Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 4 sierpnia 2015r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

V U 1055/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił Z. M. prawa do emerytury.

Wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, odwołał się od przedmiotowej decyzji wskazując, że posiada wymagany piętnastoletni okres pracy w warunkach szczególnych. Pełnomocnik ubezpieczonego po sprecyzowaniu stanowiska na rozprawie w dniu 19 maja 2016 roku, wniósł o zaliczenie do takiej pracy okresów od dnia 1 czerwca 1973 roku do dnia 31 sierpnia 1973 roku oraz od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1989 roku na stanowisku ślusarza. Zdaniem strony odwołującej wnioskodawca wykonywał we wskazanych okresach prace wymienione w wykazie A Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione w dziale XIV poz. 12, dziale III poz. 78 i dziale XIV poz. 18.

ZUS wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie wykazał żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wprawdzie przedłożył świadectwo pracy w warunkach szczególnych z okresu od dnia 25 września 1974 roku do dnia 8 grudnia 1989 roku, jednak ZUS nie uwzględnił tej dokumentacji, gdyż stanowisko ślusarza nie jest wymienione w wyżej wskazanym rozporządzeniu. Nadto organ rentowy nadmienił, iż okres, który pracodawca zaliczył do pracy w warunkach szczególnych jest krótszy niż 15 lat.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Z. M., urodzony (...), złożył w dniu 17 lipca 2015 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-5 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 27 lat, 2 miesiące i 16 dni w tym 26 lat, 10 miesięcy i 18 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 28 dni okresów nieskładkowych. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy żadnych okresów zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczności niesporne)

W okresie od dnia 1 września 1970 roku do dnia 31 sierpnia 1973 roku oraz od dnia 25 września 1974 roku do dnia 8 grudnia 1989 roku Z. M. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Fabryce (...) Spółce Akcyjnej w P.. W świadectwie pracy i angażach wystawionych wnioskodawcy przez wyżej wymieniony zakład pracy wskazano, że był on zatrudniony od 1 września 1970 roku do 31 maja 1973 roku na stanowisku ucznia (...) przy (...), od 1 czerwca 1973 roku do 31 sierpnia 1973 roku na stanowisku ślusarza w wydziale przygotowawczym RP oraz od 25 września 1974 roku do 8 grudnia 1989 roku na stanowisku ślusarza. W dokumentacji pracowniczej wskazywano, że wnioskodawca od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1975 roku świadczył pracę w wydziale gospodarki narzędziowej (...), od dnia 6 sierpnia 1975 roku do dnia 1 stycznia 1981 roku w wydziale (...) , z dniem 2 stycznia 1981 roku odwołujący został przeniesiony do wydziału (...), i od dnia 1 lutego 1986 roku rozpoczął wykonywanie obowiązków w oddziale (...).

W dniu 11 marca 1976 roku wnioskodawca uzyskał pozytywną ocenę z egzaminu w zakresie przyuczenia wycinacza acetylenowo – tlenowego.

(dowód: świadectwa pracy z dnia 5 listopada 2011 k. 10 – 10v, 11 – 11v akt o kapitał początkowy; umowa z pracownikiem młodocianym o szkolenie, karta obiegowa zmiany z dnia 1 czerwca 1973 roku, angaż z dnia 24 września 1974 roku, pismo (...) Spółki Akcyjnej z dnia 28 kwietnia 2015 roku w aktach osobowych wnioskodawcy; angaż z dnia 7 sierpnia 1975 roku, angaż z dnia 30 grudnia 1980 roku, angaż z dnia 17 stycznia 1986 roku w aktach osobowych wnioskodawcy )

Po ukończeniu szkoły wnioskodawca od dnia 1 czerwca 1973 roku został skierowany do pracy w charakterze ślusarza w wydziale RP. Pracował tam do 31 sierpnia 1973 roku.

(dowód: karta obiegowa zmiany z dnia 1 czerwca 1973 roku, karta skierowania do lekarza z dnia 29 maja 1973 roku, świadectwo pracy z dnia 5 listopada 2001 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1975 roku wnioskodawca świadczył obowiązki pracownicze w wydziale gospodarki narzędziowej – (...). Otrzymał angaż ślusarza. Narzędziownia mieściła się na hali, na której znajdowała się również hartownia. Pracowali tam hartownicy. Ponadto w dziale pracowali także ślusarze. Wnioskodawca pracował na wytaczarce lub frezarce (frezował matryce) oraz tokarce.

(dowód: zeznania świadka T. K., nagranie od minuty 24:36 do minuty 27:23, protokół z rozprawy z dnia 18 lutego 2016 roku k. 12, częściowo zeznania świadka E. F., nagranie od minuty 8:40 do minuty 13:42, częściowo zeznania świadka S. J., nagranie od minuty 13:42 do minuty 20:22, częściowo zeznania wnioskodawcy od minuty 38:03 do minuty 39:44, protokół z rozprawy z dnia 19 maja 2016 roku k. 24v – 25v akt sprawy)

Z dniem 6 sierpnia 1976 roku wnioskodawca został przeniesiony do wydziału konstrukcji powtarzalnych (...), gdzie świadczył obowiązki do dnia 1 stycznia 1981 roku. Pracownicy wyżej wymienionego wydziału zajmowali się wytwarzaniem konstrukcji do przenośników taśmowych. Były to konstrukcje nośne z profilów stalowych. Wnioskodawca ciął elementy na wymiary przy użyciu palnika acetylenowo – tlenowego, a następnie sczepiał je spawarką elektrodową. Spawał także łączenia i wykonywał te czynności również na zewnątrz.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 24:32 do minuty 38:03, protokół z rozprawy z dnia 19 maja 2016 roku, k. 25 akt sprawy)

Z dniem 2 stycznia 1981 roku odwołujący został przeniesiony do wydziału (...), to jest do działu kolejek podwieszanych. Składał elementy do trasy i kolejki. Montował na stole ślusarskim według rysunku technicznego. Elementy co do zasady przywoził transport, ale czasami pracownicy (...) sami je przynosili, używając wózków ręcznych. Gdy elementy do siebie nie pasowały, to trzeba było je przeszlifować i upalić palnikami. Wnioskodawca układał elementy, dobijał do siebie młotkiem, a następnie sczepiał je wstępnie za pomocą spawarki elektrycznej. W dalszej kolejności wnioskodawca układał elementy, dopasowywał je palnikiem, wypalał otwory oraz szykował do spawania. Używał także wkrętaka do śrub oraz klucza pneumatycznego.

(dowód: zeznania świadka R. M., nagranie od minuty 9:18 do minuty 16:19, zeznania świadka T. K., nagranie od minuty 30:39 do minutyzeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 24:32 do minuty 38:03, protokół z rozprawy z dnia 19 maja 2016 roku, k. 25 akt sprawy

W dniu 1 lutego 1986 roku wnioskodawca został przeniesiony do wydziału (...), gdzie budowano obudowy kroczące do kopalń. Elementy do składania były większe niż w oddziale (...). Wnioskodawca częściej niż na poprzednim stanowisku używał spawarki elektrycznej i szlifierki. Używał także wkrętaka do śrub oraz młotka. Elementy nie były składane na stołach tylko na betonie ze względu na swoje gabaryty. Palnikiem wnioskodawca dopasowywał pozycje i upalał spaw, który nie wyszedł. W wydziałach (...) i (...) odwołujący nie używał wiertarki. Stanowiska spawaczy na oddziale (...) były oddzielone parawanami, a na oddziale (...) brezentowymi kurtynami.

(dowód: zeznania świadka R. M., nagranie od minuty 16:19 do minuty 22:39, protokół z rozprawy z dnia 18 lutego 2016 roku, k. 11v – 12, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 24:32 do minuty 38:03, protokół z rozprawy z dnia 19 maja 2016 roku)

Następca prawny (...) S.A. w P.., (...) Spółka Akcyjna wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym stwierdziła, że pracował on w takich warunkach w okresie od 6 sierpnia 1975 roku do 8 grudnia 1989 roku, wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 12 pkt 10, 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach. Następca prawny pracodawcy nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresów: od dnia 1 września 1970 roku do dnia 31 sierpnia 1973 roku oraz od dnia 25 września 1974 do dnia 5 sierpnia 1975 roku.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 7 akt emerytalnych, pismo (...) Spółki Akcyjnej z dnia 28 kwietnia 2015 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 - 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu 12 sierpnia 2014 roku ukończył 60 lat. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował, że domaga się zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 1 czerwca 1973 roku do dnia 31 sierpnia 1973 roku oraz od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1989 roku (choć wnioskodawca pracował dłużej, to jest do 8 grudnia 1989 roku).

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Przede wszystkim do pracy w warunkach szczególnych nie mogą zostać zaliczone okresy: od dnia 1 czerwca 1973 roku do 31 sierpnia 1973 roku i od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1975 roku. Wnioskodawca twierdził, że w obu tych okresach pracował w wydziale gospodarki narzędziowej (...), negował, że w pierwszym z nich pracował w dziale RP. Tymczasem co innego wynika z dokumentacji pracowniczej w postaci karty obiegowej zmiany z dnia 1 czerwca 1973 roku oraz z karty skierowania do lekarza z dnia 29 maja 1973 roku. W obu tych dokumentach pracodawca wyraźnie poinformował o skierowaniu wnioskodawcy do tego właśnie działu. Nie można zatem, wyłącznie na podstawie zeznania osobowego źródła dowodowego uznać ww. dokumenty za niewiarygodne. Nie można także, na podstawie zeznań świadków E. F. i S. J. oraz wnioskodawcy przyjąć, że w okresie od 25 września 1974 roku do 5 sierpnia 1975 roku wnioskodawca świadczył obowiązki pracownicze w wydziale gospodarki narzędziowej – (...) jedynie w hartowni. Wnioskodawca nie miał bowiem angażu hartownika, ale angaż ślusarza. A ślusarze także zatrudnieni byli w tym wydziale, co wynika z zeznań ww. świadków oraz świadka T. K.. Co więcej, ten właśnie świadek zeznał, że widywał wnioskodawcę w wydziale gospodarki narzędziowej w roku 1973 lub 1974 przy pracach na wytaczarce lub frezarce (frezował matryce) oraz tokarce. Wreszcie także pracodawca nie uznał, że wnioskodawca w ww. okresach wykonywał jakiekolwiek prace w warunkach szczególnych.

Brak zaliczenia do pracy w takich warunkach analizowanych okresów od dnia 1 czerwca 1973 roku do 31 sierpnia 1973 roku i od dnia 25 września 1974 roku do dnia 5 sierpnia 1975 roku powoduje, że wyłącznie okres od 6 sierpnia 1975 roku do 8 grudnia 1989 roku, co do którego pracodawca potwierdził pracę wnioskodawcy w szczególnych warunkach, stanowi mniej, niż 15 lat (14 lat, 10 miesięcy i 10 dni). Dla porządku zatem jedynie Sąd i do tego okresu się odniesie.

Pracodawca wskazał w wydanym świadectwie, że praca wnioskodawcy w okresie od 6 sierpnia 1975 roku do 8 grudnia 1989 roku to praca w warunkach szczególnych, bowiem wnioskodawca wykonywał wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 12 pkt 10, 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Porównanie treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wskazuje bowiem jednoznacznie, że Minister wymieniając w zarządzeniu prace ślusarza wykonywaną w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych przekroczył zakres subdelegacji wynikającej z § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia. Prace ślusarskie nie mogą być bowiem traktowane na równi z pracami przy spawaniu, o których mowa w Dziale XIV, poz. 12 rozporządzenia, nawet jeżeli wykonywane są w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 kwietnia 2008 roku, III AUa 446/07, niepubl.). W świetle powyższego należało uznać wystawione świadectwo za nieprawidłowe.

W tej sytuacji praca wykonywana przez wnioskodawcę w analizowanym okresie mogłaby być uznana za pracę w warunkach szczególnych jedynie wówczas, gdyby będąc zatrudnionym formalnie jako ślusarz, wnioskodawca wykonywał w rzeczywistości stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu, wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym lub innego rodzaju prace wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych niezwiązanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Dokonując ustaleń w zakresie prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie od 6 sierpnia 1975 roku na stanowisku ślusarza w Fabryce (...) w P.., Sąd oparł się na zgromadzonej dokumentacji oraz zeznaniach świadków R. M. i T. K. oraz na zeznaniach samego wnioskodawcy.

Z zeznań wnioskodawcy wynika, że będąc zatrudnionym od 6 sierpnia 1976 roku do dnia 1 stycznia 1981 roku w wydziale konstrukcji powtarzalnych (...), ciął elementy na wymiary przy użyciu palnika acetylenowo – tlenowego, a następnie sczepiał je spawarką elektrodową. Spawał także łączenia i wykonywał te czynności również na zewnątrz. Wykonywane przez niego prace są pracami w warunkach szczególnych wymienionymi w Wykazie A dziale IV poz. 12 (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym). Nie dotyczy to natomiast późniejszego okresu zatrudnienia, albowiem oprócz prac wyżej wymienionych oraz prac szlifierskich (Wykaz A dział III poz. 78) wnioskodawca wykonywał także inne prace, nie wymienione w Wykazie A, załączniku do rozporządzenia. Mianowicie układał elementy według rysunku technicznego, a tych elementów było nawet do 20, prostował blachy, używał młotka, wkrętaka, klucza pneumatycznego. Z zeznań świadków wynika, że jego praca różniła się od pracy spawacza, ponieważ przygotowywał mu, jako ślusarz pracę do spawania. W związku z tym spawacze w wydziałach (...) oraz (...) wyłącznie spawali. W ocenie Sądu powyższy zakres obowiązków, wykonywane czynności oraz rodzaje narzędzi używanych do pracy jednoznacznie potwierdzają, że wnioskodawca w spornym okresie pracował jako ślusarz. Prace przy spawaniu, wycinaniu elektrycznym i gazowym, a także szlifowanie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne stanowiły jedynie część obowiązków wnioskodawcy. Obowiązki te nie były zatem wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Odnosząc się natomiast do podnoszonej przez pełnomocnika wnioskodawcy pracy przy obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych (prace przy obsłudze wiertarek), to wskazać należy, iż sam odwołujący podniósł, iż w wydziałach (...) i (...) nie używał takich urządzeń.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.