Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dąbrowie Górniczej w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Mariusz Galas

Protokolant: Alina Sondej

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 15.09.2015 r., 6.11.2015 r., 25.01.2016 r., 15.03.2016 r. w D. sprawy:

H. K. (K.), syna Z. i A., z d. S.,

urodzonego (...) w D.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 22.04.2013r. w D.prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...)o nr rej. (...)po drodze publicznej w ruchu lądowym, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w D.wyrokiem z dnia 29.01.2007 r., sygn. akt (...)zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo podobne z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 18.08.2004 r., sygn. akt (...)na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r.

tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego H. K.za winnego tego, że w dniu 22 kwietnia 2013 r. w D.prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...)o nr rejestracyjnym (...)po drodze publicznej w ruchu lądowym, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w D.wyrokiem z dnia 29.01.2007 r. o sygnaturze akt (...)sześcioletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo podobne z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego D.z dnia 18.08.2004r. o sygnaturze akt (...)na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r., co stanowi występek z art. 244 kk w związku z art. 64 § 1 kk w brzmieniu tej ustawy obowiązującym w dniu 30.06.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 244 kk w brzmieniu tej ustawy obowiązującym w dniu 30.06.2015 r. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. P. kwotę 2479,68 zł (dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt dziewięć złotych i sześćdziesiąt osiem groszy wraz podatkiem VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego udzielonej z urzędu;

3.  na mocy art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych oraz wydatki w kwocie 3855,85 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt pięć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy).

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 29 marca 2016 roku

Oskarżony H. K., został oskarżony o to, że w dniu 22.04.2013r. w D.prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...)o nr rej. (...)po drodze publicznej w ruchu lądowym, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w D.wyrokiem z dnia 29.01.2007 r., sygn. akt (...)zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo podobne z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 18.08.2004 r., sygn. akt (...) na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r. tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W sprawie ustalono, że w dniu 22 kwietnia 2013 r. o godzinie 20:00 oskarżony H. K.prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...)o numerze rejestracyjnym (...), w ruchu lądowym po drodze publicznej ulicy (...)w D.. Na tej drodze podczas prowadzenia pojazdu oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji S. S. (2)i D. K.. Oskarżony nie posiadał dokumentu prawa jazdy, które uprzednio zostało mu zatrzymane na okres 6 lat na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w D.z dnia 29.01.2007 r. sygn. akt (...)/k.12 akt/. Ustalono, że oskarżony H. K.jechał w kierunku apteki aby kupić lekarstwo dla swego dziecka I. K.. Jak ustalono ówczesna konkubina oskarżonego B. G., posiadała prawo jazdy i potrafiła jeździć samochodem /k.139/ a pojazd marki M., którym się oskarżony przemieszczał się należał wówczas do niej /k.332-333/.

W trakcie czynności sprawdzających podczas kontroli drogowej oskarżonego, funkcjonariusze za pośrednictwem łączności radiowej z funkcjonariuszem dyżurnym z Komisariatu Policji w D. – Z. uzyskali informację, iż oskarżony ma zatrzymane prawo jazdy, jednak nie ustalili wówczas z jakiego powodu dokument ten został mu zatrzymany. W chwili kontroli oskarżony dzwonił do swojej konkubiny – B. G. informując ją, że został zatrzymany przez policję i kontrolowany.

Podczas tej kontroli oskarżony zwrócił się do policjantów informując ich, ze jeśli przeprowadzą do końca swe czynności to on „będzie miał wszystkie wyroki podowieszane bo ma aktualny zakaz i pójdzie siedzieć” /k.122 i 123/.

Policjanci po weryfikacji uprawnień oskarżonego zakończyli kontrolę drogową z jego udziałem, pojazd pozostał zaparkowany /k.122/, a oskarżony H. K. wrócił do domu.

Oskarżony H. K. w przeszłości był wielokrotnie karany w tym za przestępstwa podobne /k.270-273 i 332-335 , 12-15 i 21/.

