Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury (...) we W. A. Z.

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. sprawy

E. K. s. M. i H., ur. (...) w M.

oskarżonego z art. 296 § 2 i 3 kk i inne

na skutek apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 30 czerwca 2015 roku

sygn. akt V K 88/11

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach
do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II AKa 71/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2015 roku w sprawie sygnatura V K 88/11 Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego E. K. za winnego tego, że w okresie od lipca 2001 r. do lipca 2005 r. w K. i W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc Wiceprezesem do Spraw Organizacyjnych Polskiego Związku (...) w W. oraz zajmując się na podstawie faktycznego wykonywania sprawami majątkowymi Związku i niewypłacalnej Sportowej Spółki Akcyjnej (...), wspólnie i w porozumieniu z Prezesem Zarządu Sportowej Spółki Akcyjnej (...) P. D., w celu udaremnienia wykonania 50 szczegółowo wymienionych orzeczeń sądowych, usunął spod egzekucji przysługujące klubowi środki pieniężne w łącznej kwocie nie mniejszej niż 10.499.126,03 zł, stanowiące wierzytelność klubu z tytułu praw medialnych i reklamowych, umów transferowych i in. wobec Polskiego Związku (...), czym uszczuplił lub udaremnił zaspokojenie wielu wierzycieli, w ilości 68, w ten sposób, że uzgadniał z P. D. przeznaczenie i sposób rozporządzenia należnymi klubowi środkami finansowymi i wydał dyspozycję przelania ich na rachunki bankowe bezpośrednio z rachunku bankowego (...), z pominięciem zajętych w postępowaniach egzekucyjnych rachunków bankowych (...), wskutek czego bezpośrednio z rachunku bankowego (...) przelewano środki finansowe na nowo otwarte rachunki bankowe (...) oraz na rachunki bankowe dowolnie wybranych wierzycieli, z pominięciem zajętych w postępowaniach egzekucyjnych rachunków bankowych (...), czym działał na szkodę wielu w/w wierzycieli, przy czym, będąc jako członek zarządu (...) i Wiceprezes d/s Organizacyjnych w okresie od lipca 2001 r. do 28 lutego 2006 r. zobowiązany na podstawie ustawy Prawo o Stowarzyszeniach oraz statutu Polskiego Związku (...) do zajmowania się sprawami majątkowymi Związku i podejmując opisane powyżej działania nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku racjonalnej, zgodnej z regułami i obowiązującymi przepisami prawa dbałości o ochronę mienia Związku przed uszczerbkiem, w tym realizowania zobowiązań Związku wobec wierzycieli i pomimo obwarowanego sankcjami mogącymi godzić w majątek (...) zakazu uiszczania świadczenia dłużnikowi – Sportowej Spółce Akcyjnej (...) i wbrew obowiązkowi nie realizował kierowanych przez organy egzekucyjne do (...) zajęć wierzytelności Sportowej Spółki Akcyjnej (...), w wyniku czego doprowadził do wszczęcia przez organ egzekucyjny – Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. postępowania egzekucyjnego wobec (...), jako dłużnika zajętej wierzytelności na podstawie tytułów wykonawczych:

- nr (...) z dnia 09.12.2004 r.,

- nr (...) z dnia w 02.12.2005 r.

- nr (...) z dnia 23.01.2006 r.,

- nr (...) z dnia 23.01.2006 r.,

oraz zajęcia rachunków bankowych (...) i przekazania na rachunek organu egzekucyjnego łącznej kwoty 1.812.874 zł, czym wyrządził Polskiemu Związkowi(...) szkodę majątkową w wielkich rozmiarach, tj. występku z art. 300§2 kk, art.300§3 kk w zw. z art. 300§1 kk w zw. z art.308 kk i art.296§1, 2 i 3 kk w zw. z art.11§2 kk i z art.12 kk i za to na mocy art.296§3 kk w zw. z art.11§3 kk i art.33§2 kk wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Na mocy art.69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt.1 kk warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby w rozmiarze 3 lat. Na mocy art.627 kpk i art.2 ust.1 i art.3 ust.1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził Sąd od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 złotych tytułem zwrotu części poniesionych wydatków oraz wymierza mu opłatę w wysokości 500 złotych i na mocy art.624§1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w pozostałej części obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego, zarzucając orzeczeniu obrazę prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 300 § 2 kk, polegającą na niewłaściwej wykładni tej normy poprzez uznanie, iż dokonywanie spłat wierzycieli klubu piłkarskiego przez dłużnika zajętej wierzytelności, z pominięciem organu egzekucyjnego jest działaniem podjętym w celu udaremnienia wykonania wymienionych w sentencji orzeczeń sądowych oraz w celu usunięcia spod egzekucji wskazanej tam kwoty;

- art. 18 § 1 kk w zw. z art. 300 § 1, 2 i 3 kk poprzez przyjęcie niezgodnego z formalno-obiektywną koncepcją współsprawstwa zapatrywania, zgodnie z którym współsprawca może być taka osoba współdziałająca w popełnieniu czynu zabronionego, która przekazuje bezpośredniemu wykonawcy informacje co do sposobu, w jaki ten ma zrealizować znamiona czynu zabronionego względnie również wywołuje zamiar jego popełnienia;

- art. 308 kk poprzez niegodne z treścią i prawidłowo przeprowadzoną wykładnią tego przepisu uznanie, że zajmowanie się sprawami majątkowymi innego podmiotu na podstawie faktycznego wykonywania może wynikać wyłącznie z faktu posiadania przymiotu dłużnika wobec wierzyciela względem którego prowadzone jest postępowanie egzekucyjne, a zatem że tak jak dłużnik lub wierzyciel odpowiadać karnie może również osoba incydentalnie dokonująca dyspozycji majątkowych na rzecz dłużników swojego wierzyciela;

- art. 296 § 1 kk poprzez przyjęcie, że możliwe jest zrealizowanie znamion typu czynu zabronionego wyrażonego w tym przepisie poprzez dopuszczenie do przymusowego wyegzekwowania środków finansowych nienależących do podmiotu nad którego sprawami majątkowymi oskarżony miał obowiązek sprawować pieczę;

- art. 26 § 5 kk w zw. z art. 26 § 1 kk poprzez niepoddanie analizie prawnej dostrzeżonej kolizji obowiązków w ramach której działał oskarżony poświęcając dobro wartości niższej celem uniknięcia uszczerbku majątkowego wynikającego z obowiązku zapłaty kary umownej na rzecz Canal + wielokrotnie przekraczającej kwotę stanowiącą podstawę stawianego oskarżonemu zarzutu, podczas gdy niebezpieczeństwa tego nie można było inaczej uniknąć.

Nadto obrońca sformułował zarzut obrazy prawa procesowego mającej wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

- art. 410 kpk poprzez ograniczenie podstawy wyrokowania wyłącznie do okoliczności przedstawionych w akcie oskarżenia mimo, że obrona jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego zgłosiła szereg okoliczności i faktów popartych dokumentami do których prokurator się nie odniósł, a następnie w warunkach kontradyktoryjności oraz zgłoszenia i zrealizowania dalszych wniosków dowodowych wykazano wiele okoliczności poddających w wątpliwość zasadność co najmniej części tez oskarżenia;

- art. 424 § 1 kpk poprzez brak jednoznacznego rozróżnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku części sprawozdawczej, odnoszącej się do ustalonego stanu faktycznego oraz części zawierającej ocenę prawną ustalonych faktów przez co niemożliwe stało się jednoznaczne określenie dowodów stanowiących postawę rozstrzygnięcia oraz przyczyn nieuwzględnienia dowodów przeciwnych.

W oparciu o te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Jednocześnie obrońca wniósł o zbadanie właściwości miejscowej Sądu Apelacyjnego w Katowicach do rozpoznania niniejszej sprawy sugerując, iż zdaniem obrony właściwym miejscowo sądem odwoławczym powinien być Sąd Apelacyjny w W..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził własną właściwość miejscową do rozpoznania złożonej apelacji. Właściwość miejscowa Sądu Okręgowego w Katowicach do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji ustalona została postanowieniem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 27 kwietnia 2011 roku, sygn. akt (...), o przekazaniu sprawy w oparciu o dyspozycję art. 36 kpk Sądowi Okręgowemu w Katowicach. W tej sytuacji po wydaniu w dniu 30 czerwca 2015 roku, przez właściwy rzeczowo i miejscowo do rozpoznania niniejszej sprawy Sąd Okręgowy w Katowicach, nieprawomocnego wyroku, właściwym do rozpoznania rzeczowo i miejscowo środków odwoławczych w tym apelacji od tego wyroku jest Sąd Apelacyjny w Katowicach. Właściwość ta wynika z dyspozycji art. 26 kpk zgodnie z którym sąd apelacyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w pierwszej instancji w sądzie okręgowym oraz inne sprawy przekazane mu przez ustawę. Dodatkowo znaczenie dla poczynionych w zakresie właściwości ustaleń ma Rozporządzenie z dnia 7 października 2014 r. w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. z dnia 16 października 2014 r.) regulujące obszar właściwości Sądu Apelacyjnego w Katowicach.

Apelacja obrońcy jest częściowo uzasadniona. Trafnie postawiony został zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 308 kk. Przypomnieć należy, iż przepis ten pozwala na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej za przestępstwo indywidualne takich sprawców, których nie cechują przymioty konieczne dla statuowania ich odpowiedzialności za m.in. przestępstwo z art. 300 kk. Niewątpliwie przepis ten mający wyjątkowy charakter interpretowany być musi ściśle, co dotyczy również czynności w postaci zajmowania się sprawami majątkowymi. Sąd I instancji uznał, iż w realiach niniejszej sprawy owo faktyczne zajmowanie się sprawami majątkowymi SSA (...) polegało na tym, iż oskarżony w określony sposób, selektywnie wydawał dyspozycje przelewania kwot na rzecz określonych podmiotów lub na określone konta, które to kwoty stanowiły długi w/w klubu piłkarskiego. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje jednakże szczegółowo argumentów, jakie doprowadziły Sąd do wspomnianych wyżej konkluzji. W ocenie Sądu Apelacyjnego trafne są te argumenty uzasadnienia apelacji, które sprowadzają się do wskazania, że fakt bycia dłużnikiem zajętej wierzytelności nie jest równoznaczny z zajmowaniem się sprawami majątkowymi wierzyciela. Najbardziej obrazowo nieprawidłowość wykładni omawianego przepisu dokonaną przez Sąd I instancji obrazuje wywód zaprezentowany przez obrońcę, w którym wskazano, iż tok rozumowania zaprezentowany przez Sąd Okręgowy musiałby prowadzić do wniosku, iż w realiach niniejszej sprawy oskarżony w razie dokonania jakiegokolwiek przelewu na rzecz któregokolwiek z klubów piłkarskich stawałby się osobą zajmującą się sprawami majątkowymi tego klubu na podstawie faktycznie podejmowanego działania. W ocenie Sądu Apelacyjnego taka wykładnia dyspozycji art. 308 kk byłaby zbyt szeroka a przez to nieprawidłowa. Zgodzić należy się z argumentami apelacji wywodzonymi również ze wskazanych tam orzeczeń oraz poglądów doktryny, iż zajmowanie się sprawami majątkowymi oznacza kierowanie takimi sprawami, a więc wykonywanie czynności o charakterze władczym. Podzielenie przez Sąd Apelacyjny argumentów apelacji w tym zakresie powoduje daleko idące skutki dla losów zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 kk, art. 300 § 3 kk w zw z art. 300 § 1 kk. Nie wchodząc bowiem w analizę wypełnienia przez oskarżonego znamion tych przepisów stwierdzić trzeba, iż w sytuacji gdy w stosunku do oskarżonego nie zachodzi możliwość poddania jego odpowiedzialności reżimowi tych przepisów poprzez art. 308 kk brak jest ustawowych podstaw do przypisania mu współsprawstwa w dokonaniu przestępstwa z art. 300 kk. W polu widzenia Sądu Apelacyjnego była dyspozycja art. 21 § 2 kk, jednakże w realiach niniejszej sprawy sytuacja opisana w tym przepisie nie zachodziła. Poza rozważaniem Sądu I instancji było jednocześnie to czy ustalone działanie oskarżonego oceniane być mogło przez pryzmat pomocnictwa do popełnienia przez P. D. przestępstwa z art. 300 § 2 kk, art. 300 § 3 kk w zw z art. 300 § 1 kk. Przypomnieć trzeba w tym miejscu, iż P. D. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 17 marca 2010 roku, w sprawie o sygnaturze (...), uznany został za winnego popełnienia wspólnie i w porozumieniu z E. K. przestępstwa min. z art. 300 § 2 kk i art. 300 § 3 kk w zw. z art. 300 § 1 kk o opisie dokładnie odpowiadającym opisowi czynu przypisanego oskarżonemu E. K. w niniejszej sprawie. Nie może to jednak prowadzić do swoistego automatyzmu ocen prawnych ustalonego w niniejszej sprawie zachowania oskarżonego. Sąd orzekający w sprawach karnych kieruje się bowiem zasadą samodzielności jurysdykcyjnej wyrażoną w dyspozycji art. 8 kpk. Oznacza to, iż w relacjach niniejszej sprawy przypisane prawomocnie P. D. popełnienia we współdziałaniu oskarżonym E. K. przestępstwa o określonym opisie i kwalifikacji prawnej nie wiąże sądu rozstrzygającego o odpowiedzialności karnej oskarżonego K.. W ocenie Sądu Apelacyjnego, która nie stanowi siłą rzeczy z racji sposobu rozstrzygnięcia odwoławczego ostatecznego przesądzenia tej kwestii, Sąd I instancji winien był dokonać analizy w kierunku tego czy zachowanie oskarżonego E. K. mogło wyczerpywać dyspozycje art. 302 § 1 kk, a więc stanowić przestępstwo faworyzowania niektórych wierzycieli z pokrzywdzeniem zaspokojenia innych. Wydaje się, iż częściowo dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia sugerują, że taka możliwość jest realna. Zauważa to również obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji. Analizując stronę podmiotową działania oskarżonego należało, czego nie uczyniono, zastanowić się nad tym czy wolą współdziałających ze sobą P. D. i E. K. było to by zniweczyć postępowanie egzekucyjne czy też to, aby zaspokoić niektórych tylko wierzycieli kosztem możliwości zaspokojenia innych. Szereg okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wydaje się potwierdzać, że właśnie faworyzowanie poszczególnych wierzycieli leżało u podstaw działania zarówno P. D., jak i E. K.. Ponieważ jednak Sąd I instancji nie wziął pod uwagę możliwości oceny zachowania oskarżonego E. K. przez pryzmat znamion przestępstwa z art. 302 kk, nie czynił w tym zakresie ustaleń faktycznych, a w związku z tym nie dawało to możliwości rozważania przez Sąd Apelacyjny reformatoryjnego sposobu orzekania w takim kierunku. Przestępstwo z art. 302 § 1 kk zagrożone jest łagodniej niż przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 300 § 3 kk, a więc fakt, iż wyrok został zaskarżony jedynie apelacją obrońcy nie wyłącza możliwości dokonania bardziej korzystnych dla oskarżonego ustaleń w zakresie ewentualnego przypisania mu popełnienia pomocnictwa do występku z art. 302 § 1 kk. Przestępstwo to ma również krótszy termin przedawnienia karalności czynu, co miałoby znaczenie wtedy, gdyby nie zachodziła konieczność jego kumulatywnej kwalifikacji łącznie z art. 296 § 1, 2 i 3 kk, co do którego również w zaskarżonym wyroku przesądzono o sprawstwie oskarżonego.

W tym miejscu przejść należy do oceny argumentów apelacji podniesionych w ramach sformułowanych zarzutów skierowanych przeciwko przypisaniu oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 296 kk. Sąd Apelacyjny stwierdził, iż w tej części zarzuty apelacji nie są uzasadnione. Stwierdzenie to ma z racji orzeczenia uchylającego takie znaczenie, iż pozwala na wykluczenie możliwości reformatoryjnego orzekania przez Sąd Odwoławczy w kierunku uniewinnienia oskarżonego. Wywody obrońcy niezgadzającego się z oceną prawną tych aspektów zachowania oskarżonego, które lokują się w znamionach przestępstwa z art. 296 kk, stanowią w istocie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i ich trafną oceną prawną. Wbrew twierdzeniom autora apelacji już na tym etapie postępowania można potwierdzić, iż oskarżony E. K. zajmował się sprawami majątkowymi (...) będąc do tego zobowiązany jako członek zarządu i wice prezes tego związku i w sposób opisany przez Sąd I instancji nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku wyrządzając pokrzywdzonemu związkowi szkodę majątkową. Wskazać należy w tym miejscu na powołane przez Sąd I instancji orzeczenia sądów administracyjnych oraz cywilnych, które wspierają ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie w jakim stwierdził on, iż oskarżony spowodował swoim zachowaniem również szkodę w majątku (...). Takie konkluzje postępowania odwoławczego spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy winien ograniczyć postępowanie dowodowe jedynie do tych kwestii, które dotyczyć będą zbadania czy zachowanie oskarżonego może być ocenione jako wypełniające znamiona występku z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 302 § 1 kk. W pozostałej części, w tym również dotyczącej art. 296 kk będzie można poprzestać na odczytaniu bądź ujawnieniu dowodów przeprowadzonych w pierwszym postępowaniu. Istotne jest to, że mimo braku możliwości oceny prawnej zachowania oskarżonego w stosunku do spraw majątkowych Klubu (...) przez pryzmat art. 308 kk realne wydaje się rozważanie tego, czy jego zachowanie stanowiło udzielenie P. D. pomocnictwa do popełnienia przestępstwa z art. 302 § 1 kk. Jeszcze raz podkreślić trzeba, iż dyrektywa zawarta w dyspozycji art. 8 kpk pozwala na czynienie takich ewentualnych ustaleń przez Sąd ponownie rozpoznający sprawę mimo tego, iż P. D. został prawomocnie skazany za przestępstwa kwalifikowane min. z art. 300 § 2 kk i art. 300 § 3 kk w zw. z art. 300 § 1 kk. Przedwczesne na obecnym etapie postępowania byłoby ustosunkowywanie się do sformułowanego przez obrońcę zarzutu naruszenia w zaskarżonym orzeczeniu dyspozycji art. 26 § 5 kk w zw. z art. 26 § 1 kk. Kwestia ta winna być jednak w polu widzenia Sądu ponownie rozpoznającego sprawę i Sąd ten po dokonaniu własnych ustaleń faktycznych i na etapie prowadzenia analizy prawnej winien do ewentualnej kolizji obowiązków się odnieść.

Sąd Apelacyjny stwierdził dalej, iż zarzut obrazy prawa procesowego, a to w zakresie art. 424 § 1 kpk nie potwierdził się. Obrońca stawiając tenże zarzut w części wstępnej apelacji wskazał na brak jednoznacznego rozróżnienia części pisemnego uzasadnienia obejmujących stan faktyczny oraz ocenę prawną. Z twierdzeniem takim nie można się zgodzić. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku dokładnie wskazuje bowiem, co ustalił Sąd I instancji oraz jak dokonał analizy prawnej zachowania oskarżonego. Częściowo jedynie zastrzeżenia potwierdziły się, co do braku szerszych rozważań na gruncie art. 308 kk. Niewątpliwie jednak sposób sporządzenia pisemnego uzasadnienia nie spowodował takiego stanu, jak wskazuje to obrońca, że niemożliwe było jednoznaczne określenie jakie dowody stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Odnośnie zarzutu naruszenia dyspozycji art. 410 kpk należy stwierdzić, iż w znacznej części objęto nim polemikę z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji. Obrońca wyeksponował zwłaszcza argumenty świadczące w jego przekonaniu o braku wiarygodności świadka P. D.. Ocena zeznań tego świadka zaprezentowana przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku mimo, iż lakoniczna to jednak uznana być musi za wystarczającą. Wskazano powiązania treściowe zeznań tego świadka z treścią dokumentów oraz zeznaniami innych świadków. Czyni to zadość regułom oceny dowodów zawartym w art. 7 kpk. Tym samym nie można uznać, iż poprzez określony sposób oceny tego dowodu i zaprezentowania tejże oceny w pisemnym uzasadnieniu naruszono normę art. 410 kpk. Spekulacje obrońcy dotyczące sugerowanej taktyki kolejności oskarżania poszczególnych osób nie mogą mieć wpływu na rzeczowe ustalenia Sądu I instancji co do merytorycznej zawartości zeznań świadka. Podobnie rzecz ma się z zastrzeżeniami obrońcy co do sposobu oceny zeznań innych świadków wymienionych w apelacji. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji dokonał oceny tych dowodów w sposób wystarczający dla zbadania czy ocena ta jest prawidłowa i czy uprawniała Sąd Okręgowy do czynienia w oparciu o te dowody ustaleń, bądź też ich nieuwzględnienia przy rekonstrukcji stanu faktycznego. Obrońca wskazał również w ramach podniesienia tego zarzutu na szereg dokumentów składanych przez oskarżonego w toku postępowania, które w jego ocenie nie zostały przez Sąd I instancji poddane analizie, a które winny były być w jego ocenie podstawą ustaleń w sprawie. Na tym etapie postępowania można jedynie stwierdzić, że istotnie wskazane dokumenty nie zostały przez Sąd I instancji szczegółowo omówione i ocenione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zaznaczyć zatem trzeba, że w toku postępowania ponownego powinny one zostać poddane szczegółowej analizie, a następnie prawidłowej ocenie i w konsekwencji w razie sporządzania ponownego uzasadnienia wyroku wyniki tych analiz oraz ocen winny być przedstawione w tym dokumencie. Część zarzutów składających się na twierdzenie obrońcy o obrazie art. 410 kpk opiera się na wskazaniu, że sporządzane w sprawie pisemne uzasadnienie wyroku zbieżne jest z brzmieniem uzasadnienia aktu oskarżenia. Nie negując istnienia szeregu wykazanych przez obrońcę podobieństw obu tych dokumentów należy stwierdzić, że Sąd I instancji czynił w zasadniczej części ustalenia zbieżne z tym, co w ramach argumentacji wspierającej skargę przytoczył autor aktu oskarżenia. Wbrew jednak twierdzeniom obrońcy nie świadczy to o braku samodzielności działania Sądu I instancji przy tworzeniu uzasadnienia wyroku jako dokumentu o charakterze relacjonującym i argumentującym wcześniej zapadłe orzeczenie.

