Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 26 października 2012 r. (Nr EN_ (...) )

w sprawie A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1046/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26.10.2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy A. G. przyznania prawa do emerytury na podstawie. Art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), albowiem wnioskodawca na dzień 1.01.1999 roku nie udokumentował co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Do tej kategorii zatrudnienia pozwany ZUS nie zaliczył ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od dnia 1.06.1976 r. do 31.08.1992 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), ponieważ zakład pracy powołał się na wykaz C rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. a wykaz ten dotyczył jedynie uprawnień do wzrostu emerytury.

Od decyzji tej odwołanie złożył pełnomocnik wnioskodawcy, który domagał się jej zmiany twierdząc, że pozwany Oddział ZUS dopuścił się naruszenia prawa materialnego tj. art. 184 ustawy o FUS w zw. z § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. poprzez błędną wykładnię tych przepisów. W dalszej części odwołania pełnomocnik ubezpieczonego argumentował, iż rodzaj prac które wykonywał w spornym okresie A. G. tj. prace przy produkcji betonu kruszywowego oraz prace betoniarskie wymienione zostały w wykazie A powołanego rozporządzenia Rady Ministrów a mianowicie w Dziale V poz. 4 i 15.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie twierdząc, iż warunkiem zaliczenia okresu zatrudnienia do kategorii prac w warunkach szczególnych jest przedstawienie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych odpowiadającego wymogom § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. Ubezpieczony nie przedstawił prawidłowego świadectwa pracy albowiem w złożonym przez niego dokumencie pracodawca powołał się na przepisy załącznika C do rozporządzenia Rady Ministrów i w związku z tym brak było podstaw do uwzględnienia roszczenia ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony A. G. ur. (...) złożył w dniu 12.10.2012 roku wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury w wieku obniżonym. W toku postępowania przed organem rentowym jako dowody zostały wykorzystane dokumenty zawarte w aktach o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego. Na podstawie świadectw pracy pozwany organ rentowy przyjął za udowodniony na dzień 1.01.1999 roku okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat 8 miesięcy i 24 dni. Wśród dokumentów które były przedmiotem oceny przez organ rentowy było świadectwo wystawione przez Likwidatora (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w którym to stwierdzono, że w okresie od 1.06.1976 roku do 31.08.1998 roku A. G. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności na stanowisku murarza, które odpowiadały rodzajowi prac wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. załącznik C Dział IV poz. 1. Ponadto w świadectwie tym wymienione zostały przepisy resortowe (k. 23 akt o świadczenie przedemerytalne). Pozwany ZUS uznał, iż świadectwo to nie spełnia wymogów § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. i zaskarżoną decyzją z dnia 26.10.2012 r. odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym, gdyż ten nie wykazał 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych (k. 10 a.e.).

W toku postępowania rozpoznawczego Sąd przeprowadził dowód z zeznań ubezpieczonego (k. 20 – 22v i 49v – 50 a.s.) oraz z zeznań świadków B. P., M. P. i Z. S. (k. 21 – 22 a.s.). Ubezpieczony A. G. zeznał, iż w okresie od 1.06.1976 r. do 31.08.1992 r. będąc zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. na stanowisku murarza faktycznie wykonywał prac e betoniarskie na budowach. Przedsiębiorstwo to zajmowało się budową obiektów przemysłowych. Jego praca polegała na zalewaniu ław fundamentowych, stropów i posadzek. Wykonywanie tych czynności było poprzedzane przygotowaniem betonu poprzez mieszanie w silosie cementu, żwiru i kruszywa. Po przygotowaniu betonu był on wykorzystywany do zalewania stropów i ław fundamentowych. Ube4zpieczony kierował brygada 5-osobową jako brygadzista pracujący. Ubezpieczony zeznał, że prace murarskie wykonywał sporadycznie i jak podał zajmowało ono nie więcej niż 15% jego czasu pracy. Świadkowie B. P., M. P. i Z. S. byli pracownikami wymienionego przedsiębiorstwa w tych samych latach co ubezpieczony. Pierwszy z nich był kierownikiem budów i nigdy nie był jego bezpośrednim przełożonym. Świadek ten nadzorował kilka budów, które były prowadzone w różnych miejscach. Z kolei świadek M. P. był murarzem, jednakże nie pracował w tej samej brygadzie co ubezpieczony. Z kolei Z. S. pracował jako majster budowy. Zeznali oni, iż A. G. zajmował się przede wszystkim pracami betoniarskimi tj. kręceniem betonu w silosie a potem rozprowadzaniem go na miejsce gdzie miał być wylany. Wszyscy Ci świadkowie zeznali, iż prace murarskie wykonywał ubezpieczony sporadycznie.

