Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 57/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Zawada
w sprawie z powództwa Gminy Miejskiej K.
przeciwko K. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2016 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 października 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Powód Gmina Miejska K. oraz pozwana K. S. w dniu 18 stycznia 2008 r.
zawarli w formie aktu notarialnego umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu
mieszkalnego nr 3a w nr […] przy ul. S. w K. oraz jego sprzedaży na rzecz K. S.
Wartość nieruchomości lokalowej została w umowie określona na kwotę
807 524,22 zł, z czego wartość lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w części
wspólnej nieruchomości budynkowej wynosiła 580 066 zł, a wartość udziału
w nieruchomości gruntowej w wysokości 11/100 części wynosiła 227 458,22 zł.
Przy określaniu ceny sprzedaży Gmina Miejska K. zastosowała 90% bonifikatę
względem globalnej wartości nieruchomości, co stanowiło obniżenie ceny o kwotę
726 771,40 zł. Ostateczna cena sprzedaży została ustalona w wysokości 80 752,82
zł.
We wspomnianej umowie zastrzeżono także prawo powódki do żądania
zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Umowa określiła
przesłanki powstania prawa powodowej Gminy. Zostały one ustalone zgodnie z tym
co wynika z art. 68 ust. 2, 2a i 2b. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (jedn. tekst Dz. U. z 2015 r, poz. 1774 ze zm., dalej u.g.n.).
Pozwana K. S. w dniu 5 grudnia 2008 roku sprzedała nabyty z bonifikatą
lokal na rzecz osoby trzeciej, nie będącej jej osobą bliską w rozumieniu art. 4 pkt 13
u.g.n. Do chwili jego zbycia lokal ten pozwana zajmowała wspólnie z dwoma
synami i byłym mężem.
W dniu 29 stycznia 2009 r. pozwana kupiła od spółki akcyjnej M.
z siedzibą w B. lokal mieszkalny nr 11 przy ul. C. […] w K. za kwotę 187 500 zł,
obecnie zamieszkały przez jej syna P. N., lokal mieszkalny nr 23 przy ul. C. […] w K.
za kwotę 197 500 zł, obecnie zamieszkały przez jej syna T. N. oraz lokal
mieszkalny nr 23 przy ul. C. […] w K. za kwotę 197 500 zł, w którym mieszka jej
były mąż. W dniu 5 lutego 2009 r. K. S. kupiła od ww. spółki lokal mieszkalny nr 12
w budynku przy ul. C. […] w K. za kwotę 367 500 zł. Pozwana obecnie mieszka w
tym lokalu.
3
W dniu 24 listopada 2009 r. pozwana nabyła od swoich rodziców K. i M. S.
udział w wysokości 1/6 części w nieruchomości lokalowej nr 42 przy ul. M. […] w K.
za kwotę 22 000 zł.
Pismem z dnia 23 marca 2010 r. K. S. została wezwana przez powoda do
zapłaty kwoty 748 811,26 zł tytułem zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty od ceny
sprzedaży lokalu mieszkalnego nr 3a położonego przy ul. S. […]. Sąd Okręgowy w
K., uwzględniając powództwo Gminy K., prawomocnym wyrokiem z dnia 7 grudnia
2011 r., zasądził na rzecz powoda żądaną kwotę 100 tys. zł z tytułu częściowego
zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty.
Gmina Miejska K. wniosła kolejne powództwo o zasądzenie od K. S. kwoty
371 218 66 zł tytułem zwrotu zwaloryzowanej części udzielonej bonifikaty z
ustawowymi odsetkami od dnia 27 kwietnia 2010 r. oraz zasądzenia kosztów
procesu.
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w K. zasądził od K. S. na
rzecz Gminy Miejskiej K. kwotę 66 508,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami
liczonymi od dnia 27 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w
pozostałej części oraz orzekł o kosztach postępowania.
Rozpoznający sprawę, na skutek apelacji pozwanej, Sąd Apelacyjny
w całości podzielił ustalenia faktyczne i wywody prawne poczynione przez Sąd
I instancji. Zdaniem Sądu II instancji wykładnia art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy
o gospodarce nieruchomościami dokonana przez Sąd Okręgowy jest prawidłowa
i należycie umotywowana. Jak podkreślił Sąd Apelacyjny, treść art. 68 ust. 2a pkt 5
ustawy prima facie wydaje się jednoznaczna, w rzeczywistości rodzi szereg
problemów natury interpretacyjnej, wynikłych w dużej mierze ze złożoności stanów
faktycznych poddawanych pod ocenę w kontekście realizacji wyrażonych w niej
przesłanek oraz konieczności wyważenia z jednej strony interesu w postaci
ochrony mienia publicznego, z drugiej strony uzasadnionych interesów osób
uprawnionych do bonifikaty. Na zasadność powyższej konstatacji wskazuje
między innymi obszerność orzecznictwa odnoszącego się do interpretacji
analizowanych przepisów.
Sąd Apelacyjny przywołał wnioski sformułowane w uchwale Sądu
Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 roku, III CZP 87/11, która stanowi,
4
że: „nabywca lokalu mieszkalnego z bonifikatą, który zbył ten lokal przed upływem
pięciu lat od dnia nabycia, ma obowiązek zwrotu części bonifikaty w wysokości
proporcjonalnej do kwoty uzyskanej ze zbycia, nieprzeznaczonej na nabycie innego
lokalu mieszkalnego".
W powyższej uchwale, jakkolwiek w innym zakresie, zakwestionowano
również czysto językową wykładnię przepisu art. 68 ust. 2a pkt 1 i 5 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, wskazując na zakorzeniony w Konstytucji cel
ustawy w postaci zapewnienia dotychczasowym lokatorom możliwości nabycia
lokalu. Realizacja tego celu, w ocenie Sądu Najwyższego, może następować przez
zbycie lokalu uzyskanego z bonifikatą i dostosowanie realizacji swoich potrzeb
mieszkaniowych stosownie do uwarunkowanych różnymi względami potrzeb
i możliwości. Mając na uwadze, taki celowościowy kierunek wykładni
wspomnianych przepisów, zdaniem Sądu Apelacyjnego nieracjonalne jawi się
wymaganie, by w konkretnych okolicznościach faktycznych, kiedy potrzeby
uprawnionego do bonifikaty byłyby w większym stopniu zrealizowane poprzez
nabycie dla celów mieszkaniowych kilku mniejszych i tańszych lokali, wymagać
od niego nabycia większego i droższego lokalu. Brak ku temu teleologicznego
uzasadnienia.
W ocenie Sądu Apelacyjnego przyjęcie jedynie czysto językowej
wykładni przepisu art. 68 ust. 2a pkt 1 i 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami
prowadzi do nieuprawnionej dyferencjacji sytuacji osób uprawnionych do uzyskania
bonifikaty. W pierwszej kolejności, przyjęcie użytego zarówno na gruncie art. 68
ust. 2, jak i na gruncie art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy pojęcia lokalu lub nieruchomości,
jako obejmujących jedynie jeden lokal lub jedną nieruchomość prowadzi do
nieakceptowalnych wniosków. Omawiane pojęcia nie obejmowałyby udziału
w prawie własności lokalu czy nieruchomości. Przyjęcie takiej opcji interpretacyjnej
pozwalałoby zatem uprawnionemu z jednej strony zbyć jakiejkolwiek osobie udział
w prawie własności lokalu lub nieruchomości uzyskanych z bonifikatą bez
obowiązku jej zwrotu.
Udział ten mógłby być przy tym zbliżony do jedności. Obowiązek zwrotu
bonifikaty wyrażony w art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami -
wykładając ten przepis za pomocą samych dyrektyw językowych - nie obejmowałby
5
bowiem sytuacji zbycia udziału w prawie własności lokalu lub nieruchomości.
