Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 14 stycznia 2016 r. (data nadania przesyłki poleconej w placówce pocztowej) M. G. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) Związku (...) z siedzibą w W. kwoty 197,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 października 2015 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że za pośrednictwem serwisu internetowego zakupił pięć biletów na imprezę masową pod nazwą „L. W. (...) S. (...) of (...), zaplanowaną na dzień 18 kwietnia 2015 roku na S. Narodowym w W. za łączną kwotę 412 zł – w tym trzy bilety w cenie 69 zł, 2 bilety w cenie 99 zł oraz koszty manipulacyjne 7 zł. Wyjaśnił, iż planowo podczas imprezy miały zostać rozegrane 23 wyścigi, jednak z powodu niedochowania przez organizatora imprezy, tj. pozwanego, należytej staranności w przygotowaniu zawodów doszło do ich przerwania po zaledwie 12 wyścigach. Powód podniósł, iż przyczyną powyższego było nienależyte techniczne przygotowanie toru przez organizatora oraz niezapewnienie przez niego sprawnej maszyny startowej. Podkreślił przy tym, iż przerwanie zawodów nie nastąpiło z powodu czynników niezależnych od organizatora, jak warunków pogodowych, co mogłoby ewentualnie wyłączyć jego odpowiedzialność. W związku z powyższym powód podniósł, iż pozwany nienależycie wykonał swoje zobowiązanie, przy tym nie ma znaczenia okoliczność, iż przygotowanie toru zlecił podwykonawcy, bowiem na podstawie art. 474 k.c. odpowiada on także za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązania wykonywa lub którym wykonanie zobowiązania powierza. Powód wyjaśnił także, iż dochodzona kwota stanowi 48% ceny zapłaconej przez powoda za imprezę, co odpowiada wartości procentowej w jakiej impreza się odbyła – tj. 12 z 23 wyścigów. Wskazał, że wezwany do zapłaty powód nie ustosunkował się w sposób satysfakcjonujący dla powoda do zgłoszonych żądań.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ustosunkowując się do wywiedzionego roszczenia, pozwany w pierwszej kolejności przyznał, że był organizatorem wydarzenia sportowego pod nazwą „L. W. (...) S. (...) od (...) w W.” na podstawie umowy zawartej ze spółką prawa angielskiego (...) S. (...) z siedzibą w L., która z kolei jest organizatorem (promotorem) całego cyklu S. (...) 2015 r. na podstawie umów zawartych z (...) ( (...) Federacją (...)). W ocenie pozwanego rzeczone wydarzenie sportowe zostało zorganizowane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa polskiego, w tym spełnione zostały warunki dotyczące bezpieczeństwa przewidziane w przepisach szczególnych – uzyskane zostało zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej. Podczas imprezy nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa widzów w tym powoda. Pozwany zarzucił, że nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej wskazanej w pozwie. Zaprzeczył jakoby po stronie powodowej doszło do powstania szkody będącej skutkiem niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego, bowiem pozwany prawidłowo wykonał umowę zawartą z powodem. Pozwany argumentował, iż dochował należytej staranności w jej wykonaniu, zawody rozpoczęły się, przebiegały i zakończyły się wyłonieniem zwycięzcy, zgodnie z właściwymi w tym zakresie regulaminami (...). Wskazał, iż odbyły się również wydarzenia dodatkowe, takie jak pożegnanie T. G. (1) z cyklem S. (...) oraz pokaz fajerwerków. Podkreślił także, iż decyzja o zakończeniu zawodów po 12 wyścigach została podjęta przez niezależne od pozwanego jury tych zawodów, wyznaczone przez (...) a nie pozwanego. Pozwany podkreślił, że decyzja ta była zgodna z regułami sportowymi ustalonymi przez (...) w odniesieniu do zawodów cyklu S. (...), obowiązującymi w 2015 roku. Pozwany kolejno powołał się na zapisy Regulaminu (...) S. (...) W. C. zgodnie z którym zawody przerwane po ukończeniu 12 biegu należy uznać za odbyte. Podniósł, iż nie zobowiązał się do przeprowadzenia 23 biegów w ramach przedmiotowych zawodów, jak wskazano to w pozwie, albowiem ich wynik uzależniony jest także od czynników natury technicznej. Zdaniem strony pozwanej świadczenie organizatora zawodów sportowych ma charakter zobowiązania starannego działania, przesądza o tym nieprzewidywalność zachowań samych uczestników zawodów sportowych, ale też czynników zewnętrznych, za które organizator nie ponosi odpowiedzialności. Widowisko sportowe związane jest zatem z niepewnością co do jego przebiegu i wszyscy kupujący bilety, w ocenie pozwanego, mają tego świadomość. Wreszcie pozwany wskazał, że budowa toru na przedmiotowe zawody została powierzona spółce, która jest obecnie jedynym podmiotem profesjonalnie zajmującym się budową tymczasowych torów żużlowych i przygotowuje je regularnie na potrzeby cyklu S. (...). Tym samym pozwany dołożył należytej staranności w zakresie przygotowania zawodów od strony technicznej i brak jest podstaw do przypisywania mu jakiejkolwiek winy w nadzorze.

W piśmie procesowym z dnia 30 maja 2016 roku, stanowiącym replikę na odpowiedź na pozew, powód podniósł, iż twierdzenia pozwanego są niekonsekwentne z wypowiedziami samego pozwanego dla mediów. Przyznawał on w nich, że doszło do szeregu nieprawidłowości w organizacji imprezy, które skutkowały jej przerwaniem i za które winę ponoszą podwykonawcy pozwanego odpowiedzialni za przygotowanie toru wyścigowego. Stwierdził, iż bez znaczenia dla odpowiedzialności z tytułu nienależytego wykonania umowy pozostają twierdzenia pozwanego, że decyzja o przedwczesnym zakończeniu zawodów została podjęta nie przez organizatora, lecz jury zawodów. W jego ocenie potwierdziło to jedynie okoliczność, iż zaniedbania pozwanego w przygotowaniu toru były tak rażące, że nie było możliwości usunięcia nieprawidłowości i kontynuowania imprezy. Odnośnie atrakcji dodatkowych, na których zorganizowanie powołał się pozwany, powód stwierdził, iż miały jedynie charakter uboczny względem zawodów sportowych. Zarzucił, iż regulamin zawodów nie był elementem umowy między stronami i stanowi jedynie wewnętrzny dokument (...), nie wiążący powoda. Powód podzielił stanowisko pozwanego, iż przedmiotowa umowa miała charakter zobowiązania starannego działania, zaznaczając jednak, iż żadne z okoliczności, na które powołał się pozwany, które miałyby wyłączać jego odpowiedzialności, nie miały miejsca w przedmiotowej sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2016 r. powód wniósł o zwrot kosztów postępowania według przedstawionego spisu kosztów w łącznej kwocie 312,64 zł.

Do zamknięcia rozprawy strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2014 roku M. G. za pośrednictwem serwisu internetowego kupbilet.pl zakupił dwa bilety w cenie 99 zł każdy, a następnie w dniu 2 grudnia 2014 roku trzy bilety w cenie 69 zł każdy na uczestnictwo w imprezie masowej pod nazwą (...) (dalej także jako (...)), organizowanej w dniu 18 kwietnia 2015 roku na S. Narodowym w W. przez (...) Związek (...) z siedzibą w W. (dalej także jako (...)). Łącznie M. G. wydał kwotę 405 zł tytułem zakupu biletów i 7 zł tytułem opłaty za koszt dostawy biletów.

( dowód : bilety – k. 13-15, 17-18; faktury VAT – k. 19-20; zezwolenie Prezydenta m.st. W. o nr (...) – k. 83-84)

W dniu 18 kwietnia 2015 r. od godziny 19:00 M. G. uczestniczył w Imprezie. Z zaplanowanych zgodnie z regulaminem imprezy (...) S. (...) W. (...) biegów, odbyło się jedynie 12 biegów. Zawody bowiem przerwano, a następnie zakończono z uwagi na werdykt wyłonionej przez (...) Federację (...) komisji zawodów. Zgodnie z regulaminem zawodów zliczono punkty zdobyte przez poszczególnych zawodników po zakończeniu 12 biegu i w ten sposób wyłoniono zwycięzcę – słoweńskiego żużlowca M. Z..

( okoliczności bezsporne, nadto tłumaczenie wyników zawodów – k. 86-89; tłumaczenie regulaminu (...) S. (...) W. (...) – k. 90-109)

Przyczyną przerwania zawodów był sukcesywnie pogarszający się stan toru oraz niesprawnie działająca maszyna startowa. Tor został przygotowany na płycie stadionu na zlecenie (...) przez duńską spółkę (...) z siedzibą w S.. Po przerwaniu zawodów odbyła się uroczystość pożegnania T. G. (2) z cyklem S. (...) oraz pokaz sztucznych ogni.

( okoliczności bezsporne )

Pismem z dnia 16 września 2015 roku M. G. wezwał (...) do zapłaty kwoty 197,76 zł tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy organizacji imprezy masowej L. W. (...) S. (...) of (...) w dniu 18 kwietnia 2015 roku. Pismo zostało doręczone (...) Związkowi (...) w dniu 21 września 2015 roku.

( dowód : wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i doręczenia – k. 45-47).

Pismem z dnia 26 listopada 2015 roku M. G. ponownie wezwał (...) do zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia wezwania ww. kwoty 197,76 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 6 października 2015 roku do dnia zapłaty. Pismo zostało doręczone (...) Związkowi (...) w dniu 2 grudnia 2015 roku.

( dowód : wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i doręczenia – k. 48-50)

W odpowiedzi na powyższe wezwanie pełnomocnik (...) w piśmie z dnia 2 grudnia 2015 roku odmówił spełnienia żądań M. G.. Wskazał, iż umowa zawarta przez strony została wykonana przez (...) w sposób prawidłowy, który dołożył należytej staranności organizując Imprezę. Podniósł, iż zawody przebiegały i zakończyły się zgodnie z regulaminami (...) Federacji (...), ponadto odbyły się wydarzenia dodatkowe. Wskazał, iż problemy z torem żużlowym nie były spowodowane działaniem lub zaniechaniem (...), a decyzję o zakończeniu zawodów po 12 wyścigach podjęło niezależne od (...) jury zawodów. Decyzja ta była zgodna z regułami ustalonymi przez (...) Federację (...).

( dowód : odpowiedź na ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty – k. 51)

W wiadomości e-mail z dnia 10 grudnia 2015 roku, skierowanej do (...), M. G. wyznaczył dodatkowy 7-dniowy termin na odniesienie się przez (...) do jego żądania zapłaty.

( dowód: wiadomość e-mail – k. 53)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powyżej wymienionych dokumentów, złożonych w niniejszej sprawie, które uznał za wiarygodne, gdyż ich rzetelność i prawdziwość nie była przez strony kwestionowana.

Niektóre okoliczności w niniejszej sprawie zostały uznane przez Sąd za bezsporne, bowiem albo zostały przez strony wprost przyznane (229 k.p.c.), bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie art. 230 k.p.c. Na tej podstawie Sąd uznał za bezsporne zawarcie przez strony umowy – w drodze zakupu biletów -, której przedmiotem było zorganizowanie przez pozwanego zawodów żużlowych i umożliwienie pozwanemu uczestnictwa w charakterze widza w tych zawodach. Bezsporny między stronami był także sam przebieg przedmiotowych zawodów, w szczególności okoliczność, iż rywalizacja zawodników została zakończona przedwcześnie decyzją komisji zawodów po 12 biegu z powodu złego stanu toru żużlowego. Pozwany nie zakwestionował bowiem twierdzeń powoda w tym zakresie, zaprzeczał jedynie, ażeby ponosił z tego tytułu odpowiedzialność odszkodowawczą.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż z chwilą nabycia przez powoda M. G. biletów wstępu na zawody (...) pomiędzy nim a pozwanym (...) została zawarta umowa.

Jak wskazuje się w piśmiennictwie, w relacji pomiędzy widzem a organizatorem, z momentem kupna biletu albo wydania mu innego dokumentu umożliwiającego wejście na imprezę masową strony zawierają umowę o charakterze nienazwanym, definiowanej jako umowa o udostępnienie widowiska lub umowa o udostępnienie imprezy masowej. Umowa ta zawiera zobowiązanie organizatora do zorganizowania osobiście lub z osobami trzecimi i udostępnienia widzowi określonej imprezy masowej, a jej treść normatywna najbardziej zbliżona jest do umowy o dzieło (por. A. Koch, Podstawy cywilnoprawnej odpowiedzialności organizatora za szkody powstałe w wyniku naruszenia porządku w związku z imprezami sportowymi (w:) A. Szwarc (red.) Naruszenia porządku towarzyszące imprezom sportowym, Poznań 1995, s. 137; M. Dróżdż, Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych. Komentarz, CH Beck, Warszawa 2015, s. 161).

Strony niniejszego postępowania łączyła zatem umowa, której treścią było zobowiązanie pozwanego, jako organizatora, do zorganizowania i udostępnienia powodowi, jako widzowi, w dniu 18 kwietnia 2015 roku widowiska sportowego (...).

W ocenie Sądu przedmiotowa umowa miała charakter mieszany. Zawierała bowiem w sobie w części elementy dzieła, tj. zobowiązania do odpowiedniego przygotowania obiektu sportowego – toru żużlowego na S. Narodowym w W. – umożliwiającego odbycie na nim zawodów sportowych. Niewątpliwie umowa ta, co akcentowały strony, zawierała także elementy umowy starannego działania, w szczególności polegające na zobowiązaniu organizatora do dołożenia należytych starań, by zawodnicy mogli rywalizować zgodnie z programem i regulaminem widowiska, który zakładał przeprowadzenie 23 wyścigów.

Zgodzić przy tym należy się z pozwanym, iż organizator nie może odpowiadać za niewykonanie planu (w tym przypadku 23 wyścigów), gdy wynika to z czynników obiektywnych tj. pogody, regulaminu turnieju, niedyspozycji zawodników itp.

Jednakże, jak już wspomniano, w zakresie samego przygotowania obiektu sportowego do zawodów przedmiotowa umowa była umową rezultatu. Pozwany zobowiązał się bowiem do dostosowania obiektu sportowego – S. Narodowego w W. – do przeprowadzenia na nim zaplanowanych wyścigów, co sprowadzało się m.in. do ułożenia na płycie stadionu odpowiedniego toru czy też przygotowania sprawnej taśmy startowej. Podkreślić należy, iż osiągnięcie tego celu nie było zależne od żadnych obiektywnie mogących się pojawić czynników zmiennych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że budowa oraz odpowiednie przygotowanie toru żużlowego, w tym wyposażenie go w odpowiedni działający i bezawaryjny sprzęt, należało do obowiązku pozwanego jak organizatora imprezy i były zależne wyłącznie od niego.

Tak więc przerwanie zawodów żużlowych z przyczyn zależnych od organizatora, w szczególności z powodu nieodpowiedniego przygotowania toru, skutkuje niewypełnieniem przez organizatora zobowiązania i powoduje jego odpowiedzialność prawną względem widza (tak też M. Dróżdż, Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych. Komentarz, CH Beck, Warszawa 2015, s. 72).

W tym miejscu wskazać należy, iż fakt, na który powoływała się strona pozwana, że przepisy wewnętrzne w postaci złożonych do akt sprawy regulaminów pozwalały na przerwanie i zakończenie imprezy oraz uznanie jej za przeprowadzoną, nie może z góry świadczyć o należytym wykonaniu zobowiązania na podstawie łączącej strony procesu umowy. Uznanie imprezy za odbytą według regulaminu (...) Federacji (...) nie jest bowiem równoznaczne z pełną i prawidłową realizacją umowy zawartej pomiędzy powodem a pozwanym. Regulacje te dotyczą sposobu ustalania wyniku sportowego, nie przesądzają zaś kwestii prawidłowości wykonania zobowiązania przez organizatora wobec kibiców. Przy tym, wbrew temu, co zdawała się sugerować strona powodowa decyzja niezależnej komisji zawodów o ich przerwaniu nie była przyczyną ich przerwania, lecz nieuniknionym skutkiem nieprawidłowo przygotowanego toru żużlowego, który sprawił, że kontynuowanie zawodów w warunkach zapewniających bezpieczeństwo dla zdrowia i życia zawodników stało się niemożliwe. Przyczyną przerwania zawodów było zatem nienależyte przygotowanie toru żużlowego oraz maszyny startowej, które to czynniki, raz jeszcze należy zaznaczyć, były zależne od pozwanego, jako organizatora imprezy. Jednocześnie pozwany nie wykazał by przyczyną przerwania oraz zakończenia zawodów mogła być jakakolwiek okoliczność zewnętrzna, niezależna od niego.

Kolejno wskazać należy, iż dla odpowiedzialności pozwanego nie miała znaczenia okoliczność, iż do budowy toru zatrudnił on specjalizującą się tym duńską spółkę (...) z siedzibą w S., co jego zdaniem świadczyło o dołożeniu przez niego należytej staranności w zakresie przygotowania zawodów od strony technicznej. Kwestie związane z ewentualnym niewywiązaniem się bądź nieprawidłowym wykonaniem umowy o budowę toru żużlowego na przedmiotową imprezę mogą być przedmiotem wzajemnych roszczeń wyłącznie pomiędzy pozwanym jako organizatorem a podwykonawcą, a w konsekwencji nie mogą wyłączać odpowiedzialności pozwanego względem powoda na podstawie umowy o udostępnienie imprezy. Wzajemne rozliczenia pomiędzy pozwanym a podwykonawcą są bowiem wewnętrzną sprawą organizatora imprezy, która w istocie nie ma znaczenia dla powoda, jako konsumenta i kibica. Zgodnie natomiast z treścią art. 474 zd. 1 k.c., dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Powołany przepis przesądza o tym, iż pozwany nie może uchylić się od odpowiedzialności względem powoda, powołując się na to, że dołożył należytej staranności przy wyborze osoby lub w sprawowaniu nadzoru nad wykonywaniem przez nią zobowiązania.

Mając na względzie powyższe, wobec nienależytego wykonania zobowiązania w zakresie odpowiedniego przygotowania toru i taśmy przez podwykonawców strony pozwanej, za których odpowiada ona na zasadzie 474 k.c., co skutkowało przedwczesnym zakończeniem wyścigów, w ocenie Sądu pozwany ponosi względem powoda odpowiedzialność odszkodowawczą wynikającą z przepisów ogólnych (471 k.c.). Powodowi, z racji ukształtowania w powyższym zakresie przedmiotowej umowy, jako umowy o dzieło, przysługują także na zasadzie art. 638 k.c. roszczenia z przewidziane w odpowiednio stosowanych przepisach o rękojmi za wady – w tym o obniżenie ceny.

Zgodnie z art. 560 § 1 zd. 1 k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Stosownie zaś do § 3 art. 560 k.c. obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy z wadą pozostaje do wartości rzeczy bez wady.

W związku z powyższym, na podstawie przytoczonych przepisów, jako zasadne należy ocenić roszczenie powoda o obniżenie wynagrodzenia należnego pozwanemu, tj. ceny biletów, proporcjonalnie do liczby biegów, które się nie odbyły z przyczyn leżących po stronie pozwanego, względem liczby wszystkich przewidzianych biegów zgodnie z zawartą przez strony umową. I tak, zgodnie z regulaminem imprezy przeprowadzonych miało być 23 biegów, z czego nie odbyło się 11, a więc w przybliżeniu 48%.

W tym miejscu zaznaczyć jeszcze należy, iż na zakres wykonania zobowiązania przez stronę pozwaną nie może wpływać okoliczność, iż poza częścią wyścigów odbyły się atrakcje dodatkowe tj. pożegnanie T. G. (1) i pokaz fajerwerków. Niezależnie od samej ich oceny jako zdarzenia niewątpliwie uboczne wobec zawodów sportowych, brak było dowodu by objęte były one umową stron. Do akt sprawy nie dołączono przykładowo programu imprezy, z którego wynikałoby, że celem powoda mogłoby być partycypowanie w tych zdarzeniach, nie zaś jedynie w zawodach sportowych – co wynika z załączonych do akt biletów.

Mając na uwadze okoliczność, iż powód zapłacił na rzecz pozwanego za zakupione bilety łączną kwotę 405 zł (2 x 99 zł + 2 x 69 zł), zasadne zatem było roszczenie powoda o zapłatę kwoty 194,50 zł stanowiącej 48% z kwoty 405 zł.

Sąd nie podzielił stanowiska powoda jedynie w zakresie kwoty 3,36 zł, stanowiącej 48% z kwoty 7 zł z tytułu poniesionych przez powoda kosztów opłat za dostarczenie biletów. Strona powodowa nie wykazała bowiem konieczności ich poniesienia, tj. iż nie można było zakupić biletów w inny sposób, który nie łączył się z potrzebą uiszczenia rzeczonych opłat. W tym też zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie były także argumenty strony pozwanej, co do bezpiecznego przeprowadzenia imprezy masowej. Powód nie określał bowiem swojego żądania jako związanego z odpowiedzialnością deliktową strony pozwanej.

W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 194,50 zł. Ponadto na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego odsetki za czas opóźnienia się ze spełnieniem świadczenia przez pozwanego, naliczając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 6 października 2015 roku, tj. następującego po dniu, w którym upłynął 14-dniowy termin wskazany w wezwaniu do zapłaty z dnia 16 września 2015 roku (k. 45-46).

Sąd uwzględnił przy tym zmianę z dniem 1 stycznia 2016 roku brzmienia § 2 art. 481 k.c. wprowadzoną ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015, poz. 1830). W związku z powyższym za okres do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku. Natomiast za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu aktualnym.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w pkt. 1. i 2. wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., który przewiduje, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty należy wzajemnie znieść lub stosunkowo rozdzielić; jeżeli jednak strona uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania, sąd może włożyć na jej przeciwnika obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. W niniejszej sprawie powództwo w zakresie żądania głównego zostało nieuwzględnione jedynie co do kwoty 3,36 zł. Strona powodowa niewątpliwie uległa zatem co do nieznacznej części swego żądania. Sąd uznał więc, że koszty procesu, które poniósł powód, powinna ponieść w całości strona pozwana.

Powód prowadził sprawę osobiście, zgodnie zaś z art. 98 § 2 k.c. w takim przypadku do niezbędnych kosztów procesu zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Na podstawie powyższych przepisów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 312,64 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, zgodnie z przedłożonym przez powoda spisem kosztów (k. 118-119). Sąd poddał wskazane w nim koszty weryfikacji, w tym koszty przejazdu oraz równowartość utraconego zarobku w oparciu o załączone do spisu dokumenty (k. 121-128), uznając je w całości za niezbędne do celowego dochodzenia przez powoda jego praw.

(...)

Z/ (...)