V CZ 86/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-02-2016
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 86/15
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa A. C.
przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 20 stycznia 2016 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w C.
z dnia 28 października 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w C., pozostawiając mu
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w C. oddalił powództwo A.
C. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w C. o zasądzenie
zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł za cierpienia, będące skutkiem wypadku,
jakiemu uległ w dniu 9 lutego 2012 r.
Wyrok ten, po rozpoznaniu apelacji powoda, został uchylony przez Sąd
Okręgowy w C. wyrokiem z dnia 28 października 2015 r., sprawa zaś została
przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi pierwsze instancji. Sąd Okręgowy
uznał, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym została wnikliwie ustalona i
rozważona szkoda doznana przez powoda, natomiast za wątpliwy ocenił wniosek o
braku odpowiedzialności pozwanego. Ustalone zostało miejsce, w którym doszło
do wypadku, jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, zebrany materiał dowodowy nie
pozwala na ocenę, czy chodnik, na którym przewrócił się powód doznając
uszkodzenia ciała, należy do pozwanego szpitala. Za konieczne uznał Sąd
Okręgowy uzupełnienie materiału dowodowego w tym zakresie i w tym celu uchylił
wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Pozwany zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego zażaleniem, wnosząc o jego
uchylenie i zarzucając naruszenie art. 6 i 435 § 1 k.c. oraz art. 232, 382 i 386 k.p.c.
Skarżący zarzucił naruszenie zasady rozkładu ciężaru dowodu i wskazał, że
uzupełnienie materiału dowodowego powinno, o ile zachodzi taka potrzeba,
nastąpić przed Sądem drugiej instancji, wobec czego uchylenie wyroku w tym celu
było niezasadne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
System apelacji pełnej charakteryzuje się tym, że sąd drugiej instancji, poza
funkcją kontrolną, pełni także rozpoznawczą, jego zadaniem jest bowiem przede
wszystkim orzekanie co do istoty sprawy. Sąd ten obowiązany jest dokonać
własnych ustaleń faktycznych na podstawie materiału zebranego w postępowaniu
przed sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, co jasno
określa art. 382 k.p.c. Istota apelacji pełnej wyrażona jest także w art. 386 k.p.c.,
określającym precyzyjnie w § 2, 3 i 4 wypadki, w jakich sąd drugiej instancji uchyla
wyrok poddany kontroli instancyjnej. W sprawie nie zachodzi nieważność
3
postępowania (§ 2) ani podstawa do odrzucenia pozwu lub umorzenia
postępowania (§ 3), nie można też mówić o nierozpoznaniu istoty sprawy (§ 4).
Uchylając wyrok Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy powołał się na potrzebę
uzupełnienia materiału dowodowego. Trafnie jednak zarzucił skarżący, że
orzeczenie kasatoryjne może być wydane jedynie wówczas, gdy wydanie wyroku
wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, na co również
jasno wskazuje art. 386 § 4 k.p.c. W sprawie zebrany został materiał dowodowy
w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, również w postępowaniu
apelacyjnym przedstawiano dowody, które jednak pozostały poza oceną Sądu
drugiej instancji. Ewentualne uzupełnienie materiału dowodowego powinno zatem
nastąpić przed Sądem Okręgowym, bez potrzeby uchylania wyroku wydanego
przez Sąd Rejonowy. Nie może zatem budzić wątpliwości, że zaskarżony
zażaleniem wyrok narusza art. 382 i 386 k.p.c.
W zażaleniu powołano także zarzuty naruszenia prawa materialnego.
Zarzuty te jednak pozostają poza kognicją Sądu Najwyższego, bowiem zmierzają
do materialnoprawnej oceny zasadności powództwa. Taka kontrola nie może
nastąpić w ramach rozpoznania zażalenia, o jakim mowa w art. 3941
§ 11
k.p.c.
Dokonywana ocena powinna mieć bowiem charakter formalny, skupiający się na
ustanowionych w art. 386 § 4 k.p.c. przesłankach uchylenia orzeczenia sądu
pierwszej instancji, bez wkraczania w merytoryczne kompetencje sądu.
Wobec powyższego orzeczono, jak w sentencji, na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39815
§ 1 k.p.c.
