Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w Poznaniu, Wydział IV Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

Przewodniczący: SSR Samanta Wierzbicka

Protokolant: prakt . Aleksandra Deskiewicz

Po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016r. sprawy

z powództwa: Ł. B.

przeciwko: I. B.

o: obniżenie alimentów

1.  Obniża alimenty zasądzone od powoda Ł. B. na rzecz córki – I. B. do kwoty po 700zł (siedemset złotych) miesięcznie począwszy od 01 lutego 2016 roku płatne z góry do 10-go każdego miesiąca do rąk własnych pozwanej – I. B. z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat i to w miejsce renty alimentacyjnej ustalonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 28 lutego 2012r. wydanym w sprawie IV RC 532/10.

2.  Koszty zastępstwa adwokackiego znosi wzajemnie pomiędzy stronami

3.  Kosztami sądowymi w kwocie 180 zł obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.

SSR Samanta Wierzbicka

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 stycznia 2016 r. Ł. B. wystąpił przeciwko swej córce- I. B. z powództwem o obniżenie do kwoty po 600 zł renty alimentacyjnej ustalonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z dnia 28 lutego 2012 r. wydanym w sprawie IV RC 532/10 na kwotę po 900 zł miesięcznie – poczynając od dnia 1 lutego 2016 r. oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 1 października 2014 r. na świat przyszła druga córka powoda- L. B. ze związku z S. J., której koszty utrzymania opiewają na kwotę ok. 1.200 zł w skali miesiąca. Powód wskazał, że poza koniecznością ponoszenia zwiększonych wydatków w związku z narodzinami córki ze względu na konieczność sprawowania osobistej pieczy nad dzieckiem nie ma aktualnie możliwości poświęcania na pracę zarobkową takiej ilości czasu jak dotychczas. Dodał, że pozwana jest już osobą pełnoletnią, w związku z czym ciążący na jej rodzicach obowiązek alimentacyjny przyjął wyłącznie wymiar materialny, a jej matka powinna w większym niż dotychczas stopniu partycypować w kosztach jej utrzymania.

W odpowiedzi na pozew złożonej w przepisanym terminie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że powód jest w stanie łożyć na jej rzecz alimenty w dotychczas ustalonej wysokości.

W toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

I. B. urodzona w dniu (...) pochodzi ze związku małżeńskiego Ł. B. oraz A. B., rozwiązanego przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2001 r. wydanym w sprawie IC 63/01.

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2012 r. wydanym w sprawie IV RC 532/10 Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu zasądził od powoda na rzecz pozwanej podwyższoną rentę alimentacyjną w kwocie po 900 zł miesięcznie – poczynając od dnia 1 września 2010 r., płatną z góry do rąk matki małoletniej do dnia 10-ego każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat - w miejsce alimentów ustalonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie IX RC 275/02. Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się z dniem 21 marca 2012 r.

dowód:

odpis skrócony aktu urodzenia pozwanej (k. 17),

odpis skrócony aktu małżeństwa (k. 18),

kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu w sprawie IC 63/01 (k. 19-20),

wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu w sprawie IV RC 532/10 (k. 21)

W dacie uprawomocnienia wskazanego wyżej wyroku powód zamieszkiwał sam w domu stanowiącym własność jego ojca, pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół z Oddziałami Integracyjnymi i Specjalnymi nr 2 w P. z wynagrodzeniem w wysokości ok. 3.000 zł netto miesięcznie. Do kosztów jego utrzymania w tym okresie należały: należności za zużycie gazu (ok. 150 zł) i energii elektrycznej (184 zł), opłata za wodę (42,50), śmieci (35 zł), opłata za telefon stacjonarny i Internet (127,50 zł), opłata za telefon komórkowy (50 zł), koszt dojazdów do pracy (400 zł), wydatki na zakup środków czystości i higieny osobistej (80 zł), koszt wyżywienia (780 zł) oraz opłata za karnet na siłownię (180 zł) – łącznie ok. 2.030 zł w skali miesiąca.

Pozwana miała 16 lat, zamieszkiwała z matką i jej partnerem. Uczęszczała do trzeciej klasy gimnazjum. Do kosztów jej utrzymania należały: koszt wyżywienia (500 zł), przypadający na pozwaną udział w kosztach utrzymania mieszkania (400 zł), wydatki na zakup ubrań, kosmetyków i środków czystości (400 zł), koszt nabycia wyprawki szkolnej (600 zł rocznie, tj. średnio 50 zł miesięcznie), opłata za zajęcia na basenie (30 zł), składka do klubu sportowego (50 zł), koszt nabycia lekarstw i wizyt lekarskich (300 zł rocznie, tj. średnio 25 zł miesięcznie), koszt wypoczynku wakacyjnego (1.200 zł, tj. średnio 100 zł miesięcznie), wydatki związane ze szkołą (50 zł) opłata za telefon komórkowy (30 zł) oraz kieszonkowe (60 zł) - łącznie ok. 1.700 zł miesięcznie.

Matka pozwanej prowadziła działalność gospodarczą osiągając z tego tytułu dochód w wysokości ok. 4.000 zł netto miesięcznie.

Strony nie utrzymywały ze sobą kontaktu.

dowód:

dokumenty zgromadzone w aktach tut. Sądu w sprawie IV RC 532/10

Powód Ł. B. w dalszym ciągu zatrudniony jest na stanowisku nauczyciela w Zespole Szkół z Oddziałami Integracyjnymi i Specjalnymi nr (...) w P. z wynagrodzeniem w wysokości 3.069,70 zł netto miesięcznie. W roku 2015 powód osiągnął dochód brutto w wysokości 75.145,12 zł, natomiast w roku 2014 – w kwocie 79.056,80 zł.

Powód zamieszkuje z partnerką S. J. i wspólną córką (urodzoną w dniu (...) - L. B.) w P. w domu stanowiącym własność ojca powoda- G. B.. Do kosztów utrzymania domu należą: koszt zużycia gazu (ok. 400 zł za dwa miesiące), prądu (ok. 400 zł za dwa miesiące), opłata za wodę (60 zł) i ścieki (100 zł), opłata za wywóz odpadów komunalnych (46 zł) oraz koszt przeglądów kominiarskich, odgrzybiania, zakupu środków na insekty, koszty konserwacji i naprawy pieca (70 zł). Przypadający na każdego z domowników udział w tych kosztach wynosi ok. 220 zł miesięcznie.

Koszty utrzymania małoletniej L. B. opiewają na kwotę ok. 1.280 zł w skali miesiąca. Poza przypadającym na małoletnią udziałem w kosztach utrzymania domu w kwocie ok. 220 zł miesięcznie składają się na nie: opłata za żłobek (ok. 500 zł), wydatki na zakup odzieży (60 zł), koszt nabycia lekarstw, suplementów i probiotyków (k. 100 zł), wydatki na zakup środków higienicznych (200 zł), zabawek (80 zł), koszt wyżywienia (100 zł) oraz koszt szczepień (20 zł). L. cierpi na nawracające schorzenia dróg oddechowych.

Z kolei na pozostałe koszty utrzymania powoda składają się: opłata za telefon komórkowy (19 zł), połowa opłaty za Internet (70 zł), koszt utrzymania samochodu i koszt dojazdów do pracy (600 zł), koszt zakupu środków czystości i higieny (200 zł), koszt wyżywienia (600 zł), koszt zakupu karnetu na siłownię (120 zł), wydatki na zakup lekarstw, odzieży, okularów i rozrywki (250 zł) – łącznie ok. 2.080 zł w skali miesiąca.

W dniu 17 lutego 2016 r. powód sprzedał samochód marki M. (...) rok produkcji 2002 za kwotę 5.200 zł. Użytkowany przez powoda samochód marki R. należy do jego ojca G. B..

Konkubina powoda pracuje jako nauczyciel stażysta z wynagrodzeniem w wysokości 1.520-1.750 zł netto miesięcznie.

Powód nie posiada cennego majątku.

dowód:

odpis skrócony aktu urodzenia L. B. (k. 16),

umowa o świadczenie usług opiekuńczo-wychowawczych i edukacyjnych (k. 23-25), potwierdzenie przelewu (k. 26, 44-50, 70-89, 93),

zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia (k. 27, 69),

faktury, rachunki, paragony (k. 28-44, 90, 94-107, 112-136, 175-186),

zeznania podatkowe powoda za rok 2015 (k. 61-64) oraz 2014 (k. 65-68),

polisa (k. 91-92),

umowa sprzedaży samochodu (k. 109),

kserokopia dowodu rejestracyjnego (k. 110-111),

zaświadczenie lekarskie (k. 108),

przesłuchanie powoda (k. 156-157 w zw. z k. 205-206),

zeznania świadka S. J. (k. 202-204),

zeznania świadka P. S. (k. 204)

Pozwana ma ukończone 20 lat i jest studentką pierwszego roku studiów dziennych w Akademii Wychowania Fizycznego na kierunku Turystyka i Rekreacja. Zamieszkuje wraz z matką A. B. i jej partnerem J. K. w lokalu stanowiącym własność konkubenta matki. Na koszty utrzymania lokalu składają się: czynsz (610 zł), należności za zużycie prądu (średnio 210 zł za dwa miesiące) i gazu (30 zł) oraz opłata za Internet i telewizję kablową (ok. 145 zł). Przypadający na każdego z domowników udział w kosztach utrzymania mieszkania wynosi ok. 300 zł w skali miesiąca.

