II BP 8/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 8/15
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko D. K.
o zawezwanie do próby ugodowej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 18 lutego 2016 r.,
na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 30 kwietnia 2013 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Powódka M. W. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w B. z 30 kwietnia 2013 r.
Skarżąca zaskarżyła powyższe postanowienie w całości, zarzucając mu
naruszenie prawa: art. 214 § 1 k.p.c. oraz art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z § 2 i §
6 pkt 5 oraz § 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) na
skutek błędnej wykładni i zastosowania ich „jeszcze błędniejszego” oraz art. 328 §
2 k.p.c., przez niedostateczne i całkowicie nieprzekonujące uznanie w uzasadnieniu
2
postanowienia okoliczności faktycznych za równoznaczne z przegraniem procesu o
kwotę od 10.001 zł do 50.000 zł „oraz Sąd Okręgowy nie wskazał przyczyn, dla
których tylko przytoczył, ale nie wyjaśnił podstawy prawnej swego rozstrzygnięcia”.
Skarżąca wskazała art. 214 § 1 k.p.c. i art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z §
2 i § 6 pkt 5 oraz § 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz
art. 328 § 2 k.p.c. - jako przepisy prawa, z którymi zaskarżone postanowienie jest
niezgodne. Uprawdopodobniając wyrządzenie szkody spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego postanowienia, powołała się na odpis przelewu, którym
powódka zapłaciła 2.250 zł pełnomocniczce strony pozwanej za proces, którego nie
było i jej wezwanie do zapłaty. Podniosła także, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest
ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, ponadto
postanowienie nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną; nie może też w trybie
powództwa przeciwegzekucyjnego zostać pozbawione wykonalności.
Skarżąca wniosła o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z
art. 214 § 1 k.p.c. i art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z § 2 i § 6 pkt 5 oraz § 11
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz art. 328 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 4241
§ 1 k.p.c. - w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 4 ustawy
z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr
155, poz. 1037), obowiązującym od 25 września 2010 r., można żądać stwierdzenia
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
3
Skarga powódki odnosi się do postanowienia Sądu Okręgowego z 30
kwietnia 2013 r., które nie jest wyrokiem i nie podlega zaskarżeniu skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem.
Z tych względów skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko D. K.
o zawezwanie do próby ugodowej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 18 lutego 2016 r.,
na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 30 kwietnia 2013 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Powódka M. W. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w B. z 30 kwietnia 2013 r.
Skarżąca zaskarżyła powyższe postanowienie w całości, zarzucając mu
naruszenie prawa: art. 214 § 1 k.p.c. oraz art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z § 2 i §
6 pkt 5 oraz § 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) na
skutek błędnej wykładni i zastosowania ich „jeszcze błędniejszego” oraz art. 328 §
2 k.p.c., przez niedostateczne i całkowicie nieprzekonujące uznanie w uzasadnieniu
2
postanowienia okoliczności faktycznych za równoznaczne z przegraniem procesu o
kwotę od 10.001 zł do 50.000 zł „oraz Sąd Okręgowy nie wskazał przyczyn, dla
których tylko przytoczył, ale nie wyjaśnił podstawy prawnej swego rozstrzygnięcia”.
Skarżąca wskazała art. 214 § 1 k.p.c. i art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z §
2 i § 6 pkt 5 oraz § 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz
art. 328 § 2 k.p.c. - jako przepisy prawa, z którymi zaskarżone postanowienie jest
niezgodne. Uprawdopodobniając wyrządzenie szkody spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego postanowienia, powołała się na odpis przelewu, którym
powódka zapłaciła 2.250 zł pełnomocniczce strony pozwanej za proces, którego nie
było i jej wezwanie do zapłaty. Podniosła także, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest
ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, ponadto
postanowienie nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną; nie może też w trybie
powództwa przeciwegzekucyjnego zostać pozbawione wykonalności.
Skarżąca wniosła o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z
art. 214 § 1 k.p.c. i art. 98, 99 i 103 k.p.c. w związku z § 2 i § 6 pkt 5 oraz § 11
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz art. 328 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 4241
§ 1 k.p.c. - w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 4 ustawy
z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr
155, poz. 1037), obowiązującym od 25 września 2010 r., można żądać stwierdzenia
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
3
Skarga powódki odnosi się do postanowienia Sądu Okręgowego z 30
kwietnia 2013 r., które nie jest wyrokiem i nie podlega zaskarżeniu skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem.
Z tych względów skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
kc