W szczególności wobec oskarżonego H. K.prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 29 stycznia 2007 r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...)za czyn z art. 178a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności. Nadto wobec H. K.tamże został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i jednośladowych w ruchu lądowym na okres 6 lat /k.12-13/. H. K.m.in. został w przeszłości skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 18 sierpnia 2004 r. wydanym w sprawie o sygn. akt (...)za występek z art. 244 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zostało przez Sąd zawieszone na okres próby wynoszący 2 lata. Wykonanie tej kary pozbawienia wolności zarządzono do wykonania, a skazany karę pozbawienia wolności odbył w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r. /k.21/.

Oskarżony H. K.jak wskazano i co wynika z wiarygodnych i stanowczych zeznań świadków S. S. (2)i D. K./k.122i 123/ znał treść prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w D.z dnia 29 stycznia 2007 r., wydanego w sprawie o sygn. akt (...)gdzie za czyn z art. 178a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności a nadto orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i jednośladowych w ruchu lądowym na okres 6 lat /k.12-13/. Ustalono, że w wykonaniu tego orzeczenia Sądu pismem 26 lutego 2007 r. Urząd Miejski w D.Wydział Komunikacji i Drogownictwa, wystosował do oskarżonego pismo ((...).5430.5.56.2007.DC), z treści którego wynika, iż informuje go o wykonaniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia przez niego pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, w związku z ww. orzeczeniem. Okres zakazu został wówczas określony od dnia 6 lutego 2007 r. do 27 stycznia 2015 r. Urząd Miejski w D.obecnie już nie dysponuje potwierdzeniem, iż zawiadomienie to oskarżony otrzymał i zapoznał się z jego treścią. Następnie urząd ten wydał zawiadomienie datowane na 30 lipca 2013 r. o wykonaniu tego z mieniające obliczenie czasu trwania środka karnego w postaci orzeczonego zakazu, z uwagi na pobyt oskarżonego w jednostce penitencjarnej. W zawiadomieniu tym okres zakazu orzeczonego wobec oskarżonego został określony już na okres od 6 lutego 2007 r. do 27 stycznia 2016 r. Miało to miejsce w związku z powzięciem przez urząd informacji, że oskarżony przebywał w areszcie śledczym w okresach od 15 czerwca 2007 r. do 23 listopada 2007 r.; 24 listopada 2009 r. do 15 kwietnia 2009 r.; 12 października 2010 r. do 2 grudnia 2010 r. oraz, że przebywa on w areszcie od dnia 18 maja 2013 r., a jego planowane zakończenie izolacji przewidziane było na dzień 16 maja 2015 r. Z informacji Urzędu Miejskiego w D.wynika, że Urząd ten obecnie nie dysponuje potwierdzeniem doręczenia lub nadania do oskarżonego korespondencji w postaci zawiadomienia o wykonaniu środka karnego z dnia 26.02.2007 r., gdyż wówczas przesyłki taki nadawano zwykłym listem. Poczta Polska w odpowiedzi na zapytanie Sądu o doręczenie przesyłki do oskarżonego udzieliła informacji, że wszelka dokumentacja nadawczo-oddawcza jest przechowywani przez okres 12 miesięcy, potem jest niszczona.

Na podstawie przeprowadzonych badań stanu psychicznego, biegli psychiatrzy O. O. i M. S. (k.63-65) a następnie O. O. i J. G. (k.338-340) nie stwierdzili u oskarżonego zaburzeń psychotycznych ani upośledzenia umysłowego, stwierdzono osobowość nieprawidłową oraz zespół zależności alkoholowej oraz zaburzenia adaptacyjne z mieszanymi zaburzeniami zachowania i emocji. Jednak biegli wskazali, że w czasie zarzucanego oskarżonemu czynu badany H. K. nie znajdował się w żadnym takim stanie zakłóceń sprawności funkcji psychicznych, które znosiłyby by lub w znacznym stopniu ograniczały jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu bądź kierowania swoim postępowaniem. Poczytalność oskarżonego w czasie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości w świetle przytoczonych opinii biegłych psychiatrów, a stan jego zdrowia pozwala na jego udział w czynnościach procesowych postępowania karnego (k.63-65, 338-340).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody wyżej wskazane a nadto na podstawie zeznań świadków S. S. (2) (k. 3-4, 122, 282), D. K. (k.5-6, 50-51, 123, 282 ), B. G. (k. 139-140, 322-323) P. R. (k.148, 282) oraz częściowo wyjaśnienia oskarżonego H. K. (k. 32-34, 42-44, 121-122, 268, 323-324),

oraz dokumenty w postaci: danych Krajowego Rejestru Karnego o karalności oskarżonego (k. k.270-273 i 332-335), protokołu oględzin (k.61-62), odpisów wyroków (k. 12-15, 21), (...) (24-25, 153, 155-158, 171-172, 175), danych z bazy (...) (k. 52-59), opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 63-65 i 338-340), danych o oskarżonym (k. 71), informacji skarbowej o oskarżonym (k.266), orzeczenia o niepełnosprawności syna oskarżonego (k. 120, 130).

Nie miały istotnego znaczenia dla dokonania ustaleń w sprawie zeznania świadka K. M. (k.166, odczytane k. 323)

Oskarżony H. K. zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa.

Oskarżony wyjaśnił, że był w pełni przekonany, iż w chwili gdy prowadził samochód i został zatrzymany do kontroli tj. dnia 22 kwietnia 2013 r. nie obowiązywał go środek karny orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z 29 stycznia 2007 r., wydany w sprawie o sygn. akt (...), w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i jednośladowych. Nadto wyjaśnił, że nikt go nie informował o fakcie, że terminy orzeczonych środków karnych nie biegną w chwili odbywania kary pozbawienia wolności, którą po uprawomocnieniu się ww. wyroku odbywał. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że według poczynionych przez niego wyliczeń, tj. od uprawomocnienia się ww. wyroku z dniem 6 lutego 2007 r., orzeczony nim zakaz na okres 6 lat przestał go obowiązywać z dniem 6 lutego 2013 r., zatem był przekonany, że prowadząc pojazd mechaniczny w dniu 22 kwietnia 2013 r. nie popełnia przestępstwa. Wskazał, że podczas kontroli policyjnej miał już wskazany termin do stawiennictwa w jednostce penitencjarnej w związku z orzeczeniem w innej sprawie. Wyjaśnił, że podczas kontroli policjanci poprosili go o okazanie dokumentów (k.324), okazał im jedynie dowód osobisty, gdyż prawo jazdy miał zatrzymane orzeczeniem Sądu. Wskazał, ze nie uczestniczył wcześniej w kursie na prawo jazdy, nie uczestniczył w egzaminie na prawo jazdy. Podał, że jest znany jednemu z funkcjonariuszy dokonujący jego kontroli w dniu zdarzenia, który to policjant kontroluje go nawet gdy oskarżony jedzie rowerem (k.324).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w niewielkiej części gdy wskazał, że to on w chwili zdarzenia na drodze publicznej kierował samochodem marki M. oraz że wówczas nie posiadał prawa jazdy, które uprzednio zostało mu zatrzymane orzeczeniem Sądu. Sąd ocenił jako wiarygodne, także twierdzenie oskarżonego o tym, że jechał wówczas samochodem do apteki po lek dla syna, że po orzeczeniu zakazu prowadzenia pojazdów i zatrzymaniu prawa jazdy nie uczestniczył w kursie na prawo jazdy i egzaminie na prawo jazdy. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie zbieżne są bowiem w tym zakresie z wiarygodnymi dowodami w postaci zeznań świadków B. G. (k. 139-140, 322-323) S. S. (2) (k. 3-4, 122, 282), D. K. (k.5-6, 50-51, 123, 282) i P. R. (k.148, 282).

Sąd odmówił wiary twierdzeniom oskarżonego o tym, że w okresie kontroli miał być już nie objęty sądowym zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych i jednośladowych z mocy wyroku zapadłego w sprawie sygn. akt (...)przed tutejszym Sądem. Sąd w tym zakresie dał wiarę odmiennym dowodom w postaci zeznań świadka S. S. (2)który podał wiarygodnie, że podczas tej kontroli oskarżony zwrócił się do policjantów informując ich, ze jeśli przeprowadzą do końca swe czynności to on „będzie miał wszystkie wyroki podowieszane bo ma aktualny zakaz i pójdzie siedzieć” /k.122/ oraz D. K.który wskazał wiarygodnie, że oskarżony podczas kontroli potwierdzał, że ma obowiązujący zakaz kierowania pojazdami, a nadto, że oskarżony w trakcie kontroli dzwonił (do konkubiny), żeby przyszła po samochód bo on „idzie siedzieć” (k.123).

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków funkcjonariuszy policji S. S. (2) (k. 3-4, 122, 282), D. K. (k.5-6, 50-51, 123, 282), P. R. (k.148, 282) i K. M. (k.166, odczytane k. 323). Zeznania te były stanowcze, konsekwentne, logiczne i uwzajemnienie się potwierdzające co czyni je wiarygodnymi.

Sąd niemal w całości dał wiarę zeznaniom B. G. (k. 139-140, 322-323), za wyjątkiem tego, gdy wskazała że w czasie zdarzenia mieli być wraz z oskarżonym nieświadomi, że sądowy zakaz prowadzenia pojazdów orzeczony wobec oskarżonego nadal obowiązuje. W tym wąskim zakresie odmawiając wiary twierdzeniu B. G. Sąd uznał za wiarygodne odmienne dowody w postaci zeznań świadków S. S. (2) (k. 3-4, 122, 282), D. K. (k.5-6, 50-51, 123, 282), którzy potwierdzili, że oskarżony podczas kontroli mówił do nich, że obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów i w związku z tym teraz pójdzie „siedzieć”.

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci opinii sądowo-psychiatrycznych, zespołów biegłych psychiatrów O. O. i M. S. (k.63-65) oraz O. O. i J. G. (k.338-340), którzy nie stwierdzili u oskarżonego zaburzeń psychotycznych ani upośledzenia umysłowego, stwierdzono osobowość nieprawidłową oraz zespół zależności alkoholowej oraz zaburzenia adaptacyjne z mieszanymi zaburzeniami zachowania i emocji. Biegli wskazali, że w czasie zarzucanego oskarżonemu czynu badany H. K. nie znajdował się w żadnym takim stanie zakłóceń sprawności funkcji psychicznych, które znosiłyby by lub w znacznym stopniu ograniczały jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu bądź kierowania swoim postępowaniem. Poczytalność oskarżonego w czasie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości w świetle przytoczonych opinii biegłych psychiatrów, a stan jego zdrowia pozwala na jego udział w czynnościach procesowych postępowania karnego (k.63-65, 338-340). Wymienione opinie biegłych psychiatrów zostały sporządzone przez osoby dysponujące dużą wiedzą specjalistyczną, są one logiczne, spójne i konsekwentne oraz zgodne z zasadami wiedzy, co w ocenie Sądu czyni je w pełni wiarygodnymi dowodami.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności i rzetelności pozostałych dowodów zebranych w aktach sprawy w postaci dokumentów, w szczególności opisów wyroków danych o karalności oskarżonego protokołu oględzin. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby w przepisanej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała zgodności treści tych dokumentów z rzeczywistością. W szczególności ustalono na podstawie danych z Krajowego Rejestru Karnego oraz odpisów wyroków H. K.prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 29 stycznia 2007 r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...)za czyn z art. 178a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności. Nadto wobec H. K.tamże został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i jednośladowych w ruchu lądowym na okres 6 lat (k.12-13). H. K.m.in. został w przeszłości skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w D.z dnia 18 sierpnia 2004 r. wydanym w sprawie o sygn. akt(...)za występek z art. 244 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zostało przez Sąd zawieszone na okres próby wynoszący 2 lata. Wykonanie tej kary pozbawienia wolności zarządzono do wykonania, a skazany karę pozbawienia wolności odbył w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r. (k.21).

