Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 307/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jolanta Frańczak
SSN Krzysztof Staryk
Protokolant Anna Matura
w sprawie z powództwa J. C.
przeciwko B. S.A. w W.
o wynagrodzenie,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 15 września 2015 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 29 maja 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w pkt II i V i w tym zakresie
przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Powód J. C. dochodził zasądzenia wyrównania wynagrodzenia do 33.000 zł
miesięcznie wobec nieuprawnionego, jednostronnego obniżenia jego wysokości do
2
granic określonych w ustawie z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących
niektórymi podmiotami prawnymi (jednolity tekst: Dz.U. 2013 r., poz. 254; dalej
także jako „ustawa lub ustawa kominowa”). Różnica w miesięcznym wynagrodzeniu
wynosiła 19.720,88 zł. Pozwana spółka zarzuciła, że obniżenie wynagrodzenia było
konieczne i uzasadnione wobec przejęcia akcji spółki w znacznej części przez
Skarb Państwa, co oznaczało, że spółka zaczęła podlegać pod reżim tej ustawy.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 20 grudnia 2011 r. nie uwzględnił głównego
żądania wyrównania wynagrodzenia i zasądził powodowi jedynie wynagrodzenie za
styczeń 2010 r. wobec skrócenia okresu wypowiedzenia o miesiąc. Sąd Apelacyjny
również tylko w tej części uwzględnił apelację powoda i zasądził mu 539,20 zł
tytułem wyrównania wynagrodzenia za styczeń 2010 r. W sprawie ustalono, że
powód był prezesem zarządu w spółce akcyjnej C. zatrudnionym na podstawie
umowy o pracę na czas sprawowania mandatu. Wynagrodzenie wynosiło 33.000 zł.
Spółka zmieniła nazwę na B. Od 5 maja 2009 r., po zmianie własnościowej,
pozwana spółka została objęta przepisami ustawy kominowej (większość akcji
spółki nabyła Giełda Papierów Wartościowych S.A. z udziałem Skarbu Państwa
98,8%). Rada nadzorcza pozwanej spółki 26 maja 2009 r. podjęła uchwałę, że
ustawa kominowa w odniesieniu do członków zarządu weszła w życie z mocy art.
13 tej ustawy od 5 maja 2009 r. i na tej podstawie prezesa zarządu (powoda)
obowiązuje wynagrodzenie w wysokości maksymalnej wynikającej z art. 8 pkt 4
ustawy, tj. czterokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw. W czerwcu 2009 r. spółka przedłożyła powodowi projekt aneksu
do umowy zmieniający warunki płacy do kwot określonych w ustawie. Powód
odmówił podpisania aneksu, jednocześnie od czerwca otrzymywał wynagrodzenie
w obniżonej wysokości. Powód został odwołany z funkcji prezesa zarządu i podano,
że wypowiedzenie umowy o pracę biegnie od 1 października 2009 r. do 31 grudnia
2009 r. Oświadczenie doręczono powodowi 6 października 2009 r. Sąd Okręgowy
stwierdził, że przekształcenie własnościowe w spółce pociąga stosowanie ustawy
kominowej, jednak dostosowanie treści stosunku pracy do warunków w niej
określonych nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 k.p.). Tryb zmiany
wysokości wynagrodzenia jednoznacznie wynika z art. 5, art. 1 i art. 2 oraz art. 6
ust. 2 ustawy, które stanowią, że organem właściwym do ustalenia wynagrodzenia
3
prezesa spółki prawa handlowego, w której udział Skarbu Państwa przekracza 50%
ustala zgromadzenie wspólników albo walne zgromadzenie akcjonariuszy.
Wynagrodzenie ustalone w tym trybie nie może przekroczyć kwoty maksymalnej.
Jednocześnie zgodnie z art. 13 ustawy postanowienia umów o pracę oraz innych
aktów stanowiących podstawę nawiązania stosunku pracy albo umów
cywilnoprawnych ustalające wynagrodzenia miesięczne, nagrodę roczną, odprawę
oraz wartość świadczeń dodatkowych w wysokości wyższej niż maksymalnie
dopuszczone są nieważne z mocy prawa w odniesieniu do tej części, która
przewyższa kwotę maksymalną określoną w ustawie. Tym samym z chwilą objęcia
pozwanej spółki ustawą kominową postanowienia umowy o pracę powoda, w
zakresie wynagrodzenia w części przewyższającej kwoty maksymalnie określone w
art. 8 ustawy stały się nieważne z mocy prawa. Stosunek pracy w zakresie
wynagrodzenia został ustawowo uregulowany i w sposób automatyczny doszło do
obniżenia wynagrodzenia do kwoty maksymalnej, czyli czterokrotności
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Ustawa z 3
marca 2000 r. jest ustawą szczególną i ma pierwszeństwo względem Kodeksu
pracy. Roszczenie przenoszące wysokość maksymalnego wynagrodzenia
określonego w ustawie było więc niezasadne. Zasadne było tylko żądanie
wynagrodzenia za styczeń 2010 r., jako że wypowiedzenie umowy doszło do
powoda dopiero 6 października 2009 r. i dlatego rozpoczęło bieg 1 listopada 2009 r.
Stosunek pracy trwał więc do końca stycznia 2010 r. Sąd Apelacyjny stwierdził
zasądzenie przez Sąd Okręgowy wynagrodzenia za styczeń 2010 r. w zaniżonej
wysokości i zasądził wyrównanie w kwocie 539,20 zł z odsetkami. W odniesieniu do
głównego żądania wyrównania wynagrodzenia od czerwca 2009 r. Sąd Apelacyjny
stwierdził, że przepisy ustawy kominowej nie nakładają na pracodawców obowiązku
wypowiadania pracownikom dotychczasowych warunków płacowych na podstawie
art. 42 k.p. Objęcie spółki ustawą z 2000 r. miało bezpośredni wpływ na wysokość
otrzymywanego przez powoda wynagrodzenia. Art. 42 k.p. miałby zastosowanie
gdyby wysokość wynagrodzenia powoda została obniżona poniżej wysokości
maksymalnej przewidzianej tą ustawą. Prawodawca uznał za nieważne z mocy
prawa te postanowienia umów o pracę, które przyznawały wynagrodzenie w
wysokości wyższej niż maksymalnie dopuszczone ustawą (art. 13). Trybunał
4
Konstytucyjny w wyroku z 7 maja 2001 r., K 19/00, uznał, iż art. 13 i art. 26 ustawy
z 2000 r. są zgodne z Konstytucją. Trzymiesięczny okres przejściowy gwarantujący
zachowanie dotychczasowego zatrudnienia obowiązywał jedynie na początku
obowiązywania ustawy kominowej (art. 26). Przepis ten stracił swe znacznie i
obecnie ustawa działa automatycznie, czyli nawet gdy zmiana własności wystąpi w
spółce już w czasie jej obowiązywania, zwłaszcza, że upłynęło już kilka lat
obowiązywania ustawy. Reguły wprowadzone ustawą nie wymagały uprzedniego
wypowiedzenia warunków płacy na podstawie art. 42 k.p.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił naruszenie: 1) art. 2 pkt 1 i 3 w
związku z art. 8 pkt 4 ustawy przez uznanie, że wskazane przepisy nie nakładają
na pracodawcę obowiązku wypowiedzenia pracownikom dotychczasowych
warunków płacowych zgodnie z art. 42 k.p., podczas gdy przepisy te nie określają i
nie rozstrzygają kwestii trybu zmiany warunków płacowych, a jedynie wskazują
osoby, do których ustawa ma zastosowanie oraz określają maksymalną wysokość
wynagrodzenia miesięcznego, które osoby te mogą osiągnąć; 2) art. 5 ust. 1, art. 1
pkt 7 i art. 2 pkt 1 w związku z art. 6 ust. 2 ustawy przez uznane, że „tryb zmiany
warunków wynagrodzenia jednoznacznie wynika z powiązania treści art. 5, art. 1 i
art. 2 z treścią art. 6 ust. 2 ustawy, które stanowią, że „organem właściwym do
ustalania wynagrodzenia prezesa spółki prawa handlowego, w których udział
spółek Skarbu Państwa przekracza 50% kapitału zakładowego jest zgromadzenie
wspólników albo walne zgromadzenie akcjonariuszy”, podczas, gdy przepisy te
informują jedynie o kompetencji określonych organów w zakresie ustalania
warunków wynagrodzenia i wbrew wykładni Sądu Apelacyjnego unormowania te
nie wskazują w jakim trybie warunki te wprowadzane są w życie, a co za tym idzie,
podobnie jak w punkcie 1 wymienionych w niniejszej skardze kasacyjnej naruszeń
prawa materialnego, nie wyłączają zastosowania wypowiedzenia zmieniającego;
3) art. 6 ust. 2 ustawy przez uznanie, że w chwili wejścia ustawy w życie, nie
zobowiązywał on dodatkowo organów spółki, tj. walnego zgromadzenia wspólników
czy walnego zgromadzenia akcjonariuszy, do podejmowania odrębnych uchwał
odnośnie wysokości wynagrodzenia dla tych osób kierujących niektórymi
podmiotami prawnymi, jeżeli dostosowane one zostały do wysokości wynikającej z
art. 8 ust. 2, podczas gdy Sąd Apelacyjny powinien był przyjąć, że ustalenie
5
wynagrodzenia pracownika przez zgromadzenie wspólników albo walne
zgromadzenie akcjonariuszy jest obligatoryjne w każdym przypadku dostosowania
wynagrodzenia do określonego w ustawie; 4) art. 13 ustawy przez uznanie,
że przewidziana w nim sankcja nieważności płacowych postanowień umowy o
pracę w sposób automatyczny odnosi się nie tylko do postanowień umowy o pracę
pracownika objętego przepisami ustawy w dniu wejścia jej w życie, na skutek
przekształceń kapitałowych pracodawcy. Okoliczność zmiany „właściciela”
pracodawcy jest niezależna od pracownika, który związany jest z pracodawcą,
zgodną z obowiązującymi przepisami, wcześniejszą umową o pracę, ustalającą
warunki pracy i płacy uzgodnione i akceptowane przez obie strony prawidłowo
zawartego stosunku pracy. Z właściwie zinterpretowanej normy art. 13 ustawy
wynika, że przewidziana w nim sankcja nieważności płacowych postanowień
umowy znajduje zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy w trakcie obowiązywania
ustawy w podmiocie objętym regulacjami ustawy wprowadzono postanowienia
ustalające wynagrodzenie miesięczne, nagrodę roczną, odprawę oraz wartość
świadczeń dodatkowych ponad limity ustalone w ustawie, natomiast nie odnosi się
wprost do „zastanych” warunków umownych wiążących strony przed
przekształceniem kapitałowym pracodawcy; 5) art. 26 ust. 1 ustawy przez
niedostrzeżenie, wynikającego z treści przepisu, skutku łagodzącego restrykcje
ustawy, a mianowicie utrzymania pracownikowi dotychczasowego wynagrodzenia i
innych jego składników w trzymiesięcznym okresie dostosowawczym, podczas gdy
Sąd Apelacyjny powinien był uwzględnić, że mimo, iż art. 26 jako przepis
intertemporalny już nie obowiązuje, to podobną funkcję spełnia wypowiedzenie
zmieniające (art. 42 k.p.), umożliwiające utrzymanie dotychczasowego
wynagrodzenia przez okres wypowiedzenia, co pozwala zrównać sytuację
pracowników podmiotów, które zostały objęte regulacjami ustawy w trakcie jej
obowiązywania, w stosunku do pracowników tych podmiotów, których ustawa
objęła w chwili jej wejścia w życie; 6) art. 42 k.p. przez uznanie, że hipoteza normy
art. 42 nie obejmuje sytuacji, gdy wskutek zmian własnościowych dany podmiot
zostanie objęty regulacjami ustawy, podczas gdy w ustawie brak jest regulacji
sposobu dostosowania treści dotychczasowych umów o pracę do określonych w
ustawie. W rezultacie, w sytuacji braku odpowiednich przepisów ustawy w tym
6
zakresie, powinny znaleźć zastosowanie powszechne instrumenty prawa pracy,
to jest wypowiedzenie pracownikowi warunków pracy i płacy (art. 42 k.p.); 7) art. 18
§ 1 i 2 k.p. przez uznanie, że norma art. 18 k.p. ustanawiająca minimalny standard,
powyżej którego można kształtować sytuację pracownika, nie znajduje
zastosowania do niniejszej sprawy, podczas gdy z art. 18 k.p. wynika, że zawarty w
nim mechanizm automatyzmu prawnego może dotyczyć wyłącznie polepszenia
sytuacji pracownika, a tym samym nie można domniemywać, że automatyzm działa
również w przypadku przepisów pogarszających sytuację pracownika, tak jak
interpretuje ustawy i jej art. 13 Sąd Apelacyjny.
Pozwana wniosła o oddalenie skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna prowadzi do uchylenia wyroku i wskazania, że powód ma
prawo do ochrony wynagrodzenia przez 3 miesiące po zmianie kapitałowej.
Natomiast dalej idące żądanie nie znajduje podstaw w zakresie zarzutów skargi
kasacyjnej (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy nie orzekał w tym zakresie
reformatoryjnie, gdyż Sądy pierwszej i drugiej instancji oddaliły w tej części
powództwo oraz apelację powoda i dlatego merytoryczne rozstrzygnięcie sporu
powinno należeć w pierwszej kolejności do sądu powszechnego, a nie do Sądu
Najwyższego rozpoznającego skargę, a nie sprawę, i to w szczególnym
postępowaniu kasacyjnym.
Skarżący nie ma racji, gdy przyjmuje, że kluczem do rozwiązania problemu
jest art. 42 k.p. Niezasadnie przy tym twierdzi, że art. 13 ustawy kominowej nie ma
zastosowania, natomiast art. 26 nie ma już w tej ustawie.
Regulacja z art. 42 k.p. nie wyczerpuje zmiany na gorsze warunków
płacowych. Skarżący pomija, że zmiana treści stosunku pracy może wynikać z
mocy ustawy. Skutek określony w ustawie nie wymaga wypowiedzenia
zmieniającego i taka sytuacja uregulowana jest w art. 13 ustawy kominowej.
Zmiana treści zatrudnienia z mocy ustawy (ex lege) nie stanowi szczególnego
novum. Przykładowo dotyczy zmiany pracodawcy na podstawie art. 231
k.p. lub
stosowania sankcji wobec niezłożenia oświadczenia majątkowego – por. art. 24h i
7
art. 24k ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Treść stosunku pracy
kształtuje więc ustawa bezpośrednio (art. 56 i 58 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Taki mechanizm przyjęto w art. 13 ustawy kominowej. Ustawa ta określa
nieważność umowy w części obejmującej świadczenia wyższe niż maksymalne
dopuszczone ustawą. Skutek taki zachodzi z mocy tego przepisu ustawy, która nie
zajmuje się trybem obniżenia wynagrodzenia. Ustawa kominowa nie obejmuje tylko
zatrudnienia na podstawie stosunku pracy ale także zatrudnienia cywilnoprawne.
Wynika z niej konieczny skutek obniżenia wynagrodzenia do określonej
(aprobowanej) wysokości.
Stosowanie (w takiej sytuacji) rozwiązań właściwych dla prawa pracy lub
prawa cywilnego nie jest wyłączone, jednak ustępuje wobec kategorycznej regulacji
ustawy kominowej o nieważności postanowień umowy (art. 13). Wypowiedzenie
zmieniające stanowi tryb fakultatywny i zależy od pracodawcy. Wyjątkiem jest
sytuacja w której ustawodawca wymaga wypowiedzenia zmieniającego (art. 24113
§
2 k.p.). Ustawodawca nie wymaga stosowania wypowiedzenia zmieniającego na
gruncie ustawy kominowej. Doszłoby wówczas do kolizji regulacji z art. 42 k.p. z
przepisami ustawy kominowej – art. 13 i art. 26. Pierwszeństwo trybu z art. 42 k.p.
w takiej relacji jest wykluczone i niedopuszczalne. W przeciwnym razie działanie
ustawy kominowej zostałoby ograniczone co najmniej temporalnie. Nie ma do tego
podstaw. Tryb wypowiedzenia zmieniającego pociąga cały szereg konsekwencji
związanych choćby z przestrzeganiem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę,
w tym dotyczących ochrony zatrudnienia. Przykładowo nieobecność
usprawiedliwiona (art. 41 k.p.) lub szczególna ochrona zatrudnienia wymagałyby
ochrony stosunku pracy. Konsekwentnie w przypadku sporu sądowego i uzyskania
z tej przyczyny przez pracownika ochrony mogłoby się okazać, że wypowiedzenie
jest niezgodne z prawem i pracownik uzyska orzeczenie o bezskuteczności
wypowiedzenia lub przywrócenie pierwotnych warunków zatrudnienia po niekrótkim
okresie od zmiany kapitałowej w spółce. Ponadto sama instytucja wypowiedzenia
zmieniającego byłaby ujmowana jedynie instrumentalnie. Wszak w takiej sytuacji
wypowiedzenie zmieniające byłoby zasadne już tylko koniecznością zmniejszenia
wynagrodzenia wynikającą z ustawy kominowej. Sam skarżący przyznaje, że nie
może zachować dotychczasowego wynagrodzenia i powinno ulec zmniejszeniu,
8
lecz tylko w trybie art. 42 k.p. Po wtóre po wypowiedzeniu zmieniającym pracownik
może odmówić przyjęcia nowych warunków płacowych i wówczas dochodzi do
rozwiązania umowy o pracę. Jednak celem ustawy kominowej nie było ustanie
zatrudnienia z dotychczasowymi członkami zarządów spółek. Przeciwnie znaczenie
miało utrzymanie dotychczasowego zatrudnienia a przynajmniej wykluczenie
nagłego ustania wykonywania pracy. To pracownik mógł dokonać wypowiedzenia.
Taką możliwość przewidziano dla zatrudnionego (nie tylko pracownika) w art. 26
ust. 2 ustawy kominowej (por. też art. 231
§ 4 k.p.).
Reasumując, skoro ustawodawca wyraźnie określa skutek nieważności
(art. 13 ustawy kominowej), to nie ma podstaw aby Sąd stwierdził, że należy
stosować art. 42 k.p., gdyż stałoby to w sprzeczności z ustawą i określonym w niej
skutkiem nieważności (art. 13 i art. 26 ustawy kominowej). Nie ma więc racji
skarżący, że art. 42 k.p. wyprzedza regulacje z art. 13 i art. 26 ustawy kominowej.
Błędnie też skarżący zakłada, że art. 13 działał tylko raz, czyli w 2000 r. po wejściu
w życie tej ustawy, podobnie jak jej art. 26 k.p. Bez art. 13 nie byłoby przedmiotu
sporu. Stanowi on zasadniczy punkt odniesienia dla ustalenia stanu prawnego,
na podstawie którego należy dostosować wysokość wynagrodzenia w sytuacji
zmiany kapitałowej w spółce w czasie obowiązywania ustawy kominowej
(por. M. Gersdorf – Czy jest możliwy powrót spółki pod ustawę kominową i jakie są
tego konsekwencje dla stosunków pracy kadry menadżerskiej, PiZS 2002/8).
Obecny skład z przyczyn wyżej podanych nie zgadza się z zapatrywaniem,
że rozwiązaniem problemu ma być wypowiedzenie zmieniające (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2013 r., II PZ 5/12).
Otwiera się zatem problem temporalnej ochrony dotychczasowego
wynagrodzenia. Jest ona uzasadniona, gdyż nawet zgodne z ustawą zasadniczą
cele ustawy kominowej nie mogą bezwzględnie wyłączać podstawowych
standardów prawa pracy, czyli zachowania okresu dostawczego w przypadku
konieczności zmniejszenia pracownikowi wynagrodzenia. Nagłe działanie prawa i
obniżenie wynagrodzenia nie może wynikać tylko z określonej przewagi władzy
ustawodawczej. Ustawodawca wkracza wszak w relację prywatnoprawną (stosunek
pracy) i nie powinien pomijać podstawowych okresów ochronnych w zatrudnieniu
pracowniczym. Nie chodzi wszak o stosunek publiczny (administracyjny) lecz
9
prywatny. Na tym polu dopuszczalność zmniejszenia wysokości wynagrodzenia
potwierdził Trybunał Konstytucyjny (K 19/00). Nie trzeba dalej argumentować, gdyż
sam ustawodawca nie przyjął, że zmiana (obniżenie) wynagrodzenia ma być nagła,
czyli bez okresu dostosowawczego. Przeciwnie taki okres został przyjęty w art. 26
ustawy kominowej i ze względu na sposób liczenia terminu – w związku z art. 30 tej
ustawy – okres ten był dłuższy niż 3 miesiące. Koreluje to z ustawowymi
(określonymi w Kodeksie pracy) okresami wypowiedzenia umów o pracę w
zwykłem trybie, uwzględniającymi staż zakładowy. Kwestią do rozstrzygnięcia
przez Sąd powszechny będzie to czy termin wymaganej ochrony - w przypadku
skarżącego 3 m-cy ze względu na staż zakładowy - liczyć od daty zmiany
kapitałowej, czy jako pełne miesiące kalendarzowe po zmianie kapitałowej. Nie jest
to bowiem tryb wypowiedzenia umowy lecz swoisty okres dostosowawczy po
którym wynagrodzenie podlega z mocy prawa koniecznej zmianie (obniżeniu) do
wysokości określonej w ustawie. W ocenie składu rozwiązanie z art. 26 ustawy
kominowej należy stosować per analogiam do sytuacji zmiany kapitałowej w spółce
w czasie obowiązywania tej ustawy, czyli takiej jak w przypadku skarżącego.
Podsumowując nie są zasadne zarzuty skargi dotyczące art. 42 k.p. i art. 18
§ 1 i 2 k.p. Z tego względu, że w ustawie kominowej nie określono jednoznacznie
trybu obniżenia wynagrodzenia nie wynika, że ma zastosowanie bez ograniczeń
wypowiedzenie zmieniające warunki płacy z art. 42 k.p. To co skarżący umówił z
pracodawcą w zakresie wynagrodzenia ma swe ograniczenie w ustawie kominowej.
Wówczas normy art. 18 § 1 i 2 k.p. nie są w kolizji ze szczególną regulacją tej
ustawy. Nie są zasadne zarzuty naruszenia art. 2 pkt 1 i 3, art. 5 ust. 1, art. 1 pkt 7 i
art. 2 pkt 1 w związku z art. 6 ust. 2 oraz art. 6 ust. 2 ustawy kominowej, gdyż
zmiana wynagrodzenia zależy od ustawy, która może być samodzielnym źródłem
prawa kształtującym wysokość wynagrodzenia, także in minus (art. 9 k.p., art. 56
k.c. w związku z art. 300 k.p. i art. 13 ustawy kominowej). Skoro ustawa kominowa
nie jest oparta na niekonstytucyjnym rozwiązaniu przyjmującym skutek nieważności
z mocy pracy (art. 13 i art. 26), to strony i Sąd nie mogą powiedzieć,
że postanowienia umowy o pracę są ważne po upływie zakreślonego terminu, gdyż
ustawa stwierdza, że są nieważne. Rację ma skarżący, że na podstawie
powołanych w uzasadnieniu wyroku przepisów Sąd nie mógł wykluczyć stosowania
10
art. 42 k.p., jednak w końcowym rozrachunku Sąd miał rację, że przepis ten nie ma
zastosowania w przypadku skarżącego. Rację też ma skarżący, że właściwy organ
spółki nie może być bierny i w sprawie nie był bierny. Skarżący jednak przedstawiał
inne rozwiązanie i trzymał się ochrony wynagrodzenia łączonej z wymaganiem
zastosowania art. 42 k.p. Zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 26 ustawy
kominowej, który stanowi podstawę do ustalenia normy prawnej (per analogiam)
dającej ochronę wysokości wynagrodzenia w okresie dostosowawczym
zatrudnionym w spółkach, w których zmiana kapitałowa uzasadniająca stosowanie
ustawy kominowej nastąpiła już w czasie obowiązywania ustawy. Natomiast dalej
idące żądanie nie jest uzasadnione (skarga nie wskazuje zasadnych podstaw).
Skoro wyklucza się art. 42 k.p., to pozostaje tylko zachowanie standardu ochrony
wynagrodzenia przez okres dostosowawczy (art. 26). Zwykłe reguły prawa
związanie z dostosowaniem w pierwszej kolejności przez same strony wysokości i
składników wynagrodzenia do ograniczeń zawartych w ustawie nie zostały
wyłączone, o ile nie przekraczały określonego terminu. Innej podstawy do
uwzględnienia pełnego żądania w skardze nie wskazano.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji (art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art. 108
§ 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.).
kc