Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie Wydział I Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Długoborska

Protokolant: Aleksandra Kulesza

po rozpoznaniu w dniu 21.06.2016 r. w Wyszkowie

na rozprawie sprawy

z wniosku M. P. (1)

z udziałem Gminy W., Skarbu Państwa – Starosty Powiatu (...) i (...) Spółdzielni (...) z siedzibą w W.

o stwierdzenie zasiedzenia

postanawia:

1.  stwierdzić, że M. P. (1) córka W. i Z. nabyła przez zasiedzenie z dniem 01.08.2011 r. własność nieruchomości wykreślonej jako działka gruntu o powierzchni 0,0045 ha oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) na mapie z dnia 05.04.2016 r. przez biegłego geodetę W. R. (1), zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym w W. za numerem (...). (...).(...), która stanowi integralną część niniejszego orzeczenia;

2.  zasądzić od uczestniczki Gminy W. na rzecz wnioskodawczyni M. P. (1) kwotę 5.217 (pięć tysięcy dwieście siedemnaście) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania;

3.  nakazać pobrać od uczestniczki Gminy W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu) kwotę 2.232,65 (dwa tysiące dwieście trzydzieści dwa, 65/100) złotych z tytułu niepokrytych wydatków;

4.  stwierdzić, że w pozostałym zakresie zainteresowani ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 331/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. P. (1), po ostatecznym sprecyzowaniu wniosku, wniosła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie z dniem 01.01.2010r. własność nieruchomości położonej w W., wydzielonej jako działka gruntu o powierzchni 0,0061 ha oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) na mapie z dnia 08.12.2015r. przez biegłego geodetę W. R. (1), zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym w W. za numerem P. (...).2015. (...), ewentualnie jako działka gruntu o powierzchni 0,0045 ha oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) na mapie z dnia 05.04.2016r. przez biegłego geodetę W. R. (1), zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym w W. za numerem P. (...).(...) (k.153-153v).

W uzasadnieniu wniosku podała, że decyzją Naczelnika Miasta W. z dnia 10.04.1980r. przekazano jej w użytkowanie wieczyste nieruchomość położoną w W., oznaczoną obecnie numerem ewidencyjnym (...). Podała również, że w dniu 28.04.1980r. uzyskała pozwolenie na budowę na tej działce budynku usługowo-mieszkalnego o powierzchni: mieszkalnej (...) m ², usługowej (...) m ² i kubaturze budynku (...) m ². Wskazała, że w trakcie realizacji tej inwestycji przekroczyła granice swojej działki i część budynku posadowiła na działce nr (...), stanowiącej obecnie własność Gminy W.. Powódka podała, że zamieszkała na swojej działce w 1981r. oraz, że decyzją z dnia 14.07.1998r. nastąpiło przekształcenie przysługującego jej prawa użytkowania wieczystego do działki nr (...) w prawo własności. Wskazała, że na przestrzeni ostatnich lat nieruchomość oznaczona numerem (...) została podzielona geodezyjnie, a w wyniku podziału powstała działka nr (...), na której posadowiony jest należący do niej budynek mieszkalny. Powódka podała, że w 2012r. Urząd Miejski w W. zwrócił się do niej z propozycją wykupu tej działki. Podniosła, że nie doszło do tego bo na przełomie miesiąca października 2012r. Gmina W. wystąpiła przeciwko niej z pozwem o wykup zajętego gruntu. Odnośnie przesłanek zasiedzenia wnioskodawczyni wskazała, że od 1980r. władała spornym gruntem jako posiadacz samoistny, we własnym imieniu, jak właściciel oraz, że korzystała z niego z wyłączeniem innych osób. Wskazała, że znajduje się na nim część należącego do niej budynku.

Uczestniczka Gmina W. wniosła o oddalenie wniosku.

Uczestnicy Skarb Państwa – Starosta Powiatu (...) i (...) Spółdzielnia (...) w W. nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni M. P. (1) jest właścicielką nieruchomości położonej w W. oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), dla której w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Wyszkowie prowadzona jest księga wieczysta nr (...) (k.30-33). Pierwotnie przysługiwało jej do tej nieruchomości prawo użytkowania wieczystego, które nabyła na podstawie aktu notarialnego z dnia 31.07.1980r. zapisanego w rep. A za numerem (...)(decyzja – k.15 akt sprawy sygn. I Ns 751/12, akt notarialny - k.34-37 akt sprawy).