Pozwana ma skoliozę, w związku z czym jeden raz w tygodniu uczęszcza na basen. Aktualnie zażywa leki na trądzik, od czasu do czasu przechodzi terapię żelazem z uwagi na jego nieprzyswajanie. Do pozostałych kosztów utrzymania pozwanej w łącznej kwocie ok. 1.300 zł należą: koszt wyżywienia (600 zł), opłata za telefon (50 zł), wydatki na zakup odzieży i obuwia (150 zł), koszt nabycia środków czystości i kosmetyków (150 zł), wydatki na zakup lekarstw (50 zł), koszt wypoczynku wakacyjnego (125 zł), koszt zakupu biletu miesięcznego na komunikację miejską (50 zł), koszt biletów na pływalnię (50 zł), wydatki na rozrywkę (50 zł), koszt zakupu pomocy naukowych i udziału w obozach sportowych (100 zł).

W dacie wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie matka pozwanej A. B. zatrudniona była w (...) sp. z o. o. W roku 2015 osiągnęła z tego tytułu dochód brutto w kwocie 58.835,83 zł.

dowód:

potwierdzenia przelewu (k. 143-154),

informacja o dochodach matki pozwanej za rok 2015 (k. 167-172),

zeznanie podatkowe matki pozwanej za rok 2015 (k. 199-201),

zeznania świadka A. B. (k. 204-205),

przesłuchanie pozwanej (k. 207)

Od wielu lat strony nie utrzymują ze sobą kontaktów. Powód nie uczestniczy w życiu córki, został pozbawiony wykonywania władzy rodzicielskiej nad nią.

dowód:

przesłuchanie powoda (k. 156-157 w zw. z k. 205-206),

zeznania świadka A. B. (k. 204-205)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy niniejszej oraz aktach Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu w sprawie IV RC 532/10, jak również w oparciu o dowód z zeznań świadków oraz dowód z przesłuchania stron.

Wskazanym wyżej dokumentom Sąd dał wiarę, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości ani mocy dowodowej, a Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby to czynić z urzędu. Dokumentom tym Sąd przypisał znaczenie, jakie wynika z art. 244 i 245 k.p.c.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z zeznań świadków S. J., P. S. oraz A. B.. Złożone przez świadków zeznania sprawiały wrażenie szczerych i spontanicznych, a Sąd nie dopatrzył się w nich celowego zniekształcenia rzeczywistości. Świadkowie zeznawali na okoliczność sytuacji majątkowej i rodzinnej stron. S. J. jako konkubina powoda, P. S. jako jego przyjaciel, a A. B. jako matka pozwanej mieli niewątpliwie możliwość czynienia spostrzeżeń co do faktów, na okoliczność których zostali przesłuchani. Brak było podstaw do przyjęcia, że świadkowie mieli interes, by fałszywie zeznawać na niekorzyść którejkolwiek ze stron, z narażeniem własnej osoby na odpowiedzialność karną. Zastrzeżenia Sądu wzbudziła jedynie prawdziwość zeznań świadka A. B. w zakresie utraty zatrudnienia. Świadek nie sprawiała wrażenia zbyt przejętej zaistniałą sytuacją, z zaskakującym spokojem oświadczyła, że uważa wypowiedzenie za zasadne choć umowa zawarta była na czas określony.

Na obdarzenie przymiotem wiarygodności jedynie w części zasługiwał, zdaniem Sądu, dowód z przesłuchania powoda – w zakresie jego aktualnej sytuacji rodzinnej i mieszkaniowej. Sąd powziął wątpliwości co do wiarygodności zeznań powoda w zakresie jego sytuacji finansowej. Z przedłożonego przez powoda zaświadczenia wynika, że z tytułu wykonywanej pracy otrzymuje on wynagrodzenie w kwocie średnio 3.069,70 zł netto miesięcznie. Na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2016 r. podał, że zarabia ok. 3.200 zł „na rękę”. Z kolei ze złożonych deklaracji podatkowych pozwanego wynika, że w ubiegłym roku kalendarzowym uzyskał on dochód w kwocie średnio ok. 4.500 zł miesięcznie, co oznacza, że dochody powoda są wyższe niż deklarowane. Powyższe potwierdza również okoliczność, że suma deklarowanych przez powoda wydatków na utrzymanie rodziny, w tym małoletniego dziecka, przewyższa dochód gospodarstwa domowego. Co prawda powód podał, że korzysta z pomocy finansowej ojca, jednakże okoliczności tej w najmniejszym stopniu nie wykazał. Względy doświadczenia zawodowego Sądu wskazują, że pomoc finansowa rodziców stanowi klasyczne wytłumaczenie osób zobowiązanych do alimentacji dla wyjaśnienia dysproporcji przychodów i wydatków tworzonego przez nich gospodarstwa domowego. Niewiarygodne były również zeznania powoda odnośnie dochodów uzyskiwanych przez jego konkubinę. Ł. B. podał, że z tytułu wykonywanej pracy otrzymuje ona wynagrodzenie w wysokości 1.300 zł „na rękę”. Tymczasem zeznając w charakterze świadka S. J. podała, że zarabia średnio od 1.520 do 1.750 zł miesięcznie.

Zeznania pozwanej Sąd uznał za wiarygodne, albowiem były one logiczne, spójne, nadto korespondowały z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie, w tym z dowodem z zeznań świadka A. B., a także dowodem z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje

W niniejszej sprawie powód domagał się obniżenia do kwoty po 600 zł miesięcznie renty alimentacyjnej ustalonej na rzecz pozwanej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z dnia 28 lutego 2012 r. wydanym w sprawie IV RC 532/10 na kwotę po 900 zł miesięcznie.

Podstawę prawną zgłoszonego żądania stanowił art. 138 k.r.o. w świetle którego w razie zmiany stosunków można żądać zmiany bądź uchylenia orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.

Zmiany orzeczenia lub umowy dotyczących obowiązku alimentacyjnego można żądać tylko w razie zmiany stosunków, przy czym jedynie zmiana stosunków zaistniała po zamknięciu rozprawy poprzedzającej ustalenie alimentów może uzasadniać żądanie zmniejszenia świadczeń alimentacyjnych. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 maja 1999 r. przyjął, że podstawą powództwa z art. 138 k.r.o. może być tylko taka zmiana stosunków, która nastąpiła nie wcześniej niż po uprawomocnieniu się wyroku zasądzającego alimenty (I CKN 274/99, niepubl.).

W kontekście roszczenia o obniżenie alimentów przez zmianę stosunków rozumie się istotne zmniejszenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zmniejszenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zwiększenie się możliwości zaspokajania tych potrzeb własnymi siłami.

Rozstrzygnięcie o żądaniu opartym na art. 138 k.r.o. wymagało zatem porównania stanu rzeczy istniejącego w chwili uprawomocnienia wyroku zasądzającego alimenty na rzecz pozwanej, ze stanem rzeczy istniejącym na moment zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie. W szczególności konieczne było stwierdzenie, czy w badanym okresie nastąpiła taka zmiana stosunków, która uzasadniałaby obniżenie renty alimentacyjnej ustalonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z dnia 28 lutego 2012 r. W tym miejscu należy jeszcze wskazać, że na zasadzie art. 133 § 3 k.r.o. rodzice mogą się uchylić od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu możności samodzielnego utrzymania się.

Przypomnieć trzeba, że zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać, chyba że dochody z jego majątku wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Z kolei na zasadzie art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, przy czym wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub wychowanie uprawnionego – w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Od daty uprawomocnienia ostatniego wyroku zasądzającego alimenty na rzecz pozwanej upłynęło ponad sześć lat, jednakże I. B. w dalszym ciągu nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać, albowiem kontynuuje edukację na studiach dziennych, a nie posiada cennego majątku przynoszącego dochód. Sąd wziął jednak pod uwagę, że pozwana jest już dorosłą kobietą, może zatem z powodzeniem podjąć pracę dorywczą – choćby w trakcie trzymiesięcznych wakacji letnich i w ten sposób pozyskać środki na choćby częściowe zaspokojenie swoich potrzeb. Wskazana przez pozwaną na rozprawie liczba godzin zajęć nie przekreśla w zasadzie możliwości podjęcia przez pozwaną zatrudnienia w ciągu roku akademickiego. Większość studentów z powodzeniem łączy pracę zawodową w niepełnym wymiarze czasu pracy z nauką.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że na zaspokojenie swoich usprawiedliwionych potrzeb pozwana wydatkuje aktualnie kwotę ok. 1.600 zł, podczas gdy przed sześcioma laty była to kwota ok. 1.700 zł w skali miesiąca. Odnosząc się do ustalonych wyżej kosztów utrzymania pozwanej Sąd wskazuje, że zostały one zweryfikowane w oparciu o treść złożonych do akt dokumentów, a nadto zasady doświadczenia życiowego i zawodowego, przy uwzględnieniu zasady równej stopy życiowej rodziców i dzieci. W zestawieniu usprawiedliwionych kosztów utrzymania pozwanej Sąd nie uwzględnił kosztów wizyt lekarskich – z uwagi na okoliczność, że pozwana może korzystać z bezpłatnych świadczeń oferowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, nadto kosztów remontów, zakupu mebli oraz napraw – jako że alimenty w swej istocie służą zaspokajaniu bieżących potrzeb uprawnionego, a wydatki tego rodzaju z pewnością do nich nie należą. Za wygórowane Sąd uznał deklarowane wydatki pozwanej na zapewnienie jej wypoczynku wakacyjnego. Biorąc pod uwagę fakt, że pozwana uczestniczy w obozach sportowych, który ty wydatek został oddzielnie wyszczególniony w zestawieniu kosztów jej utrzymania, Sąd przyjął, że usprawiedliwione jest wydatkowanie na ten cel kwoty 1.500 zł w skali roku, co daje średnio 125 zł w przeliczeniu na jeden miesiąc. Za zawyżone Sąd uznał również wydatki na zapewnienie pozwanej rozrywki w kwocie 150 zł miesięcznie. Sąd przyjął, że usprawiedliwione potrzebami pozwanej jest ponoszenie na ten cel kwoty 50 zł miesięcznie. Przypadający na pozwaną udział w kosztach utrzymania mieszkania został określony w oparciu o treść złożonych faktur i potwierdzeń wpłat, przy uwzględnieniu liczby domowników. W ocenie Sądu tak ustalone koszty utrzymania pozwanej nie mogą zostać uznane za wygórowane bądź zbyteczne. Niektóre z nich należałoby wręcz uznać za niskie, np. koszty zakupu odzieży i obuwia w wysokości 150 zł miesięcznie. Co prawda dość wysokie były wydatki pozwanej na zakup kosmetyków, jednakże z uwagi na okoliczność, że I. B. walczy z trądzikiem Sąd uznał je za usprawiedliwione i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Uzasadniając zgłoszone żądanie powód powoływał się na fakt narodzin kolejnego dziecka. W świetle judykatury Sądu Najwyższego za zmianę stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o. uznaje się urodzenie kolejnego dziecka zobowiązanego, jednakże sam fakt narodzin kolejnego dziecka nie pociąga za sobą automatycznie ustania obowiązku alimentacyjnego w stosunku do pozostałych dzieci, jednakże może mieć wpływ na rozmiar istniejącego obowiązku alimentacyjnego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 2002 r., sygn. akt V CKN 1032/00, lex nr 55514). Obowiązkiem Sądu było zatem zbadanie, czy narodziny kolejnego dziecka miały wpływ na sytuację finansową powoda do tego stopnia, że uzasadniają uwzględnienie zgłoszonego przez niego żądania.

W dacie uprawomocnienia ostatniego wyroku zasądzającego alimenty na rzecz pozwanej powód otrzymywał z tytułu wykonywanej pracy wynagrodzenie w wysokości ok. 3.000 zł netto miesięcznie, a suma jego stałych comiesięcznych wydatków kształtowała się na poziomie ok. 2.030 zł miesięcznie. Aktualnie powód deklaruje osiąganie dochodu w wysokości 3.200 zł netto miesięcznie, przy czym z zeznania podatkowego pozwanego za rok 2015 wynika, że w poprzednim roku kalendarzowym zarabiał średnio ok. 4.500 zł netto miesięcznie. W ocenie Sądu możliwości zarobkowe powoda kształtują się na takim właśnie poziomie. Co prawda powód wywodził, że aktualnie nie ma już możliwości uczestnictwa w projektach urzędu miasta, w związku z czym jego możliwości zarobkowe zmniejszyły się, jednakże Sąd zwraca uwagę, że na okoliczność tę powód powoływał się już w toku ostatniej sprawy alimentacyjnej (vide k. 198 akt tut. Sądu w sprawie IV RC 532/10). Nie były zasadne również twierdzenia powoda odnośnie konieczności i chęci sprawowania opieki nad małoletnią córką L. skutkujących brakiem możliwości podjęcia dodatkowego zatrudnienia. Z zeznań świadka S. J. wynika, że powód pracuje 20 godzin w tygodniu. Skoro małoletnia uczęszcza do żłobka, możliwości podjęcia pracy w dodatkowych godzinach nie są zatem tak ograniczone, jak to przedstawił powód. Ponadto, jak już zostało zasygnalizowane w części uzasadnienia poświęconej ocenie dowodów, na okoliczność osiągania przez powoda dochodów wyższych niż deklarowane wskazuje choćby zestawienie przychodów gospodarstwa domowego powoda oraz deklarowanych kosztów jego utrzymania. Koszty swojego utrzymania powód określił na kwotę 2.098,98 zł, natomiast koszty utrzymania małoletniej córki L. na kwotę 1.449 zł.

Skoro dochody gospodarstwa domowego powoda opiewają rzekomo na kwotę od ok. 4.720 zł do ok. 4.950 zł miesięcznie (choć powód twierdził, że jest to kwota ok. 4.500 zł [3.200 zł + 1.300 zł]), to należałoby przyjąć, że po uwzględnieniu kosztów utrzymania jego oraz córki na utrzymanie konkubiny powoda, które kosztuje zapewne mniej więcej tyle co utrzymania Ł. B., oraz alimentację pozwanej pozostaje kwota jedynie ok. 1.170 zł – 1.400 zł w skali miesiąca, przy czym powód wywodził, że tylko na sam dojazd do pracy zarówno jego, jak i jego partnerki, wydatkowana jest kwota 1.200 zł miesięcznie, co daje 600 zł miesięcznie w przeliczeniu na jedną osobę. Powód nie wyjaśnił skąd rodzina będzie czerpać środki na zaspokojenie pozostałych potrzeb konkubiny oraz na alimentację pozwanej w deklarowanej kwocie 600 zł miesięcznie. Powyższe musiało skutkować stwierdzeniem, że dochody powoda są wyższe niż deklarowane. Skoro powód nierzetelnie przedstawił swoją sytuację finansową Sąd przyjął, że jego możliwości zarobkowe kształtują się na poziomie zbliżonym do ubiegłego roku, tj. ok. 4.500 zł miesięcznie. Mając na uwadze sumę kosztów utrzymania powoda oraz spoczywający na nim obowiązek partycypowania w kosztach utrzymania małoletniej córki L., a także fakt, że obowiązek alimentacyjny wobec dzieci wyprzedza inne zobowiązania Sąd stwierdził, że powód winien i może obecnie partycypować w kosztach utrzymania pozwanej do kwoty po 700 zł miesięcznie, o czym orzekł w punkcie 1. wyroku. Przy założeniu, że powód będzie w pełni wykorzystywać swoje możliwości zarobkowe, po uiszczeniu alimentów w tej wysokości pozostanie mu do dyspozycji kwota ok. 1.000 zł w skali miesiąca, którą może przeznaczyć na wsparcie konkubiny. Obniżona renta alimentacyjna została zasądzona zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 1 lutego 2016 r. O odsetkach Sąd orzekł na zasadzie art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd uznał, że w pozostałym zakresie potrzeby pozwanej może zaspokajać jej matka oraz ona sama (– choćby w ograniczonym zakresie). W tym miejscu należy jeszcze wskazać, że z uwagi na postawę świadka A. B. oraz stanowisko pozwanej, a właściwie jego brak, Sąd przyjął, że możliwości zarobkowe matki pozwanej kształtują się na dotychczasowym poziomie, tj. ok. 58.835,83 zł brutto w skali roku (tj. ok. 4.900 zl brutto miesięcznie). Co prawda świadek na rozprawie zeznała, że wręczono jej oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, jednakże nie zdawała się być zbytnio przejęta tym faktem, w związku z tym Sąd – jak już wyżej zostało wskazane – nie uznał zeznań świadka w tym zakresie za miarodajne, albowiem ich wiarygodność wzbudziła poważne wątpliwości Sądu, które nie zostały rozwiane przez pozwaną za pomocą innego środka dowodowego.

W punkcie 2. wyroku Sąd na zasadzie art. 100 k.p.c. zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego.

Podstawę prawną orzeczenia w punkcie 3. wyroku stanowił art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

SSR Samanta Wierzbicka