I CSK 947/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-09-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 947/14
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A. Spółki z o.o. w W.
przeciwko W. J. G. Spółce z o.o. w G.
o uchylenie wyroku sądu polubownego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 maja 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania .
2
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną
do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Skarżąca wniosła o przyjęcie skargi do rozpoznania na podstawie trzech
pierwszych przesłanek.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że zagadnienie
prawne w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest to zagadnienie nowe
i nierozwiązane dotąd w orzecznictwie sądowym, które wiąże się z określonym
przepisem prawnym i którego wyjaśnienie ma znaczenie nie tylko dla
rozstrzygnięcia konkretnej sprawy, ale także innych podobnych spraw (zob. m.in.
postanowienie z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 479/12, nie publ.). Zadaniem
skarżącego jest nie tylko powołanie się na problem prawny bazujący na przepisach
wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej, ale również przedstawienie
odpowiedniego wywodu jurydycznego, wskazującego na wadliwość rozwiązania
tego problemu przy wykorzystaniu zapatrywań wyrażonych w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku sądu drugiej instancji (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 czerwca 2013 r., III SK 54/12, nie publ.).
Skarżąca ujęła zagadnienie prawne w pytaniu „Czy uznanie przez sąd
polubowny za ważną umowy nieokreślającej jej elementów istotnych, określonych
ustawą obowiązującą w dacie orzekania przez sąd polubowny, lecz następnie
uchyloną i nieobowiązującą już w dacie orzekania przez sąd powszechny
w sprawie o uchylenie wyroku sądu polubownego, może uzasadniać uchylenie
wyroku sądu polubownego z uwagi na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego RP?”. W ocenie Sądu Najwyższego, tak postawiony problem nie spełnia
wymagań stawianych prawidłowo skonstruowanemu zagadnieniu prawnemu. Został
on oparty na założeniach abstrahujących od ustaleń przyjętych za podstawę
zaskarżonego wyroku. Przyczyną ewentualnego uchylenia wyroku sądu
3
polubownego może być sprzeczność tego orzeczenia z podstawowymi zasadami
polskiego porządku prawnego. Sąd oceniający sprawę miał to na uwadze, tyle,
że nie dostrzegł takiej kolizji.
Uzasadnienie potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga
wykazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie
doczekał się jeszcze wykładni bądź jego niejednolita wykładnia wywołuje
rozbieżności w orzecznictwie sądów, które należy przytoczyć (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012 r., II PK 274/11, nie publ.).
Skarżąca wskazała na potrzebę wykładni art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.
w odniesieniu do zakresu merytorycznej kontroli orzeczenia sądu arbitrażowego
w celu zbadania, czy nie doszło do naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego Rzeczypospolitej Polskiej. Argumentacja przedstawiona przez skarżącą
nie uzasadnia – w ocenie Sądu Najwyższego – potrzeby przyjęcia skargi do
rozpoznania. Wskazane rozbieżności mają charakter pozorny, maskujący brak
akceptacji skarżącej wyniku postępowania arbitrażowego.
Sąd Apelacyjnego, wbrew twierdzeniom skarżącej, nie oparł się na poglądzie
zakazującym merytorycznego badania rozstrzygnięcia sądu polubownego
w zakresie klauzuli porządku publicznego; przeciwnie, odniósł się do
podstawowych zasad polskiego porządku prawnego i orzekł, że wyrok sądu
polubownego nie naruszył żadnej z nich.
Z tych samych przyczyn Sąd Najwyższy nie dopatrzył się nieważności
przeprowadzonego postępowania, którą skarżąca wiązała z brakiem możliwości
obrony swoich praw, wynikającej z „uznania przez Sądy meriti, że merytoryczne
rozpoznanie zarzutów o uchylenie wyroku sądu polubownego jest
niedopuszczalne”.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy uznał, że przesłanki przyjęcia skargi
do rozpoznania nie zostały spełnione i orzekł, jak w sentencji (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
4
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A. Spółki z o.o. w W.
przeciwko W. J. G. Spółce z o.o. w G.
o uchylenie wyroku sądu polubownego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 maja 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania .
2
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną
do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Skarżąca wniosła o przyjęcie skargi do rozpoznania na podstawie trzech
pierwszych przesłanek.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że zagadnienie
prawne w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest to zagadnienie nowe
i nierozwiązane dotąd w orzecznictwie sądowym, które wiąże się z określonym
przepisem prawnym i którego wyjaśnienie ma znaczenie nie tylko dla
rozstrzygnięcia konkretnej sprawy, ale także innych podobnych spraw (zob. m.in.
postanowienie z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 479/12, nie publ.). Zadaniem
skarżącego jest nie tylko powołanie się na problem prawny bazujący na przepisach
wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej, ale również przedstawienie
odpowiedniego wywodu jurydycznego, wskazującego na wadliwość rozwiązania
tego problemu przy wykorzystaniu zapatrywań wyrażonych w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku sądu drugiej instancji (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 czerwca 2013 r., III SK 54/12, nie publ.).
Skarżąca ujęła zagadnienie prawne w pytaniu „Czy uznanie przez sąd
polubowny za ważną umowy nieokreślającej jej elementów istotnych, określonych
ustawą obowiązującą w dacie orzekania przez sąd polubowny, lecz następnie
uchyloną i nieobowiązującą już w dacie orzekania przez sąd powszechny
w sprawie o uchylenie wyroku sądu polubownego, może uzasadniać uchylenie
wyroku sądu polubownego z uwagi na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego RP?”. W ocenie Sądu Najwyższego, tak postawiony problem nie spełnia
wymagań stawianych prawidłowo skonstruowanemu zagadnieniu prawnemu. Został
on oparty na założeniach abstrahujących od ustaleń przyjętych za podstawę
zaskarżonego wyroku. Przyczyną ewentualnego uchylenia wyroku sądu
3
polubownego może być sprzeczność tego orzeczenia z podstawowymi zasadami
polskiego porządku prawnego. Sąd oceniający sprawę miał to na uwadze, tyle,
że nie dostrzegł takiej kolizji.
Uzasadnienie potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga
wykazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie
doczekał się jeszcze wykładni bądź jego niejednolita wykładnia wywołuje
rozbieżności w orzecznictwie sądów, które należy przytoczyć (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012 r., II PK 274/11, nie publ.).
Skarżąca wskazała na potrzebę wykładni art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.
w odniesieniu do zakresu merytorycznej kontroli orzeczenia sądu arbitrażowego
w celu zbadania, czy nie doszło do naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego Rzeczypospolitej Polskiej. Argumentacja przedstawiona przez skarżącą
nie uzasadnia – w ocenie Sądu Najwyższego – potrzeby przyjęcia skargi do
rozpoznania. Wskazane rozbieżności mają charakter pozorny, maskujący brak
akceptacji skarżącej wyniku postępowania arbitrażowego.
Sąd Apelacyjnego, wbrew twierdzeniom skarżącej, nie oparł się na poglądzie
zakazującym merytorycznego badania rozstrzygnięcia sądu polubownego
w zakresie klauzuli porządku publicznego; przeciwnie, odniósł się do
podstawowych zasad polskiego porządku prawnego i orzekł, że wyrok sądu
polubownego nie naruszył żadnej z nich.
Z tych samych przyczyn Sąd Najwyższy nie dopatrzył się nieważności
przeprowadzonego postępowania, którą skarżąca wiązała z brakiem możliwości
obrony swoich praw, wynikającej z „uznania przez Sądy meriti, że merytoryczne
rozpoznanie zarzutów o uchylenie wyroku sądu polubownego jest
niedopuszczalne”.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy uznał, że przesłanki przyjęcia skargi
do rozpoznania nie zostały spełnione i orzekł, jak w sentencji (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
4