W dniu 28.04.1980r. wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Miasta w W. z wnioskiem o pozwolenie na budowę pawilonu usługowego na jej działce (k.159 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Decyzją z dnia 28.04.1980r. Urząd Miejski w W. udzielił wnioskodawczyni pozwolenia na budowę, obejmującą budowę budynku usługowo-mieszkalnego na działce nr (...) (k.21 – 22 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Wnioskodawczyni niezwłocznie przystąpiła do jego budowy. Ukończyła ją w 1981r., zgłosiła budynek do odbioru i zamieszkała w nim z rodziną. Zameldowała się w swoim budynku z dniem 14.01.1982r. (zaświadczenie – k.94 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Mieszka w nim do dzisiaj.

Po zakończeniu budowy okazało się, że budynek wzniesiony przez wnioskodawczynię zajmuje część sąsiedniej działki, należącej wówczas do Skarbu Państwa, oznaczonej numerem ewidencyjnym (...). Nikt z władz administracyjnych miasta W. nie wydał nakazu rozbiórki, nie żądał wydania zajętego gruntu i nie rościł żadnych pretensji do wnioskodawczyni z tego powodu. Tolerowano fakt, że wnioskodawczyni zamieszkuje w budynku, który wzniosła i korzysta z zajętego gruntu.

W trakcie zamieszkiwania wnioskodawczyni doprowadziła do budynku znajdującego się na jej nieruchomości przyłącze wodociągowe (decyzja z dnia 21.05.1990r – k.95, protokół odbioru – k.96).

Decyzją Burmistrza Gminy W. z dnia 14.07.1998r. przekształcono prawo użytkowania wieczystego przysługującego wnioskodawczyni do działki nr (...) w prawo własności (k.23-24 akt sprawy sygn. I Ns 751/12).

W 1999r. wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Miasta w W. o zezwolenie jej na wykup gruntu zajętego pod budynkiem na działce nr (...) (pismo – k.156 akt sprawy sygn. I Ns 751/12 ). Uruchomiło to procedurę uzgodnień między nią a Urzędem Gminy w W. dotyczących warunków sprzedaży tego gruntu (pisma: k. 155, 152, 150, 148, 147, 145, 143, 142, 140, 139, 137, 136, 133, 132, 130, 128, 116, 114, 113, 111, 106, 105 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). W tym celu dokonano oszacowania działki nr (...) (operat – k. 117 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). W ramach tych uzgodnień, w dniu 04.06.2009r. wnioskodawczyni sprzedała Gminie W. przysługujący jej udział w wysokości 1/8 części w prawie własności do nieruchomości położonej w W., oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) (akt notarialny rep. A nr (...) – k.120-127 akt sprawy sygn. I Ns 751/12) z przeznaczeniem w części pod usługi kulturalno-oświatowe, a w części pod drogę. W zamian za to uczestniczka Gmina W. zobowiązała się dokonać podziału działki nr (...), wydzielonej uprzednio z działki nr (...), w części niezbędnej do powiększenia działki wnioskodawczyni o nr (...) i dokonania na jej rzecz sprzedaży bezprzetargowej (protokół uzgodnień – k.128 akt sprawy sygn. I Ns 751/12).

Decyzją z dnia 07.09.2009r. Burmistrz W. zatwierdził projekt podziału nieruchomości oznaczonej numerem (...), z której wydzielona została m.in. działka o nr (...) objęta wnioskiem w sprawie (k.118 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). W uzasadnieniu decyzji wskazał, że działka ta służy na powiększenie działki nr (...) i razem z działką nr (...) będzie stanowiła jedną nieruchomość (k.119 akt sprawy sygn. I Ns 751/12).

Ostatecznie jednak nie doszło do sprzedaży działki nr (...) na rzecz wnioskodawczyni. Nie zgadzała się ona z wyceną działki dokonaną przez Gminę W., negując wysokość ceny za 1m ² działki.

