Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gryfinie II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Artura Pęcaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2016 r. sprawy

B. P. (1) s. W. i A. z domu M. ur. (...) w K.

oskarżonego o to że:

w dniu 18 marca 2015r. w G. wprowadził w błąd i dokonał przywłaszczenia powierzonego przez H. Ż. mienia w postaci pieniędzy w kwocie 14 tysięcy złotych w ten sposób, że za wskazane środki pieniężne dokonał zakupu samochodu marki O. (...) nr rej. (...) włączając go do swojego odrębnego majątku podczas, gdy wolą H. Ż. było aby pieniądze te stanowiły zapłatę na rzecz kupna samochodu, którego wyłącznym, właścicielem miała być I. P., czym, działał na szkodę H. Ż.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

I.  B. P. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od 19 marca do 20 marca 2015r. w G. dokonał przywłaszczenia powierzonego mu przez H. Ż. mienia w postaci pieniędzy w kwocie 14.000 złotych w ten sposób, że za wskazane środki pieniężne dokonał zakupu samochodu marki O. (...) nr rej (...) włączając go do swojego majątku odrębnego wbrew woli H. Ż., zgodnie z którą pieniądze te miały być przeznaczone na zakup samochodu, którego wyłącznym właścicielem miała być I. P., tj. czynu z art. 284 § 2 kk i za ten czyn na podstawie powołanego przepisu i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę
6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz H. Ż. kwoty 14.000 (czternastu tysięcy) złotych,

IV.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby,

V.  Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IIK 161/16

UZASADNIENIE

I. P. i B. P. (1) pozostawali w związku małżeńskim. W dniu 31 lipca 2014 r. małżonkowie zawarli umowę o rozdzielności majątkowej małżeńskiej. W marcu 2015 r. I. P. poinformowała swoją babcię H. Ż., iż chciałaby kupić samochód, ale nie dysponuje środkami na ten cel. H. Ż. wyraziła gotowość zaciągnięcia kredytu i przekazania uzyskanych w ten sposób środków I. P. w celu zakupu samochodu. I. P. w internecie wyszukała ogłoszenie o sprzedaży samochodu marki O. (...).

Dowód: zeznania I. P. k.21v.-22

zeznania H. Ż. k.21-21v. w zw. z k.4-5 zbioru C

umowa majątkowa przedmałżeńska k.38

W dniu 18 marca 2015 r. I. P. przebywała w Niemczech, gdzie pracowała. H. Ż. w tym dniu postanowiła zaciągnąć kredyt w kwocie 14 000 zł na zakup samochodu dla wnuczki. Ponieważ była osobą w podeszłym wieku I. P. poprosiła B. P. (1), aby udał się banku razem z H. Ż., a pieniądze uzyskane z kredytu zawiózł do ich miejsca zamieszkania w O.. Po jej powrocie z Niemiec miała dokonać zakupu samochodu.

Dowód: zeznania I. P. k.21v.-22

zeznania H. Ż. k.21-21v. w zw. z k.4-5 zbioru C

Tego samego dnia H. Ż. wraz z B. P. (1) udali się do Banku (...) w G., gdzie H. Ż. zaciągnęła kredyt w kwocie 16 475,38 zł. Z tych pieniędzy kwotę 14 000 zł przekazała B. P. (1). B. P. (1), wbrew wcześniejszym ustaleniom, pieniądze te wpłacił na swoje konto bankowe. Następnie w dniu 19 marca 2015 r. udał się do komisu samochodowego w S., gdzie dokonał zakupu samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) 9 za kwotę 15 400 zł, z czego 14 000 zł pochodziło ze środków przekazanych przez H. Ż., a przeznczonych na zakup samochodu dla I. P.. Samochód ten B. P. (1) zarejestrował na siebie. O zakupie samochodu telefonicznie poinformował żonę. Powiedział jej również, iż samochód nie mógł być na nią zarejestrowany, ponieważ nie ma ona prawa jazy. Po powrocie do Polski I. P. ponownie rozmawiała o tej sytuacji z mężem. Wspólnie użytkowali samochód.

Dowód: zeznania I. P. k.21v.-22

zeznania H. Ż. k.21-21v. w zw. z k.4-5 zbioru C

informacja z (...) w G. k.5

dokumenty dotyczące zakupu i rejestracji pojazdu k.48-70

W lipcu 2015 r. relacje między małżonkami popsuły się i I. P. wyprowadziła się. Zażądała zwrotu samochodu albo pieniędzy uzyskanych od H. Ż.. Do chwili obecnej nie uzyskała zwrotu pieniędzy ani samochodu, który pozostaje w posiadaniu B. P. (1). H. Ż. do chwili obecnej spłaca przedmiotowy kredyt.

Dowód: zeznania I. P. k.21v.-22

zeznania H. Ż. k.21-21v. w zw. z k.4-5 zbioru C

B. P. (1) ma 33 lata. Jest żonaty, obecnie toczy się postepowanie rozwodowe. Jest bezdzietny. Obecnie pracuje jako ogrodnik z wynagrodzeniem miesięcznym 1900 zł. Jest właścicielem mieszkania w O. i samochodu osobowego O. (...) z 2004 r. W przeszłości nie był karany.

Dowód: oświadczenie oskarżonego k.20

zapytanie o karalność k.72

dane osobopoznawcze k.91

B. P. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postepowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień. Na rozprawie przed Sądem wyjaśnił, iż żona poprosiła go, aby pojechał z babcią H. Ż. i pomógł jej przy odbiorze pieniędzy z kredytu. Pieniądze miał odebrać i przelać od razu na swoje konto. Potem pojechał obejrzeć samochód w konisie w S.. Telefonicznie uzgodnił z I. P., że zapłaci za ten samochód z tych pieniędzy, które zostały przelane na jego konto. Samochód ten miał być dla oskarżonego. Zapłacił cenę pojazdu z tych pieniędzy, ale pieniądze te zwrócił I. P., jak ona wróciła do domu w kwocie 14 000 zł. Taką kwotę oskarżony przechowywał w domu w gotówce. Uzbierał te pieniądze pracując w P. i na parkingu. Nie wpłacił ich na konto, bo nie miał czasu, były one w drobnych banknotach po 10, 20 i 50 zł. Oskarżony wyjaśnił, iż nie wiedział, na co żona chciała przeznaczyć pożyczkę. Oddając pieniądze I. P. jeździł po sklepach i wymieniał je na grubsze (wyjaśnienia oskarżonego k.20-20v.).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w przeważającej części nie zasługują na wiarę. Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim oskarżony potwierdził przyjęcie kwoty 14 000 zł i wpłatę jej na własne konto a także zakup i rejestrację samochodu na swoje nazwisko. W pozostałej części wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z zeznaniami H. Ż. i I. P., które to zeznania Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Swoje ustalenia faktyczne Sąd w zasadniczej część oparł na zeznaniach I. P., która zarówno w postepowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie opisała w sposób szczegółowy całe zdarzenie. W zeznaniach tych wskazała, iż pieniądze jakie przekazała H. Ż. B. P. (2), były przeznaczone na zakup samochodu dla niej, o czym oskarżony był poinformowany. Rolą oskarżonego była jedynie pomoc H. Ż. przy wypłacie pieniędzy i przechowanie ich w mieszkaniu do powrotu I. P. z Niemiec. Z zeznań świadka wynika, iż oskarżony był przez żonę poinformowany o zamiarze kupna samochodu, a I. P. przesłała mu nawet zdjęcia upatrzonych pojazdów. Jednocześnie świadek zaprzeczyła, aby oskarżony za jej zgodą dokonał zapłaty za swój samochód środkami pochodzącymi od H. Ż., a następnie pieniądze te jej niezwłocznie zwrócił. Świadek wyraźnie podkreśliła, iż oskarżony według jej wiedzy nie dysponował kwotą 14 000 zł, ponieważ w okresie wspólnego pożycia podejmował jedynie sporadyczne zatrudnienia za niewielkie wynagrodzenie, a wszelkie koszty utrzymania rodziny spoczywały na barkach I. P..

Powyższe zeznania świadka w pełni zasługują na wiarę. W znacznej części znajdują one potwierdzenie w zeznaniach H. Ż., z których wynika, iż przekazane przez nią pieniądze miały być przeznaczone na zakup samochodu przez I. P. a nie B. P. (1). Sąd dostrzegł pewne rozbieżności w zeznaniach świadka z postępowania przygotowawczego i rozprawy, jednakże zdaniem Sądu wynikają one z podeszłego wieku świadka. Z zeznań I. P. wynika, iż to H. Ż. ponosi koszty spłaty kredytu, a I. P. jedynie przekazuje te pieniądze do banku.

Zeznania I. P. w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonego są zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Gdyby oskarżony rzeczywiście dysponował kwotą 14 000 zł na zakup własnego samochodu, to nie byłoby żadnych racjonalnych powodów, aby posiłkował się przy jego zakupie środkami pochodzącymi od H. Ż.. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego po wpłaceniu zaliczki w kwocie 1500 zł i tak musiał następnego dnia przyjechać do komisu w S. po odbiór pojazdu. Nic zatem nie stało na przeszkodzie, aby zapłacił za pojazd gotówką, którą rzekomo posiadał z własnych oszczędności. Podobnie nieprzekonująco brzmią twierdzenia oskarżonego posiadał w mieszkaniu oszczędności w kwocie 18 000 zł, a nie wpłacał ich do banku, ponieważ nie miał czasu. Jak wynika z zeznań I. P. oskarżony nie posiadał źródeł dochodów, które pozwoliłyby mu na zgromadzenie takich oszczędności. Deklarowana przez oskarżonego kwota zarobków na parkingu (5 000 zł miesięcznie) nie znajduje potwierdzenia w żadnych dokumentach a jej wysokość nieprawdopodobna.

Za uznaniem wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne przemawia również zbieżność czasowa przekazania mu przez pokrzywdzoną środków pieniężnych i zakupu przez niego samochodu. Jeżeli oskarżony sam dysponował środkami na ten cel, to dlaczego zakupu pojazdu dokonał na drugi dzień po przekazaniu mu pieniędzy przez H. Ż..

W świetle zeznań I. P. i wyjaśnień oskarżonego nie budzi wątpliwości fakt, iż kwota 14 000 zł nie została przekazana oskarżonemu w celu zakupu samochodu stanowiącego jego majątek odrębny. Z treści zeznań I. P. wynika, iż bardzo dobrze orientowała się co zasad ustroju rozdzielności majątkowej i miała świadomość, jakie byłyby konsekwencje prawne zakupu samochodu przez oskarżonego.

Mając na uwadze powyższą ocenę dowodów Sąd uznał, iż sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości.

B. P. (1) dokonując w okresie od 19 marca do 20 marca 2015r. w G. przywłaszczenia powierzonego mu przez H. Ż. mienia w postaci pieniędzy w kwocie 14.000 złotych w ten sposób, że za wskazane środki pieniężne dokonał zakupu samochodu marki O. (...) nr rej (...) włączając go do swojego majątku odrębnego wbrew woli H. Ż., zgodnie z którą pieniądze te miały być przeznaczone na zakup samochodu, którego wyłącznym właścicielem miała być I. P., wyczerpał znamion występku z art. 284 § 2 kk. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, iż swoim działaniem zrealizował znamiona czynu z art.286 § 1 kk. Przeprowadzone postepowanie dowodowe nie wykazało, aby oskarżony swoim działaniem wprowadził w błąd pokrzywdzoną lub błąd taki wykorzystał. Z zeznań świadków nie wynika bowiem, aby przed przekazaniem mu pieniędzy nakłaniał pokrzywdzoną do tego lub przekonywał, że te pieniądze przeznaczy na zakup samochodu dla żony. Zeznania świadków dowodzą wręcz, że to I. P. i H. Ż. zadecydowały, że to oskarżony przechowa pieniądze do czasu powrotu żony z Niemiec. Brak jest także podstaw do przyjęcia, by w chwili przekazywania mu pieniędzy przez H. Ż. oskarżony działał z zamiarem oszustwa.

Niewątpliwie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do ustalenia, iż oskarżony powierzone mu przez pokrzywdzoną pieniądze włączył do swojego majątku i rozporządził nim jak własnym, przeznaczając na zakup samochodu.

Zgodnie z art.4 § 1 kk podstawą orzekania w niniejszej sprawie był Kodeks karny w brzmieniu po nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. Ustawa ta jest względniejsza dla oskarżonego z uwag na treść art.70 § 1 kk. W obecnym brzmieniu tego przepisu Sąd ma możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres od 1 roku do 3 lat, a w poprzednim brzmieniu okres ten wynosił od 2 lat do 5 lat niezależnie od rodzaju popełnionego przestępstwa.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał fakt, iż wykorzystał on zaufanie osób najbliższych, to jest swojej żony i jej babci, a kwota przywłaszczonego mienia jest wysoka. Do chwili obecnej pokrzywdzona spłaca zaciągniętą pożyczkę.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż kara 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 100 stawek dziennych są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Oskarżony nie był dotychczas karany, prowadzi ustabilizowany tryb życia, a tym samym uzasadnione jest przekonanie, iż cele kary zostaną osiągnięte, a w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego.

Sąd orzekł również obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę kwoty 14 000 zł na rzecz pokrzywdzonej.

W związku z tym, iż oskarżony został skazany Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę