Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział II Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jarosław Klon

Protokolant: Magdalena Kubańska

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 roku w Rybniku

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w Raciborzu

o zapłatę i naruszenie dóbr osobistych

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda A. G. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

Sygn. akt II C 154/14

UZASADNIENIE

Powód A. G. ostatecznie precyzując żądanie pozwu domagał się zasądzenia kwoty 700 zł, na którą składały się kwota 400 zł stanowiąca wysokość odszkodowania za skradzione rzeczy oraz kwoty 120 zł i 180 zł tytułem kosztów postępowania, jakie powód poniósł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem odszkodowania oraz o przeprosiny i oświadczenie w dzienniku (...) o treści wskazanej w pozwie, za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez zawarcie w treści uzasadnienia wydanego w sprawie II Kp 87/13 informacji nieprawdziwych, które uniemożliwiły mu następnie dochodzenia swoich należności z tytułu kradzieży mienia.

Pozwany Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Raciborzu – reprezentowany przez radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w odpowiedzi na pozew wniósł
o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przypisanych. Podniesiono, że powód nie wskazał podstawy prawnej żądania odszkodowani i jego wysokości, zarzucono też, że to na powodzie zgodnie z art. 6 kc i 232 kpc ciążył obowiązek wykazania zasadności powództwa tymczasem brak jest zarzutów i dowodów na wykazanie bezprawności działania strony pozwanej. Powód nie wyjaśnił na czym polegać miała nieprawidłowości w procedowaniu Sadu w sprawie II Kp 87/13 i na czym polegała niezgodność wydanego rozstrzygnięcia z prawem. Nadto wskazano, że jeżeli powód dochodzi swojego roszczenia na podstawie art. 417 ¹ § 1 i 2 kpc to będąc poszkodowanym występując z powództwem do sądu o naprawienie szkody wyrządzonej wydaniem prawomocnego orzeczenia musi legitymować się dowodem niezgodnego z prawem takiego orzeczenia. Powód nie wykazał we właściwym trybie by orzeczenie Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 15 maja 2013r. w/w sprawie było niezgodne z prawem. Co do żądania odsetek wskazano, że ich zasądzenie w sprawie odszkodowawczej, może zostać ustalone w dacie wydania orzeczenia uwzględniającego powództwo.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Postanowieniem z dnia 15 maja 2013r. Sąd Rejonowy w Raciborzu w sprawie II Kp 87/13 w wyniku zażalenia pokrzywdzonego A. G. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim z dnia 31 stycznia 2013r. , sygn. akt 1 Ds. 94/13 o odmowie wszczęcia śledztwa oraz na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu z dnia 14 marca 2013r., sygn. akt 1 Ds. 51/13 o umorzeniu dochodzenia, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienia.

Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 15 maja 2013r. w sprawie II Kp 87/13.

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013r. Sąd Okręgowy w Gliwicach – Ośrodek zamiejscowy w R. w sprawie II C 321/12 oddalił powództwo powoda A. G. i w punkcie 2 zasądził od niego na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa koszty zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł. Od powyższego rozstrzygnięcia skutecznie apelację wniósł powód. Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w sprawie V ACa 721/13 oddalił apelacje powoda i zasądził od niego na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 120 zł.

Dowód: wyrok z dnia 26 czerwca 2013r. Sądu Okręgowego w Gliwicach – Ośrodek zamiejscowy w R., sygn. akt II C 321/12, wyrok z dnia 27 lutego 2014r. Sądu Apelacyjnego w Katowicach, sygn. akt V ACa 721/13.

Sąd zważył co następuje:

Sąd opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie po myśli art. 233 kpc dokonał jego oceny i stwierdził co następuje.

Powód zgodnie z twierdzeniem strony pozwanej, faktycznie oparł swoje żądanie odszkodowawcze na podstawie art. 417 ¹ § 2 kpc, zgodnie, z którym jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

Niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia co do zasady nie powinna być przedmiotem samodzielnych ustaleń sądu w procesie o naprawienie szkody. Sąd rozpoznający sprawę odszkodowawczą nie jest bowiem właściwy do indywidualnej oceny legalności konkretnego wyroku lub postanowienia stanowiącego źródło szkody. Jeżeli ustawa wiąże oznaczone skutki prawne z obowiązywaniem prawomocnego orzeczenia, a jednocześnie reguluje zasady i tryb jego wzruszania z powodu niezgodności z prawem, to prawna skuteczność takich orzeczeń nie może być podważana (kwestionowana) bezpośrednio w każdym procesie odszkodowawczym, z pominięciem zasad i trybu postępowania zastrzeżonego do kontroli prawomocnych orzeczeń. Dlatego też odpowiedzialność władzy publicznej za szkodę wyrządzoną wydaniem niezgodnego z prawem orzeczenia wymaga tzw. prejudykatu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14.12.2012 r., V ACA 576/12).

Powód domagał się zasądzenia łącznie kwoty 700 zł, na które składała się kwota 400 zł stanowiąca równowartość skradzionych powodowi rzeczy oraz kwoty 120 i 180 zł stanowiące zasądzone koszty postępowania. Poza sporem jest, że postanowienie z 15 maja 2013r. Sądu Rejonowego w Raciborzu w sprawie II Kp 87/13 wydane na skutek zażalenia powoda jest prawomocne. Sad stwierdził również, że postanowienie w sprawie zostało wydane ustawowym w trybie odwoławczym na skutek prawidłowo wniesionego przez pokrzywdzonego zażalenia na postanowienie prokuratora, na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego. Powód nie wykazał by postanowienie w sprawie II Kp 87/13 było niezgodne z prawem. Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na powodzie, czego zdaniem Sądu jednak nie uczynił.

Wydane postanowienie zawierało uzasadnienie, z którego wynika, że Sąd Rejonowy w Raciborzu rozpoznał sprawę bardzo obszernie, wnikliwie i szczegółowo. W treści uzasadnienia nie ma żadnych stwierdzeń i określeń, które mogłyby powoda obrazić lub które w jakikolwiek sposób naruszałyby jego dobra osobiste. Sąd odniósł się w sposób rzeczowy co do jego zarzutów, jak i działał też na podstawie obowiązujących przepisów prawa.

Oceny treści w/w uzasadnienia czy naruszone zostało jakiekolwiek dobro osobiste powoda dokonać należało przez pryzmat art. 23 i 24 kc., w których ustawodawca z definiował przesłanki naruszenia dóbr osobistych oraz przykładowo zdefiniował dobra osobiste. Stosownie do art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zatem by w ogóle mówić o naruszeniu dobra osobistego stwierdzić należy, że określone działanie jest bezprawne, czego w toku postępowania nie ustalono.

Reasumując powód nie wykazał żeby w jakikolwiek sposób aby postanowienie Sądu Rejonowego w Raciborzu zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa, jak również nie wykazał podstawy do żądania odszkodowania w trybie art. 417 ¹ § 1 kc.

Powód również nie wykazał by treść uzasadnienia tego postanowienia naruszała jego dobra osobiste czy też cechowało się bezprawnością w rozumieniu art. 24 kc.

W związku z powyższym powództwo powoda należało oddalić jako niezasadne
o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 i 99 kpc w zw. z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 8 lipca 2005 r.o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa i § 6 pkt 2 oraz § 11 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (punkt 2 wyroku).

Sędzia Jarosław Klon