III KZ 86/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-01-2016
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 86/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie P. L.
skazanego z art. 275§1 k.k. i art. 282 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 27 stycznia 2016r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego
w G. z dnia 26 listopada 2015r. o odmowie przyjęcia wniosku o sporządzenie
uzasadnienia
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.
UZASADNIENIE
Zażalenie skazanego jest zasadne.
Skazany w dniu 12 listopada 2015 r. skierował do Sądu Okręgowego pismo,
w którym wniósł o sporządzenie i doręczenie mu uzasadnienia wyroku z dnia 5
listopada 2015 r. w sprawie […]. W odpowiedzi na to pismo Sąd Okręgowy wezwał
go do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych wniosku poprzez
„wskazanie, czy dotyczy on całości wyroku, czy tylko jednego z przypisanych
czynów bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze”. Skazany wezwanie otrzymał w
dniu 18 listopada 2015 r. (k.219) i w dniu 20 listopada 2015 r. odpowiedział, że
odpis wyroku z uzasadnieniem jest mu potrzebny do „podjęcia dalszych czynności
odwoławczych”. W tej sytuacji, zaskarżonym zarządzeniem, odmówiono przyjęcia
wniosku. Wnioskodawca ponowił wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku, co
potraktowane zostało jako zażalenie na zarządzenie z dnia 26 listopada 2015 r.
2
Zażalenie skazanego uznać należy z zasadne. Bezsprzecznie, po 1 lipca
2015 r., art. 422 § 2 k.p.k. nakłada na wnioskodawcę obowiązek wskazania, czy
wniosek jego dotyczy całości wyroku, czy też niektórych z zarzuconych czynów,
ewentualnie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych tych
czynów. Zauważyć jednak należy, że powyższe wymogi odnoszą się do
postępowania po wydaniu wyroku przez Sąd I – instancji. Sąd Odwoławczy również
może wezwać do uzupełnienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku,
jednak art. 457 § 2 k.p.k. nakazuje stosowanie art. 422 k.p.k. w sposób
odpowiedni, a nie wprost. Powyższe rozumieć należy w kontekście art. 433 §
1 k.p.k. wskazującym, że Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach
zaskarżenia i podniesionych zarzutów (z uwzględnieniem sytuacji
szczególnych wymienionych w tym przepisie). Oznacza to, że wezwanie do
uzupełnienia braków formalnych wniosku o sporządzenie uzasadnienia
wyroku powinno dotyczyć tego, czy uzasadnienie ma być sporządzone w
zakresie wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów, czy też tylko co do
części z nich. Tak właśnie należy rozumieć nakaz odpowiedniego stosowania art.
422 k.p.k. w tym zakresie.
Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać zatem trzeba, że wezwanie
do uzupełnienia braków formalnych było w istocie zbędne, skoro w apelacji
postawiono tylko jeden zarzut – błędu w ustaleniach faktycznych. Błędne było też
samo wezwanie do uzupełnienia braków, gdyż powtarzało ono wprost treść art. 422
§ 2 k.p.k., a więc sporządzone zostało z naruszeniem art. 457 § 2 k.p.k. Po trzecie
zaś, skoro skazany w odpowiedzi na wezwanie wskazał, że „potrzebuje
uzasadnienie wyroku do dalszych czynności odwoławczych”, to można tylko
odczytywać to (w kontekście zakresu prowadzenia tego postępowania
odwoławczego), jako deklarację chęci wywiedzenia kasacji, co również
wskazywałoby na chęć skarżenia wyroku w całości.
Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że Sąd Odwoławczy
najpierw w sposób wadliwy wezwał skazanego do uzupełnienia braków formalnych
jego wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku, a następnie
wadliwe zinterpretował jego odpowiedź na to wezwanie.
Powyższe powoduje, że zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
3
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ponownie powinien
rozpoznać wniosek skazanego, a jeżeli dojdzie do przekonania, że konieczne jest
wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, uczynić to w zgodzie z
treścią art. 457 § 2 k.p.k.
Kierując się przedstawionymi względami, Sad Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie P. L.
skazanego z art. 275§1 k.k. i art. 282 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 27 stycznia 2016r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego
w G. z dnia 26 listopada 2015r. o odmowie przyjęcia wniosku o sporządzenie
uzasadnienia
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.
UZASADNIENIE
Zażalenie skazanego jest zasadne.
Skazany w dniu 12 listopada 2015 r. skierował do Sądu Okręgowego pismo,
w którym wniósł o sporządzenie i doręczenie mu uzasadnienia wyroku z dnia 5
listopada 2015 r. w sprawie […]. W odpowiedzi na to pismo Sąd Okręgowy wezwał
go do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych wniosku poprzez
„wskazanie, czy dotyczy on całości wyroku, czy tylko jednego z przypisanych
czynów bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze”. Skazany wezwanie otrzymał w
dniu 18 listopada 2015 r. (k.219) i w dniu 20 listopada 2015 r. odpowiedział, że
odpis wyroku z uzasadnieniem jest mu potrzebny do „podjęcia dalszych czynności
odwoławczych”. W tej sytuacji, zaskarżonym zarządzeniem, odmówiono przyjęcia
wniosku. Wnioskodawca ponowił wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku, co
potraktowane zostało jako zażalenie na zarządzenie z dnia 26 listopada 2015 r.
2
Zażalenie skazanego uznać należy z zasadne. Bezsprzecznie, po 1 lipca
2015 r., art. 422 § 2 k.p.k. nakłada na wnioskodawcę obowiązek wskazania, czy
wniosek jego dotyczy całości wyroku, czy też niektórych z zarzuconych czynów,
ewentualnie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych tych
czynów. Zauważyć jednak należy, że powyższe wymogi odnoszą się do
postępowania po wydaniu wyroku przez Sąd I – instancji. Sąd Odwoławczy również
może wezwać do uzupełnienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku,
jednak art. 457 § 2 k.p.k. nakazuje stosowanie art. 422 k.p.k. w sposób
odpowiedni, a nie wprost. Powyższe rozumieć należy w kontekście art. 433 §
1 k.p.k. wskazującym, że Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach
zaskarżenia i podniesionych zarzutów (z uwzględnieniem sytuacji
szczególnych wymienionych w tym przepisie). Oznacza to, że wezwanie do
uzupełnienia braków formalnych wniosku o sporządzenie uzasadnienia
wyroku powinno dotyczyć tego, czy uzasadnienie ma być sporządzone w
zakresie wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów, czy też tylko co do
części z nich. Tak właśnie należy rozumieć nakaz odpowiedniego stosowania art.
422 k.p.k. w tym zakresie.
Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać zatem trzeba, że wezwanie
do uzupełnienia braków formalnych było w istocie zbędne, skoro w apelacji
postawiono tylko jeden zarzut – błędu w ustaleniach faktycznych. Błędne było też
samo wezwanie do uzupełnienia braków, gdyż powtarzało ono wprost treść art. 422
§ 2 k.p.k., a więc sporządzone zostało z naruszeniem art. 457 § 2 k.p.k. Po trzecie
zaś, skoro skazany w odpowiedzi na wezwanie wskazał, że „potrzebuje
uzasadnienie wyroku do dalszych czynności odwoławczych”, to można tylko
odczytywać to (w kontekście zakresu prowadzenia tego postępowania
odwoławczego), jako deklarację chęci wywiedzenia kasacji, co również
wskazywałoby na chęć skarżenia wyroku w całości.
Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że Sąd Odwoławczy
najpierw w sposób wadliwy wezwał skazanego do uzupełnienia braków formalnych
jego wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku, a następnie
wadliwe zinterpretował jego odpowiedź na to wezwanie.
Powyższe powoduje, że zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
3
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ponownie powinien
rozpoznać wniosek skazanego, a jeżeli dojdzie do przekonania, że konieczne jest
wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, uczynić to w zgodzie z
treścią art. 457 § 2 k.p.k.
Kierując się przedstawionymi względami, Sad Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
eb