Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) BANK (...) SA w W. w pozwie z dnia 13 października 2014 r skierowanym przeciwko J. M., M. M., R. M. (1) i H. M. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym aby pozwani solidarnie w terminie dwóch tygodni od doręczenia im nakazu zapłaty zapłacili na rzecz powoda kwotę 1.082.579,66 CHF tytułem należności głównej , 8.723,12 CHF tytułem odsetek umownych oraz 105 zł tytułem kosztów. W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, że wobec istnienia zaległości w płaceniu rat kredytowych wypowiedziała pozwanym umowę kredytu z dnia 28 marca 2008 r , a następnie wobec wymagalności roszczenia wystawił wyciąg z ksiąg banku i w oparciu o który wytoczone zostało powództwo. ( pozew k 2-3 )

Wobec uznania, że sprawa nie podlega rozpoznaniu w trybie nakazowym została ona skierowana do rozpoznania w trybie zwykłym. ( zarządzenie k.30 v)

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa podnosząc, że wypowiedzenie umowy kredytowej nie było zasadne gdyż wysokość zadłużenia pozwanych nie uzasadniała dokonania tej czynności, z ostrożności procesowej zakwestionował upływ terminu zapłaty należności głównej, wysokość dochodzonej w pozwie należności oraz odsetek. ( protokół rozprawy zapis audio-video od 00:01:56 do 00:07:35, protokół pisemny k. 88 )

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2008 r pomiędzy (...) BANK (...) SA z siedzibą w W. , a J. M., M. M., R. M. (1) oraz H. M. została zawarta umowa kredytu budowlano –hipotecznego nr. (...)mocą której kredytodawca udzielił kredytobiorcom kredytu w kwocie 1.315.066,75 franków szwajcarskich na 290 miesięcy z przeznaczeniem na spłatę kredytu w innym banku zaciągniętego na cele mieszkaniowe oraz wykończenie kredytowanej nieruchomości, zabudowanej budynkiem mieszkalnym , położonej w miejscowości G. , Aleja (...), stanowiącej działki gruntu nr. (...), dla których Sąd Rejonowy w Zgierzu prowadzi księgi wieczyste KW nr. (...) i (...). Kredyt miał być spłacany w równych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatne do dnia 5-go każdego miesiąca. W umowie przewidziano trzymiesięczny okres karencji w spłacie rat kapitałowych , liczony od miesiąca następującego po miesiącu w którym nastąpiło uruchomienie kredytu oraz możliwość skorzystania z tymczasowego zawieszenia obowiązku spłaty rat kapitałowych kredytu, na zasadach i warunkach określonych w Regulaminie . ( umowa k. 45-51) Kredytobiorcy złożyli oświadczenia o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Prawo bankowe ( Dz.U nr 72, poz. 665 z pózn. zm) ( oświadczenia k.52-55 )

Bieżące raty wynosiły 5.300 CHF. ( bezsporne)

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2011 r Sąd Rejonowy dla m.st Warszawy XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego dokonał zmiany wpisu w KRS nr. (...) polegającej na wykreśleniu nazwy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna i wpisaniu w tej miejsce nazwy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna ( odpis pełny KRS nr. (...) k. 15-28 )

W dniu 10 kwietnia 2013 r pozwani dokonali zapłaty kwoty 1400 CHF, w dniu 31 maja 2013 r kwoty 5.290 CHF, w dniach 12 sierpnia 2013 r i 6 września 2013 r kwot po 5.300 CHF, w dniu 13 października 2013 r kwoty 1.730 CHF, a w dniu 13 listopada 2013 r oraz w dniu 17 grudnia 2013 r kwot po 1000 CHF. ( dowody wpłat k.81-87 )

