SNO 60/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-10-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt SNO 60/15
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
Protokolant Anna Kuras
przy udziale Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Wojskowych
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 13 października 2015 r.
sprawy M. L.,
sędziego w stanie spoczynku ppłk rez.,
w związku z zażaleniem obwinionego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 7 maja 2015 r.,
I. utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie,
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. L., Kancelaria
Adwokacka w K., 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w
tym 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia należnego obrońcy z
urzędu za obronę obwinionego w postępowaniu odwoławczym
przed Sądem Najwyższym,
III. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego ppłk M. L. został obwiniony o to, że uchybił powadze
stanowiska sędziowskiego naruszając art. 37 § 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o
ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 117, poz. 753 ze zm.; dalej jako u.s.w.) przy czym
jednocześnie czyn naruszał zasady etyki zawodowej sędziów określonej w § 4 zbioru zasad etyki
sędziów (załącznik do uchwały Nr 16/2003 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 lutego 2003 roku)
2
w ten sposób, że: w okresie od dnia 18 grudnia 2008 roku do dnia 16 lutego 2011 roku, pełniąc
zawodową służbę wojskową na stanowisku Sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego, a w
okresie od dnia 2 lipca 2010 r. będąc sędzią w stanie spoczynku, wielokrotnie składał
zawiadomienia o popełnieniu przestępstw, pozbawione merytorycznych podstaw. We wniosku o
ukaranie wymieniono szczegółowo i opisano 24 sprawy zainicjowane zawiadomieniami o
popełnieniu przestępstwa złożonymi przez obwinionego sędziego oraz sposób ich zakończenia na
etapie postępowania przygotowawczego dowodzący zasadności zarzutu stawianego w
postępowaniu dyscyplinarnym.
Postanowieniem z dnia 7 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w sprawie sygn. akt
[…] postępowanie wobec obwinionego sędziego umorzył w oparciu o przepis art. 339 § 3 pkt 1
k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. w zw. z art. 70 § 1 u.s.w.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że wobec niemożności usunięcia wątpliwości co do
poczytalności obwinionego rozstrzygnięto je na korzyć obwinionego, co skutkowało niemożnością
przypisania mu winy i obligowało Sąd pierwszej instancji do umorzenia postępowania w oparciu o
przepis art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.p.k.
Od postanowienia tego zażalenie wniósł obwiniony, ograniczając je do stwierdzenia, iż nie
zgadza się z orzeczeniem Sądu I instancji.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Brak jakichkolwiek zarzutów nie pozwala na ustalenie w czym
skarżący upatruje wadliwość zaskarżonego postanowienia. Wprawdzie art. 427 § 2 k.p.k. w
brzmieniu obowiązującym w dacie sporządzenia zażalenia i mający zastosowanie z uwagi na treść
art. 128 u.s.p. nie obligował strony niemającej statusu obrońcy, pełnomocnika lub oskarżyciela
publicznego do wskazania zarzutów stawianych zaskarżonemu orzeczeniu, to jednak zważywszy na
status zawodowy obwinionego, tj. sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego, trudno
zaakceptować taką sytuację, by wniesiony przez niego środek odwoławczy nie zawierał
jakichkolwiek zarzutów w odniesieniu do postanowienia Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego.
Racjonalnie można ten stan rzeczy uzasadnić jedynie brakiem jakichkolwiek uchybień, które
kwalifikowałyby się jako podstawy odwoławcze, a które skarżący by w realiach swojej sprawy
dostrzegał. Stanowisko to Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w całości podziela, nie dopatrując się
wad w zaskarżonym postanowieniu, które prowadziłyby do konieczności uchylenia tego
postanowienia lub jego zmianą.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
Protokolant Anna Kuras
przy udziale Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Wojskowych
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 13 października 2015 r.
sprawy M. L.,
sędziego w stanie spoczynku ppłk rez.,
w związku z zażaleniem obwinionego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 7 maja 2015 r.,
I. utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie,
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. L., Kancelaria
Adwokacka w K., 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w
tym 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia należnego obrońcy z
urzędu za obronę obwinionego w postępowaniu odwoławczym
przed Sądem Najwyższym,
III. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego ppłk M. L. został obwiniony o to, że uchybił powadze
stanowiska sędziowskiego naruszając art. 37 § 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o
ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 117, poz. 753 ze zm.; dalej jako u.s.w.) przy czym
jednocześnie czyn naruszał zasady etyki zawodowej sędziów określonej w § 4 zbioru zasad etyki
sędziów (załącznik do uchwały Nr 16/2003 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 lutego 2003 roku)
2
w ten sposób, że: w okresie od dnia 18 grudnia 2008 roku do dnia 16 lutego 2011 roku, pełniąc
zawodową służbę wojskową na stanowisku Sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego, a w
okresie od dnia 2 lipca 2010 r. będąc sędzią w stanie spoczynku, wielokrotnie składał
zawiadomienia o popełnieniu przestępstw, pozbawione merytorycznych podstaw. We wniosku o
ukaranie wymieniono szczegółowo i opisano 24 sprawy zainicjowane zawiadomieniami o
popełnieniu przestępstwa złożonymi przez obwinionego sędziego oraz sposób ich zakończenia na
etapie postępowania przygotowawczego dowodzący zasadności zarzutu stawianego w
postępowaniu dyscyplinarnym.
Postanowieniem z dnia 7 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w sprawie sygn. akt
[…] postępowanie wobec obwinionego sędziego umorzył w oparciu o przepis art. 339 § 3 pkt 1
k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. w zw. z art. 70 § 1 u.s.w.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że wobec niemożności usunięcia wątpliwości co do
poczytalności obwinionego rozstrzygnięto je na korzyć obwinionego, co skutkowało niemożnością
przypisania mu winy i obligowało Sąd pierwszej instancji do umorzenia postępowania w oparciu o
przepis art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.p.k.
Od postanowienia tego zażalenie wniósł obwiniony, ograniczając je do stwierdzenia, iż nie
zgadza się z orzeczeniem Sądu I instancji.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Brak jakichkolwiek zarzutów nie pozwala na ustalenie w czym
skarżący upatruje wadliwość zaskarżonego postanowienia. Wprawdzie art. 427 § 2 k.p.k. w
brzmieniu obowiązującym w dacie sporządzenia zażalenia i mający zastosowanie z uwagi na treść
art. 128 u.s.p. nie obligował strony niemającej statusu obrońcy, pełnomocnika lub oskarżyciela
publicznego do wskazania zarzutów stawianych zaskarżonemu orzeczeniu, to jednak zważywszy na
status zawodowy obwinionego, tj. sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego, trudno
zaakceptować taką sytuację, by wniesiony przez niego środek odwoławczy nie zawierał
jakichkolwiek zarzutów w odniesieniu do postanowienia Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego.
Racjonalnie można ten stan rzeczy uzasadnić jedynie brakiem jakichkolwiek uchybień, które
kwalifikowałyby się jako podstawy odwoławcze, a które skarżący by w realiach swojej sprawy
dostrzegał. Stanowisko to Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w całości podziela, nie dopatrując się
wad w zaskarżonym postanowieniu, które prowadziłyby do konieczności uchylenia tego
postanowienia lub jego zmianą.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.