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego w Wyszkowie w dniu 15.10.2012r. w sprawie sygn. akt I C 530/12 (k.1 tych akt), doręczonym pozwanej M. P. (1) - wnioskodawczyni w niniejszej sprawie w dniu 05.11.2012r. (k.15 akt I C 530/12) Gmina W. domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 46865 zł z tytułu ceny za wykupienie od powodowej Gminy nieruchomości położonej w W., oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,0103 ha z jednoczesnym orzeczeniem, że nieruchomość ta przechodzi na własność pozwanej. W odpowiedzi pozwana M. P. (1) złożyła skargę o wznowienie postępowania w sprawie sygn. akt I Ns 82/98. Sprawa taka toczyła się w Sądzie Rejonowym w Wyszkowie z wniosku Gminy W. i dotyczyła stwierdzenia zasiedzenia m.in. działki nr (...). Postanowieniem wydanym w tej sprawie w dniu 07.09.1999r. Sąd stwierdził zasiedzenie m.in. tej działki na rzecz Skarbu Państwa. Przyjmując, iż zachodzą formalne przesłanki do wznowienia postępowania w sprawie sygn. akt I Ns 82/98 Sąd rozpoznał merytorycznie skargę w sprawie sygn. akt I Ns 751/12. Postanowieniem z dnia 10.12.2013r. wznowił postępowanie zakończone prawomocnym postanowieniem z dnia 07.09.1999r. wydanym w sprawie sygn. akt I Ns 82/98 w części dotyczącej działek położonych w W. oznaczonych numerami ewidencyjnymi (...) i zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wniosek Gminy W. o stwierdzenie zasiedzenia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości oznaczonej numerem (...) oddalił (k. 209 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). W pisemnych motywach postanowienia Sąd wskazał, że z uwagi na stwierdzenie przesłanek odnoszących się do samoistnego posiadania przez skarżącą (wnioskodawczynię w niniejszej sprawie) działki nr (...) poprzez zajęcie części gruntu pod budynek, oddalił wniosek Gminy W. o zasiedzenie. Co do działki nr (...) uznał, że skarżąca nie udowodniła przesłanek do jej zasiedzenia.

Apelację od postanowienia wydanego w sprawie sygn. I Ns 751/12 wniosła skarżąca (wnioskodawczyni w niniejszej sprawie), którą Sąd Okręgowy w Ostrołęce postanowieniem z dnia 10.12.2014r. oddalił (k.276 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). W pisemnym uzasadnieniu Sąd Odwoławczy wskazał, że stwierdzenie zasiedzenia działki nr (...) na rzecz skarżącej było technicznie niemożliwe (k.280-283 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Wskazał, że działka ta została wyodrębniona po zakończeniu postępowania objętego skargą o wznowienie. Podniósł, że pochodzi ona z kompleksu, który był przedmiotem procedowania w 1999r w całości, co czyniło niemożliwym orzekanie o zasiedzeniu w ramach postępowania ze skargi o wznowienie.

Działka oznaczona pierwotnie numerem (...) na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci uległa wielokrotnym podziałom (wykaz zmian gruntowych - k.205-206, decyzja – k.118 akt sprawy sygn. I Ns 751/12), w wyniku których powstała m.in. działka nr (...) o powierzchni 0,0103 ha. Część tej właśnie działki jest zajęta przez wnioskodawczynię i znajduje się pod jej budynkiem mieszkalno-usługowym oraz okalających go tarasów od 1981r. Sporna część gruntów objętych wnioskiem w niniejszej sprawie została wykreślona przez biegłego geodetę W. R. (1) na mapie z dnia 05.04.2016r. jako działka oznaczona numerem (...) (opinia uzupełniająca - k.128) oraz jako działka oznaczona numerem (...) w wariancie I i II opinii głównej (k.85 i 86). Różni je powierzchnia wykreślonego gruntu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 172 § 1 kc posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze ( § 2 ).

Zasiedzenie polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Posiadanie samoistne stanowi podstawową przesłankę nabycia własności nieruchomości. Za posiadanie takie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności. Stanowi o tym art. 336 kc. Z jego treści wynika, że posiadaczem samoistnym jest ten, kto faktycznie włada rzeczą jak właściciel.