Pozwani byli przekonani, że jeśli wyrównają zadłużenie za okres do końca września 2013 r, to przez trzy kolejne miesiące będą mieli prawo do „wakacji kredytowych” pomimo, iż nie otrzymali żadnego potwierdzenia swoich oczekiwań ze strony kredytodawcy. Pozwani uznając, że dokonali spłaty zadłużenia za okres do końca września 2013 r zaprzestali regulowania bieżących należności przez okres trzech miesięcy i oczekiwali, że na początku 2014 r wspólnie z kredytodawcą dokonają renegocjacji umowy poprzez wydłużenie czasu jej trwania i zmniejszenie wysokości bieżących rat kredytu. W listopadzie 2013r zadzwonił do pozwanych przedstawiciel powodowego banku informując ich, że na ich koncie istnieją zaległości, a na stwierdzenie ,że kredytobiorcy mają „wakacje kredytowe ” stwierdził, że dotyczyły one tylko należności z tytułu odsetek za miesiąc październik 2013 r. Po tej rozmowie pozwani dokonali wpłaty części należności. Pozwani liczyli, że w ramach renegocjacji umowy kredytowej nastąpi wydłużenie okresu spłaty do 24 lat, a wysokość rat ulegnie obniżeniu do 3.500 CHF, gdyż takie możliwości były rozważane podczas rozmów telefonicznych z pracownikami powodowego banku. Oczekując na zawarcie umowy kredytobiorcy nie realizowali spłat rat bieżących uważając, że zaległości za okres przerwy w spłacie zostaną doliczone do sumy kredytu podzielonej na dłuższy okres spłaty. Pozwani nie byli zainteresowani propozycją przewalutowania kredytu na złote polskie, która przedstawiła im pracownik strony powodowej w jednej z przeprowadzonych rozmów telefonicznych. Pozwani nie spłacają kredytu od października 2013 r i zgłosili zamiar sprzedaży nieruchomości do wielu biur pośrednictwa handlu nieruchomościami z tym, że do chwili obecnej nie otrzymali żadnej oferty. ( (wyjaśnienia pozwanego R. M., zapis audio-video z 31marca 2015 r od 00:10:53 do 00:26:42, protokół pisemny k. 88v-89, zeznania R. M. protokół pisemny k. 193V, zeznania R. M. zapis audio-video z dnia 16 czerwca 2016 r od 00:13:38 do 00:38:53, protokół pisemny k. 247v-248 )

Rozmowy, które R. M. (1) prowadził z pracownikami powodowego banku w miesiącach lipiec- wrzesień 2013 r były rejestrowane w formie zapisu dźwiękowego. W rozmowach tych pozwany informował P. R., będącą jego opiekunem, że ma problemy z kontrahentami, że w prowadzonej przez niego firmie jest zastój, że nie ma skąd pożyczyć środków na zapłatę rat, których termin wymagalności zbliża się lub już są wymagalne, że nieruchomości zostały wystawione na sprzedaż ale od dwóch lat nie ma żadnych zapytań ofertowych, że jego syn stara się o uzyskanie kredytu, ale ma trudności z jego uzyskaniem . W rozmowach z dnia 12 sierpnia 2013r opiekun pozwanych poinformował R. M. o wysokości zadłużenia wymagalnego oraz , że komitet kredytowy podjął decyzje podjął decyzję, zgodnie z którą pozwani musza wpłacić 20.000 zł do dnia 23 sierpnia 2013r, a w kolejnych miesiącach po 40.000 zł aby wyjść z zadłużenia. Pozwany zobowiązał się do dokonania zapłaty kwoty 20.000 zł, stwierdzając , że wpłat po 40.000 zł nie będzie w stanie dokonać z uwagi na sytuacje finansową jego firmy. W dalszych rozmowach R. M. informował o dokonywanych wpłatach i sytuacji finansowej jego firmy i staraniach czynionych w celu uzyskania środków na spłatę zadłużenia. ( zapis na płytach CD załączonych do akt sprawy, k. 125 )

Pismami z dnia 20 grudnia 2013 r , doręczonymi pozwanym w dniu 30 grudnia 2013 r strona powodowa dokonała wypowiedzenia pozwanym Umowy kredytu budowlano – hipotecznego z dnia 26 marca 2008 r z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia informując, że kwota zadłużenia na dzień sporządzenia tego oświadczenia wynosi 1.089.303,17 CHF, na którą składa się kapitał niewymagalny w kwocie 1.049.818,93 CHF, kapitał wymagalny w kwocie 32.760,73 CHF, odsetki ustawowe wymagalne w kwocie 6.723,51 CHF wzywając do zapłaty zadłużenia wraz z dalszymi odsetkami naliczanymi zgodnie z umową najpóźniej do dnia upływu okresu wypowiedzenia. Kredytodawca w piśmie tym poinformował ponadto pozwanych, że po upływie okresu wypowiedzenia kredyt udzielony na podstawie w/w umowy stanie się w całości wymagalny, a bank, na podstawie § 10 Regulaminu będzie uprawniony do naliczania odsetek karnych od zadłużenia przeterminowanego w wysokości odsetek maksymalnych określonych w ustawie z 23 kwietnia 1964 r Kodeks Cywilny.( (wypowiedzenia k. 168, 170, 172,174, dowody doręczenia k. 169,171,173175 )