Z drugiej strony, przyjęcie zaprezentowanej przez skarżącego opcji interpretacyjnej,
uniemożliwiałoby nabycie w zamian za środki uzyskane ze zbycia lokalu udziału
w prawie własności lokalu lub prawie własności nieruchomości, nawet w sytuacji,
kiedy dysponowanie określonym udziałem pozwalałoby uprawnionemu na
realizację swoich potrzeb mieszkaniowych. Powyższa argumentacja unaocznia,
że zastosowanie reguł wykładni językowej do użytego w analizowanych przepisach
pojęcia lokalu prowadzi do niezadowalających z punktu widzenia celu ustawy
rezultatów. Konieczne jest zatem sięgnięcie do reguł wykładni pozajęzykowych,
w tym przede wszystkim do wykładni funkcjonalnej.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nawet nabycie kilku lokali w zamian za lokal
uzyskany z bonifikatą będzie spełniało warunki przewidziane w art. 68 ust. 2a pkt 5
ustawy, jeżeli każdy z tych lokali będzie przeznaczony lub wykorzystywany na
cele mieszkaniowe uprawnionego i jego bliskich. Analiza powyższych dwóch
przepisów prowadzi do twierdzenia, że ustawodawca jako równoważne cele
udzielenia bonifikaty uznaje realizację potrzeb mieszkaniowych przez pierwotnie
uprawnionego, jak i realizację tych potrzeb również przez osoby mu bliskie.
Przy czym lege non distinguente art. 68 ust. 2a pkt 1 ustawy o gospodarce
nieruchomościami nie precyzuje, na czyje cele mieszkaniowe ma być przeznaczony
lub wykorzystany lokal nabyty ze środków uzyskanych ze zbycia lokalu nabytego
uprzednio z bonifikatą. Godzi się przy tym zauważyć, że na użytek ustawy
o gospodarce nieruchomościami ustawodawca bardzo wąsko definiuje krąg
osób bliskich.
Zważywszy na treść przepisu art. 68 ust. 2a pkt 1 ustawy o gospodarce
nieruchomościami można wysnuć wniosek, iż skoro ustawa zezwala
na przeniesienie własności lokalu na osobę bliską zarówno odpłatnie, jak
i nieodpłatnie, to ustawodawca akceptuje uzyskanie takiej korzyści przez osobę
bliską uprawnionemu i realizację jej potrzeb mieszkaniowych bez względu
na zaspokojenie tych potrzeb przez osobę pierwotnie uprawnioną. Ustawodawca
uwzględnia zatem wolę osoby uprawnionej, która może rozdysponować udzieloną
jej pomocą w zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych na osoby bliskie.
6
Odnosząc się do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy należy również
zauważyć, że do czasu wyodrębnienia lokalu i przeniesienia jego własności na
pozwaną - w lokalu, w stosunku do którego udzielona była bonifikata,
zamieszkiwały dzieci pozwanej. Powyższe wskazuje na konieczność uwzględniania
ich potrzeb mieszkaniowych przy ocenie realizacji przesłanek z art. 68 ust. 2a pkt 5
ustawy o gospodarce nieruchomościami. Skoro potrzeby te zostały zrealizowane
poprzez nabycie przez uprawnioną kilku lokali należy dojść do wniosku, że został
osiągnięty cel, na jaki powodowa gmina udzieliła uprawnionej bonifikaty.
