dowodów księgowych, a wraz z pismem przesłała fakturę VAT nr (...) z dnia 24 listopada 2013 r. na kwotę 738 euro wystawioną tytułem partycypacji w kosztach noclegu pracowników, a także notę księgową nr (...) z dnia 24 listopada 2013 r. obejmującą kary umowne na łączną kwotę 2.105,60 euro, które – pomimo braku podstaw ich żądania - wyrażając wole ugodowego rozwiązania sporu uznał i następnie dokonał ich potrącenia z przysługująca mu wobec pozwanej wierzytelnością, a także wystawił i doręczył pozwanej korekty faktur VAT nr (...) - sporządzone w sposób wcześniej oczekiwany przez pozwaną. Wreszcie powód wskazał, że w wyniku podjętych przez pełnomocników stron rozmów strona pozwana uznała roszczenia powoda do kwoty 2.954,40 euro, którą to ustaliła w sposób nieznany powodowi. Pozwana nie uregulowała pozostałej części należności wynikającej z faktury VAT nr (...).

W dniu Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Nowym Sączu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

We wniesionym sprzeciwie pozwana zaskarżyła przedmiotowy nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania oraz podniosła zarzut niewłaściwości miejscowej. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że strony postępowania zawarły umowy opisane pozwem, zaznaczając, że na potrzeby każdej z nich pracownicy obowiązani byli do posiadania druków A1. Pozwana wskazała przy tym, że w trakcie realizacji pierwszej z umów powód zgłosił do pracy trzech pracowników, którzy nie posiadali stosownych druków in w związku z tym nie zostali oni wpuszczenia na teren budowy, a inwestor zakwestionował i odmówił zapłaty za czas pracy tych pracowników w wymiarze po 93 godziny. Pomimo wezwań powód nie zgłosił do pracy pracowników posiadających odpowiednie druki. W związku z powyższym z uwagi na brak pracowników posiadających stosowne druki inwestor wstrzymał wypłatę wynagrodzeń i odmówił zapłaty za pracowników, którzy druków tych nie posiadali, a następnie zerwał współpracę z pozwaną. Pozwana wskazała również, że zakwestionowała wystawione przez powoda faktury VAT ze względu na wystawienie ich w sposób niezgodny z przepisami prawa podatkowego oraz zakwestionowała wskazaną w nich ilość godzin pracy pracowników i brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że zostały one ustalone w sposób prawidłowy, tym bardziej, że pomimo nieobecności pracowników na budowę powód przyjął, że pracownicy pracę świadczyli Pozwana zaznaczyła, że pierwszą z wystawionych przez powoda faktur VAT uregulowała pomimo istniejących w niej błędów, licząc, że pozostałe powód wystawi prawidłowo. Wreszcie pozwana wskazała, że strony zawarły przedsądową ugodę, na podstawie której pozwana zobowiązała się uregulować na rzecz powoda kwotę 2 954,40 euro, co miało stanowić wyczerpujące rozliczenie wzajemnych należności z tytułu zawartych umów, a żądanie zapłaty w wysokości wykraczającej uznaną przez pozwaną kwotę jest bezpodstawne.

Postanowieniem z dnia 10 października 2014 rojku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał do rozpoznania sprawę tut. Sądowi.

W odpowiedzi na sprzeciw, powód podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia podkreślił, że wbrew twierdzeniom pozwanej jego pracownicy posiadali wszystkim dokumenty uprawniające ich do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 sierpnia 2013 roku strony postępowania zawarły umowę, na podstawie której powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. zleciła powodowi A. A. do wykonania roboty polegające na wykonaniu prac dekarskich, w zakresie wykonania konstrukcji dachu i wykonania jego pokrycia wraz z otworami okiennymi terenie budowy znajdującym się w C. M. a (...) (Belgia); głównym inwestorem był (...) S.A. Wynagrodzenie zostało ustalone na kwotę 13,00 Euro/godzina (§5). W § 8 zd. 2 postanowiono, że problemy kadrowe podwykonawcy, trudności w zapewnieniu wykwalifikowanego i rzetelnie pracującego zespołu pracowników, nie będą traktowane jako siła wyższa, powstała bez winy podwykonawcy. Zgodnie z §10 zapłata za wykonane prace miała być dokonywana stopniowo w miarę postępu prac, po wcześniejszym zaakceptowaniu przez wykonawcę oraz dostarczeniu protokołu częściowego wykonanych prac wraz z F-Vat. Na podstawie § 13 powód zobowiązany był do dokonania wszelkich czynności prawnych, w tym przede wszystkim uzyskania poświadczonego formularza A1 z ZUS, na czas wykonywania prac, imienne na każdą osobę wykonującą prace budowlane z tytułu niniejszej umowy.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Umowa z dnia 22.08.2013r., k. 8-11

-

Wydruk, e-mail., k. 41.

W związku z wykonaniem powierzonych na podstawie wskazanej umowy prac powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 9 802 euro, przy uwzględnieniu 754 godzin pracy pracowników. Pozwana pomimo zastrzeżeń co do treści faktury VAT i jej zgodności z przepisami prawa podatkowego, uregulowała należność w całości.

Dowód:

-

Faktura VAT nr (...), k. 12

-

Potwierdzenia przelewów, k. 13-15,

-

Wydruki e-mail, k. 72-75

W dniu 17 września 2013 roku strony postępowania zawarły kolejną umowę, na podstawie której powód zobowiązał się wykonać prace ciesielskie związane z wnoszeniem budynków wielorodzinnych w T. L.; główny inwestor MITRO NV. Wynagrodzenie ustalone zostało na kwotę 14 euro/godzina (§5). W § 8 zd. 2 postanowiono, że problemy kadrowe podwykonawcy, trudności w zapewnieniu wykwalifikowanego i rzetelnie pracującego zespołu pracowników, nie będą traktowane jako siła wyższa, powstała bez winy podwykonawcy. Zgodnie z §10 zapłata za wykonane prace miała być dokonywana stopniowo w miarę postępu prac, po wcześniejszym zaakceptowaniu przez wykonawcę oraz dostarczeniu protokołu częściowego wykonanych prac wraz z fakturą. Na podstawie § 13 pozwany zobowiązany był do dokonania wszelkich czynności prawnych, w tym przede wszystkim uzyskania poświadczonego formularza A1 z ZUS, na czas wykonywania prac, imienne na każdego pracownika wykonującego prace.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Umowa z dn. 17.09.2013r., k. 16-19,

Pracownicy oddelegowani do pracy przez powoda po raz pierwszy stawili się na miejscu budowy wraz z wymaganą dokumentacją A1. Czas pracy ewidencjonował jeden z pracowników, który zapisywał w przeznaczonym do tego zeszycie w jakim dniu ile godzin zostało przepracowanych. Prace zostały wykonane w sposób prawidłowy i ustnie odebrane bez zastrzeżeń. Po wykonaniu pewnego etapu prac, nastąpiła przerwa w świadczeniu pracy, a pracownicy oddelegowani przez powoda zjechali do Polski.

Po przerwie powód ponownie oddelegował pracowników do pracy w Belgii. Pracownicy samodzielnie i we własnym zakresie prowadzili ewidencję przepracowanych godzin. Dzienny czas w zależności od potrzeby wynosił 8-10 godzin, od poniedziałku do piątku, czasem również w soboty. Pracownicy powoda po przyjeździe do Belgii otrzymali zaliczki na poczet wynagrodzenia. Po rozpoczęciu pracy okazało się, że tylko dwoje z nich posiada przy sobie aktualne dokumenty A1, wymagane dla możliwości świadczenia pracy. W związku z brakiem wymaganych aktualnych druków A1 inwestor nie wpuścił pracowników na teren budowy.

Dowód:

-

Informacje z ZUS, k. 553,555,557,560-564,

-

Zeznania świadka A. L., k. 270,

-

Zeznania świadka K. C., k. 270,

-

Zeznania świadka M. G., k. 451,

-

Zeznania świadka K. S., k. 451,

-

Zeznania świadka M. S., k. 451,

-

Zeznania świadka M. T., k. 451,

-

zeznania świadka R. T., k. 452,

-

Zeznania świadka L. P., k. 567-569

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej G. S., k. 569-570

Wiadomością e-mail z dnia 23 października 2013 roku pozwana poinformowała powoda, że w związku z niedostarczeniem dokumentów A1 dla pracowników oddelegowanych do pracy do inwestora MITRO nie zostali oni wpuszczeni na teren budowy. W odpowiedzi powód wskazał, że pracownicy posiadają wymagane dokumenty, i wyjaśnił że dokumenty pracowników, którzy na okres urlopowy wrócili do polski zostały przesłane do ZUS celem dokonania zmian, informując, że przekaże je niezwłocznie po otrzymaniu.

Dowód:

-

Wydruki e-mail, k. 76-77,

Wobec braku wystarczającej ilości pracowników posiadających dokumenty uprawniające do wykonywania pracy na terenie Belgii, cała grupa pracowników została odesłana do Polski.

Dowód:

-

Zeznania świadka L. P., k. 567-569

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej G. S., k. 569-570

Dokumenty A1 powód przesłał pozwanej faxem w dniu 29 października 2013 roku po wyjeździe pracowników z Belgii.

Dowód:

-

Dokumenty A1, k. 90-99

W dniu 31 października 2013 roku powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) za wykonane na postawie umowy z dnia 22 sierpnia 2013 roku prace na kwotę 4 888 euro przy uwzględnieniu 754 godzin pracy pracowników, płatna w terminie 14 dni.

Dowód:

-

faktura VAT nr (...) , k. 20.

W dniu 31 października 2013 roku powód za wykonane na postawie umowy z dnia 17 września 2013 roku prace wystawił pozwanej kolejną fakturę VAT nr (...) na kwotę 5 404 euro przy uwzględnieniu 386 godzin pracy pracowników, płatną w terminie 14 dni.

Dowód:

-

faktura VAT nr (...), k. 21

W dniu 3 listopada 2013 roku pozwana zwróciła się do powoda z prośbą o informacje kiedy i ilu pracowników oddeleguje do pracy. Powód nie odpowiedział na zapytanie powódki. Następnie wiadomością e-mail z dnia 6 listopada 2013 roku, wobec niestawiennictwa pracowników na terenie budowy, pozwana poinformowała powoda, że wobec przedłużającego się braku pracowników, inwestor zerwał współpracę i poinformował, że nie ureguluje wynagrodzenia pracowników przebywających na terenie budowy bez dokumentów A1. Pozwana w treści wiadomości poinformowała, że wobec naruszenia postanowień umowy zostaje ona rozwiązana.

Dowód:

-

wydruki e-mail, k. 78-79,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej G. S., k. 569-570

W związku z niestawiennictwem na terenie budowy wystarczającej liczby pracowników posiadających wymagane dokumenty inwestorzy (...) S.A. i Mitro nv obniżyli należne pozwanej wynagrodzenie odpowiednio o kwotę 300 euro i 1000 euro zrezygnowali z dalszej współpracy z pozwaną.

Dowód:

-

wydruki e-mail, k. 99-100,102,

-

faktury VAT, k. 101, 103.

Pismem z dnia 10 listopada 2013 roku pozwana, w związku z brakiem kadry pracowniczej od dnia 2 listopada na stanowisku pracy rozwiązała zawartą z powodem w dniu 22 sierpnia 2013 roku umowę, informując jednocześnie o naruszeniu jej postanowień w związku ze świadczeniem umowy bez aktualnych druków A1 przez okres 2 tygodnie. Pozwana w treści pisma podkreśliła, że w związku z dostarczeniem aktualnych druków dopiero w dniu 29 października 2013 roku inwestor zakończył współpracę z pozwaną.

Dowód:

-

pismo z dn. 10.11.2013r., k. 22

Wiadomością z dnia 13 listopada pozwana odmówiła akceptacji wystawionych w dniu 31 października 2013 roku przez powoda faktur VAT, wobec zawartych w nich błędów. Niezależnie pozwana zakwestionowała ilość godzin na nich ujętych i wskazała na brak protokołów odbioru oraz uprzedziła o możliwości dokonania obciążenia za brak pracowników w wyznaczonym czasie. W odpowiedzi powód przesłał skorygowane faktury VAT i wezwał do ich uregulowania, podkreślając, że ilość godzin pracy pracowników ujęta w treści faktur VAT odpowiada prowadzonej przez niego ewidencji

Dowód:

-

wydruki e-mail, k. 80-83

Pismem z dnia 22 listopada 2013 roku pozwana ponownie wezwała powoda do poprawienia wystawionych w dniu 31 października 2013 roku faktur VAT nr (...), poprzez przeliczenie waluty obcej na polską. Do niniejszego pisma powódka dołączyła notę księgowa nr (...) wystawioną przez nią tytułem kary umownej w związku z niewywiązaniem się z warunków umów zawartych w dniach 22 sierpnia 2013 roku i 17 września 2013 roku, płatną do dnia 27 listopada 2013 roku oraz fakturę VAT nr (...) wystawioną tytułem kosztów zakwaterowania pracowników wykonujących pracę na terenie Belgii za miesiąc październik, płatną do dnia 1 grudnia 2013 roku, przypominając jednocześnie o konieczności dokonania rozliczenia zaliczki na kwotę 395 euro przekazanej przez powódkę pracownikom pozwanego tytułem zaliczki na paliwo i wyżywienie.

Dowód:

-

pismo z dn.22. (...)., k. 23-24,84-85

-

faktura VAT nr (...), k. 25,88,

-

faktura VAT nr (...), k. 26,89

W odpowiedzi powód wraz z pismem z dnia 4 grudnia 2013 roku przesłał pozwanej skorygowane faktury VAT. W odniesieniu natomiast do sformułowanego żądania do zapłaty kary umownej zwrócił się o wyszczególnienie czego dotyczy, wskazując, że pracownicy nie opuścili budowy samowolnie, ale zostali odesłani w związku z brakiem prac do wykonania i zakwestionował zasadność naliczonej kary umownej. W nawiązaniu natomiast do żądania zapłaty kosztówzwiązanych z zakwaterowaniem pracowników powód zwrócił się do pozwanej o wskazanie ilości osób, ogólnego kosztu najmu, indywidualnego okresu i kosztu najmu na każdego pracownika osobno, zwracając uwagę, że mnie wszyscy pracownicy przebywali w wskazanym okresie czasu na terenie budowy. W zakresie natomiast żądania rozliczenia zaliczki powód wskazał, że otrzymana zaliczka wynosiła jedynie 150 euro, którą zobowiązał się rozliczyć razem z fakturą VAT nr (...).

Dowód:

-

pismo z dn.4.12.2013r., k. 27-28,

Tego samego dnia powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 10 292 euro, na którą złożyły się kwotą 4 888 euro z faktury VAT nr (...) oraz kwota 5 404 euro z faktury VAT nr (...).

Dowód:

-

wezwanie do zapłaty, k. 29

W dniu 13 grudnia 2013 roku powód ponownie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 9 554 euro, tj. kwoty pomniejszonej o uznaną przez powoda należność powódki w kwocie 738 euro. W odniesieniu natomiast do żądania zapłaty kary umownej, powód zakwestionował zasadność jej wystawienia. W odpowiedzi pozwana pismem z dnia 16 grudnia 2013 roku ponownie zwróciła się o poprawienie wystawionych faktur VAT oraz poinformowała, że nie akceptuje ich wysokości ii wezwała do zapłaty kwoty 600 euro z faktury VAT nr (...) roku i kwoty 2 105,6 euro tytułem kary umownej.

Dowód:

-

wezwanie do zapłaty z dowodem nadania, k. 30-31,104-105

-

pismo z dn. 16.12.2013r., k.32,86

-

wezwanie z dn. 16.12.2013r., k. 33,87

Pismem z dnia 14 stycznia 2014 roku pozwana poinformowała powoda, że podstawą obciążenia karą umowną jest niedotrzymanie warunków umowy, w zakresie konieczności posiadania przez pracowników dokumentów ubezpieczeniowych A1, które zastały przekazane dopiero po opuszczeniu budowy. Niezależnie pozwana wskazała, że uznaje roszczenie powoda w wysokości 2 954,40 euro, na którą składają się kwota 1 209 euro (93 godziny x 13 euro) w miejsce wynagrodzenia za ustalonego fakturą VAT nr (...) pierwotnie na kwotę 4 888 euro i kwota 1 745,40 zł pozostałą po odliczeniu należności za partycypację w kosztach noclegu pracowników, wydaną zaliczkę w kwocie 395 euro oraz naliczoną w kwocie 2 105,60 euro kare umowną, od uznanego przez nią wynagrodzenia pracowników powoda w kwocie 4984 euro(356 godzin x 14 euro) , którą jest gotowa zapłacić pod warunkiem skorygowania w/w faktur VAT, i dokonania zapłaty partycypacji w kosztach noclegu i kary umownej. Swoje stanowisko pozwana podtrzymała także w piśmie z dnia 29.01.2014r, wskazując, że w przypadku akceptacji warunków w postaci dokonania korekt faktur VAT, dokonania zapłaty kary umownej i kosztów noclegu pracowników niezwłocznie dokona zapłaty na rzecz powoda kwoty 2 954,40 euro

Dowód:

-

Pismo z dn. 14.01.2014r., k. 37-39, 106-109

-

Pismo z dn. 29.01.2014r., k. 40-41, 110-11

W wyniku prowadzonej wymiany korespondencji strony doszły do porozumienia, w ramach którego powód w dniu 14 stycznia 2014 roku wystawił korekty dotychczas wystawionych pozwanej faktur VAT. W związku z tym pozwana w dniu 13 lutego 2014 roku pozwana uregulowała na rzecz powoda kwotę 2 954,40 euro w tytule przelewy wskazując, że zapłata następuje za FV (...) – Korekta i FV (...)-Korekta z komentarzem kwota bezsporna uzgodniona.

Dowód:

-

Faktury korygujące, k. 34-36

-

Potwierdzenie wykonania przelewu, k. 42, 70.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Niniejszym pozwem powód dochodził od pozwanej zapłaty kwoty 6 599,60 euro, tytułem pozostałej części wynagrodzenia należnej mu – jego zdaniem – w związku z realizacją dwóch umów zatytułowanych, jako umowy o roboty budowlane, zawartych z pozwaną w ramach których, w celu ich realizacji, oddelegował pracowników do pracy na terenie Belgii. Powód wskazywał, że pomimo prawidłowego wykonania prac uzyskał jedynie część wynagrodzenia, albowiem pozwana niezasadnie obciążyła go karą umowną i kosztem zakwaterowania pracowników. Powód podkreślał przy tym, że przejawiając wolę ugodowego rozwiązania sporu uznał wzajemne roszczenia pozwanej.

Pozwana natomiast kwestionując roszczenie dochodzone pozwem podnosiła, że strony postępowania jeszcze przed wniesieniem powództwa zawarły porozumienie, które w sposób wyczerpujący regulowało kwestię wzajemnych roszczeń stron. Ponadto pozwana wskazywała, że oddelegowani przez powoda do pracownicy nie posiadali pozwoleń na pracę – do których zorganizowania zobowiązany był powód - i w związku z tym po powzięciu tej informacji przez inwestora nie zostali wpuszczeni na teren budowy, a inwestor odmówił zapłaty wynagrodzenia za prace wykonane przez tych pracowników. Niezależnie pozwana zakwestionowała ilość godzin przepracowanych przez pracowników powoda będących podstawa do wystawienia faktury VAT, a w konsekwencji także ich wysokość.

