Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Peteja-Żak

Sędziowie SSO Bożena Żywioł (spr.)

SSO Marcin Schoenborn

Protokolant Magdalena Gowin

przy udziale Agnieszki Formińskiej

Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gliwicach

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2016 r.

sprawy R. R. (1) ur. (...) w G.

syna B. i K.

oskarżonego z art. 209§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 8 marca 2016 r. sygnatura akt III K 1331/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet wymierzonej mu w pkt. 1 kary pozbawienia wolności okres 3 dni tymczasowego aresztowania w sprawie przypadający na dni 3, 4 i 5 listopada 2014 roku;

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. F. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

VI Ka 588/16

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 8 marca 2016r., sygn.akt IIIK 1331/14, apelację wniósł obrońca oskarżonego R. R. (1).

Zaskarżając orzeczenie w całości zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne ustalenie, że oskarżony nie kontaktował się z synem, nie interesował się jego losem i w żaden sposób nie łożył na utrzymanie syna.

W oparciu o taki zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego lub też uchylenie orzeczenia sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej obrońca podniósł natomiast zarzut rażącej niewspółmierności kary wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności lub też wymierzenie kary ograniczenia wolności.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów i wniosków apelacji.

W ocenie sądu odwoławczego sąd pierwszej instancji dokonał trafnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w efekcie czego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, pozostające pod ustawową ochroną - wynikającą z przestrzegania wymogów wskazanych w art. 7 kpk – które to ustalenia z tej racji nie mogą być skutecznie kwestionowane.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony sporadycznie odwiedzał syna i kilkakrotnie przynosił mu używane ubrania.

Takie ustalenia, oparte zarówno o częściowe wyjaśnienia oskarżonego jak i zeznania matki małoletniego K. R., wynikają wprost z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nie mogły one jednak prowadzić do wniosku, że w ten sposób oskarżony wywiązywał się w sposób należyty i wystarczający z obciążającego go obowiązku opieki nad małoletnim. Nie wymaga bowiem szczegółowego wykazywania i uzasadniania, że odwiedzanie syna w sytuacjach, kiedy oskarżony tak zdecydował /z zeznań E. P. wynikało, że R. R. niejednokrotnie był wtedy w stanie nietrzeźwości, a oskarżony, u którego biegli zdiagnozowali zespół zależności alkoholowej, tej okoliczności nie przeczył/ i sporadyczne przynoszenie jakichś rzeczy, niekoniecznie akurat synowi oskarżonego potrzebnych, przy jednoczesnym nie wywiązywaniu się z podstawowego obowiązku systematycznego dostarczania środków finansowych przeznaczonych na zaspokojenie podstawowych, codziennych i niezbędnych potrzeb syna - nie może zostać uznane za realizację ojcowskich powinności wobec dziecka, niweczącą możliwość i zasadność przypisania oskarżonemu zarzuconego mu przestępstwa z art. 209 § 1 kk.

Jeśli chodzi natomiast o możliwości finansowe R. R. (1), to ustalenie, iż oskarżony nie był w okresie przyjętym jako czas popełnienia przestępstwa zarejestrowany w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna wyklucza przyjęcie, iż nieposiadanie stałego zatrudnienia wynika z okoliczności niezależnych i niezawinionych od oskarżonego oraz, że oskarżony robiąc wszystko, by uzyskać stałą pracę, z wynagrodzeniem umożliwiającym mu wywiązywanie się z obowiązku alimentacji nie działał uporczywie. Nie wydaje się być sensownym i rozsądnym zachowanie oskarżonego, które deklarował w swych wyjaśnieniach, a mianowicie, że podejmował kolejne prace sezonowe mimo iż za poprzednio wykonywane nie uzyskiwał żadnego wynagrodzenia.

Wymaga podkreślenia, że uchylanie się od obowiązku alimentacji cechuje zachowanie oskarżonego już od dłuższego czasu. R.R. był przecież dwukrotnie skazany za popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1 kk. Jest to fakt, który także przekonuje, że u oskarżonego utrwaliła się już postawa polegająca na lekceważeniu obowiązku łożenia na rzecz syna i nie wynika ona bynajmniej z obiektywnych, niezależnych od oskarżonego przyczyn.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił także, iż zachowanie oskarżonego naraziło małoletniego na niemożność zaspokojenia jego podstawowych potrzeb życiowych.

Tym samym przypisanie R.R. przestępstwa z art. 209 § 1 kk było w pełni uzasadnione.

Kara wymierzona oskarżonemu, wbrew stanowisku apelującego, nie razi nadmierną surowością.

Wymiar kary uwzględnia zarówno okres niealimentacji, jak i sylwetkę oskarżonego, który był karany, w tym – jak to już wspomniano, za przestępstwa o tożsamej kwalifikacji prawnej.

Kara 8 miesiecy pozbawienia wolności nie jawi się w tych okolicznościach jako nieprzystająca do stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i stopnia winy sprawcy.

Gdy chodzi o charakter kary, to nie sposób znaleźć argumenty, które przemawiałyby za przyjęciem względem oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Wymaga podkreślenia, że R. R. w przeszłości korzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, właśnie tego rodzaju kary wymierzano mu uprzednio za popełnienie przestępstw z art. 209 § 1 kk. Oskarżony nie wykorzystał danych mu szans doprowadzając do zarządzania wykonania wymierzonych kar pozbawienia wolności, a to w związku z uchylaniem się od nałożonych na niego w okresie próby obowiązków. Przypisanego mu przestępstwa oskarżony dopuścił się w okresie próby ustalonym w związku ze skazaniem na karę wolnościową za przestępstwo o tożsamej kwalifikacji prawnej. Wszystko to świadczy dobitnie o nieskuteczności stosowanych wobec niego środków probacyjnych i niezasadności stosowania ich po raz kolejny, skoro dotąd nie przyniosły oczekiwanych i zakładanych postępów w resocjalizacji oskarżonego.

Z naprowadzonych względów sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego.

Zmienił natomiast zaskarżony wyrok o tyle, że na poczet wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności, gdyż oskarżony był w niniejszej sprawie tymczasowo aresztowany.

W pozostałym zakresie wyrok sądu pierwszej instancji został utrzymany w mocy.

Orzeczono o kosztach obrony z urzędu.

Pozbawionego wolności oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.