Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Barbara Nowicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Muzyka-Boluk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2016 r. w S. sprawy

z powództwa U. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko M. Z.

o zapłatę kwoty 1.426,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 765/16

UZASADNIENIE

Powód U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł w dniu 4.02.2016 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie o zasądzenie od pozwanej M. Z. kwoty 1.426,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 5.02.2016 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów sądowych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że przejął na podstawie umowy cesji od pierwotnego wierzyciela (...) S.A. prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu świadczonych przez zbywcę usług o abonament telewizyjny. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 kc i w oparciu o ustawę o funduszach inwestycyjnych. Wraz z zawartą umową pozwana otrzymała w najem dekoder, za który zgodnie z umową i regulaminem stanowiącym integralną część umowy, zobowiązana była wnosić comiesięczne koszty dodatkowe przez okres jego użytkowania. W dniu 18.01.2014 r. wierzyciel pierwotny rozwiązał umowę abonencką z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Na dochodzoną należność składa się kwota wynikająca z nieuregulowanego abonamentu oraz opłat z tytułu czynszu za wynajem dekodera w wysokości 119,80 zł, wraz z odsetkami od tego składnika w wysokości 182,87 zł oraz należność z tytułu opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy abonenta w wysokości 1.123,68 zł.

W liście dowodów powołanych w pozwie strona powodowa wskazała m.in. umowę cesji wraz z załącznikiem w postaci listy wierzytelności.

W dniu 17.02.2016 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał postanowienie, w którym wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Słupsku.

Zarządzeniem doręczonym dnia 17.05.2016r. Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego do przedłożenia w terminie 14 dni dokumentów powołanych jako dowody w pozwie elektronicznym w postępowaniu upominawczym, wraz z odpisami, pod rygorem skutków z art. 233 § 2 kpc. Pełnomocnik powoda nie wykonał zobowiązania Sądu.

Pozwana M. Z. nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie stawiła się na termin rozprawy, nie żądała jej przeprowadzenia w swej nieobecności, nie składała w sprawie wyjaśnień ani ustnie, ani na piśmie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgłoszone w niniejszej sprawie roszczenie o zapłatę powód opierał na twierdzeniu, że pozwaną oraz (...) S.A. łączyła umowa o świadczenie usług, z której to umowy pozwana nie wywiązała się, zaś Cyfrowy P. zawarł umowę przelewu wierzytelności z powodem, na mocy której scedował na powoda całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

Pozwana nie stawiła się na wyznaczonej rozprawie, nie żądała prowadzenia sprawy podczas swej nieobecności, nie złożyła w sprawie żadnych wyjaśnień, ani ustnie, ani na piśmie.

Okoliczność powyższa uzasadniała wydanie wyroku zaocznego, na podstawie art. 339 § 1 kpc, przy czym zgodnie z art. 339 § 2 kpc w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Jak wynika z treści przytoczonego przepisu, Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W doktrynie podkreśla się przy tym, że ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, szczególności na tle innych twierdzeń powoda (niesprzeczność twierdzeń) - /tak: A. Jakubecki, Komentarz do art. 339 kpc, LEX 2013/.

Podzielając przytoczone stanowisko Sąd zważył, że strona powodowa twierdziła, że jest legitymowana materialnie do wystąpienia z żądaniem wskazanym w pozwie, powołując się na swoje następstwo prawne wynikające z umowy cesji wierzytelności, zawartej z (...) S.A. Jednocześnie twierdziła, iż stronę pozwaną łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa o świadczenie usług.

Podkreślenia w tym miejscu wymagało, że w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa bowiem na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc ) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Spostrzeżenie powyższe miało w niniejszej sprawie takie znaczenie, że ciężar wykazania treści łączącego strony stosunku prawnego spoczywał na powodzie, który z podnoszonych faktów wywodził korzystne dla siebie skutki prawne.

W szczególności na powodzie spoczywał ciężar dowodowy wykazania legitymacji czynnej. Musi on wykazać, że przysługuje mu określone roszczenie wobec pozywanej strony. Zagadnienie to ma „pierwotny” charakter w tym znaczeniu, że poprzedza dalsze rozważania zarówno o charakterze formalnym, jak i materialnym. Mieści się to w zakresie obowiązku przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, o którym mowa w art. 187 § 1 pkt 2 kpc. Obowiązek ten nabiera szczególnego charakteru w przypadku przejścia praw i obowiązków wynikających z umowy, będącej podstawą dochodzonego roszczenia. Konieczne jest wówczas wykazanie nie tylko okoliczności faktycznych odnoszących się roszczenia sprecyzowanego w pozwie, ale również dotyczących umowy cesji. Nie jest przy tym wystarczające wskazanie samych stron umowy cesji, ale także jej treści – może ona dotyczyć zarówno wszystkich praw i obowiązków wynikających z umowy, jak i poszczególnych uprawnień. Ustalenia posiadania legitymacji czynnej nie można przy tym uzależniać od podniesienia zarzutu w tym zakresie przez pozwanego, gdyż, jak wskazano powyżej, okoliczność ta ma pierwotny charakter i poprzedza dalsze rozważania.

Z kolei zgodnie z treścią z art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu (§ 2).

Sąd zważył, iż na podstawie przedstawionego przez powoda materiału nie było możliwe poczynienie ustaleń faktycznych. Powód – reprezentowany przez fachowego pełnomocnika - mimo zobowiązania Sądu do przedłożenia dokumentów powołanych jako dowody w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, poprzestał jedynie na przedłożeniu pełnomocnictwa i odpisu z KRS, które to dokumenty nie potwierdzają dochodzonego pozwem roszczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo wobec niewykazania legitymacji materialnej czynnej, o czym orzekł w sentencji wyroku.