Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 60/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 czerwca 2015 r.,
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
sprawy A. W. i M. Z.
skazanych z art. 280 § 2 k.k. oraz 280 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji
wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 sierpnia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w J.
z dnia 3 kwietnia 2014 r.,
p o s t a n a w i a:
1) oddalić obie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
2) zasądzić od skazanych koszty sądowe postępowania
kasacyjnego, w częściach na nich przypadających.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w J. z dnia 3 kwietnia 2014 r.:
1) M. Z. został uznany winnym czynu z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w
zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzono
mu karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
2) A. W. została uznana winną czynu z art. 159 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w
zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzono
jej karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
2
Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 14
sierpnia 2014 r.
Następnie od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację wnieśli
obrońcy skazanych:
1) A. W., zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące naruszenie prawa tj.
przepisów postępowania w postaci art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.,
wyrażające się w nienależytym ustosunkowaniu się do zawartego w apelacji
obrońcy zarzutu dotyczącego obrazy prawa materialnego tj. art. 60 § 3 k.k.,
Obrońca podnosząc powyższy zarzut, wniósł o uchylenie zaskarżonego
kasacją wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 14 sierpnia 2014 r. w części dotyczącej
oskarżonej A. W. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu.
2) M. Z., zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu:
a) rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść
orzeczenia:
- art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. przez nierozważenie przez Sąd Odwoławczy
wszystkich zarzutów stawianych zaskarżonemu wyrokowi Sądu I instancji w
apelacji obrońcy; przez pozostawienie poza płaszczyzną rozważań i ocen Sądu
Odwoławczego zarzutów dotyczących dokonania przez Sąd I instancji błędnej,
rażąco naruszającej dyrektywy art. 7 k.p.k. oceny dowodów wskazanych w pkt. 2
petitum apelacji, zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji przepisów
postępowania art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., a nadto
także zarzutu co do rażącej niewspółmierności (surowości) kary wymierzonej
oskarżonemu M. Z. w zakresie opisanym w apelacji; a także przez zaniechanie
wskazania w uzasadnieniu wyroku Sądu Odwoławczego argumentów i przesłanek,
jakie legły u podstaw przyjętej przez Sąd II instancji generalnej oceny o
niezasadności zarzutów stawianych wyrokowi Sądu I instancji,
b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. przez
zaaprobowanie dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów oraz dokonanych
na podstawie tej oceny ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, z
rażącym naruszeniem przepisów postępowania wskazanych w zarzutach apelacji.
3
Obrońca, podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 14 sierpnia 2014 r. oraz o przekazanie sprawy
temu Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym,
ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Odwoławczego oraz wyroku Sądu I instancji i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w swojej odpowiedzi na kasacje
obrońców wniósł o ich oddalenie, jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Obie kasacje okazały się bezzasadne w stopniu umożliwiającym ich
rozpoznanie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
W zakresie zarzutu postawionego w kasacji przez obrońcę A. W. przyznać
należy rację Sądowi odwoławczemu, który nie podzielił zarzutu apelacyjnego braku
uzasadnienia niezastosowania wobec niej dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. Jak
wskazuje Sąd na s. 24 uzasadnienia, A. W. od początku kwestionowała swój udział
w inkryminowanym zdarzeniu, co oznacza, że nie ujawniła wobec organu
powołanego do ścigania przestępstw informacji dotyczących osób uczestniczących
w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia. Zgodzić
się należy w tym miejscu z wykładnią art. 60 § 3 k.k. zaprezentowaną w wyroku
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4 listopada 2014 r. II AKa 199/14, LEX nr
1630500, który pokreślił, że: „przez okoliczności "istotne" rozumie się nie tylko
stanowiące ustawowe znamiona przestępstwa, ale również sposób działania oraz
osoby, które brały w nim udział. Do takich istotnych okoliczności należy również
rola, jaką sam oskarżony odegrał w popełnieniu przestępstwa.”. Stąd uznać należy
konkluzję Sądu odwoławczego za słuszną w kontekście niniejszej sprawy i postawy
skazanej.
Natomiast odnośnie kasacji obrońcy M. Z. wskazać należy, że koncentruje
się ona na kwestionowaniu poprawności dokonanej kontroli apelacyjnej, lecz bez
żadnych konkretów, co do wskazywanych uchybień. Objętościowo dominująca
część uzasadnienia zarzutów kasacyjnych to jedynie wyrywkowa, acz ekstensywna
prezentacja poglądów judykatury na zasady i zakres postępowania odwoławczego,
lecz bez odniesienia do realiów niniejszej sprawy. Przypomnieć należy, że stopień
szczegółowości rozważań sądu odwoławczego, w wykonaniu jego obowiązku
4
wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k., uzależniony jest od jakości wywodów zawartych
w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku
odwoławczym i w zależności od meritum sprawy może przybrać postac bardziej lub
mniej rozbudowanego wywodu. W takim wypadku wystarczające jest wskazanie
głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do
szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji. Na Sądzie
odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów
wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego
wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Jeżeli Sąd
odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów,
może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku
do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego
sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r., III KK 381/08, Lex
Nr 512100; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 października 2007 r., III
KK 120/07, Lex Nr 322853; z dnia 2 sierpnia 2006 r., II KK 238/05, Lex Nr 193046).
W niniejszej sprawie Sąd dopełnił powyższego standardu. W uzasadnieniu wyroku
Sądu Apelacyjnego znajduje się odniesienie do stawianych w apelacji zarzutów w
sposób adekwatny do sposobu ich sformułowania i umotywowania.
Z uwagi na powyższe należało orzec, jak w sentencji.