Rozstrzygając w przedmiocie kwalifikacji prawnej umów zawartych przez strony postępowania, Sąd zwrócił uwagę, że pomimo zatytułowania ich jako umowy o roboty budowlane, nie sposób było ich uznać za zawarte w trybie art. 647 k.c. i nast. na zasadach ustalonych w ustawie prawo budowlane. Co więcej analiza oświadczeń woli powoda i pozwanej, odzwierciedlonych w treści składanych pism procesowych, pisemnych umowach, przy jednoczesnym uwzględnieniu pozostałego materiału dowodowego, doprowadziła Sąd do wniosku, że choć ich rezultatem umów miało być wykonane zakreślonych w nich prac budowlanych, głównym celem dla jakiego zostały zawarte było oddelegowanie pracowników posiadających odpowiednie dokumenty, pozwalające na pracę za granicą, w celu ich wykonania. W istocie zatem kluczowym zobowiązaniem powoda wynikającym z każdej z zawartych z pozwaną umów było zapewnienie, na potrzeby inwestycji budowlanej realizowanej przez pozwaną przy udziale zagranicznych inwestorów, wykwalifikowanych pracowników, posiadających odpowiednie pozwolenia na prace za granicą. Powyższe wynika nie tylko z zapisów umowy, ale także z wystawionych przez powoda i przedstawionych wraz z pozwem faktur VAT, (treść których wskazuje, że powód nie żąda zapłaty wynagrodzenia za zrealizowanie zleconych mu na podstawie zawartych umów prac, tylko wynagrodzenia odpowiadającego ilości przepracowanych przez pracowników godzin), ale także z wyjaśnień stron, które również podczas przesłuchania koncentrowały się na okolicznościach związanych z pobytem pracowników na terenie Belgii i ich czasem pracy, nie wspominając przy tym o zakresie prac zleconym umowami.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę, że rzeczywistym celem zawartych pomiędzy stronami postępowania umów było oddelegowanie ludzi do pracy za granicą, Sąd doszedł do wniosku, że strony postępowania zawarły umowę zbliżoną do umowy świadczenia usług, do której w myśl art. 750 k.c. zastosowanie znajdują przepisy dotyczące umowy zlecenia, tj. art. 734 k.c. i nast. Zgodnie zatem z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 k.c.).

Oceniając natomiast zasadność powództwa Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07). Sąd powinien przyjąć zatem za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący, tym bardziej, że w świetle reguły procesowej zawartej w art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oczywistym było, że to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za istnieniem oraz wysokością zgłoszonego roszczenia, któremu to obowiązkowi powód – w ocenie Sądu – nie sprostał, albowiem nie przytoczył wystarczających okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i nie wskazał dostatecznych dowodów, których przeprowadzenie mogłoby potwierdzić zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wskazać przy tym także należało, że Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, zaś w sytuacji w której materiał dowodowy zgromadzony nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nie udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

W nawiązaniu do powyższego Sąd zwrócił uwagę, że powód dla uzasadnienia żądań przedstawił faktury VAT nr (...), będące podstawą dochodzonej pozwem należności, w treści których wskazał ilość godzin, jaką – jego zdaniem - przepracowali oddelegowani przez niego do pracy na rzecz pozwanej pracownicy oraz przyjętą w umowie za godzinę stawkę, odpowiednio 376 godzin przy uwzględnieniu stawki 13 euro za godzinę (FV (...)) i 386 godzin przy uwzględnieniu stawki 14 euro za godzinę (FV (...)), które to jednak – w kontekście twierdzeń pozwanej, przy jednoczesnym uwzględnieniu materiału dowodowego zebranego w sprawie - nie mogły zostać uznane za wystarczające. Podkreślenia bowiem wymaga, że Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie był w stanie zweryfikować, czy ilość wskazanych w treści wystawionych przez powoda faktur VAT godzin, odpowiadała godzinom rzeczywiście przepracowanym. Powód bowiem pomimo oświadczeń składanych w treści kierowanych do pozwanej wiadomości e-mail o posiadaniu i prowadzeniu stosownej ewidencji czasu pracy pracowników takowej nie przedstawił, uniemożliwiając tym samym Sądowi weryfikację treści tych faktur. Także zeznania słuchanych w sprawie świadków – oddelegowanych do pracy pracowników - nie przyczyniły się ostatecznie do wyjaśnienia powyższych okoliczności. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że ich zeznania okazały się być mało konkretne. Nie byli bowiem w stanie dokładnie określić nie tylko w jakim okresie czasu pracowali w Belgii i ilu ich wyjechało, ale przede wszystkim ich zeznania pozostały rozbieżne co do dziennego i tygodniowego wymiaru przepracowanych godzin, tj. część świadków wskazywała, że pracowali w godzinach od 7-17 od poniedziałku do piątku, czasem w soboty, cześć, że przeważnie pracowali od poniedziałku do piątku w godzinach 7-15, a inni, że od poniedziałku do soboty po 6-8 godzin. Wobec tak rozbieżnych zeznań, Sąd nie był w stanie ustalić, czy ilość godzin wskazana przez powoda w treści złożonych faktur VAT odzwierciedla ilość godzin faktycznie przepracowanych, tym bardziej, że niemożliwym okazało się ustalenie zarówno okresu czasu w jakim te godziny zostały wypracowane, jak i ilości pracowników, którzy te godziny wypracowali, tym bardziej, że nawet sam powód nie przedstawił w tym zakresie stosownych twierdzeń. W konsekwencji powyższego, mając na uwadze, że poza fakturami VAT i niespójnymi zeznaniami świadków powód nie przedstawił dalszych środków dowodowych uzasadniających wysokość skierowanych przeciwko pozwanej roszczeń, w postaci chociażby sporządzanych przez pracowników odręcznych notatek i zapisków lub też jego własnych, które jak przyznał sporządzał, a które mogłyby potwierdzić, że ilość godzin wskazanych w fakturach została rzeczywiście przepracowana.

W tym stanie rzeczy, wobec nieprzedstawienia przez powoda spójnego i miarodajnego materiału dowodowego umożliwiającego zweryfikowanie wysokości należnego powodowi wynagrodzenia, Sąd stwierdził, że powód– mimo spoczywającym na nim ciężarze dowodu - nie podjął skutecznych działań zmierzających do wyjaśnienia wątpliwości powstałych na tle związanym z zasadnością roszczenia w wysokości pozwem dochodzonej, a w konsekwencji nie wykazał w sposób należyty okoliczności, z których wywodził swoje żądanie.

Niezależnie jednak od powyższego Sąd zwrócił uwagę, że zarówno zgodne twierdzenia stron przedstawione w treści pozwu i sprzeciwu, uzupełnione następnie zebranym materiałem dowodowym jednoznacznie wskazują, że strony niniejszego postępowania jeszcze przed jego wszczęciem zawarły porozumienie dotyczące rozliczenia wzajemnych roszczeń, które niewątpliwie stanowiło ugodę pozasądową w rozumieniu art. 917 k.c. Zgodnie z treścią w/w przepisu przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Na ustalenia Sądu we wskazanym zakresie wpłynęła przede wszystkim korespondencja stron prowadzona jeszcze przed wszczęciem postępowania, która doprowadziła do ustalenia treści wzajemnych uzgodnień, pomimo, że nie został w tym zakresie sporządzony odrębny dokument. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że strony przed wniesieniem niniejszego powództwa, dążąc do polubownego zakończenia sporu, pozostawały w bieżącym kontakcie, a w treści kierowanych pism i wiadomości e-mail przedstawiały swoje stanowiska i udzielały wyjaśnień, co do podstaw kierowanych wzajemnie roszczeń. I tak początkowo powód domagał się zapłaty należności w łącznej wysokości 10 292 euro (suma faktur VAT nr (...)), której to uznania pozwana odmawiała w związku z naruszeniem przez powoda postanowień umowy (brak aktualnych dokumentów A1), kwestionując jednocześnie ilość godzin wskazanych w fakturach, stanowiących podstawę do obliczenia należnego powodowi wynagrodzenia, a w dalszej kolejności żądała od powoda zapłaty, poprzez kompensatę, kwoty 738 euro tytułem partycypacji w kosztach noclegu pracowników na terenie Belgii, kwoty 2 105,60 euro tytułem kary umownej w związku z obniżeniem, na skutek niestawiennictwa do pracy pracowników posiadających odpowiednią dokumentację, należnego jej wynagrodzenia przez inwestorów, powiększonych o kwotę 359 euro tytułem wypłaconych pracownikom zaliczek. W odpowiedzi na żądanie pozwanej powód pismem z dnia 13 grudnia 2013 roku, uznał dokonane przez pozwaną potrącenie kwoty 738 euro, domagając się zapłaty pozostałej części należnego – jego zdaniem wynagrodzenia – w wysokości 9 554 euro, na którą złożyła się kwota 4 150 euro z faktury VAT nr (...) oraz kwota 5 404 euro z faktury VAT (...). W dalszych pismach z dnia z dnia 14 stycznia 2014 roku i 29 stycznia 2014 roku pozwana przedstawiła powodowi propozycję rozliczenia wzajemnych roszczeń w ten sposób, że pozwana uznała za uzasadnioną z tytułu pierwszej faktury VAT kwotę 1 209 euro, obliczoną przy uwzględnieniu 93 godzin pracy i stawki 13 euro/godzina oraz z tytułu drugiej faktury VAT kwotę 4 984 euro przy uwzględnieniu 356 godzin i stawki 14 euro, którą następnie pomniejszyła o karę umowną w wysokości 2 105,60 euro, kwotę 738 euro tytułem partycypacji w kosztach związanych z zakwaterowaniem pracowników i o kwotę 395 euro tytułem wypłaconej pracownikom zaliczki, zobowiązując się jednocześnie do zapłaty pozostałej po dokonanych odliczeniach kwoty 2 954,40 euro, pod warunkiem akceptacji przez powoda w/w wzajemnych roszczeń i dokonania korekt wystawionych faktur VAT. Powód choć nie odpowiedział pisemnie na propozycję pozwanej, dokonał korekt faktur w sposób żądany przez pozwaną, w konsekwencji czego pozwana wypłaciła powodowi kwotę 2 954,40 euro, w tytule przelewu wskazując, że zapłata następuje na poczet skorygowanych faktur VAT, jako kwota bezsporna i uzgodniona.

W świetle treści w/w pism, Sąd stwierdził, że zachowanie stron postępowania, tj. dokonanie przez powoda korekt faktur VAT wedle wskazówek pozwanej oraz dokonana przez pozwaną wypłata kwoty 2 954 euro, pozwoliło na przyjęcie, że strony jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania osiągnęły porozumienie co do wzajemnych należności. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że pozwana wprost w treści pisma z dnia 29 stycznia 2014 roku wskazała, że uznaje za uzasadnioną kwotę 2954,40 euro i jest gotowa do jej niezwłocznej zapłaty, jedynie w przypadku akceptacji przedstawionych w treści pisma warunków (akceptacji wzajemnych roszczeń i dokonanie korekt faktur). Biorąc zatem pod uwagę, że ostatecznie, powód sporządził korekty, a pozwana w/w kwotę wypłaciła, to Sąd uznał, że powód zaakceptował zaproponowane przez pozwaną warunki rozliczenia, które wyczerpywały wzajemne roszczenia stron (ugoda), co w zasadzie zostało przyznane przez powoda już w pozwie (powód wprost w treści pozwu wskazał: „W wyniku podjętych przez pełnomocników stron rozmów strona pozwana uznała roszczenia powoda do kwoty 2 954,40 euro, która została uiszczona przez pozwaną spółkę w dniu 13 lutego 2014r.”. Co więcej za przyjęciem, że strony ostatecznie doszły do porozumienia, świadczy także nieoprotestowany przez powoda tytuł przelewu kwoty wypłaconej przez pozwaną, w którym pozwana nie tylko wskazuje, że przelewem tym następuje zapłata za faktury VAT po dokonanej przez powoda ich korekcie, ale przede wszystkim, że wypłacona kwota jest bezsporna i uzgodniona.

Powyższe w ocenie Sądu pozwala zatem wywnioskować, że wbrew twierdzeniom powoda – wskutek wzajemnych ustaleń - zaakceptował on propozycję pozwanej, a poprzez doprowadzenie do faktycznego rozliczenia przez pozwaną, uznał te wierzytelności, co dodatkowo świadczy o skuteczności zawartego porozumienia. Sąd przyjął także, że potrącenie wzajemnych wierzytelności było skuteczne, albowiem dotyczyło wierzytelności wzajemnych uznanych przez obie strony i – co istotne – istniejących i wymagalnych, a ich wysokość była uzasadniona okolicznościami faktycznymi. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy okazał być się wystarczający dla stwierdzenia istnienia wzajemnych roszczeń pozwanej, która dla ich wykazania przedstawiła faktury VAT i wiadomości e-mail, potwierdzające, że należne jej wynagrodzenie w wyniku działania powoda, który zaangażował do pracy osoby bez odpowiednich uprawnień zostało pomniejszone. Co prawda powód przeczył tym okolicznościom w trakcie przesłuchania, jednakże zwrócić należało uwagę, że jego twierdzenia pozostały w sprzeczności z zeznaniami świadka L. P., reprezentanta pozwanej, a przede wszystkim z treścią pochodzącej od niego wiadomości e-mail, z której to wprost wynika, że zaświadczenia dla części oddelegowanych do pracy pracowników złożył do ZUS-u, celem ich aktualizacji i przekaże je niezwłocznie po ich otrzymaniu. Niniejsza wiadomość, w świetle koherentnych zeznań L. P. i reprezentanta pozwanej, jednoznacznie potwierdziła, że wysłani przez niego pracownicy (2 wyjazd) nie posiadali przy sobie dokumentów uprawniających do świadczenia pracy (A1). Bez znaczenia pozostała przy tym kwestia, że powód nie przedstawił tych dokumentów w związku z oczekiwaniem na ich aktualizację, albowiem jako profesjonalny przedsiębiorca, miał lub co najmniej winien był mieć, świadomość konieczności przekazania tych dokumentów pracownikom przez rozpoczęciem świadczenia pracy, tym bardziej, że obowiązek ten spoczywał na nim zgodnie z postanowieniami umowy. Niezrozumiałym przy tym jest powoływanie się na długotrwałe procedury urzędowe, które uniemożliwiły przedłożenie dokumentacji przed wyjazdem, albowiem powód, jako profesjonalny przedsiębiorca winien był nie tylko zdawać sobie z tego sprawę, ale przede wszystkim zadbać o to by dokumenty wymagające aktualizacji zostały złożone do właściwego organu odpowiednio wcześniej.

