Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. IV Ka 854/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale oskarżyciela ------

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 roku

sprawy K. B.

obwinionego z art. 140 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 5 sierpnia 2013 roku sygn. akt XIV W 1699/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. - Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 854/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 5 sierpnia 2013r., sygn. akt XIV W 1699/13 uznano obwinionego K. B. za winnego tego, że w dniu 27 października 2011r. około godziny 14:00 w B., przy ulicy (...), dopuścił się nieobyczajnego wybryku wobec 9-letniej F. J. poprzez obnażanie się w taki sposób, że ubrany jedynie w koszulkę i laczki, stał w drzwiach wejściowych swojego mieszkania, czym naraził na widok części intymnych swojego ciała F. J. tj. popełnienia wykroczenia z art. 140 kw i za to, na podstawie tego artykułu wymierzono jemu karę grzywny w kwocie 300 złotych. W orzeczeniu zawarto ponadto orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu oraz kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż obwiniony otwierając drzwi swojego mieszkania i będąc niekompletnie ubrany działał umyślnie w zamiarze ewentualnym podczas, gdy jak wynika z dalszych ustaleń Sądu nie można wykluczyć opisanego w zarzucie zachowania obwinionego w celu „zaczerpnięcia świeżego powietrza bądź przewietrzenia mieszkania (który jednocześnie nie zdawał sobie sprawy, że jest obserwowany)”, co wskazywać może na działanie w zamiarze nieumyślnym, które nie stanowi wyczerpania znamion zarzucanego wykroczenia.

W oparciu o powyższy zarzut, obrońca obwinionego domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia obwinionego, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie była zasadna.

Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28). Wywody zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego w istocie stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu zawartymi w uzasadnieniu i – jako takie – nie mogły uzyskać aprobaty sądu odwoławczego. Apelacja obrońcy obwinionego sprowadza się w istocie do kwestionowania ustaleń Sądu I instancji dotyczących publicznego, w rozumieniu art. 140 kw, charakteru czynu, którego dopuścił się obwiniony, a także ustalenia Sądu I instancji dotyczącego umyślności w działaniu obwinionego. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 8) dotyczące publicznego charakteru wykroczenia, którego dopuścił się obwiniony. Drzwi wejściowe do mieszkania obwinionego, gdzie stał obwiniony znajdują się we wjeździe na teren posesji, wychodzą bezpośrednio na ciąg komunikacyjny prowadzący na podwórze i do innych mieszkań. Osoby zamierzające wejść do kamienicy mijają mieszkanie obwinionego. W tych okolicznościach, stwierdzić należało, że było to miejsce, które może być postrzegane przez większą, bliżej nieokreśloną liczbę osób. Dodać należy, że Sąd I instancji przeprowadził oględziny miejsca zdarzenia, co utwierdziło w przekonaniu dotyczącym publicznego charakteru wykroczenia, którego dopuścił się obwiniony. Nie sposób podzielić argumentacji skarżącego, odwołującej się do fragmentów uzasadnienia Sądu I instancji, iż zachowanie obwinionego należałoby traktować jako nieumyślne. Jeżeli obwiniony tak skąpo ubrany wyszedł ze swojego mieszkania i stał w drzwiach mieszkania, to, bez posądzania o dowolność, godził się na popełnienie wykroczenia z art. 140 kw. Nie było żadnego przypadku w zachowaniu obwinionego. Zachowanie, którego dopuścił się obwiniony było jakościowo inne od sytuacji, kiedy ktoś nagi znajdujący się w swoim mieszkaniu został przypadkowo dostrzeżony przez inną osobę. Brak było jakichkolwiek przesłanek do traktowania zachowania obwinionego jako nieumyślnego w rozumieniu art. 6§2 kw. W tych okolicznościach, Sąd Okręgowy nie znajdując jakichkolwiek przesłanek do uwzględnienia apelacji obrońcy obwinionego, zaskarżony wyrok, jako słuszny utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 kpow, a o wynagrodzeniu obrońcy za obronę z urzędu na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348).

IV Ka 854/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE