Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 122/15
POSTANOWIENIE
Dnia 4 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 listopada 2015r.,
sprawy S. W.,
skazanego z art. 280 § 2 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 listopada 2014r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 29 maja 2014r.,
p o s t a n o w i ł :
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Obrońca skazanego S. W. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 5 listopada 2014r., co do istoty utrzymującego w mocy wyrok Sądu
Okręgowego z dnia 29 maja 2014r., którym uznano S. W. za winnego popełnienia
trzech rozbojów zakwalifikowanych odpowiednio z art. 280 § 1 k.k., art. 280 § 2 k.k.
oraz z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i orzeczono
kary łączne 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz dwustu stawek dziennych
grzywny, po 20 zł każda.
W nadzwyczajnym środku zaskarżenia obrońca zarzucił rażące naruszenie
przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść tego orzeczenia
polegające na obrazie:
2
1. art. 201 k.p.k., poprzez oparcie orzeczenia Sądu drugiej instancji na
niepełnej i wewnętrznie sprzecznej opinii z zakresu badań broni i balistyki, której
ocena w zakresie jej logiczności i poprawności wnioskowania zgodnego z zasadami
logicznego rozumowania nie pozwalała na przyjęcie, że przedmiot, którym posłużył
się skazany dopuszczając się rozbojów, stanowi broń palną w rozumieniu art. 7 ust.
3 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji;
2. art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., polegającą na zaniechaniu
dokonania przez Sąd drugiej instancji prawidłowej kontroli odwoławczej oraz
należytego rozważenia i ustosunkowania się do zarzutu apelacyjnego dotyczącego
błędnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji,
dotyczących narzędzia służącego do popełnienia przestępstwa, co miało
niewątpliwy wpływ na treść zaskarżonego wyroku, z uwagi na nieustalenie czy
rewolwer Zoraki K6L może razić na odległość;
3. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez
zaakceptowanie w toku kontroli instancyjnej naruszenia zasady swobodnej oceny
dowodów wyrażające się w pominięciu okoliczności ujawnionych w toku
przeprowadzania dowodu z uzupełniających opinii biegłego z zakresu badań broni i
amunicji, które stały ze sobą w sprzeczności, a także nie wyjaśniły nieprecyzyjnych
wniosków z opinii pisemnej.
Wystąpienie powyższych uchybień, zdaniem autora kasacji, skutkowało
nieuzasadnionym przyjęciem, że przedmiot, którym posłużył się oskarżony
dopuszczając się czynów przypisanych mu w punktach II i III wyroku Sądu
pierwszej instancji, stanowi broń palną w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21
maja 1999r. o broni i amunicji i błędnym zakwalifikowaniem tych czynów z art. 280
§ 2 k.k.
W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji w
zakresie czynów, do których odnoszą się zarzuty kasacyjne (pkt II i III wyroku Sądu
Okręgowego), a także w zakresie orzeczenia o karze łącznej i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył co następuje.
3
Kasacja obrońcy skazanego była bezzasadna w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Nie doszło w toku procedowania w niniejszej sprawie do naruszenia art. 201
k.p.k. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że niepełność opinii w rozumieniu
powyższego przepisu utożsamiać należy z taką jej treścią, która nie zawiera
odpowiedzi na wszystkie zadane biegłemu pytania, lub nie uwzględnia wszystkich
istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera
uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Niejasność natomiast związana
jest z niespójnością, wieloznacznością wniosków końcowych, które utrudniają
odczytanie ostatecznego poglądu biegłego (por. T. Grzegorczyk. K.P.K.,
Komentarz, t. I, wyd. 6, Warszawa 2014r. str. 715-716 wraz z powołanymi
orzeczeniami SN).
Sądy obu instancji, uwzględniając dyspozycję tego przepisu, zarówno w
postępowaniu pierwszoinstancyjnym, jak i odwoławczym na jego podstawie
dopuściły dowody z uzupełniających opinii biegłego z zakresu badań broni i
balistyki R. A. (SO - k. 1433, SA - k. 1810). Jak wynika z uzasadnień obu wyroków,
a zwłaszcza orzeczenia Sądu ad quem (wydanego po kolejnym już uzupełnieniu
opinii pisemnej), odnośnie do oceny tego dowodu nie zrodziły się wątpliwości w
zakresie kluczowego wniosku, od początku konsekwentnie i kategorycznie
formułowanego przez biegłego, zgodnie z którym rewolwer ZORAKI model K6L
stanowi broń palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji.
Nie zachodziła sytuacja niepełności lub niejasności opinii, która stwarzałaby
potrzebę prowadzenia dalszego postępowania dowodowego. W tym zakresie
zgodzić się można z autorem kasacji jedynie o tyle, że rzeczywiście pewne
fragmenty wydanych opinii zawierały nieprecyzyjne sformułowania, dostrzeżone
zresztą i przez samego biegłego opiniującego w postępowaniu odwoławczym (k.
1810). Podkreślić trzeba, że ustna opinia uzupełniająca złożona na rozprawie
apelacyjnej służyła właśnie usunięciu tych nieścisłości, co do których biegły się
ustosunkował, formułując co do istoty wniosek tożsamy z prezentowanymi w
uprzednich opiniach. Eksponowane mimo to przez skarżącego „sprzeczności” i ich
odmienna ocena, nie stanowiły jednak przekonującego uzasadnienia dla
4
sformułowanych w kasacji zarzutów. Koncentrując się na szczegółach, autor
kasacji utracił z pola widzenia istotę wywodu biegłego R. A.
Intencją skarżącego było dążenie do podważenia poczynionych przez Sąd a
quo i zaakceptowanych w toku instancyjnej kontroli ustaleń, na podstawie których
dwa z przypisanych S. W. czynów zakwalifikowane zostały na podstawie przepisu
przewidującego surowszą odpowiedzialność karną za przestępstwo rozboju (z
użyciem broni palnej - § 2 art. 286 k.k.). W tym kontekście obrońca skazanego
wyraził pogląd o nierespektowaniu przy ocenie dowodu z opinii biegłego granic
wytyczonych przez art. 7 k.p.k., co powiązał z obrazą art. 410 k.p.k. oraz art. 201
k.p.k.
Sąd odwoławczy, po uzupełnieniu materiału dowodowego o kolejną opinię
biegłego R. A., dokonał ponownej kompleksowej oceny tego dowodu, co do której
skarżący nie wykazał uchybienia zasadom logiki wskazaniom wiedzy i
doświadczenia życiowego. Temu celowi z pewnością nie mogło służyć twierdzenie,
że żadna z opinii nie dostarczyła dostatecznej odpowiedzi na pytanie o zdolność
rażenia badanej broni. Przypomnieć należy, że w wyniku badania dowodowy
rewolwer zaklasyfikowano jako broń palną alarmową, której użycie służy wywołaniu
efektu akustycznego. Efekt ten powstaje na skutek spalania materiału miotającego,
w wyniku którego sprężone gazy są wystrzeliwane z lufy. Określona w art. 7 ust. 3
ustawy o broni i amunicji cecha rewolweru w postaci zdolności rażenia celu na
odległość nie większą niż 1 metr, wynikała zatem z samej istoty budowy tego
urządzenia. Co do odległości rażenia, biegły, bazując na doświadczeniu
zawodowym dodatkowo stwierdził: „nie spotkałem się z sytuacją aby gazy raziły na
większą odległość niż jeden metr”. Nieuzasadnione pozostawały zastrzeżenia, czy
badana broń w ogóle mogła razić cel i na jaką odległość. Zwłaszcza druga kwestia
nie była przedmiotem opinii, gdyż nie decydowała o istocie, to jest klasyfikacji broni.
Badanie broni koncentrowało się na ustaleniu jej budowy, parametrów, specyfikacji
i sprawdzeniu możliwości oddania strzałów (wystrzelenie trzech naboi),
konsekwencją czego była stwierdzona zdolność rażenia. Z tych względów, nie
wystąpiły żadne poważne powody, dla których miałyby być dotknięte jakimikolwiek
wadami wnioski Sądów obu instancji, co do tego, że rewolwer, którym posłużył się
5
skazany w ramach dwóch przypisanych czynów, stanowił broń palną w rozumieniu
ustawy o broni i amunicji.
Prawidłowość ustaleń co do rodzaju broni, jaką posłużył się skazany została
poddana szczegółowej analizie w postępowaniu odwoławczym. W uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku jasno wskazano motywy, dla których nie podzielono
argumentacji apelacji obrońcy skazanego, mającej dowieść, że na tym tle Sąd
pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 1a). Zatem i
zarzut naruszenia przez Sąd ad quem dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k. uznać należało za oczywiście chybiony.
Konsekwencją zaprezentowanej powyżej oceny zarzutów kasacyjnych było
uznanie tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia za bezzasadny w stopniu
oczywistym, co, przy niestwierdzeniu określonych w art. 536 k.p.k. podstaw
przekroczenia granic kasacji, implikowało orzeczenie wyrażone w części
dyspozytywnej postanowienia.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. skazany S.W. został obciążony kosztami
sądowymi za postępowanie kasacyjne.
kc