Reasumując należy stwierdzić, iż złożona apelacja okazała się o tyle skuteczna, iż doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego. W szczególności badaniu w postępowaniu ponownym podlegać winna kwestia ewentualnej odpowiedzialności oskarżonego E. K. za przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 302 § 1 kk w zw. z art. 296 § 1, 2 i 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i art. 12 kk. Konkluzja taka wynika z wszystkich naprowadzonych wcześniej przez Sąd Apelacyjny argumentów. Kumulatywna kwalifikacja prawna postawionego oskarżonemu zarzutu oraz możliwość hipotetycznego rozważania przypisania mu czynu o innym opisie, ale również przy kumulatywnej kwalifikacji obejmującej poza art. 18 § 3 kk w zw. z art. 302 § 1 kk również art. 296 § 1, 2 i 3 kk powoduje, iż mimo, że przestępstwo z art. 302 § 1 kk z uwagi na zagrożenie ustawowe mogłoby zostać uznane za przedawnione to jednak z racji surowszego zagrożenia występku z art. 296 § 3 kk czas przedawnienia całego przestępstwa o kumulatywnej kwalifikacji prawnej, wyznaczony jest sankcją przewidzianą w tym przepisie.

Sąd Apelacyjny, biorąc za podstawę przepis art. 437 § 2 kpk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, z powodów wskazanych w niniejszym uzasadnieniu, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Akt oskarżenia został w niniejszej sprawie wniesiony do sądu przed dniem 1 lipca 2015 roku. Po wejściu w życie nowelizacji kodeksu postępowania karnego z dniem 01 lipca 2015 roku, przepis art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r.) stwierdził, iż w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wniesiono do sądu akt oskarżenia między innymi przepis art. 437 § 2 kpk stosuje się w brzmieniu dotychczasowym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Wejście w życie w dniu 15 kwietnia 2016 roku kolejnej nowelizacji kodeksu postępowania karnego nie miało znaczenia dla ustalenia, iż istotny dla niniejszej sprawy przepis art. 437 § 2 kpk stosowany winien być do czasu prawomocnego postępowania w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku. Świadczy o tym brzmienie art. 25 ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 1 kwietnia 2016 r.) z którego wynika, iż jeżeli na podstawie dotychczasowych przepisów po dniu 30 czerwca 2015 r. skierowano akt oskarżenia, postępowanie toczy się według przepisów dotychczasowych do prawomocnego zakończenia postępowania. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny w momencie stwierdzenia przesłanek uchylenia zaskarżonego wyroku przewidzianych przez przepisy kodeksu postępowania karnego obowiązujące do dnia 30 czerwca 2015 roku uprawniony był również do zastosowania powołanego przepisu art. 437 § 2 kpk jako podstawy orzeczenia kasatoryjnego.