Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Kz 385/16

POSTANOWIENIE

Dnia 18 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Józefowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Renata Kozieł

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko K. B. (K. B.)

s. J., B. ur. (...) w Z.

obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.

zażalenia wniesionego dnia 17.06.2016 roku przez Straż Miejską m. st. W.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Zawierciu, w sprawie o sygn. akt II W 2522/15

z dnia 31.05.2016 roku w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę K. B. obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., przekazać Sądowi Rejonowemu w Zawierciu do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zawierciu postanowieniem z dnia 31 maja 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II W 2522/15:

1. na podstawie art. 5 § 1 pkt 9 k.p.w. umorzył postępowanie przeciwko K. B., s. J. i B., ur. (...) w Z. o wykroczenie z art. z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń w związku z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.), polegające na tym, że w dniu 25 marca 2015 roku, wezwany do siedziby Straży Miejskiej na ul. (...) w W., będąc zaewidencjonowanym właścicielem pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu użytkownika pojazdu, który w dniu 17.02.2015 r. zatrzymał pojazd na skrzyżowaniu ulic (...) i (...) w W.,

2. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 2, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. kwotę 221,40 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu,

3. na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła Straż Miejska m. st. W.. We wniesionym środku odwoławczym zwrócono uwagę, iż wykroczenie popełnione przez obwinionego K. B. polegało na zatrzymaniu pojazdu na skrzyżowaniu ulic, nie miało więc ono żadnego powiązania z urządzeniami rejestrującymi wykroczenia polegające na przekroczeniu prędkości lub przejeżdżania pojazdów przez skrzyżowanie podczas nadawanego światła koloru czerwonego. Zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy błędnie zinterpretował przepisy art. 129b ust. 3 pkt. 3 oraz art. 129b ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, które od dnia 1 stycznia 2016 roku zostały uchylone bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 129b ust. 3 pkt. 7 Ustawy Prawo o ruchu drogowym w ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Stawiając powyższe skarżący wniósł o rozpatrzenie sprawy w postępowaniu zwyczajnym przez Sąd Rejonowy w Zawierciu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, iż do dnia 31 grudnia 2015 roku (...) gminna (miejska), na podstawie art. 129b ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym, była uprawniona do wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem naruszającego przepisy ruchu drogowego, w przypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu przy użyciu urządzenia rejestrującego, a na podstawie art. 129b ust. 3 pkt 3 ww. ustawy była upoważniona do używania urządzeń rejestrujących w ramach kontroli ruchu drogowego. W konsekwencji miała ona prawo do kierowania wniosków o ukaranie w związku z wykonywaniem tych zadań (art. 12 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o strażach gminnych). Dnia 1 stycznia 2016 roku weszła w życie ustawa z dnia 24 lipca 2015 roku o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o strażach gminnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1335), na mocy której w związku z nowym brzmieniem art. 129b ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, S. gminni (miejscy) utracili uprawnienia do wykonywania kontroli wobec naruszającego przepisy ruchu drogowego, w przypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu przy użyciu urządzenia rejestrującego. Spowodowane to było zmianą art. 129g ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym i usunięciem sformułowania: „z zastrzeżeniem art. 129b ust. 3 pkt 3”. Ujawnianie naruszeń przepisów ruchu drogowego za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych, należy zatem aktualnie do wyłącznej kompetencji Inspekcji Transportu Drogowego. Tylko ten podmiot jest uprawniony w tym zakresie do występowania z wnioskiem o ukaranie.

Niemniej jednak, jak wynika z akt niniejszej sprawy wykroczenie popełnione przez obwinionego K. B. polegało na zatrzymaniu pojazdu na skrzyżowaniu ulic i nie miało ono żadnego powiązania z urządzeniami rejestrującymi wykroczenia polegające na przekroczeniu prędkości lub przejeżdżania pojazdów przez skrzyżowanie podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego. W myśl zaś przepisu art. 129b ust. 2 pkt 2b w zw. z ust. 3 pkt 7 Ustawy prawo o ruchu drogowym, S. gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec uczestnika naruszającego przepisy o zatrzymaniu lub postoju pojazdów i w zakresie z tym związanym posiadają uprawnienia do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. A zatem precyzując skoro w zakresie kompetencji (...) gminnej (miejskiej) leży wykonywanie kontroli ruchu drogowego wobec uczestnika naruszającego przepisy o zatrzymaniu lub postoju pojazdów i w związku z tym prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie na podstawie przepisu art. 17 § 3 k.p.w. w tego rodzaju przypadkach (...) gminna (miejska) jest uprawnionym oskarżycielem.

Mając na uwadze powyższe należało uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę K. B. obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. przekazać Sądowi Rejonowemu w Zawierciu do ponownego rozpoznania. W przedmiotowej sprawie nie zaistniała bowiem negatywna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

Na oryginale właściwy(e) podpis(y)

Za zgodność

Sekretarz:

POUCZENIE : na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje.

VII Kz 385/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE