Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – Wydział I Cywilny

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Gabriela Płowucha

po rozpoznaniu dnia 28 lipca 2016r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa W. D. ( pesel (...) )

przeciwko (...) S.A. w W. ( KRS (...))

o zapłatę

I.  umarza postepowanie do kwoty 1.220zł ( tysiąc dwieście dwadzieścia złotych ),

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda W. D. kwotę 12.000zł ( dwanaście tysięcy dziewięćset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2015r. do dnia zapłaty,

III.  oddala powództwo w pozostałej części,

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.142zł ( tysiąc sto czterdzieści dwa złote ) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

V.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 306,92zł ( trzysta sześć złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) tytułem zwrotu części nieopłaconych kosztów postępowania

VI.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 204,60zł ( dwieście cztery złote i sześćdziesiąt groszy ) tytułem zwrotu pozostałej części nieopłaconych kosztów postępowania.

Sygn. akt IC 1360/15

UZASADNIENIE

W. D. domagał się od (...) S.A. w W. 20.000zł zadośćuczynienia i 1.471,69zł odszkodowania z ustawowymi odsetkami oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Podniósł, że przewrócił się w tramwaju, ponieważ pojazd gwałtownie ruszył z przystanku i doznał poważnego uszkodzenia barku co spowodowało u niego istotne cierpienie fizyczne i psychiczne. Pozwany zapłacił mu natomiast tylko 13.000zł zadośćuczynienia, co uzasadniania żądanie, ponieważ krzywda powoda była znaczna.

Ponadto powód wydał 550zł na rezonans magnetyczny i 670zł na rehabilitację wobec czego pozwany powinien zrefundować mu poniesione koszty. Wreszcie, powodowi należy 251,69zł, ponieważ wielokrotnie dojeżdżał do lekarzy a koszty wynikające z tego tytułu wyniosły 506,49zł. Powód przejechał bowiem 606km a stawka za przejechany kilometr wynosi 0,8358zł; pozwany zapłacił mu zaś jedynie 254,80zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa o zadośćuczynienie podnosząc zarzut zawyżenia roszczenia. Kwestionował też żądania odszkodowania twierdząc, że po pierwsze, wydatek na prywatną diagnostykę i rehabilitację był niepotrzebny a po drugie, żądanie zwrotu kosztów dojazdu jest nieuzasadnione tak co do zasady jak i co do wysokości, ponieważ nie może być obliczane ryczałtowo; pozwany zapłacił zaś powodowi kwotę odpowiadającą liczbie przejechanych kilometrów i cenie benzyny.

W toku procesu pozwany uiścił powodowi 1.220zł tytułem zwrotu kosztów prywatnych zabiegów diagnostycznych i rehabilitacyjnych a powód cofnął w tym zakresie pozew i zrzekł się roszczenia ( k. 79 ).

Sąd ustalił co następuje:

31 marca 2014r. W. D. przewrócił się w (...) tramwaju, ponieważ pojazd gwałtownie ruszył z przystanku.

Bezsporne.

31 marca 2014r; miał W. D. ukończone 85 lat.

Bezsporne.

(...) S.A. w W. w 2014r. ubezpieczał posiadacza samoistnego (...) tramwajów.

Bezsporne.

Na skutek upadku W. D. doznał uszkodzenia prawego stawu barkowego , w tym zerwania niektórych ścięgien, naderwania innych i naderwania mięśni.

Dowód: opinia biegłego k. 126.

Po wypadku W. D. odczuwał ból i nie mógł poruszać ręką, jednak jego stan, w wyniku prowadzonego leczenia i rehabilitacji po kilku miesiącach uległ poprawie.

Dowód: opinia biegłego k. 125.

zeznania A. D., k. 107v,

H. D., k. 108 – 108v.

Uraz skutkuje trwałym uszkodzeniem prawej ręki W. D., polegający na niemożliwości jej pełnego uniesienia.

Dowód: opinia biegłego k. 127, 154.

Prawdopodobieństwo powrotu W. D. do pełnej sprawności jest wątpliwe.

Dowód: opinia biegłego k. 127, 154.

Przed wypadkiem W. D. kilkukrotnie przechodził operacje, cierpiał na zwyrodnienie stawów, jednak był sprawny.

Dowód: opinia biegłego k. 125, .

zeznania A. D., k. 107v,

H. D., k. 108 – 108v.

(...) S.A. w W. zapłacił W. D. 13.000zł zadośćuczynienie i 1.220zł tytułem zwrotu kosztów prywatnych zabiegów diagnostycznych i rehabilitacyjnych a także 254,80zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do palcówek medycznych obliczoną jako iloczyn przejechanych kilometrów i ceny spalonej benzyny.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

I.

Stan faktyczny był w znacznej części bezsporny wobec czego Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron i art. 230 k.p.c. Spór dotyczył natomiast wyłącznie rozmiaru krzywdy i szkody powoda oraz kwestii wysokości należnego mu zadośćuczynienia.

Ustalając fakty niezbędne dla rozstrzygnięcia Sąd oparł się na opinii biegłego, ponieważ była jasna i konkretna a wnioski eksperta w sposób logiczny wypływały z przeprowadzonych badań i wywodów. Biegły przekonująco odpowiedział przy tym na pytania powoda, co uzasadniło aprobatę jego konkluzji.

Sąd dał wiarę świadkom, ponieważ ich wypowiedzi były spójne, logiczne i korespon-dowały z wnioskami biegłego. Nie były też kwestionowane przez żadną ze stron.

II.

1. Powód dochodził od pozwanego 20.000zł zadośćuczynienia twierdząc, że uiszczone dotychczas 13.000zł było zbyt małą sumą.

Zgodnie z art. 445 § 1 w związku z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z kolei zobowiązanie ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego pokrywa się z zakresem odpowiedzialności sprawcy szkody ( art. 822 § 1 k.c. ).

W doktrynie i w judykaturze wypracowano szereg dyrektyw pozwalających na ustalenie wysokości należnego zadośćuczynienia. W jurysprudencji słusznie podkreśla się jednak, że po pierwsze, każdy przypadek powinien być analizowany indywidualnie, po drugie, krzywda, a w konsekwencji zadośćuczynienie „jest z natury trudno wymierne", po trzecie wreszcie, pojęcia, jakimi z reguły posługuje się orzecznictwo i literatura przy formułowaniu zasad ustalania wysokości odszkodowania za szkodę niemajątkową są tak elastyczne, że niewiele wyjaśniają. ( Por. A. Szpunar, Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, Bydgoszcz 1999r., s. 164 i n. oraz powołane tam piśmiennictwo ).

Nie budzi jedynie wątpliwości, że zadośćuczynienie mając na celu rekompensatę krzywdy w pieniądzu powinno z jednej strony wyrównać w dostatecznym stopniu szkodę niemajątkową, z drugiej, nie może prowadzić do wzbogacenia pokrzywdzonego i przekraczać poziomu określanego przez doznany ból i cierpienie.

2. Nie podlega kwestii, że powód w czasie wypadku doznał poważnego urazu. Zerwał bowiem ścięgna w stawie brakowym co z kolei doprowadziło do trwałego uszkodzenia jego ciała i powoduje, że nie włada ręką w pełnym zakresie; doświadczenie życiowe w kontekście opinii biegłego podpowiada natomiast, że stan ten nie ulegnie poprawie. Nie można też abstrahować od podeszłego wieku powoda. Wiadomo powszechnie, że urazy u starszych osób goją się wolniej i mają większe skutki niż u ludzi w sile wieku już tylko z uwagi na ograniczone wiekiem siły organizmu.

Równocześnie jednak nie może umykać z pola widzenia, że powód nie został istotnie okaleczony, jego stan uległ znacznej poprawie i nie ma wątpliwości, że jest w stanie samodzielnie funkcjonować a występujące u niego dolegliwości nie są znaczne. Ograniczenia po wypadku są bowiem niewielkiego stopnia.

W konsekwencji, pomimo tego, że zwykle ustalenie odszkodowania za szkodę niemajątkową jest trudne z uwagi na nieuchwytność samej szkody polegającej przecież na negatywnych doznaniach psychicznych oraz problem wyrażenia jej w pieniądzu w przedmiotowej sprawie nie zachodziły zasadnicze wątpliwości w tej materii. Rozmiar szkody niemajątkowej, którego doznał powód uzasadnia bowiem żądanie wyższego niż otrzymane zadośćuczynienia.

3. Problem dotyczył zatem wysokości roszczenia.

Mając na uwadze zebrane dowody należy stwierdzić, że właściwe zadośćuczynienie za krzywdę powoda wynosi 25.000zł. Skoro zaś pozwany zapłacił już powodowi 13.000zł Sąd zasądził na jego rzecz na podstawie art. 822 § 1 w związku z art. 436 § 2, 415, 445 § 1 i 444 § 1 k.c. dalsze 12.000zł i oddalił powództwo w pozostałem zakresie.

4. Sąd zasądził od pozwanego odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem, ponieważ

znajdowało usprawiedliwienie w art. 481 § 1 w związku z art. 817 § 1 k.c.

III.

1. Powód dochodził od pozwanego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów

leczenia. Pozwany spełnił świadczenie w toku procesu a powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia wobec czego Sąd umorzył postępowanie ( art. 355 § 1 k.p.c. ).

2. Powód domagał się od pozwanego 251,69zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych. Pozwany uiścił mu bowiem 254,80zł a koszt, o którym mowa obliczony kilometrówką wyniósł 506,49zł.

Pozwany kwestionował roszczenie podnosząc, że zwrócił powodowi koszty paliwa a kilometrówka nie jest adekwatna do wyliczania odszkodowania.

Wprawdzie odpowiedzialny za naprawienie szkody na osobie ma obowiązek pokryć wszystkie wynikające z niej wydatki ( art. 441 § 1 zd. 1 k.c. ), jednak żądanie kilometrówki trafiało w próżnię. Prawo cywilne nie zna bowiem zryczałtowanego odszkodowania a wszelka analogia z podróżami służbowymi pracowników używających samochodów niebędących własnością pracodawcy jest wykluczona.

W rezultacie powodowi należało się odszkodowanie obliczone od ceny paliwa i ilości przejechanych kilometrów. Takie zaś pozwany zapłacił.

W konsekwencji Sąd powództwo oddalił.

IV.

Oddaleniu a limine podlegało także żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Teoretyczne uzasadnienie dopuszczalności takiego rozstrzygnięcia stanowiła na gruncie 189 k.p.c. obawa przedawnienia roszczenia przed ujawnieniem się go skutków, co było do pomyślenia pod rządami art. 442 k.c. przewidującego dziesięcioletni termin przedawnienie liczony a tempore facti. Okoliczność ta przesadzała natomiast o interesie prawnym w rozumieniu powołanego poprzednio unormowania ( por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1970r., III PZP 34/69, OSN z 1970r., nr 12, poz. 270, wpisaną do księgi zasad prawnych ).

Po uchyleniu przepisu art. 442 k.c. i wprowadzeniu do kodeksu cywilnego ustawą z dnia 16 lutego 2007r. o zmianie ustawy kodeks cywilny ( Dz. U. z 2007r., Nr 80, poz. 538 ) art. 442 ¹ § 3 k.c. sytuacja prawna zmieniła się jednak zasadniczo. Przedawnienie roszczeń z tytułu szkody na osobie nie może bowiem de lege lata nastąpić przed upływem trzech lat od ich ujawnienia. W rezultacie nie ma mowy o występowaniu interesu prawnego w żądaniu ustalenia, że pozwany odpowiada za szkody, które mogą ujawnić się w przyszłości. Powód zresztą nie podał, nie mówiąc już o wykazaniu, na czym jego interes prawny ma polegać.

V.

1. O kosztach Sąd orzekł w myśl art. 100 w związku z art. 98 § 1 i 3 i 99 k.p.c. przyjmując, że powód wygrał sprawę w 3 a pozwany w 2 piątych, celowe koszty dochodzenia roszczenia wyniosły 3.516zł i obejmowały 1.099zł opłaty od pozwu, 2.400zł wynagrodzenia pełnomocnika i 17zł podatku od pełnomocnictwa a na koszty obrony w wysokości 2.417zł złożyły się 2.400zł wynagrodzenia pełnomocnika i 17zł podatku od pełnomocnictwa.

Pozwany powinien więc zwrócić powodowi 2.109,60złzł ( 3 piąte z 3.516zł ) a powód pozwanemu 9.99,80zł ( 2 piąte z 2.417zł ); W konsekwencji na korzyść powoda przypada różnica w wysokości 1.1452,80zł.

2. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych ( tekst j. dz. U. z 2016r., poz. 623 ) Sad nakazał pobrać od stron w stosunku w jakim uległy w sprawie nieopłacone wydatki które wyczerpywało wynagrodzenie biegłego w łącznej kwocie 511,52zł. Na powoda przypadało więc dwie piąte tej sumy w wysokości 204,60zł a na pozwanego jej poswatała cześć.