Analiza zebranego w postępowaniu, a przedstawionego powyżej, materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego stanowiącego występek z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w brzmieniu tej ustawy obowiązującym w dniu 30.06.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk, gdyż w dniu 22 kwietnia 2013 r. w D.prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...)o nr rejestracyjnym (...)po drodze publicznej w ruchu lądowym, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w D.wyrokiem z dnia 29.01.2007 r. o sygnaturze akt (...)sześcioletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo podobne z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego D.z dnia 18.08.2004r. o sygnaturze akt (...)na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r.

Zgodnie z treścią art. 244 kk penalizacją objęty jest każdy czyn polegający na nie stosowaniu się do treści orzeczenia sądowego polegającego na orzeczeniu m.in. środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów. Skoro prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w D.z dnia 29 stycznia 2007 r., wydany w sprawie o sygn. akt (...)skazujący H. K.za czyn z art. 178a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk obejmował swym zakresem, także orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i jednośladowych w ruchu lądowym na okres 6 lat (k.12-13), to oskarżony winien był powstrzymać się od tych czynności prowadzenia pojazdów mechanicznych jak i jednośladowych w sposób bezwzględny na drogach publicznych jak i poza nimi.

Bez wątpliwości uznać należy, iż kierowanie samochodem osobowym po drodze publicznej jaką jest ul. (...) w D. stanowi, prowadzenie pojazdu mechanicznego, zaś prowadzenie pojazdu mechanicznego przez oskarżonego w dniu 22 kwietnia 2013 r. łamało bezwzględny zakaz nałożony na oskarżonego przez Sądy w przytoczonym prawomocnym wyroku.

Odnosząc się do kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego jak wyżej wskazano H. K.wymienionego występku dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwo podobne z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego D.z dnia 18.08.2004 r. o sygnaturze akt (...)na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 15.06.2007 r. do 23.11.2007 r. i od 24.11.2008 r. do 15.04.2009 r. Tym samym oskarżony dopuścił się swego występku przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej niż 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.

Wobec istotnej zmiany kodeksu karnego z dniem 1 lipca 2015 r., w oparciu o art. 4 § 1 kk, orzekając w tym zakresie zastosowano przepisy ustawy karnej obowiązującej w dniu 30.06.2015 r., z uwagi na jej względniejszy charakter dla oskarżonego, przejawiający się w szczególności w możliwości rozważenia kwestii warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności wobec sprawcy już uprzednio karanego na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 kk), co zgodnie z brzmieniem ustawy Kodeks karny art. 69 § 1 kk obowiązującym od dnia 1.07.2015r. nie jest już możliwe.

W świetle zgromadzonego w postępowaniu, a przedstawionego powyżej, materiału dowodowego fakt popełnienia przez H. K. czynu kwalifikowanego z art. z art. 244 kk w związku z art. 64 § 1 kk w brzmieniu tej ustawy obowiązującym w dniu 30.06.2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk oraz wina rozumiana jako możność zarzucenia oskarżonemu niewłaściwego zachowania nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony miał pełną świadomość bezprawności swojego zachowania oraz całkowitą swobodę wyboru postępowania zgodnego z prawem. Co więcej wiedział on w chwili czynu o tym, że istnieje orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów oraz zdawał sobie jakie w rzeczywiści spotkają go konsekwencje prawne ponownego złamania tego sądowego zakazu (por. zeznania świadków relacjonujące wypowiedzi oskarżonego k. 122, 123 oraz odpis kolejnego z wyroków k.14-15).

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i kierując się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi przepisem art. 53 § 1 i 2 kk, Sąd, na mocy art. 244 kk, skazał oskarżonego na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę w tej wysokości Sąd miał na uwadze okoliczności czynu sprawcy zachowanie przed i po przestępstwie w tym potwierdzenie faktu kierowania pojazdem mechanicznym oraz wskazanie faktu, że jechał on do apteki po lek dla dziecka co wpłynęło na redukcję kary. Oskarżony jednak nie działał, w stanie wyższej koniczności, gdyż życie i zdrowie dziecka nie było bezpośrednio zagrożone, nie wezwano służb ratunkowych ani nawet taksówki by dojechać do apteki, a okoliczności zdarzenia nie usprawiedliwiają faktu, że to oskarżony jadąc do apteki prowadził pojazd należący do konkubiny, a nie uczyniła tego jego konkubina, która mogła wyręczyć w tej czynności oskarżonego, posiadała prawo jazdy oraz umiejętność prowadzenia swego samochodu.

Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu H. K., który swoim zachowaniem po raz trzynasty popełnił przestępstwo, złamał umyślnie orzeczony wobec niego przez Sąd zakaz w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz jednośladowych, a tym samym ostentacyjnie ugodził w dobro wymiaru sprawiedliwości. Sąd miał na względzie również uprzednią karalność oskarżonego w szczególności za występki z art. 178a § 4 kk, z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, z art. 244 kk i wymiar kar jakie wówczas wymierzono skazanemu (k. 332-335).

Sąd uznał, że warunki osobiste i właściwości oskarżonego obecnie stanowczo nie pozwalają na przyjęcie istnienia po jego stronie pozytywnej prognozy kryminologicznej, a co za tym idzie zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, tym bardziej, że oskarżony będąc uprzednio skazanym za taki sam występek prawomocnym wyrokiem tutejszego Sądu sygn. akt (...)na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, właśnie w okresie próby popełnił powyżej opisane przestępstwo dokonane dnia 22 kwietnia 2013 r. (por. k. 14-15). Zdaniem Sądu należy przyjąć jak wnioskował oskarżyciel publiczny, że jedynie orzeczona kara pozbawienia wolności spełni swoje cele i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez oskarżonego czynu zabronionego.

Oczywista niepoprawność oskarżonego i uporczywe powracanie na drogę przestępstwa, pomimo uprzednio stosowanych wobec niego kar pozbawienia wolności, świadczy o demoralizacji H. K. i nie pozwala, w ocenie Sądu, na przyjęcie istnienia po jego stronie w żadnej mierze pozytywnej prognozy kryminologicznej, a co za tym idzie zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Biorąc pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy niepoprawny sposób życia, nie sposób doszukać się jakiegokolwiek argumentu przekonującego, że pomimo niewykonania czy zawieszenia na próbę, orzeczona kara spełni swoje cele i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez oskarżonego czynu zabronionego. W ocenie Sądu, ponowne wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w niniejszej sprawie działałoby na sprawcę wręcz demoralizująco, umacniając w oskarżonym istniejące u niego dotychczas poczucie bezkarności, a ponadto mogłoby wykształcić w społeczeństwie przekonanie o możliwości wielokrotnego i uporczywego popełniania przestępstw na szkodę wymiaru sprawiedliwości bez ponoszenia adekwatnych dolegliwości.

Zdaniem Sądu kara w wymierzonym rozmiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a nadto w takim rozmiarze winna ostatecznie przekonać oskarżonego o nieopłacalności popełniania przestępstw, zaspokajając jednocześnie społeczne poczucie sprawiedliwości.

Na zasadzie art. 29 Ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. P. kwotę 2479,68 zł tytułem zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania.

Konsekwencją skazania jest obciążenie oskarżonego obowiązkiem poniesienia kosztów sądowych. Mając jednakże na uwadze, że oskarżonego skazano na karę pozbawienia wolności lecz w niskim jej wymiarze oraz uwzględniając jego sytuację majątkową dozwalającą na używanie alkoholu i korzystnie z różnych samochodów jak i znaczne potencjalne możliwości zarobkowe, mając na uwadze konieczność wyrobienia u oskarżonego przeświadczenia o ekonomicznej nieopłacalności popełniania przestępstw oraz fakt, iż to zachowania oskarżonego implikowały koniczność zasięgania opinii biegłych na mocy art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem wydatków kwotę 3855,85 zł obejmującą koszty: danych o karalności ryczałt za doręczenia, doprowadzeń na rozprawę oraz koszt opinii biegłych oraz wydatki poniesione na obrońcę z urzędu oraz nadto obciążył oskarżonego opłatą w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.