II CSK 854/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-02-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 854/14
POSTANOWIENIE
Dnia 29 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski
w sprawie z powództwa T. R.
przeciwko R. K. i J. B.
o stwierdzenie nieważności umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 lipca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; zasądza
od powódki na rzecz pozwanego R. K. 1.800 (jeden tysiąc
osiemset) zł kosztów zastępstwa prawnego w
postępowaniu kasacyjnym.
2
UZASADNIENIE
Powódka uzasadniła wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
jej oczywistą zasadnością, która wynika z braku poczynienia przez Sąd Apelacyjny
kategorycznych ustaleń w sprawie oraz z przyjęcia nieznanego prawu domniemania
niewadliwości czynności prawnych dokonywanych przez podmioty prawa.
Odnosząc się do tej argumentacji należy stwierdzić, co następuje.
Trzeba przyznać rację skarżącej, że uzasadnienie Sądu Apelacyjnego
odbiega nieco od stosowanych najczęściej konstrukcji motywów orzeczeń sądów
odwoławczych, to jednakże nie można podzielić jej oceny, dyskwalifikującej to
uzasadnienie z powodu braku samodzielnych, stanowczych ustaleń Sądu. Wbrew
tej ocenie stwierdzić należy, iż uzasadnienie to zawiera szczegółową analizę
wszystkich sześciu opinii biegłych powołanych w sprawie i odnosi się do zeznań
przesłuchanych świadków. Sąd wyjaśnia też dlaczego ostatecznie daje prymat
opinii biegłej A. G., uznając ją za rozstrzygający dowód w sprawie, wsparty
posiłkowo zeznaniami części świadków. Na tej podstawie Sąd uznał, że na skutek
podjęcia leczenia, stan zdrowia J. B. poprawił się przejściowo na tyle,
że zaburzenia jej psychiki o natężeniu wyłączającym świadomość w dacie
dokonywania darowizny w listopadzie 2008 r. nie miały miejsca. Jest to ustalenie
wystarczająco stanowcze, które dawało Sądowi podstawę do wydania wyroku
reformatoryjnego, a podważanie tej oceny stanowi niedopuszczalne
kwestionowanie w postępowaniu kasacyjnym ustaleń sądu (art. 3983
§ 3 w zw. z art.
39812
§ 2 k.p.c.).
Co zaś się tyczy stwierdzenia sądu, że nie można domniemywać braku
świadomości osoby dokonującej czynności prawnej, to znajduje ono podbudowę
w art. 11 k.c., zgodnie z którym osoba fizyczna nabywa pełną zdolność do
czynności prawnych z chwilą uzyskania pełnoletniości. A contrario należy przyjąć,
że brak zdolności do świadomego dokonywania takich czynności trzeba udowodnić.
Prowadzi to do wniosku, że, wbrew przekonaniu powódki, brak jest przyczyn
usprawiedliwiających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Dlatego na
podstawie art. 3989
§ 2 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.
3
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 29 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski
w sprawie z powództwa T. R.
przeciwko R. K. i J. B.
o stwierdzenie nieważności umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 lipca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; zasądza
od powódki na rzecz pozwanego R. K. 1.800 (jeden tysiąc
osiemset) zł kosztów zastępstwa prawnego w
postępowaniu kasacyjnym.
2
UZASADNIENIE
Powódka uzasadniła wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
jej oczywistą zasadnością, która wynika z braku poczynienia przez Sąd Apelacyjny
kategorycznych ustaleń w sprawie oraz z przyjęcia nieznanego prawu domniemania
niewadliwości czynności prawnych dokonywanych przez podmioty prawa.
Odnosząc się do tej argumentacji należy stwierdzić, co następuje.
Trzeba przyznać rację skarżącej, że uzasadnienie Sądu Apelacyjnego
odbiega nieco od stosowanych najczęściej konstrukcji motywów orzeczeń sądów
odwoławczych, to jednakże nie można podzielić jej oceny, dyskwalifikującej to
uzasadnienie z powodu braku samodzielnych, stanowczych ustaleń Sądu. Wbrew
tej ocenie stwierdzić należy, iż uzasadnienie to zawiera szczegółową analizę
wszystkich sześciu opinii biegłych powołanych w sprawie i odnosi się do zeznań
przesłuchanych świadków. Sąd wyjaśnia też dlaczego ostatecznie daje prymat
opinii biegłej A. G., uznając ją za rozstrzygający dowód w sprawie, wsparty
posiłkowo zeznaniami części świadków. Na tej podstawie Sąd uznał, że na skutek
podjęcia leczenia, stan zdrowia J. B. poprawił się przejściowo na tyle,
że zaburzenia jej psychiki o natężeniu wyłączającym świadomość w dacie
dokonywania darowizny w listopadzie 2008 r. nie miały miejsca. Jest to ustalenie
wystarczająco stanowcze, które dawało Sądowi podstawę do wydania wyroku
reformatoryjnego, a podważanie tej oceny stanowi niedopuszczalne
kwestionowanie w postępowaniu kasacyjnym ustaleń sądu (art. 3983
§ 3 w zw. z art.
39812
§ 2 k.p.c.).
Co zaś się tyczy stwierdzenia sądu, że nie można domniemywać braku
świadomości osoby dokonującej czynności prawnej, to znajduje ono podbudowę
w art. 11 k.c., zgodnie z którym osoba fizyczna nabywa pełną zdolność do
czynności prawnych z chwilą uzyskania pełnoletniości. A contrario należy przyjąć,
że brak zdolności do świadomego dokonywania takich czynności trzeba udowodnić.
Prowadzi to do wniosku, że, wbrew przekonaniu powódki, brak jest przyczyn
usprawiedliwiających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Dlatego na
podstawie art. 3989
§ 2 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.
3
eb