W toku postępowania odwoławczego Sąd przeprowadził również dowód z akt osobowych ubezpieczonego A. G.. W aktach tych znajduje się szereg dokumentów pracowniczych dotyczących całego okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) w S.. Począwszy od umowy o pracę, która została zawarta z dniem 1.06.1976 r. do dokumentów z końcowego okresu zatrudnienia. Na wszystkich tych dokumentach widnieje nazwa stanowiska pracy murarz – tynkarz bądź murarz. W aktach tych również znajdują się opinie o A. G. jako pracowniku wystawionym przez przełożonych w związku z ubieganiem się przez niego o wyjazd na kontrakt zagraniczny. Pierwsza z nich wydana była w styczniu 1985 roku w której to opinii jest stwierdzenie, że ubezpieczony od początku zatrudnienia pracował jako murarz brygadzista (k. 78 akt osobowych). Kolejna taka opinia wystawiona była w 1986 roku przez kierownika budowy (k. 73 akt osobowych). W 1990 roku pracodawca wystawił następna z kolei opinię o A. G. jako pracowniku, gdzie również znajduje się zapis, że był zatrudniony od 1976 roku jako murarz tynkarz i brygadzista. W opinii tej zawarty jest opis czynności które wykonywała kierowana przez niego brygada tj. roboty murarskie, tynkarskie, tynki barytowe, posadzkarskie, roboty wykładzinowe (glazura, terakota, płytki przyborskie), roboty zewnętrzne, elewacje (k. 54 akt osobowych). Ponadto pracodawca z chwilą ustania zatrudnienia ubezpieczonego wystawił świadectwo pracy w którym to wymienione było stanowisko murarz – brygadzista (k. 47 akt osobowych) i ubezpieczony nie kwestionował tego świadectwa pracy.

Ponadto w toku postępowania rozpoznawczego pełnomocnik ubezpieczonego wnosił o zaliczenie do kategorii prac w warunkach szczególnych okresu odbywania Zasadniczej (...) Wojskowej w latach 1972 – 1974 w trakcie której ubezpieczony był kierowcą samochodu ciężarowego specjalnego, którym jeździł na poligony (k. 46 – 48 i zeznania 49v a.s.).

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i dokumentów zawartych w aktach osobowych i aktach ZUS wskazuje, że te dwa rodzaje dowodów pozostają ze sobą w sprzeczności. Dowody z zeznań ubezpieczonego jak i świadków wskazują, że A. G. w całym okresie zatrudnienia w (...) w S. pomimo angażu na stanowisku murarza zajmował się przede wszystkim wykonywaniem prac betoniarskich polegających na przygotowaniu betonu w silosie i następnie wylaniu go zgodnie z harmonogramem jako posadzki bądź stropu lub innych podobnych prac. Z kolei dowody z dokumentów jednoznacznie wskazują, że ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia pracował jako murarz i kierował brygadą murarzy. O tym charakterze pracy świadczyły nie tylko umowa o pracę i angaże płacowe ale przede wszystkim opinie o pracowniku, które na przestrzeni lat wystawiali przełożeni gdy wnioskodawca ubiegał się o skierowanie go na budowy eksportowe.

Oceniając te dwie grupy dowodów, które z punktu widzenia formalnego mają charakter równorzędny. Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonego jak i świadków, iż podstawowym jego zajęciem w spornym okresie zatrudnienia w (...) w S. było wykonywanie prac betoniarskich polegające na przygotowaniu betonu i wylewaniu posadzek, stropów czy też ław fundamentowych. Nadmienić należy, iż żaden ze świadków bezpośrednio nie pracował z ubezpieczonym. Pierwszy z przesłuchanych świadków był kierownikiem budów a więc miał kontakt z ubezpieczonym sporadyczny. Z kolei świadek P. pracował w innej brygadzie a Z. S. był majstrem na budowach. Zdaniem Sądu zeznania tych świadków, które wprawdzie w sposób spójny opisują rodzaj pracy wykonywanej przez ubezpieczonego nie są wiarygodne. Dowody z dokumentów, którymi Sąd posiłkował się w dokonywaniu ustaleń są w pełni wiarygodnymi dowodami, ponieważ dokumenty te były tworzone przez pracodawcę systematycznie od początku zatrudnienia A. G. w (...) w S.. We wszystkich tych dokumentach wymienione jest stanowisko pracy murarz. Istotnym źródłem informacji o charakterze pracy ubezpieczonego są opinie o nim jako pracowniku. W opiniach tych jednoznacznie pracodawca określił charakter pracy ubezpieczonego jako murarza. W związku z tym Sąd przyjął, iż na potrzeby dokonania ustaleń stanu faktycznego dowodu z dokumentów są źródłem wiarygodnym. W tej sytuacji Sąd ustalił, że A. G. jako podstawową pracę wykonywał pracę murarza a nie prace związane z produkcją betonu kruszywowego bądź prace betoniarskie w rozumieniu wykazu A dział V poz. 4 i 15 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku. W powołanym akcie prawnym nie zaliczono do kategorii prac w warunkach szczególnych pracy na stanowisku murarza. W tej sytuacji Sąd uznał, że wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych w rozumieniu § 2 ust. 1 oraz § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 3 wspomnianego aktu prawnego. Tym samym nie nabył on prawa do emerytury w wieku obniżonym na podstawie art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1kpc orzekł o oddaleniu odwołania.