Reasumując, Sąd doszedł do wniosku, że zawarte w sposób konkludentny porozumienie nosi cechy ugody, co oznacza to, że powodowi nie przysługuje roszczenie o zapłatę wcześniej skutecznie ugodzonego wynagrodzenia. Wskazać także należy, że żadna ze stron (a w szczególności powód) nie złożyła oświadczenia, o którym mowa w art. 918 § 1 k.c., zgodnie z którym uchylenie się od skutków prawnych ugody zawartej pod wpływem błędu jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy błąd dotyczy stanu faktycznego, który według treści ugody obie strony uważały za niewątpliwy, a spór albo niepewność nie byłyby powstały, gdyby w chwili zawarcia ugody strony wiedziały o prawdziwym stanie rzeczy.

W konsekwencji uznać należało, że wypłacona przez pozwana kwota 2 954,40 euro w całości wyczerpuje roszczenie powoda powstałe w związku z zawartymi z pozwaną umowami, zaś wynagrodzenie powoda dochodzone pozwem zostało w całości skonsumowane w drodze skutecznego i prawidłowego potrącenia dokonanego zgodnie z zawartym porozumieniem, co obligowało Sąd oddalenia powództwa w całości.

Abstrahując od dotychczasowych rozważań, nawet gdyby przyjąć, że strony postępowania nie zawarły ugody, o której mowa w art. 917 k.c., Sąd stanął na stanowisku, że powództwo, przy uwzględnieniu dotychczasowego wyniku przeprowadzonego w sprawie postępowania, sprowadzającego się do stwierdzenia, że powód nie udźwignął ciężaru dowodu i nie wykazał, że należności ustalone fakturą VAT nr (...) odpowiadają rzeczywiście przepracowanym przez oddelegowanych do pracy pracowników godzinom, niniejsze powództwo mogłoby co najwyżej podlegać uwzględnieniu w zakresie kwoty przyznanej przez pozwaną ujętej w treści pism z dnia 14 i 29 stycznia 2014 roku tj. co do kwoty 1 209 euro (FV (...)) i 4 984 euro (FV (...)), łącznie 6 193 euro, która to kwota wobec dokonanego przez powoda uznania wzajemnej wierzytelności pozwanej w wysokości 738 euro tytułem kosztów zakwaterowania pracowników i wypłaconej zaliczki i dokonanej przez pozwaną jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania zapłaty w kwocie 2 954,40 euro, winna była ulec pomniejszeniu w sumie o kwotę 3 692,60 euro. W konsekwencji w przypadku uznania, że strony nie zawarły ugody w rozumieniu art. 917 k.c., a pozwany nie wykazał przedstawionej do potrącenia wierzytelności (co w ocenie Sąd nie miało miejsca), zasądzeniu mogłaby podlegać co najwyżej kwota 2 500,60 euro.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się na przedstawionych do akt postępowania dokumentach oraz zeznaniach świadków A. L., K. C., M. G., K. S., M. S., M. T., R. T., L. P. i wyjaśnień reprezentanta pozwanej G. S., do których wiarygodności nie miał żadnych wątpliwości, pomimo, że rzeczowe, okazały być się tylko zeznania świadka L. P. i reprezentanta pozwanej. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że choć Sąd nie miał zastrzeżeń do zeznań świadków A. L., K. C., M. G., K. S., M. S., M. T., R. T., to okazały się być one wzajemnie niespójne, a w konsekwencji nie mogły w sposób decydujący przyczynić się do powstałych na tle sporu wątpliwości. Sąd uznał przy tym, że powstałe w ich treści rozbieżności wynikały ze znacznego okresu czasu jaki upłynął od dnia świadczenia pracy do dnia przesłuchać, przez co świadkowie, tym bardziej, że treść ich zeznań wskazuje, że nie przywiązywali uwagi do obowiązku ewidencjonowania czasu pracy, co także usprawiedliwia powstałe nieścisłości. Sąd odmówił natomiast w przeważającej części wiarygodności powodowi, którego twierdzenia nie znalazły oparcia w pozostałym w sprawie materiale dowodowym, w tym w szczególności co do faktu posiadania przez pracowników dokumentów A1.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia było orzeczenie o obowiązku orzeczenia kosztów postępowania w oparciu o art. 98 k.p.c. i 108 k.p.c. Mając na uwadze, że powództwo zostało oddalone w całości, to pozwanej należy się ich zwrot. Na koszty postępowania złożyły się: kwota 2 400 zł tytułem poniesionych przez pozwaną kosztów wynagrodzenia radcy prawnego, ustalonego na podstawie § 6 pkt 5 . w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak na wstępie.