Faktyczne władztwo nad rzeczą, warunkujące istnienie posiadania, obejmuje dwa elementy: element fizyczny, określany tradycyjnie jako corpus i element psychiczny – animus. Zawarte w przepisie art. 336 kc stwierdzenie o faktycznym władaniu rzeczą wskazuje na element fizycznego władztwa, natomiast słowa: „jak właściciel” uwypuklają element psychiczny.

Dla istnienia samoistnego posiadania potrzebne jest przede wszystkim faktyczne władanie rzeczą. Zakres faktycznego władztwa przy posiadaniu samoistnym odpowiadający prawu własności, sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel.

Fakt władania spornym gruntem przez wnioskodawczynię nie był kwestionowany przez uczestników. Dowodzą tego nie tylko wyjaśnienia wnioskodawczyni (k.57-57), zeznania świadków M. P. (2) (k.78-79) i M. P. (3) (k.79-80), korespondencja kierowana przez wnioskodawczynię do uczestniczki Gminy W. i odwrotnie (k. 105, 108, 111, 113, 116, 130, 132, 133, 147, 152, 156, 157, 159 akt sprawy sygn. I Ns 751/12), ale i sytuacja na gruncie, tj. na działce oznaczonej przed podziałem numerem (...), objętej pierwotnym wnioskiem w sprawie. Dowody te stanowiły podstawę do uznania, że wnioskodawczyni weszła w posiadanie spornego gruntu w 1981r. Właśnie wtedy zakończyła budowę swojego budynku mieszkalno-usługowego, w którym zamieszkała z rodziną w lipcu 1981r. Już w postępowaniu, jakie toczyło się w sprawie sygn. akt I Ns 751/12 wnioskodawczyni wskazywała na tę datę jako moment zamieszkania w swoim budynku (uzasadnienie – k.283 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Potwierdzają to zeznania świadków, którym Sąd dał wiarę. Ich wiedza o istnieniu okoliczności istotnych dla oceny przesłanek prowadzących do zasiedzenia wynikała z faktu wspólnego zamieszkiwania z wnioskodawczynią w jej budynku od 1981r. Świadkowie to osoby bliskie wnioskodawczyni, tworzą rodzinę. Z tego powodu orientowali się w okolicznościach związanych z budową budynku, chwilą zamieszkania w nim, zakresu zajęcia sąsiedniej działki o nr (...) i sposobu korzystania z zajętego gruntu. Świadek M. P. (3) jako datę zamieszkania w budynku z wnioskodawczynią wskazała Wielkanoc 1981r., świadek M. P. (2) wskazała ogólnie 1981, wnioskodawczyni – lipiec 1981r. (zeznania wnioskodawczyni - k.194v akt sprawy sygn. I Ns 751/12, uzasadnienie – k. 283 tej sprawy). Wyjaśnienia wnioskodawczyni korelują w tej mierze z zeznaniami świadków. Dodatkowo, jawią się one jako wiarygodne w świetle treści zawartej w zaświadczeniu o zameldowaniu (k.94 akt sprawy sygn. I Ns 751/12), z którego jednoznacznie wynika, że wnioskodawczyni jest zameldowana w swoim budynku od 14.01.1982r. Doświadczenie życiowe wskazuje, że zwyczajowo następuje to po zamieszkaniu w budynku czy lokalu, co miało też miejsce w niniejszej sprawie. W związku z tym Sąd przyjął, że skoro wnioskodawczyni mieszka w swoim budynku, częściowo posadowionym na spornym gruncie na pewno od lipca 1981r., to z końcem tego miesiąca, z dniem 31.07.1981r. objęła sporny grunt w posiadanie samoistne. Za przyjęciem takiego charakteru posiadania przemawiały okoliczności stanu faktycznego w sprawie i wymienione wyżej dowody. Dodać należy, że wnioskodawczyni wzniosła swój budynek na podstawie pozwolenia na budowę (k. 21 akt sprawy sygn. I Ns 751/12) i wymaganych planów, że z chwilą przekroczenia granic swojej nieruchomości miała świadomość zajęcia części działki uczestniczki Gminy W., z czasem podjęła starania o jej wykupienie. Znamienny dla oceny charakteru posiadania spornego gruntu przez wnioskodawczynię był fakt, że pomimo posadowienia budynku poza granicami jej nieruchomości nie spotkało się to z żadnym sprzeciwem ze strony władz administracyjnych, zarówno na etapie jego budowy, odbioru, jak i w trakcie zamieszkiwania w budynku przez wnioskodawczynię i jej rodzinę. Nie napotkała ona na problemy z odbiorem budynku, nigdy nie otrzymała nakazu jego rozbiórki, nie żądano od niej wydania spornego gruntu. O roszczeniach właścicielskich Gminy W. wnioskodawczyni dowiedziała się po raz pierwszy w 2012r. w sprawie sygn.. akt I C 530/12. Nawet w tej sprawie nie żądała ona od wnioskodawczyni wydania spornego pasa gruntu lecz jego wykupienia. Wcześniej, na przestrzeni kilkunastu lat, od 1999r. uczestniczka utwierdzała wręcz wnioskodawczynię w przekonaniu, że jej władanie spornym gruntem ma charakter wyłączny, niekwestionowany. Dowodzi tego treść licznej korespondencji kierowanej przez urzędników Gminy W. do wnioskodawczyni. Obrazuje ona przebieg uzgodnień mających na celu sprzedaż gruntu zajętego przez wnioskodawczynię na działce uczestniczki, wydzielonej w wyniku ostatniego podziału jako działka nr (...) z przeznaczeniem na powiększenie działki wnioskodawczyni (decyzja - k.118 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Sposób uzgodnień prowadzonych przez strony w tym przedmiocie, uwzględniający stan faktyczny na spornym gruncie i okoliczności, w jakich doszło do jego objęcia w posiadanie przez wnioskodawczynię dawał podstawę do oceny jego charakteru jako posiadania samoistnego w złej wierze. Nigdy nie było ono kwestionowane przez oponującą uczestniczkę. Aktywnie uczestniczyła ona w procesie mającym na celu zalegalizowanie posiadania wnioskodawczyni, która w zamian za to przeniosła na uczestniczkę przysługujący jej udział w innej nieruchomości położonej w W. (akt notarialny - k.120-127 akt sprawy sygn. I Ns 751/12). Na tej podstawie wnioskodawczyni miała prawo pozostawać w przekonaniu, że władanie spornym gruntem doprowadzi ją do nabycia prawa własności tego gruntu. Zabiegi podjęte przez wnioskodawczynię w celu jego nabycia nie wykluczają samoistnego charakteru jej posiadania. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że samoistny posiadacz rzeczy w złej wierze, który w czasie biegu zasiedzenia zwraca się do właściciela lub innej osoby, którą uważa za właściciela, z ofertą nabycia własności tej rzeczy w drodze umowy, nie pozbawia swego posiadania przymiotów samoistności, chyba że z innych okoliczności wynika, iż rezygnuje z samodzielnego i niezależnego od woli innej osoby władania rzeczą (tak: SN w postanowieniu z dnia 28.04.1999r., I CKN 430/98), co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Obowiązujące prawo dopuszcza zresztą możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości objętej w posiadanie nie tylko w złej wierze, ale nawet w drodze bezprawnego przejęcia posiadania samoistnego (apprehensio possessionis). Ponadto, posiadanie samoistne - może wchodzić w grę nie tylko w sytuacji, gdy posiadacz jest przekonany o swoich uprawnieniach właściciela, lecz także wówczas gdy wie, że nie jest właścicielem, ale chce posiadać rzecz i posiada ją tak, jakby był jej właścicielem (tak: SN w postanowieniu z dnia z dnia 14 stycznia 1996 r., I CKN 40/96). Na takie właśnie zachowanie wnioskodawczyni wskazuje materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w szczególności dokumentacja urzędowa (korespondencja stron w sprawie sprzedaży spornego gruntu) i zeznania świadków, którym Sąd dał wiarę. Jednoznacznie wskazują one na wnioskodawczynię jako osobę wyłącznie władającą i dbającą o teren objęty działką wykreśloną na mapie przez biegłego geodetę W. R. jako działka nr (...) (k.128). Odzwierciedla on zakres władania wnioskodawczyni obejmujący tarasy wzniesione w tym samym czasie, co budynek. Dowodzą tego wyjaśnienia wnioskodawczyni i korelujące z nimi zeznania świadków (k. 78-80). Wynika z nich, że wnioskodawczyni - z wyłączeniem innych osób - porządkowała teren znajdujący się na spornym gruncie, odśnieżała śnieg, przeganiała z niego osoby spożywające alkohol, wyrażała zgodę na ułożenie kostki brukowej przez uczestniczkę Gminę W. i płaciła za to, korzystała z tarasów okalających budynek. Nikt jej tego nie zabraniał, nie ingerował w podejmowane przez nią działania. Czynności te podejmowała pomimo świadomości, że nie jest właścicielką zajętego gruntu. Nie wyklucza to jednak możliwości jego zasiedzenia przez wnioskodawczynię. Posiadacz nieruchomości może korzystać z zasiedzenia, choćby przez cały czas posiadania był świadomy tego, że wykonywane prawo mu nie przysługuje, inaczej mówiąc, że prawo, które on wykonuje, służy komuś innemu (tak: SN w postanowieniu z dnia z dnia 28 maja 1997 r., III CKN 79/97).

