Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 118/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 10 września 2015 r.
sprawy J. G.
uniewinnionego od popełnienia czynu art. 177 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 5 listopada 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 4 lipca 2014 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić oskarżyciela posiłkowego z kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
J. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 lipca 2014 r., został
uniewinniony od popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k.
Wyrok powyższy został zaskarżony apelacjami prokuratora oraz
pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 5
listopada 2014 r., zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy zaś apelacje uznane
za oczywiście bezzasadne. Rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów postępowania.
Kasację od wyroku Sądu II instancji wywiódł pełnomocnik oskarżyciela
posiłkowego B. R. zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania mające
istotny wpływ na treść orzeczenia a) naruszenie art. 7 k.p.k.; b) naruszenie art. 7
2
k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 452 § 1 i 2 k.p.k. (opinia biegłego
E. P.); c) naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 452 § 1
i 2 k.p.k. (opinia biegłego A. P.); d) naruszenie art. 399 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2
k.p.k. (brak pouczenia o zmianie kwalifikacji prawnej czynu). W pkt III zarzucono
naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 177 § 1 k.k. – poprzez jego
niezastosowanie. Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy, zważył, co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego podlega oddaleniu
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
W pierwszej kolejności rozprawić należy się z wywiedzionym zarzutem
rażącego naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 177 § 1 k.k., poprzez
jego niezastosowanie wobec J. G. Z uzasadnienia tegoż zarzutu w sposób nie
budzący wątpliwości wynika, że naruszenia tego przepisu skarżący upatruje w
błędnym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie doszło ze strony oskarżonego J. G.
do naruszenia zasad bezpieczeństwa, a to zasady szczególnej ostrożności i
ustąpienia pierwszeństwa.
Z tego dowodzenia wynika, że tej treści zarzut sprzeciwia się w istocie
zanegowaniu przez Sąd I instancji sprawstwa J. G., a zatem kwestionowaniu
poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
Przypomnieć skarżącemu w tym miejscu należy, że naruszenie prawa
materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) w
orzeczeniu opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. Tylko wówczas, gdy
niekwestionowane są ustalenia faktyczne, a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza
się do niewłaściwej subsumcji, można mówić o obrazie prawa materialnego.
Skarżący popadł zatem w sprzeczność, gdy formułując zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, równocześnie postawił wyrokowi zarzut obrazy prawa materialnego,
który aktualizuje się przecież dopiero, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę
zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane.
3
Jeżeli – zdaniem skarżącego – Sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak
ustalonego stanu faktycznego nie zastosował odpowiednich przepisów, które – przy
wymaganych i uznawanych przez skarżącego za prawidłowe ustaleniach – miałyby
zastosowanie, to zarzut obrazy prawa materialnego jest bezpodstawny.
Gdy idzie zaś o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, to podnieść należy,
iż jest on niedopuszczalny na tym etapie postępowania, zważywszy na wynik
przeprowadzonej kontroli przez Sąd odwoławczy. Sąd ten nie przeprowadzał
bowiem własnego postępowania dowodowego i nie czynił ustaleń faktycznych w
sprawie, zaakceptował zaś w pełni ustalenia Sądu Rejonowego, co czyni zarzut tej
treści nietrafnym.
Przeprowadzona analiza zarzutów kasacji nie pozostawia najmniejszych
wątpliwości co do rzeczywistego celu skarżącego, którzy zmierza do
sprowokowania przed Sądem Najwyższym ponownej – dublującej - kontroli
orzeczenia Sądu I instancji. Taki wniosek jest tym bardziej uprawniony, gdy zaważy
się, że większość z tych motywów była przedmiotem rozpoznania i omówienia
przez Sąd II instancji.
Przeprowadzona w tym zakresie kontrola spełniła wymóg rzetelnej i
wszechstronnej, o czym przekonuje uzasadnienie Sądu Okręgowego. W
szczególności poddano kontroli wszystkie zgłoszone w apelacji zarzuty, które w
sposób wystarczający i przekonywający oceniono i omówiono.
Sąd II instancji odniósł się do negowanej przez skarżącego możliwości
oceny prędkości, z jaką zbliżał się pojazd kierowany przez B. R. Wyjawił i
uargumentował, z jakich powodów twierdzenie pełnomocnika w tym zakresie nie
zyskało aprobaty (str. 7-8 uzasadnienia). Kontroli i uwadze Sądu nie umknęły także
wnioski opinii wydanych w sprawie. Sąd odwoławczy przychylił się do stanowiska
Sądu Rejonowego, że kryteria wartościowego dowodu spełnia jedynie opinia
biegłego P., która – wbrew twierdzeniom skarżącego – udziela odpowiedzi na
newralgiczne pytania dotyczące przedmiotowego zdarzenia, w tym, jakie obowiązki
spoczywały na J. G., jako uczestniku ruchu w tej konkretnej sytuacji. Szeroko na
ten temat wypowiedział się Sąd Rejonowy na str. 7-9 uzasadnienia, zaś Sąd II
instancji podzielił te argumenty na str. 7 - 9 uzasadnienia. W szczególności zaś
podał powody uzasadniające takie stanowisko, jak również motywy, dla których
4
opinia ta była bardzie istotniejsza dowodowo od pozostałych, w tym przede
wszystkim opinii biegłego A. P.
Jeśli zaś idzie o podnoszony także obecnie w kasacji argument dotyczący
nie uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu, to wskazać należy,
że uchybienie powyższe zostało prawidłowo ocenione przez Sąd odwoławczy jako
pozostające bez wpływu na treść wydanego rozstrzygnięcia (str. 10 uzasadnienia).
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.