Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zawierciu w II – im Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący SSR Jarosław Noszczyk

Protokolant Wanda Pucek

w obecności Prokuratora z Prokuratury Rejonowej w Zawierciu

po rozpoznaniu w dniach: 15.09.2014 r., 6.11.2014 r., 22.01.2015 r., 11.07.2016 r.

sprawy przeciwko P. S. , s. A. i M., ur. (...) w C.

oskarżonemu o to , że :

w dniu 02.08.2013 r. około godz. 08.00 w Z. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym m-ki R. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności w trakcie wykonywania manewru cofania doprowadzając do potrącenia pieszej G. G., która w następstwie wypadku doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, złamania tylno-dolnej ściany prawego oczodołu, otarcia skóry okolicy prawego stawu łokciowego, wieloodłamowego złamania głowy i szyjki prawej kości ramiennej z przemieszczeniem oraz wieloodłamowego złamania nasady dalszej lewej kości promieniowej z przemieszczeniem naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni,

- tj. o czyn z art. 177§1kk

1.  oskarżonego P. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 02.08.2013 r. około godz. 08.00 w Z. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym m-ki R. (...) nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, doprowadzając do potrącenia pieszej G. G., która
w następstwie wypadku doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, złamania tylno-dolnej ściany prawego oczodołu, otarcia skóry okolicy prawego stawu łokciowego, wieloodłamowego złamania głowy i szyjki prawej kości ramiennej z przemieszczeniem oraz wieloodłamowego złamania nasady dalszej lewej kości promieniowej z przemieszczeniem naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, tj. czynu z art.177§1kki uznaje, że wina
i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości i na podstawie art. 66§1kk w zw. z art. 67§1kk postępowanie warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 ( jeden) rok

2.  na podstawie art.67§3kk w zw. z art. 43a§1kk orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 200 (dwieście) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej

3.  na podstawie art.627kpk w zw. z art. 624§1kpk i art.7 Ustawy z dnia 23.06.1973 r.
o opłatach w sprawach karnych (Dz. Ust. 1983 Nr 49 poz.223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych oraz zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych
w niniejszej sprawie, którymi obciąża Skarb Państwa.

IIK 1228/13

UZASADNIENIE

P. S. oskarżony został o popełnienie występku z art. 177§1 kk, polegającego na tym, że w dniu 02.08.2013 r. około godziny 08.00, na ul. (...) w Z., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki R. (...) nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności w trakcie wykonywania manewru cofania doprowadzając do potrącenia pieszej G. G., która w następstwie wypadku doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, złamania tylno dolnej ściany prawego oczodołu, otarcia skóry okolicy prawego stawu łokciowego, wieloodłamowego złamania głowy i szyjki prawej kości ramiennej z przemieszczeniem oraz wieloodłamowego złamania nasady dalszej lewej kości promieniowej z przemieszczeniem, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 02 sierpnia 2013 r. około godziny 08.00, na ulicę (...) w Z. samochodem marki R. (...) nr rej. (...) przyjechał P. S. wraz z kolegą L. S.. Pojazd zatrzymał po lewej stronie ulicy bezpośrednio przy krawędzi chodnika. W tym czasie z przeciwka, tą samą stroną ulicy zbliżała się G. G.. Początkowo poruszała się po chodniku, po czym widząc przed sobą samochód ciężarowy, uznała że zablokował jej swobodne przejście po chodniku i dlatego weszła na ulicę aby obejść pojazd z lewej strony. Kierujący R. (...) P. S. zorientował się że musi cofnąć o kilkadziesiąt metrów i przystąpił do wykonywania tego manewru. L. S. pozostawał wtedy na zewnątrz pojazdu, stał na chodniku po prawej stronie pojazdu, po czym gdy P. S. zaczął cofać, także ruszył w tamtym kierunku. Po przejechaniu kilku metrów obaj mężczyźni usłyszeli huk. P. S. zatrzymał samochód, a gdy L. S. przeszedł na jego tył, zobaczył że potrącona została kobieta, która w momencie cofania musiała znajdować się za pojazdem. Na skutek potrącenia pokrzywdzona G. G. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, złamania tylno dolnej ściany prawego oczodołu, otarcia skóry okolicy prawego stawu łokciowego, wieloodłamowego złamania głowy i szyjki prawej kości ramiennej z przemieszczeniem oraz wieloodłamowego złamania nasady dalszej lewej kości promieniowej z przemieszczeniem, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy, na który złożyły się: protokół oględzin miejsca wypadku (k. 6-7), szkic (k. 9), karta informacyjna z leczenia szpitalnego (k. 13), opinia lekarska (k. 15), zeznania pokrzywdzonej G. G. (k. 26; 53-54), zeznania świadka L. S. (k. 59-60), wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 27-27; 51-52), protokół eksperymentu procesowego (k. 67), opinia biegłego z zakresu ruchu wypadków drogowych (k. 68-124).

Oskarżony P. S. ma 38 lat, wykształcenie średnie, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Z zawodu jest elektronikiem, prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochody około 3.000 zł. miesięcznie. Nie był dotychczas karany. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że na ulicy (...) zjawił się w celu wykonania określonych prac. W pewnym momencie zorientował się, że musi przestawić pojazd o jakieś 40 metrów do tyłu. Rozpoczął wtedy manewr cofania. Po przejechaniu zaledwie kilku metrów usłyszał hałas i się zatrzymał. Po wyjściu z pojazdu stwierdził, że doszło do potrącenia znajdującej się za samochodem kobiety. Przed Sądem dodatkowo wyjaśnił, że po przyjeździe na miejsce zatrzymał pojazd na ulicy nie wjeżdżając nawet częściowo na chodnik. Wraz z nim obecny był jego kolega L. S., który w chwili rozpoczęcia przez niego manewru cofania poruszał się wzdłuż pojazdu chodnikiem. Spoglądając w lusterka boczne nie był w stanie stwierdzić, czy za samochodem nie znajduje się jakaś inna osoba.

Pokrzywdzona G. G. zeznała, że w dniu zdarzenia około godziny 08.00 udawała się do sklepu po zakupy. Szła chodnikiem. W pewnym momencie zauważyła wjeżdżający na ulicę (...) samochód ciężarowy, który zatrzymał się na tym chodniku, zastawiając całą jego szerokość. Postanowiła ominąć ten pojazd ale z uwagi, iż po drugiej stronie nawierzchnia chodnika była uszkodzona, dalszą drogę kontynuowała idąc ulicą. Po ominięciu pojazdu z powrotem chciała wejść na chodnik ale właśnie w tym momencie została uderzona przez ten pojazd, który akurat rozpoczynał manewr cofania.

Świadek L. S. w toku składania zeznań zasadniczo potwierdził wersję przebiegu zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego. Oświadczył, że w chwili rozpoczęcia przez niego manewru cofania stał na chodniku na wysokości przedniej części pojazdu. Ruszył wzdłuż kierunku cofającego się samochodu. Nie widział momentu potrącenia. Pomimo, iż wcześniej dostrzegł zbliżającą się do samochodu kobietę, znajdując się na chodniku z jego prawej strony, nie był w stanie dostrzec, co działo się po przeciwnej stronie.

Sąd zważył, co następuje.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań złożonych przez świadków, Sąd nie znalazł powodów aby odmówić im waloru wiarygodności. Uczestnicy postępowania przedstawiali przebieg zdarzenia w sposób rzeczowy, tak jak byli obiektywnie w stanie odtworzyć jego poszczególne elementy. Sprzeczności co do miejsca w którym oskarżony zatrzymał samochód i z którego rozpoczął manewr cofania nie udało się co prawda wyjaśnić, ale powstawało jednocześnie pytanie czy ta jednostkowa okoliczność ma tak doniosłe znaczenie, że pozwoli na określenie bezpośredniej przyczyny wypadku.

Także zeznania Funkcjonariuszy Policji wykonujących czynności na miejscu zdarzenia K. P. i K. S. nie przyczyniły się zdaniem Sądu do udzielenia odpowiedzi na pytanie, który z jego uczestników i jakie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym naruszył.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności Sąd z udziałem biegłego przeprowadził eksperyment procesowy na miejscu zdarzenia oraz dopuścił dowód z opinii. W ocenie biegłego bezpośrednią przyczyną zaistnienia zdarzenia było niewłaściwe zachowanie się pieszej G. G., która w sposób nieprawidłowy poruszała się po jezdni ulicy (...). Kierujący pojazdem marki R. (...) P. S. w sposób pośredni przyczynił się natomiast do zaistnienia zdarzenia albowiem podczas wykonywania manewru cofania nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego potrącił pieszą G. G.. Biegły podniósł, że oskarżony wykonywał ten manewr bez pomocy osób trzecich nie widząc wcześniej pieszej w lusterkach wstecznych. Zorientował się, że potrącił pieszą dopiero gdy usłyszał odgłos uderzenia.

Biegły w sposób szczegółowy odniósł się w opinii do okoliczności przebiegu zdarzenia przedstawionych zarówno przez pokrzywdzoną jak i oskarżonego, a także przez świadka L. S., dokonał analizy ujawnionych śladów, topografii terenu, charakterystyki miejsca, w którym doszło do zdarzenia oraz dokonał analizy ustaleń dokolnych podczas przeprowadzonego eksperymentu procesowego. Rozważając warianty przebiegu zdarzenia przyjął, że bardziej prawdopodobna jest wersja przedstawiona przez oskarżonego, który podał, że zatrzymał swój pojazd przy krawędzi jezdni, a następnie wykonywał manewr cofania. Biegły jednoznacznie wskazał, iż zgodnie z Ustawą Prawo o Ruchu Drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:

a)  sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,

b)  upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

Oceniając zatem zachowanie na drodze oskarżonego R. S. oraz pokrzywdzonej G. G. biegły przyjął, że piesza powinna być widziana dla kierującego w prawym zewnętrznym lusterku. Jej nietypowe zachowanie polegające na poruszaniu się po jezdni, a nie po chodniku powinno u kierującego zwiększyć czujność. W tych warunkach z uwagi, iż pojazd kierującego nie posiada szyb w drzwiach tylnych, co ogranicza widoczność, był on obowiązany poinstruować kolegę L. S., aby przeszedł na tył pojazdu w celu zapewnienia bezpieczeństwa w trakcie wykonywania manewru cofania.

W ocenie Sądu opinia biegłego jest kompleksowa, rzetelna i wyczerpująca. Sąd podziela zawarte w niej wnioski w zakresie oceny zachowania się uczestników przedmiotowego zdarzenia w kontekście obowiązujących przepisów ruchu drogowego.

Zważywszy, iż bezpośrednią przyczyną wypadku było niewłaściwe zachowanie się pokrzywdzonej G. G., zaś oskarżony przyczynił się do jego zaistnienia, w opisany przez biegłego sposób, Sąd uznał, że stopień tego przyczynienia nie był znaczący, co miało jednocześnie wpływ na ocenę stopnia jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Powyższe okoliczności zdecydowały o podjęciu przez Sąd decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego. Jednocześnie okoliczności zdarzenia zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości. Także postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste przemawiały za warunkowym umorzeniem postępowania, którego okres próby Sąd ustalił na poziomie jednego roku. Sąd jednocześnie na postawie art. 67§3 kk w zw. z art. 43a§1kk orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 500 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej oraz zasądził od oskarżonego opłatę sądową zwalniając go z ponoszenia pozostałych kosztów postepowania, którymi obciążył Skarb Państwa.