Reasumując - wnioskodawczyni wykazała, że jej posiadanie miało charakter samoistnego. Wyraża się ono wolą posiadania „jak właściciel”, a więc traktowania siebie jak właściciela. Polega ono na władaniu rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. Faktyczne władztwo charakteryzujące posiadanie samoistne wchodzi w grę wówczas, gdy określona osoba znajduje się w sytuacji, która pozwala jej na korzystanie z rzeczy i to w taki sposób, jakby była ona jej własnością (tak: SN w orzeczeniu z dnia 07.04.1994r., III CRN 18/94). Zdaniem Sądu, w takiej właśnie sytuacji znajdowała się wnioskodawczyni. Posiadała ona sporny grunt w nieprzerwany i niezakłócony sposób, korzystała z niego z wyłączeniem innych osób, dbała o niego jak właściciel.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy oraz treść cytowanych przepisów Sąd doszedł do przekonania, że wnioskodawczyni spełnia przesłanki z art. 172 § 2 kc prowadzące do zasiedzenia spornego gruntu. Zdaniem Sądu, jego zakres odzwierciedla mapa sporządzona przez biegłego geodetę do opinii uzupełniającej (k.128). Został on wykreślony jako działka nr (...) i nie obejmuje tych elementów budynku, które wnioskodawczyni wzniosła w trakcie biegu zasiedzenia, w latach 90-tych ubiegłego wieku. Uczestniczka podniosła tę okoliczność w trakcie postępowania, po wydaniu opinii w sprawie. Złożyła decyzję z dnia 19.11.1997r., nakazującą wnioskodawczyni rozbiórkę elementów wyszczególnionych w decyzji, tj. murku oporowego, schodów betonowych, ścianek kantorku, żelbetowej płyty tarasu (decyzja – k.124). Wnioskodawczyni nie kwestionowała tego dokumentu, ani ustaleń organu administracyjnego stanowiących podstawę jej wydania. Wynika z nich, że wnioskodawczyni samowolnie wzniosła sporne elementy budynku w 1997r. Z tego powodu nakazano wnioskodawczyni ich rozbiórkę. Z uwagi na datę ich wykonania i nie wykazanie przez wnioskodawczynię, że wcześniej, od 1981r. posiadała ona sporny grunt w zakresie obejmującym kwestionowane elementy budynku, Sąd zlecił biegłemu wykreślenie zakresu władania wnioskodawczyni z ich pominięciem. Zawiera się on w granicach działki wykreślonej na mapie z dnia 05.04.2016r. jako działka oznaczona numerem ewidencyjnym (...) (k.128). Ostatecznie więc Sąd przyjął, że samoistne posiadanie wnioskodawczyni rozciąga się niezmiennie w granicach tej działki od 31.07.1981r. Nie jest ona ogrodzona. Wnioskodawczyni ma nieskrępowany, swobodny dostęp do zajętego gruntu i posadowionej na nim części budynku poprzez tarasy, które okalają ten budynek. Zasiedzenie obejmuje tarasy wybudowane przez wnioskodawczynię razem z budynkiem w 1981r. Są one niezbędne do prawidłowego korzystania z budynku i służyły do tego przez okres prowadzący do zasiedzenia.

