II KK 22/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-02-2016
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 22/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r.
sprawy K. M.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 sierpnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P.
z dnia 15 grudnia 2014 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.
U Z A S A D N I E N I E
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Apelacyjny, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Oceniając sformułowane w niniejszej sprawie zarzuty kasacyjne podnieść
należy, że w istocie stanowią zawoalowaną próbę uczynienia z postępowania
kasacyjnego trzeciej instancji kontroli orzeczenia. Zarzuty podniesione w kasacji
stanowią bowiem w znaczącej części powtórzenie zarzutów sformułowanych w
apelacji. Stanowczo zatem stwierdzić należy, że celem postępowania kasacyjnego
nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną ocena rozumowania sądu meriti.
Wbrew twierdzeniom obrony, Sąd Odwoławczy wnikliwie i obszernie odniósł
się do wszystkich zarzutów przedstawionych w apelacji. W istocie nie może być
mowy o uwzględnieniu zarzutów obrony bez dokonania zmian w ustaleniach
faktycznych Sądu Okręgowego.
Niezależnie od precyzji wywodów obu autorów opinii sądowo – lekarskich są
one zgodne w zakresie stwierdzenia u pokrzywdzonego dwóch ran tłuczonych
głowy. Jedynym zatem logicznym wnioskiem, znajdującym przecież oparcie w
istniejącym materiale dowodowym, było przyjęcie, że skazany te dwie rany
spowodował zadając dwa uderzenia siekierą.
Nie można również zasadnie twierdzić, że Sądy obu instancji dokonały
ustaleń faktycznych w sprawie z pominięciem zeznań obecnych na miejscu
zdarzenia świadków. W tym zmienności zeznań pokrzywdzonego. Powyższe nie
oznacza jednak, że spośród alternatywnych wersji przebiegu zdarzenia Sądy nie
wybrały tej, która jest w pełni wiarygodna.
W żaden sposób nie można też przyjąć, że zdarzenie mogłoby być
zakwalifikowane z art 157§1 k.k. Nie pozwala na to przede wszystkim rodzaj
narzędzia, którym posłużył się sprawca, umiejscowienie uderzeń i ich skutek w
postaci spowodowania uszkodzeń kości czaszki z wgłobieniem odłamków.
Nie może mieć też zastosowania w niniejszej sprawie instytucja czynnego
żalu, w sytuacji, gdy jak ustalono, skazany chciał zadać trzecie uderzenie
pokrzywdzonemu, ale powstrzymał go od tego „przeraźliwy krzyk” G. O. Nie można
zatem przyjąć, że na zaniechanie dalszego ataku ze strony skazanego nie miały
żadnego wpływu czynniki zewnętrzne. Tym samym nie ma też możliwości
3
przyjęcia, że zachowanie skazanego winno być kwalifikowane, jako wyczerpujące
wszystkie znamiona z art. 15§1 k.k.
Na koniec zauważyć jeszcze trzeba, że Sądy obu instancji omówiły kwestię
wymiaru kary. Sąd Odwoławczy nie miał natomiast obowiązku odnoszenia się do
możliwości złagodzenia kary na zasadach z art. 60§2 k.k. skoro sam nie
dostrzegały takiej możliwości, a kwestia ta nie była przedmiotem zarzutu
apelacyjnego.
W tej sytuacji zatem, żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego
podniesionych w kasacji, nie mógł zostać uznany za zasadny choćby w
najmniejszym stopniu.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
Skazanego – dostrzegając jego sytuację materialną – zwolniono od
ponoszenia kosztów sadowych postępowania kasacyjnego.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r.
sprawy K. M.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 sierpnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P.
z dnia 15 grudnia 2014 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.
U Z A S A D N I E N I E
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Apelacyjny, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Oceniając sformułowane w niniejszej sprawie zarzuty kasacyjne podnieść
należy, że w istocie stanowią zawoalowaną próbę uczynienia z postępowania
kasacyjnego trzeciej instancji kontroli orzeczenia. Zarzuty podniesione w kasacji
stanowią bowiem w znaczącej części powtórzenie zarzutów sformułowanych w
apelacji. Stanowczo zatem stwierdzić należy, że celem postępowania kasacyjnego
nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną ocena rozumowania sądu meriti.
Wbrew twierdzeniom obrony, Sąd Odwoławczy wnikliwie i obszernie odniósł
się do wszystkich zarzutów przedstawionych w apelacji. W istocie nie może być
mowy o uwzględnieniu zarzutów obrony bez dokonania zmian w ustaleniach
faktycznych Sądu Okręgowego.
Niezależnie od precyzji wywodów obu autorów opinii sądowo – lekarskich są
one zgodne w zakresie stwierdzenia u pokrzywdzonego dwóch ran tłuczonych
głowy. Jedynym zatem logicznym wnioskiem, znajdującym przecież oparcie w
istniejącym materiale dowodowym, było przyjęcie, że skazany te dwie rany
spowodował zadając dwa uderzenia siekierą.
Nie można również zasadnie twierdzić, że Sądy obu instancji dokonały
ustaleń faktycznych w sprawie z pominięciem zeznań obecnych na miejscu
zdarzenia świadków. W tym zmienności zeznań pokrzywdzonego. Powyższe nie
oznacza jednak, że spośród alternatywnych wersji przebiegu zdarzenia Sądy nie
wybrały tej, która jest w pełni wiarygodna.
W żaden sposób nie można też przyjąć, że zdarzenie mogłoby być
zakwalifikowane z art 157§1 k.k. Nie pozwala na to przede wszystkim rodzaj
narzędzia, którym posłużył się sprawca, umiejscowienie uderzeń i ich skutek w
postaci spowodowania uszkodzeń kości czaszki z wgłobieniem odłamków.
Nie może mieć też zastosowania w niniejszej sprawie instytucja czynnego
żalu, w sytuacji, gdy jak ustalono, skazany chciał zadać trzecie uderzenie
pokrzywdzonemu, ale powstrzymał go od tego „przeraźliwy krzyk” G. O. Nie można
zatem przyjąć, że na zaniechanie dalszego ataku ze strony skazanego nie miały
żadnego wpływu czynniki zewnętrzne. Tym samym nie ma też możliwości
3
przyjęcia, że zachowanie skazanego winno być kwalifikowane, jako wyczerpujące
wszystkie znamiona z art. 15§1 k.k.
Na koniec zauważyć jeszcze trzeba, że Sądy obu instancji omówiły kwestię
wymiaru kary. Sąd Odwoławczy nie miał natomiast obowiązku odnoszenia się do
możliwości złagodzenia kary na zasadach z art. 60§2 k.k. skoro sam nie
dostrzegały takiej możliwości, a kwestia ta nie była przedmiotem zarzutu
apelacyjnego.
W tej sytuacji zatem, żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego
podniesionych w kasacji, nie mógł zostać uznany za zasadny choćby w
najmniejszym stopniu.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
Skazanego – dostrzegając jego sytuację materialną – zwolniono od
ponoszenia kosztów sadowych postępowania kasacyjnego.
kc