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa A. C.
przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 20 stycznia 2016 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w C.
z dnia 28 października 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w C., pozostawiając mu
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w C. oddalił powództwo A.
C. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w C. o zasądzenie
zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł za cierpienia, będące skutkiem wypadku,
jakiemu uległ w dniu 9 lutego 2012 r.
Wyrok ten, po rozpoznaniu apelacji powoda, został uchylony przez Sąd
Okręgowy w C. wyrokiem z dnia 28 października 2015 r., sprawa zaś została
przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi pierwsze instancji. Sąd Okręgowy
uznał, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym została wnikliwie ustalona i
rozważona szkoda doznana przez powoda, natomiast za wątpliwy ocenił wniosek o
braku odpowiedzialności pozwanego. Ustalone zostało miejsce, w którym doszło
do wypadku, jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, zebrany materiał dowodowy nie
pozwala na ocenę, czy chodnik, na którym przewrócił się powód doznając
uszkodzenia ciała, należy do pozwanego szpitala. Za konieczne uznał Sąd
Okręgowy uzupełnienie materiału dowodowego w tym zakresie i w tym celu uchylił
wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Pozwany zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego zażaleniem, wnosząc o jego
uchylenie i zarzucając naruszenie art. 6 i 435 § 1 k.c. oraz art. 232, 382 i 386 k.p.c.
Skarżący zarzucił naruszenie zasady rozkładu ciężaru dowodu i wskazał, że
uzupełnienie materiału dowodowego powinno, o ile zachodzi taka potrzeba,
nastąpić przed Sądem drugiej instancji, wobec czego uchylenie wyroku w tym celu
było niezasadne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
System apelacji pełnej charakteryzuje się tym, że sąd drugiej instancji, poza
funkcją kontrolną, pełni także rozpoznawczą, jego zadaniem jest bowiem przede
wszystkim orzekanie co do istoty sprawy. Sąd ten obowiązany jest dokonać
własnych ustaleń faktycznych na podstawie materiału zebranego w postępowaniu
przed sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, co jasno
określa art. 382 k.p.c. Istota apelacji pełnej wyrażona jest także w art. 386 k.p.c.,
określającym precyzyjnie w § 2, 3 i 4 wypadki, w jakich sąd drugiej instancji uchyla
wyrok poddany kontroli instancyjnej. W sprawie nie zachodzi nieważność
3
postępowania (§ 2) ani podstawa do odrzucenia pozwu lub umorzenia
postępowania (§ 3), nie można też mówić o nierozpoznaniu istoty sprawy (§ 4).
Uchylając wyrok Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy powołał się na potrzebę
uzupełnienia materiału dowodowego. Trafnie jednak zarzucił skarżący, że
orzeczenie kasatoryjne może być wydane jedynie wówczas, gdy wydanie wyroku
wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, na co również
jasno wskazuje art. 386 § 4 k.p.c. W sprawie zebrany został materiał dowodowy
w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, również w postępowaniu
apelacyjnym przedstawiano dowody, które jednak pozostały poza oceną Sądu
drugiej instancji. Ewentualne uzupełnienie materiału dowodowego powinno zatem
nastąpić przed Sądem Okręgowym, bez potrzeby uchylania wyroku wydanego
przez Sąd Rejonowy. Nie może zatem budzić wątpliwości, że zaskarżony
zażaleniem wyrok narusza art. 382 i 386 k.p.c.
W zażaleniu powołano także zarzuty naruszenia prawa materialnego.
Zarzuty te jednak pozostają poza kognicją Sądu Najwyższego, bowiem zmierzają
do materialnoprawnej oceny zasadności powództwa. Taka kontrola nie może
nastąpić w ramach rozpoznania zażalenia, o jakim mowa w art. 3941
§ 11
k.p.c.
Dokonywana ocena powinna mieć bowiem charakter formalny, skupiający się na
ustanowionych w art. 386 § 4 k.p.c. przesłankach uchylenia orzeczenia sądu
pierwszej instancji, bez wkraczania w merytoryczne kompetencje sądu.
Wobec powyższego orzeczono, jak w sentencji, na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39815
§ 1 k.p.c.
eb