Działanie pozwanej nie doprowadziło także do naruszenia celu ograniczenia obrotu
lokalem nabytym z bonifikatą, jakim jest przeciwdziałanie spekulacyjnemu
wykorzystaniu lokalu. Przez okres 5 letniej ustawowej karencji lokale nabyte
w zamian za środki ze sprzedaży uprzednio komunalnego lokalu służyły jedynie
zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowej pozwanej i jej dzieci. Pozwana nie uzyskała
zatem większych korzyści finansowych, niż gdyby mieszkała wraz z dorosłymi
synami w jednym, ale większym mieszkaniu.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił naruszenie prawa materialnego,
tj.: art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami przez jego błędną wykładnię, prowadzącą do uznania,
że pozwana uprawniona była do nabycia ze środków uzyskanych ze sprzedaży
lokalu nowych lokali dla swoich synów, bez obowiązku zwrotu bonifikaty, na
preferencyjnych warunkach - co doprowadziło do bezzasadnego oddalenia
powództwa Gminy o zapłatę kwoty 304.710,29 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wprowadzenie bonifikaty dla najemców nabywających lokal na własność
było niewątpliwie instrumentem zachęcającym do tego, aby co raz większa liczba
osób zaspakajała swoje potrzeby mieszkaniowe w formie prawa własności
do lokalu lub domu mieszkalnego. Była to pomoc publiczna skierowana do
określonej grupy osób. W ten sposób wzmocniono dążenia do odwrócenia tego co
niosła za sobą publiczna gospodarka lokalami i jej następca szczególny tryb
najmu. Te instytucje, przy pomocy środków publicznoprawnych, ograniczały rolę
prawa własności, aby w drodze najmu, którego podstawą była
administracyjnoprawna decyzja o przydziale, zaspakajać potrzeby mieszkaniowe
7
osób, szczególnie tych, których nie było stać, aby uczynić to z własnych środków.
Drastyczne ograniczanie prawa własności budynków i lokali mieszkalnych
przestało być potrzebne wraz z rozwojem budownictwa mieszkaniowego oraz
wzrostem zamożności społeczeństwa. Dostrzegając, że zaspakajania potrzeb
mieszkaniowych w drodze przekształcenia najmu na prawo własności, może
sprzyjać podniesieniu dbałości o zajmowane lokale oraz pozwala na bardziej
elastyczne reagowanie samych zainteresowanych na zmieniające się warunki na
rynku mieszkaniowym, polski ustawodawca od lat siedemdziesiątych ubiegłego
wieku wprowadził możliwość nabycia przez najemcę zajmowanego przezeń lokalu
na własność. Towarzyszy temu uprawnieniu pomoc w postaci środków publicznych,
które kierowane są do najemców nabywających lokal na własność w postaci
bonifikaty, czyli obniżenia ceny zbywanego lokalu. Takie rozwiązanie, mając na
względzie, że bonifikata może sięgać 90% wartości lokalu, wymaga stworzenia
barier zapobiegających temu, aby bonifikata nie została wykorzystana w celach
czysto spekulacyjnych, ale służyła polepszeniu sytuacji mieszkaniowej najemców.
Jak pokazują liczne nowelizacje przepisów regulujących sprzedaż lokali z bonifikatą,
osiągnięcie tego celu nie jest łatwe. Regulacje te, powinny bowiem zapobiegać
z jednej strony niepotrzebnym ograniczeniom w rozporządzaniu nabytym lokalem,
z drugiej zaś mają powstrzymać proceder wykorzystywania udzielonej
bonifikaty wbrew celom, które miała ona realizować. W orzecznictwie wskazuje się
na konieczność ścisłej wykładni art. 68 u.g.n., regulującego tę kwestię,
gdyż niewątpliwie jest to regulacja wyjątkowa, szczególnie gdy dotyczy zwolnienia
z obowiązku zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty. Z drugiej strony dopuszcza się
także odstępstwa od wykładni literalnej, gdy jest to uzasadnione celem tej regulacji.
W rozpoznawanej sprawie orzekające w sprawie sądy opowiedziały się
za kolejnym odstępstwem od wykładni literalnej art. 68 ustawy o gospodarce
nieruchomościami. Z literalnej wykładni tego przepisu wynika, że najemca, który
nabył lokal z bonifikatą nie musi jej zwracać, gdy nie zbędzie go przed upływem
5 lat od nabycia. Mając na uwadze, że wcześniejsze zbycie lokalu może nie
wykraczać poza cel, dla którego udzielona została bonifikata, ustawodawca
poszerzał krąg wyjątków, zwalniających od obowiązku zwrotu bonifikaty.
Aktualny krąg tych wyjątków przewiduje art. 68 ust. 2a, który uzyskał taką treść
8
począwszy od 22 października 2007 r. Podkreślić należy, że już w pierwotnym
tekście ustawy o gospodarce gruntami, nabywca lokalu był zwolniony z obowiązku
zwrotu bonifikaty, gdy zbył go przed oznaczonym w ustawie terminie, na rzecz
osoby bliskiej (art. 68 ust. 2 u.g.g.). Rację ma Sąd Apelacyjny gdy zwraca uwagę,
że celem udzielenia bonifikaty było także poprawienie sytuacji najemcy i jego osób
bliskich. Natomiast budzi wątpliwości, aby z tej konstatacji wywodzić tak daleko
idące odstępstwa od literalnej wykładni art. 68 ust. 2a u.g.g.
Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że poprawa sytuacji osób bliskich
następować powinna w ten sposób, że najemca sprzedający nabyty lokal na
wolnym rynku może uzyskać za niego środki, pozwalające na nabycie większego
lokalu, w którym lepiej będą zaspakajane jego potrzeby i osób bliskich z nim
mieszkających. Ustawodawca dostrzegł też, że jeżeli zbycie lokalu następowało na
rzecz osoby bliskiej, to widocznie sam najemca uznał, przykładowo ze względu na
swój podeszły wiek, iż jest to rozwiązanie najlepsze, także dla niego,
gdyż on będzie zaspokajał swoje potrzeby mieszkaniowe u nabywcy lokalu, jako
z kolei jego osoba bliska. Warto jednak zwrócić uwagę, że w analizowanych
regulacjach zawsze jest mowa o jednym lokalu, nabywanym przez najemcę na
własność i z kolei jednym lokalu, który zbywa on osobie bliskiej. Także gdy chodzi
o regulację dotyczącą przeznaczenia środków uzyskanych ze zbycia nabytego
z bonifikatą lokalu, mowa jest o nabyciu jednego lokalu.
Pozostaje do rozważenia, czy w sytuacji, gdy najemca lokalu, który nabył go
z bonifikatą mieszkał z osobami bliskim, może on nabyć kilka lokali,
które przeznaczy na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych osób bliskich.
Takie stanowisko zajęły orzekające w sprawie Sądy. Jest ono oparte na założeniu,
że powódka, która nabyła, za środki uzyskane ze zbycia lokalu z bonifikatą, kilka
lokali dla siebie nie musi zwracać bonifikaty, bo w lokalach tych mieszkają jej
synowie. Taka interpretacja art. 68 u.g.g. jest uzasadniona, zdaniem Sądu
Apelacyjnego tym, że analiza pkt 1 i pkt 5 art. 68 ust. 2a u.g.g. prowadzi do wniosku,
iż ustawodawca jako równoważne cele udzielenia bonifikaty uznaje realizację
potrzeb mieszkaniowych przez pierwotnie uprawnionego, jak i realizację tych
potrzeb również przez osoby mu bliskie, gdyż art. 68 ust. 2a pkt 1 u.g.g. nie
precyzuje, na czyje cele mieszkaniowe ma być przeznaczony lub wykorzystany
9
lokal nabyty ze środków uzyskanych ze zbycia lokalu nabytego uprzednio
z bonifikatą.
Nie można podzielić tej interpretacji. Z art. 68 ust. 2a pkt 1 u.g.g. nie wynika,
że ustawodawca zrównuje zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych nabywcy lokalu
z bonifikatą i jego bliskich. Przepis ten daje tylko nabywcy lokalu z bonifikatą,
możliwość zbycia lokalu na rzecz osoby bliskiej. Zawsze chodzi o jeden lokal
i wybór sposobu w jaki będą zaspokajane potrzeby nabywcy lokalu z bonifikatą
i jego bliskich. To nabywca lokalu decyduje, czy zbędzie lokal na wolnym rynku i za
uzyskane środki nabędzie lokal, w którym będzie mieszkał sam lub gdy spoczywa
na nim taki obowiązek także z bliskim, albo czy zbywając lokal osobie bliskiej
będzie oczekiwał, że to ona zaspokoi jego potrzeby mieszkaniowe, bądź ma na
uwadze, iż swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokoi w inny sposób. Zawsze jednak,
warunkiem, od którego ustawodawca uzależnia możliwość zatrzymania przez
nabywcę bonifikaty jest zbycie jednego lokalu osobie bliskiej lub nabycie przez
nabywcę mieszkania z bonifikatą za uzyskane od osoby trzeciej środki,
jednego lokalu.
Dopuszczenie do nabywania przez nabywcę lokalu z bonifikatą, bez
konieczności zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty, kilku lokali, nie znajduje również
uzasadnienia w jego obowiązkach wobec osób bliskich. Jeżeli jest to, tak jak
w rozważanym przypadku rodzic, to należy ustalić, czy z jego obowiązków
określonych w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym wynika konieczność
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych synów, w postaci kupna na swoje nazwisko
oddzielnych lokali mieszkalnych dla każdego z nich. Takiego obowiązku nie da się
wyprowadzić z tych przepisów. Jeżeli synowie są małoletni, to rodzic powinien
zabezpieczyć zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych synów poprzez wspólne z nim
zamieszkiwanie. Natomiast pełnoletnie dziecko nie ma roszczenia do rodzica
o zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych, w szczególności poprzez kupno
dla niego osobnego mieszkania. W tej sytuacji nie widać wyraźnego jurydycznego
uzasadnienia, aby dopuścić rozszerzającą wykładnię art. 68 ust. 2a u.g.g.
Warto również zwrócić uwagę, że sytuacja, w której nabywca lokalu
z bonifikatą na swoje nazwisko nabywa kilka lokali stwarza możliwości
wykorzystania środków publicznych nie tylko dla poprawy sytuacji mieszkaniowej
10
jego i osób bliskich najemcy. Po pierwsze, jeżeli są to kilkumiesięczne lub
kilkuletnie dzieci, to dopuszczenie do nabycia przez najemcę więcej niż jednego
lokalu, z przeznaczeniem kolejnych lokali dla nich, pozwala na wynajmowanie tych
lokali przez wiele lat i czerpanie nieuzasadnionych korzyści, z bonifikaty udzielonej
ze środków publicznych. W sytuacji gdy dzieci są już pełnoletnie lub zbliżają się do
pełnoletności, także brak podstaw do otwierania dla najemcy, kupującego lokal
z bonifikatą, możliwości nabywania kilku lokali. Wystarczy, że synowie jako
pełnoletni założą rodziny i zaspokoją swoje potrzeby mieszkaniowe w ten sposób,
iż to ich małżonki mają już samodzielne lokale. W takiej sytuacji nabywca lokalu
z bonifikatą odsprzeda lokale przeznaczone dla swoich synów i uzyska
prawdopodobnie jeszcze większą korzyść. Będzie to korzyść ze środków
publicznych, której bezpośrednim źródłem było nabycie lokalu z bonifikatą.
W konsekwencji należy uznać, że brak podstaw do takiej wykładni art. 68
ust. 2a pkt 5 u.g.n., jaką proponują orzekające w sprawie sądy. Dopuszczenie do
nabywania kilku lokali przez nabywcę lokalu z bonifikatą, bez obowiązku jej zwrotu,
nie tylko nie znajduje uzasadniania w literalnej wykładni tego przepisu, ale brak
podstaw do proponowanej rozszerzającej jego wykładni. Na najemcy nie ciąży
bowiem obowiązek zaspokajania potrzeb mieszkaniowych jego bliskich poprzez
zakupienie dla nich osobnych lokali. Natomiast dopuszczenie do nabywania przez
niego kilku lokali, z przeznaczeniem na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych jego
bliskich, stwarza możliwości wykorzystania środków publicznych niezgodnie z ich
przeznaczeniem.
Mając na uwadze, że brak podstaw do tego, aby nabywca lokalu z bonifikatą
mógł kupić za środki uzyskane ze sprzedaży tego lokalu, kilka lokali na swoje
nazwisko z przeznaczeniem ich dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych bliskich,
Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.
eb