Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lipca 2012 roku powódka (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. kwoty 6.784,42 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 maja 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew – k. 80-81v).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty w pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (sprzeciw – k. 100-106).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lutego 2011 roku doszło do zalania lokalu nr (...) położonego w W. przy ulicy (...), stanowiącego własność I. M..

W dacie szkody I. M. związana była z (...) spółką akcyjną z siedzibą w Ł. umową ubezpieczenia dobrowolnego (...). Na jej podstawie (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 30 marca 2011 roku przyznała i wypłaciła I. M. kwotę 6.784,42 złotych tytułem odszkodowania. W zgłoszeniu szkody I. M. wskazała, że, „przyczyna zalania jest nieznana, najprawdopodobniej pękł bojler lub rura dwa piętra wyżej”, zaś w protokole szkody pracownik powódki wskazał, że „w wyniku pęknięcia bojlera na strychu należącego do lokalu nr (...) doszło do dużego zalania lokalu poniżej, w tym lokalu nr (...)”.

(dowód: decyzja z dnia 30 marca 2011 roku – k. 85; zgłoszenie szkody majątkowej – k. 86; protokół szkody – k. 87-88; potwierdzenie przelewu – k. 90)

Lokal numer (...) położony przy ulicy (...) w W. w dacie szkody zajmował na podstawie umowy najmu J. Z.. W lokalu nr (...) nie było żadnego bojlera, a przyczyną zalania obu lokali była najprawdopodobniej nieszczelność dachu.

(dowód: zeznania świadka J. Z. – k. 131-132)

J. Z. w okresie od dnia 28 sierpnia 2010 roku do dnia 27 sierpnia 2010 roku posiadał zawartą z (...) spółką akcyjną V. (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia w programie indywidualnym Rodzina obejmującą ubezpieczenie mienia ruchomego i stałych elementów oraz odpowiedzialność cywilną w życiu prywatnym.

(dowód: polisa nr (...) – k. 51-52 akt pomocniczych; ogólne warunki ubezpieczenia – k. 54-62 akt pomocniczych)

Pismem z dnia 20 kwietnia 2011 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wezwała (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 6.784,42 złotych. W odpowiedzi (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. odmówiła refundacji wskazując, że przyczyną zalania było topnienie śniegu na dachu, nie ma więc podstaw do przypisania winy J. Z..

(dowód: pismo z dnia 20 kwietnia 2011 roku – k. 83; pismo z dnia 24 maja 2011 roku – k. 47)

Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wstąpiła z dniem 29 marca 2012 roku we wszystkie prawa i obowiązki (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

(okoliczność niesporna)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wyżej opisane dokumenty oraz zeznania świadka J. Z..

Postanowieniem z dnia 12 września 2014 roku oddalono wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z oględzin miejsca zdarzenia z dnia 26 lutego 2011 roku, tj. lokalu nr (...) przy ulicy (...) w W. na okoliczność przebiegu zdarzenia, przyczyn szkody, stanu lokalu nr (...) oraz położenia lokali numer (...). Dowód ten nie mógł wykazać okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem jak wynika z zeznań świadka J. Z. lokal nr (...) został przywrócony do stanu sprzed szkody. Ponadto ustalenie przyczyny szkody w lokalu nr (...) wymagałoby wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 828 § 1 i 2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli ubezpieczyciel pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła od pozwanej - jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – zapłaty tytułem regresu kwoty 6.784,42 złotych (odszkodowanie za zalanie lokalu mieszkalnego).

Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów SN z dnia 19 lutego 2013 roku przepis art. 433 k.c. nie ma zastosowania do odpowiedzialności za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji (III CZP 63/12). W konsekwencji odpowiedzialność za tzw. szkody zalaniowe opiera się na ogólnej zasadzie zawinienia. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W toku procesu pomiędzy stronami niesporny był fakt zaistnienia szkody w postaci zalania lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się przy ul. (...) w W.. Pozwana nie kwestionowała, że w dacie zdarzenia łączyła ją i zajmującego lokal nr (...) J. Z. umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwana nie kwestionowała również, że powódka na podstawie łączącej ją z poszkodowanym umowy ubezpieczenia przyznała poszkodowanej kwotę 6.784,42 złotych tytułem odszkodowania.

Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła, że J. Z. nie był odpowiedzialny za szkodę, która wystąpiła w lokalu nr (...) oraz zakwestionowała fakt wypłaty odszkodowania przez powódkę.

Odnosząc się do drugiego zarzutu pozwanej należy wskazać, że powódka udowodniła wypłatę odszkodowania. Złożyła bowiem potwierdzenie przelewu, z którego wynika wprost powyższa okoliczność (przelew kwoty 6.784,42 złotych na rzecz I. M. - k. 90).

Odnosząc się do pierwszego zarzutu należy w pierwszej kolejności podnieść, że to strona powodowa zobowiązana była zgodnie z treścią art. 6 k.c. do wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. w tym wypadku spornych okoliczności w postaci przyczyny szkody i winy J. Z..

Celem wykazania powyższych okoliczności powódka zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z dwóch dokumentów: zgłoszenia szkody przez poszkodowaną (k. 86) i protokołu szkody sporządzonego przez pracownika powódki (k. 87-88). Żaden z tych dokumentów nie może stanowić dowodu na przyczynę powstania szkody i winę J. Z.. Stanowią one bowiem dokumenty prywatne, a więc dowodzą wyłącznie tego, że dana osoba złożyła oświadczenie danej treści (art. 245 k.p.c.), przy tym prawdziwość tych dokumentów powinna wykazać strona powodowa (art. 253 zd. 2 k.p.c.).

Należy ponadto wskazać, że w zgłoszeniu szkody poszkodowana podniosła, że przyczyna szkody jest jej nieznana i najprawdopodobniej pękł bojler lub rura dwa piętra wyżej. W konsekwencji poszkodowana wskazała jedynie możliwą przyczynę zalania zaznaczając wprost, że jest to tylko jej przypuszczenie. Z kolei, wskazanie w protokole szkody jako przyczyny szkody pęknięcia bojlera na strychu lokalu nr (...) nie zostało poparte jakąkolwiek argumentacją. W szczególności pracownik powódki nie wskazał, w jaki sposób ustalił przyczynę szkody i czy dokonał oględzin obu lokali. Oprócz tego zeznania świadka J. Z. wykluczyły wskazaną w protokole przyczynę szkody. Świadek wskazał bowiem jednoznacznie, że nigdy w należącym do niego lokalu nie było żadnego bojlera.

Powódka nie zgłosiła innych wniosków dowodowych. Nie odniosła się również do twierdzeń zawartych w sprzeciwie (mimo zobowiązania do zajęcia stanowiska).

Mając na uwadze powyższe należało wskazać, że powódka nie zdołała wykazać przesłanek, od których uzależniona była odpowiedzialność pozwanej, tj. przyczyny szkody oraz winy osoby ubezpieczonej u pozwanej. W konsekwencji, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i kosztów celowych – art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349). Na koszty poniesione przez pozwaną składa się wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego w wysokości 1.200 złotych.

W punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano pobrać od powódki jako strony przegrywającej proces kwotę 554 złotych tytułem wypłaconego tymczasowo z sum Skarbu Państwa zwrotu kosztów podróży świadka J. Z..