Strony nie kwestionowały opinii uzupełniającej i zawartej w nich wniosków. W ocenie Sądu jest ona rzetelna i wyczerpująca. Wydana została w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, oględziny spornej działki oraz fachową wiedzę i doświadczenie zawodowe biegłego. Odzwierciedla ona zakres sporu w sprawie i jest to jedyny dowód w sprawie na tę okoliczność. Sąd podzielił opinie biegłego i zawarte w niej wnioski.

W okolicznościach niniejszej sprawy posiadanie wnioskodawczyni należało zakwalifikować w kategoriach złej wiary – zarówno co do chwili uzyskania przez nią posiadania, jak i późniejszego posiadania spornego gruntu. Z tych też względów do zasiedzenia przez nią spornych działek wymagany był upływ 30 lat (art. 172 § 2 kc).

Na podstawie powyższego Sąd uznał, że skoro wnioskodawczyni włada samoistnie, nieprzerwanie spornym gruntem od 31.07.1981r., to zgodnie z art. 112 i 113 kc bieg terminu prowadzącego do ich zasiedzenia rozpoczął się w dniu następnym. Upłynął po 30 latach w dniu 01.08.2011r., przed wytoczeniem przez uczestniczkę Gminę W. powództwa w sprawie sygn. I C 530/12. W sprawie niniejszej nie doszło do przerwania biegu przedawnienia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 1 kpc. Wobec tego Sąd orzekł jak w pkt 1 postanowienia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 kpc jak w pkt 2 i 3 postanowienia i na podstawie 520 § 1 kpc jak w pkt 4 postanowienia.

Spór w sprawie toczył się w zasadzie między wnioskodawczynią a uczestniczką Gminą W.. Tylko ona oponowała wnioskowi w sprawie. Pozostali uczestnicy nie sprzeciwiali się wnioskowi. Uzasadniało to zastosowanie przepisu art. 520 § 2 kpc do rozliczenia kosztów między wnioskodawczynią a uczestniczką Gminą W. oraz przepisu art. 520 § 1 kpc do pozostałych uczestników postępowania.

Przepis art. 520 § 2 kpc stanowi, że jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania albo interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników.

Mając na uwadze powyższe Sąd obciążył uczestniczkę Gminę W. kosztami postępowania poniesionymi przez wnioskodawczynię. Składały się na nie: opłata sądowa od wniosku w kwocie 2000 zł, zaliczka na opinię biegłego w wysokości 2000 zł (k.81), koszty zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej na podstawie § 8 pkt 1 w zw z § 6 pkt 5 taksy radcowskiej w brzmieniu obowiązującym przed zmianami z dnia 01.01.2016r. (rozporządzenie MS z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 461) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Suma kosztów poniesionych przez wnioskodawczynię wynosi 5217 zł. W całości obciążają one uczestniczkę Gminę W.. Dotyczy to również niepokrytych wydatków związanych z opinią biegłego, w tym opinią uzupełniającą, której potrzeba wydania powstała na skutek złożenia przez uczestniczkę decyzji z dnia 19.11.1997r., już po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie. Na jej podstawie uczestniczka podniosła okoliczności mające znaczenie dla ustalenia zakresu posiadania spornego gruntu przez wnioskodawczynię. Ostatecznie wydatki w sprawie wyniosły 4232,65 zł (2109,73 zł koszty opinii głównej i 2122,92 zł koszty opinii uzupełniającej) i zostały one pokryte przez wnioskodawczynię do kwoty 2000 zł (k.81). Niepokryte wydatki obciążają uczestniczkę na podstawie art. 520 § 2 kpc w zw z art. 83 ust 2 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz.U. z 2010r., Nr 90, poz. 594 ze zmianami), o czym Sąd orzekł w pkt 3 postanowienia.

W pozostałym zakresie, na podstawie art. 520 § 1 kpc Sąd stwierdził, że zainteresowani ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Dotyczy to kosztów między wnioskodawczynią a uczestnikami SP – Starostą Powiatu (...) i (...) Spółdzielnią (...) w W.. Ich stanowisko w sprawie nie wiązało się z potrzebą prowadzenia postępowania dowodowego, nie spowodowało powstania żadnych wydatków. W związku z tym Sąd postanowił jak w pkt 4 orzeczenia.