Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 124/15
POSTANOWIENIE
Dnia 30 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 czerwca 2015 r.,
sprawy B. P.
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca
2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 1 grudnia 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 1 sierpnia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego B. P. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1 grudnia 2014 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 1 sierpnia 2014 r., którym B. P. został uznany za
winnego popełnienia przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. i wymierzono mu karę trzech lat
pozbawienia wolności.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację wniósł obrońca skazanego B. P.
zarzucając:
2
1. rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na
treść orzeczenia, a mianowicie :
- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art.
433 § 1 i 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. polegające na :
nienależytym rozpoznaniu zarzutów zgłoszonych w apelacji obrońcy
skakanego B. P., w szczególności poprzez:
a) niedokonanie ( pomimo licznych zarzutów apelacyjnych w tym
zakresie) wnikliwej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w
szczególności zeznań świadków […] jak i wyjaśnień samego skazanego B. P. i
przyjęcie, że skazany współdziałał razem ze swoim ojcem R. P. w popełnieniu
zarzuconego mu czynu, a w szczególności, iż oskarżony wytwarzał środki
odurzające, podczas gdy zebrany materiał dowodowy przeczy takiemu przyjęciu,
b) błędną interpretację wyjaśnień skazanego B. P. i przyjęcie, że
wskutek twierdzeń skazanego, że siał on z ojcem konopie myśląc, że uzyskają z
tego jakieś korzyści finansowe należy przyjąć, że skazany współdziałał przy
wytwarzaniu środka odurzającego, podczas gdy czynność siania nie skutkuje
jeszcze wytworzeniem tego rodzaju środka, albowiem dopiero susz konopi jest
wykorzystywany jako środek odurzający,
c) błędną interpretację wyjaśnień skazanego, mających świadczyć o
wytwarzaniu przez skazanego środków odurzających, podczas gdy skazany
wskazywał jedynie, skąd czerpał z ojcem informacje na temat urządzeń
potrzebnych do stworzenia „plantacji”, ale ostatecznie to ojciec załatwił i sprowadził
odpowiedni sprzęt, a skazany jedynie pomógł mu go podłączyć,
d) błędną interpretację wyjaśnień skazanego, mających świadczyć o
wytwarzaniu przez skazanego środków odurzających, w sytuacji gdy skazany podał
jedynie, że te rośliny, które się suszyły ściął z ojcem w danym dniu, co nie oznacza
zatem, że skazany uczestniczył w procedurze suszenia i wytwarzania środka
odurzającego, albowiem nie sposób uznać, by sam zbiór konopi stanowił
wytworzenie środka odurzającego,
e) nieprawidłowe przyjęcie, że skazany uczestniczył w procesie suszenia
konopi, w sytuacji gdy fakt ten nie wynika z żadnego materiału dowodowego
3
przeprowadzonego w sprawie, a stanowi jedynie nadinterpretację wyjaśnień
skazanego co do siania i ścinania konopi,
2. rażące naruszenie przepisów prawda materialnego, tj. art. 53 ust. 2
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego
niewłaściwe zastosowanie jak również błędną interpretację pojęcia „wytwarzanie”
środka odurzającego i przypisanie zachowaniu skazanego przesłanek z tego
przepisu (wytwarzanie środka odurzającego), w sytuacji gdy prawidłowa ocena
zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że skazany
wytwarzał środki odurzające i przyjąć należałoby, że skazany dopuścił się jedynie
przestępstwa z art. 63 ust. 3 tej ustawy, polegającego na uprawie konopi i za taką
zmianą kwalifikacji czynu przemawiał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy,
3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem skazanego B. P.
w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, podczas gdy zgromadzony w sprawie
materiał dowodowy oraz dyrektywy wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. uzasadniały
zastosowanie względem skazanego nadzwyczajnego złagodzenia kary i
wymierzenie mu kary poniżej dolnego ustawowego zagrożenia przy jednoczesnym
zawieszeniu jej wykonania.
W konkluzji kasacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania, ewentualnie
z „ostrożności procesowej” o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez
wyeliminowanie z opisu czynu i podstawy prawnej skazania przepisu art. 53 ust. 2
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i zastosowanie wobec
oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, tj. wymierzenie
oskarżonemu kary dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
jej wykonania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego B. P. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Zarzuty stawiane w skardze kasacyjnej w swej istocie – mimo wskazania
odmiennej podstawy prawnej – stanowią w dużej mierze powtórzenie zarzutów
4
apelacyjnych, które były przedmiotem wszechstronnego rozpoznania przez Sąd
Apelacyjny. Powielanie w kasacji tych samych argumentów nie licuje z dyspozycją
art. 519 k.p.k. Kasacja może być bowiem wnoszona przez strony jedynie od
prawomocnych wyroków sądów odwoławczych, kończących postępowanie. Nie
mogą być zatem tą drogą kwestionowane przez strony wyroki sądów I instancji.
Analiza okoliczności sprawy oraz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku
dają podstawę do stanowczego stwierdzenia, że Sąd Odwoławczy uzasadnił swoje
rozstrzygnięcie w sposób odpowiadający wymaganiom ustawy, zgodnie z art. 457 §
3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. Nie tylko rozważył wszystkie zarzuty i wnioski wskazane
w apelacji, ale również rzeczowo i konkretnie wskazał racje uznania ich za
niezasadne.
Sąd Apelacyjny odniósł się w sposób wyczerpujący do wszystkich
argumentów zawartych w apelacji obrońcy, wykazując, iż obciążającymi skazanego
dowodami są wyjaśnienia, złożone na etapie postępowania przygotowawczego, w
których przyznał się do winy zestawione z wyjaśnieniami R. P. oraz dowodami
rzeczowymi. Skazany w trakcie wyjaśnień wypowiadał się w liczbie mnogiej, wprost
wskazując na swój udział w ścinaniu i suszeniu konopi (k.2-3 uzasadnienia wyroku
SA). Sąd Apelacyjny, wbrew twierdzeniom obrońcy, ponownie rozważył także
kwestię kwalifikacji prawnej czynu (k. 3 uzasadnienia wyroku SA). Ustalenia
faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy pozostają pod
ochroną art. 7 k.p.k. Po stronie orzekających w sprawie sądów nie pojawiły się
także i wątpliwości, które miałyby zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego.
Materiał dowodowy został sumiennie zebrany i przeanalizowany, zaś końcowe
wnioskowanie co do świadomości konieczności przetworzenia ziela konopi (k. 4
uzasadnienia SA), wolne było od błędów.
Wywodząc drugi zarzut – naruszenia prawa materialnego - obrońca stara się
wykazać, że B. P. nie brał udziału w wytwarzaniu środków odurzających, gdyż
jedynie sadził i zbierał konopie. Tymczasem z akt sprawy wynika, iż na strychu
budynku zabezpieczono 83 fragmenty suszonych pędów roślinnych konopi (łączna
ilość suszu została określona na 253,58 gram). Wprost widoczny jest zatem fakt, że
konopie były nie tylko siane i hodowane ale także zbierane i, poprzez ich suszenie,
przekształcane w środki odurzające (susz). Należy podkreślić, iż wytwarzaniem
5
środka odurzającego są dopiero takie dalsze czynności podejmowane po zbiorze
(np. suszenie – podkr. SN), za pomocą których otrzymuje się gotowy środek
odurzający do użycia, a więc określony preparat danej rośliny, np. susz konopi
(zob. postanowienie SN z dnia 8 marca 2005 r., sygn. akt IV KK 14/05, OSNKW z
2005 nr 4, poz. 37). Biorąc pod uwagę sposób postawienia zarzutu nie można
oprzeć się wnioskowi, że obrońca, wywodząc zarzut naruszenia prawa
materialnego, w istocie stara się zakwestionować dokonane w sprawie ustalenia
faktyczne.
Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, należy zauważyć,
że stawianie go na etapie postępowania kasacyjnego jest niedopuszczalne.
Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k. postanowił jak na wstępie.