Pismami z dnia 2 września 2014 r , doręczonymi w dniu 18 września 2014 r, pozwani w związku z dalszym brakiem spłaty wymagalnego zadłużenia zostali wezwani do zapłaty kwoty 1.082.579,66 CHF tytułem wymagalnej należności głównej, kwoty 8.723,12 CHF tytułem odsetek umownych oraz 90 zł tytułem kosztów w terminie 7 dni pod rygorem wystąpienia do sądu z pozwem, a po uzyskaniu tytułu wykonawczego – wszczęcia egzekucji. ( pisma k. 5,7,9,11, dowody doręczenia k. 6,8,10,12 )

W dniu 6 października 2014 r pozwany bank wystawił Wyciąg z ksiąg Banku nr. (...) w którym stwierdził, że w księgach rachunkowych banku widnieje wymagalne zadłużenie pozwanych z tytułu niespłaconego kredytu zaciągniętego na podstawie umowy nr. (...) z dnia 26 marca 2008 r, które wynosi: 1.091.302,78 CHF w tym 1.082.579,66 CHF z tytułu kapitału wymagalnego z tytułu niespłaconej należności głównej, której termin upłynął w dniu 9 lutego 2014 r , odsetki umowne w wysokości 5.780,10 CHF oraz 2.943,02 CHF tytułem odsetek umownych od niespłaconej należności głównej za okres od dnia 5 listopada 2013 r do 8 lutego 2014 r oraz kwota 105 zł tytułem kosztów. ( wyciąg z Ksiąg Banku k.4, rozliczenie kredytu k. 97-117 )

W dniu 30 kwietnia 2015 r nastąpiło połączenie Banku (...) Spółka Akcyjna z (...) Bank (...) Spółka Akcyjna przez przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów (...) Bank SA do Banku (...) SA , który z dniem przejęcia podjął działalność pod (...) Bank SA z siedzibą w W.. (wypis z KRS nr (...) k.129-156 )

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego R. M. (1) na okoliczność, że kredytobiorcy uzyskali od uprawnionego pracownika powodowego banku informację ,że mogą skorzystać z trzymiesięcznych wakacji kredytowych w okresie od października do grudnia 2013 r oraz, że na początku 2014 r nastąpi renegocjacja warunków umowy poprzez wydłużenie okresu jej spłaty przy jednoczesnym obniżeniu wysokości rat. Zapewnienia takie R. M. (1) miał otrzymać w rozmowie telefonicznej z pracownikami banku, których treść miała być utrwalona w formie nagrania. R. M. (1) jako jeden z pozwanych w niniejszej sprawie w sposób oczywisty jest zainteresowany jej rozstrzygnięciem na ich korzyść , zatem do jego zeznań należy podchodzić ostrożnie, weryfikując je w oparciu o pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Za taki, zdaniem Sądu, należało uznać złożony przez stronę powodową na wniosek pozwanych dźwiękowego zapisu rozmów telefonicznych przeprowadzonych z pozwanym przez pracowników banku w lipcu, sierpniu i wrześniu 2013 r , autentyczność których nie została przez pozwanych zakwestionowana, z których nie wynika aby takie zapewnienia były składane.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

(...) Bank (...) SA w W. wniosła o zasądzeni solidarnie od J. M., M. M., R. M. (1) i i H. M. kwoty 1.082.579,66 CHF tytułem należności głównej , 8.723,12 CHF tytułem odsetek umownych oraz 105 zł tytułem kosztów w związku z wypowiedzeniem przez stronę powodową umowy kredytowej z dnia 26 marca 2008 r z powodu zaległości w obsłudze kredytu w wyniku czego zadłużenie pozwanych z tego tytułu stało się natychmiast wymagalne. Zgodnie z treścią art. 75 pkt 1 i 2 ustawy Prawo Bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r wg stanu prawnego obowiązującego w dniu zawarcia umowy kredytowej w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może razie wypowiedzieć umowę, a termin wypowiedzenia wynosi 30 dni, o ile strony w umowie nie określiły inaczej.

Stosownie do dyspozycji art. 95 ust 1 i 1 1a w/w ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 stycznia 2015 r, Księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby uprawnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych i opatrzone pieczęcią banku , jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń z tym, że moc prawna tych dokumentów nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. W postępowaniu cywilnym dokumenty te nie mają zatem charakteru dokumentów urzędowych ale prywatnych, zatem zgodnie z dyspozycją art. 445 kpc stanowią one dowód tego, że osoba , która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Z treści złożonego do akt sprawy dokumentu wynika, że z tytułu niespłaconego kredytu, zaciągniętego na podstawie umowy nr. (...) z dnia 26 marca 2008 r, w księgach rachunkowych powodowego banku na dzień 6 października 2014 r po stronie pozwanych istniało zadłużenie w kwocie 1.091.302,78 CHF w tym 1.082.579,66 CHF z tytułu kapitału wymagalnego z tytułu niespłaconej należności głównej, której termin upłynął w dniu 9 lutego 2014 r , odsetki umowne w wysokości 5.780,10 CHF oraz 2.943,02 CHF tytułem odsetek umownych od niespłaconej należności głównej za okres od dnia 5 listopada 2013 r do 8 lutego 2014 r, a nadto 105 zł tytułem kosztów postępowania. Strona powodowa na wniosek pozwanych dokonała szczegółowego rozliczenia zaległości kredytowych objętych pozwem w sprawie, a pozwani nie podważyli wiarygodności tego rozliczenia.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Mając zatem na uwadze wyżej wskazane okoliczności, zdaniem Sądu, należało stwierdzić, że skoro pozwani zakwestionowali wysokość dochodzonej w stosunku do nich należności podnosząc, że z ich strony nie występowały zaległości w spłacie kredytu, które uzasadniałyby wypowiedzenie im umowy kredytowej, to powinni byli przedstawić dowody na okoliczność, iż złożony do akt sprawy dokument prywatny nie odpowiada rzeczywistości czego jednak nie uczynili.

W tym miejscu podnieść należy, że pozwani nie wykazali, że zostali zwolnieni z obowiązku zapłaty rat kredytowych w okresie od września 2012 do października 2012 r. Powodowy bank zaprzeczył jakoby taki fakt miał mieć miejsce, a pozwani nie dysponowali żadnym dowodem na poparcie swoich twierdzeń co uniemożliwiło uznanie ich za wiarygodne. Nawet jednak gdyby przyjąć, że pozwani mieli prawo do „wakacji kredytowych” w tym okresie to, zgodnie z treścią §27 ust 5 „Regulaminu produktów kredytowych dla klientów indywidualnych”, stanowiącego immanentna część łączącej strony umowy , obejmowały one tylko raty kredytu, a kredytobiorca był zobowiązany do płacenia w tym czasie odsetek zasadach określonych w umowie. Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że pozwani w tym okresie nie płacili ani rat kredytowych ani odsetek , co oznacza, że co najmniej w zakresie odsetek popadli w opóźnienie. Jest też okolicznością bezsporną, że pozwani nie podjęli spłaty kredytu także po zakończeniu przysługujących im , w ich mniemaniu , wakacji kredytowych. Nawet jeżeli pozwani rzeczywiście byli przekonani, że od stycznia 2013 r nastąpi restrukturyzacja udzielonego im kredytu poprzez wydłużenie okresu spłaty i zmniejszenie wysokości rat bieżących to do momentu faktycznego podpisania umowy restrukturyzacyjnej zobowiązani byli do dokonywania płatności na warunkach określonych w umowie z 26 marca 2008 r. W tej sytuacji twierdzenie pozwanych , że nie było podstaw do dokonania wypowiedzenia umowy kredytowej gdyż nie istniało po ich stronie zadłużenie w spłacie kredytu jest oczywiście nieprawdziwe.

Jak wynika z dokumentów załączonych przez stronę powodową do akt sprawy wszystkie wpłaty, których pozwani dokonali w 2013 r zostały uwzględnione rozliczeniu zadłużenia pozwanych , dokonanego w/g stanu na dzień wypowiedzenia umowy kredytowej, a pozwani nie złożyli żadnych wniosków dowodowych na okoliczność, że wierzytelność kredytodawcy w tym dniu nie istniała lub istniała w innej wysokości.

Pozwani byli reprezentowani w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, zatem brak było podstaw do podjęcia przez Sąd inicjatywy dowodowej z urzędu.

Mając na uwadze wszystkie wyżej wskazane argumenty należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc