Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI Ka 526/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Bożena Żywioł

Sędziowie SSO Arkadiusz Łata (spr.)

SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Elżbiety Łowickiej

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 r.

sprawy R. U. (U.) ur. (...) w Z.

syna R. i S.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 17 marca 2016 r. sygnatura akt VII K 598/15

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 632 pkt 2 kpk,

1. uchyla punkty 1, 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 572 kpk umarza postępowanie o objęcie wyrokiem łącznym kar pozbawienia wolności wymierzonych prawomocnie wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 22.11.2011 roku - sygn. akt V K 540/11;

- Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 11.06.2012 roku – sygn. akt VII K 332/12,

2. w pozostałej części (punkt 2) utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

3. kosztami procesu w sprawie o wydanie wyroku łącznego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 526/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Apelacja prokuratora okazała się w pełni zasadna, a zarazem skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia należało uchylić punkty: 1, 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 572 kpk umorzyć postępowanie o objęcie wyrokiem łącznym kar pozbawienia wolności wymierzonych prawomocnie wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 22.11.2011 r.- sygn. akt V K 540/11;

- Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 11.06.2012 r. – sygn. akt VII K 332/12.

Na wstępie jednak podkreślić potrzeba, iż Sąd I instancji słusznie zauważył, że w badanym przypadku zastosowanie znajdą przepisy o karze łącznej w brzmieniu obowiązującym przed datą 1 lipca 2015 r., zgodnie z zasadą wyrażoną przez przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U z dnia 20 marca 2015 r, poz. 396). Wszystkie bowiem skazania „jednostkowe” zapadły oraz uprawomocniły się przed dniem wejścia w życie wspomnianej nowelizacji. Po wtóre, Sąd Rejonowy prawidłowo również ustalił, iż w zbiegu realnym – spośród czterech przestępstw objętych wyrokami „cząstkowymi” – pozostawały jedynie dwa, a to występek z art. 178a §1 kk popełniony w dacie 18 czerwca 2011 r. (wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z 22 listopada 2011 r. – sygn. akt V K 540/11) i występek z art. 209 § 1 kk popełniony w okresie od 8 października 2010 r. do 15 września 2011 r. (wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 11 czerwca 2012 r. – sygn. akt VII K 332/12).

Oba powyższe przestępstwa dokonane zostały przed dniem 22 listopada 2011 r., gdy wydany został pierwszy w odniesieniu do nich pod względem chronologicznym wyrok. Zbieg realny nie obejmował natomiast dwóch kolejnych przestępstw z art. 209 § 1 kk przypisanych R. U. dalszymi prawomocnymi wyrokami opisanymi szczegółowo w części wstępnej kontrolowanego wyroku łącznego.

Sąd orzekający bezbłędnie przy tym dostrzegł, że kara pozbawienia wolności wymierzona przez Sąd Rejonowy w Wołominie (wyrok z dnia 22 listopada 2011 r. – sygn. akt V K 540/11) uprawomocnił się z datą 30 listopada 2011 r., a zatem 3 letni okres próby łączący się z warunkowym zawieszeniem wykonania wymierzonej wówczas kary pozbawienia wolności upłynął w dniu 30 listopada 2014 r., zaś okres dalszych 6-ciu miesięcy – z dniem 30 maja 2015 r. z faktów tych nie wyprowadził jednak prawidłowych wniosków, co do możliwości objęcia kary orzeczonej tymże wyrokiem – karą łączną w ramach wyroku łącznego.

O ile bowiem wedle przepisu art. 92 kk – obowiązującego w „starym” systemie wymierzania kary łącznej (tj. istniejącym przed datą 1 lipca 2015 r., a znajdującym zastosowanie w przedmiotowym przypadku) w pełni możliwe i dopuszczalne (a wręcz nakazane) pozostawało obejmowanie karą łączną również podlegających łączeniu kar, które zostały już w części bądź nawet w całości wykonywane i o ile zgodnie z regulacją przepisu art. 89 kk dozwolone jest łączenie kar izolacyjnych typu bezwzględnego z takimi karami orzeczonymi z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania, o tyle pierwszy z powołanych wyżej przepisów (ani też żaden inny przepis) nie uprawniał do wiązania węzłem kary łącznej kary „cząstkowej”, jaka nigdy już efektywnie do wykonania wprowadzona zostać nie może.

Objęcie wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone i orzeczenie łącznej kary tego rodzaju – lecz o charakterze bezwzględnym stanowi de facto spowodowanie zarządzenie wykonania tej pierwszej. Tym samym, aby było to dopuszczalne stanowczo nie mogą zatem wpłynąć jeszcze terminy, o których mowa w art. 75 § 4 kk.

Po ich upłynięciu, skoro zarządzenie wykonania takiej kary nie może już mieć miejsca, wykluczone jest tym bardziej łączenie jej węzłem kary łącznej.

W konsekwencji, w realiach sprawy kontrolowanej należało stwierdzić brak warunków do wymierzenia R. U. kary łącznej na gruncie skazań „jednostkowych” wynikających z wyroków opisanych na wstępie. Postępowanie w wydanie wyroku łącznego podlegało w efekcie umorzeniu w tej części w oparciu o przepis art. 572 kpk.

W pozostałym zakresie (pkt. 2) zaskarżony wyrok utrzymany został w mocy. Kosztami procesu w sprawie o wydanie wyroku łącznego Sąd odwoławczy obciążył Skarb Państwa.

VI Ka 526/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE