Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka L. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 812,95 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26kwietnia 2012r. oraz domagała się zasadzenia zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Twierdził, że wypłacił jej odszkodowanie, a co do nowo zgłoszonego roszczenia podniósł zarzut jego przedawnienia.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 lutego 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt I C 4330/12 oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 20 kwietnia 2009 r. samochód stanowiący własność powódki m-ki F. (...) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji komunikacyjnej z winy drugiego uczestnika tej kolizji. W dniu 28 kwietnia 2009 r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę z powyższego tytułu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji. Dnia 8 czerwca 2009 r. pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 890,71 złotych, a następnie - na wniosek powódki - w dniu 20 lipca 2009r. dokonał jego uzupełnienia poprzez wypłacenie dodatkowej kwoty 54,64 zł. Pismem z dnia 6 kwietnia 2012r. powódka wezwała pozwanego ubezpieczyciela do zapłaty dodatkowej kwoty z tytułu szkody w pojeździe w wysokości 812,95 zł, ale pozwany odmówił wypłaty.

Sąd Rejonowy przywołał treść art. 819 § 3-4 k.c, art 442' § 1 k.c. i wskazał, że w niniejszej sprawie bieg przedawnienia przerwało zgłoszenie szkody przez powódkę w dniu 28 kwietnia 2009 r., przy czym bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo od dnia 15 lipca 2009r., w którym to dniu powódka otrzymała ostateczne stanowisko ubezpieczyciela o wypłacie odszkodowania w łącznej kwocie 945,35 zł. Stąd rozpoczęty na nowo termin przedawnienia roszczenia upływał 15 lipca 2012 r. Pozew w przedmiotowej sprawie został złożony 18 września 2012r„ czyli już po upływie tego

l

terminu. Sąd I instancji wskazał ponadto, że do wszczęcia postępowania likwidacyjnego (i przerwania biegu przedawnienia roszczenia) może dojść albo poprzez zgłoszenie konkretnego roszczenia związanego ze zdarzeniem objętym ubezpieczeniem, albo poprzez zgłoszenie samego zdarzenia. Niemniej z jednego zdarzenia toczy się jedno postępowanie likwidacyjne formalnie kończące się wydaniem pisemnego oświadczenia przez ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W przedmiotowej sprawie powódka pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. nie zgłosiła jakichkolwiek nowych roszczeń. Dotyczyły one zdarzenia z 20.04.2009r., które objęte były postępowaniem likwidacyjnym formalnie zakończonym 15.07.2009r. Tym samym Sąd Rejonowy uznał, że pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.) i z tej przyczyny powództwo oddalił. O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od wyroku wniosła powódka zaskarżając go w całości. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w sprawie.

Skarżąca zarzuciła Sądowi Rejonowemu:

-

niezasadne przyjęcie, że w pozwie domagała się jedynie kosztów niezbędnej naprawy samochodu po kolizji drogowej z 20 kwietnia 2009r., choć na roszczenia dochodzone pozwem składały się także koszty sporządzenia kalkulacji naprawy samochodu powoda przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego;

-

naruszenie art. 819 § 3 k.c. w zw. z art. 4421 § 1 k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie na skutek błędnego przyjęcia, iż powódka dowiedziała się o szkodzie dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie z chwilą wypłaty przez pozwanego bezspornego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy samochodu powoda po kolizji z 20 kwietnia 2009r.;

-

naruszenie art. 819 § 4 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, iż zgłoszenie przez powódkę roszczenia pieniężnego z tytułu kosztów naprawy samochodu przewyższających koszty dobrowolnie wypłacone przez pozwanego, jak i z tytułu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego, po raz pierwszy przed upływem

2

3 lat od kolizji i wypłaty przez ubezpieczyciela bezspornego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy samochodu nie przerwało terminu przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie.

W dalszej części apelacji powódka przedstawiła szersze uzasadnienie przywołanych wyżej zarzutów (k.74-79).

Odpowiedź na apelację złożył pozwany. Wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Rejonowy należycie ustalił stan faktyczny, a zatem Sąd odwoławczy przyjmuje go także za podstawę swego orzeczenia. Podziela też ocenę prawną tych ustaleń z wnioskiem końcowym, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art 819 k.c, roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech (§ 1). W wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania (§ 3). Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia (§ 4).

Usytuowanie przepisu określającego szczególną przyczynę przerwy biegu przedawnienia roszczenia kierowanego do zakładu ubezpieczeń po kompleksie przepisów normujących termin przedawnienia takich roszczeń wskazuje na to, że zawarte w nim postanowienie odnosi się do biegu wszystkich terminów określonych w tym przepisie, a nie tylko do terminu ogólnego z art. 819 § 1 k.c. {yide: wyrok Sądu

3

Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., V CSK 165/11). Ponadto przepis art. 819 § 4 k.c, jako regulacja szczególna, nie podlega wykładni rozszerzającej.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy wskazać, że bezsporną była data, w której powódka skierowała ponowne wezwanie o zapłatę odszkodowania do ubezpieczyciela. Nie budzi wątpliwości, również to, że wezwanie nie dotyczyło nowej szkody, czy innego odszkodowania, lecz wynikało z innego oszacowaniem szkody w pojeździe powódki. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że nie może być takiej sytuacji, w której każde kolejne wezwanie skierowane do zobowiązanego ubezpieczyciela doprowadza do przerwania biegu przedawnienia. Zgodzić się tym samym należy z S ądem Rej onowym, że j eśli przyznane odszkodowanie nie było w ocenie powódki wystarczające, to powinna kwestię tę negocjować z ubezpieczycielem mając jednak na uwadze fakt, że rozpoczął się bieg trzyletniego terminu przedawnienia. Dlatego też w przypadku nieuwzględnienia jej stanowiska jedyną drogą do tego, żeby uzyskać stosowne odszkodowanie i doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia było skierowanie sprawy na drogę sądową. Przyjęcie odmiennej interpretacji art. 819 § 4 k.p.c. powodowałoby, że każde kolejne wezwanie skierowane do ubezpieczyciela przed upływem trzech lat powodowałoby przerwanie biegu terminu przedawnienia. Faktycznie mogłoby dojść do sytuacji, że wskutek ponawiania co pewien czas wezwań dotyczących tej samej szkody, z uwagi na inne jej oszacowanie, termin przedawnienia roszczenia byłby przesuwany w nieskończoność.

Reasumując, sytuacja powódki wyglądała następująco. W dniu 15 lipca 2009 r. ubezpieczyciel przyznał jej dopłatę do odszkodowania w kwocie 54,64 zł, którą wypłacił w dniu 20 lipca 2009r. Dopłata ta była wyrazem ostatecznego stanowiska ubezpieczyciela w przedmiocie odszkodowania. Od tego też momentu rozpoczął bieg termin przedawnienia, który upłynął 15 lipca 2012 r. Jeśli strona była niezadowolona z uzyskanej kwoty, to powinna była skierować sprawę na drogę sądową. Skoro przez ten czas powódka nie kwestionowała przyznanego odszkodowania, to można zaryzykować twierdzenie, że akceptowała wypłaconą kwotę, a ubezpieczyciel mógł czuć się zwolniony z obowiązku świadczenia przyjmując, że już je spełnił.

4

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).