Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 442/15
POSTANOWIENIE
Dnia 2 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 2 marca 2016r.,
sprawy Ł. M.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 19 czerwca 2015r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 18 marca 2015r.,
p o s t a n o w i ł :
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. – Kancelaria
Adwokacka kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa i 80/100) zł,
zawierającą 23% VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji z
urzędu.
3) zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Obrońca skazanego Ł. M. wniosła kasację od wyroku Sądu Okręgowego w
K. z dnia 19 czerwca 2015r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 18 marca 2015r., którym Ł. M. został skazany za przestępstwo wyczerpujące
znamiona art. 279 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k., na karę 2 lat i 3
miesięcy pozbawienia wolności; na jej poczet zaliczono okres rzeczywistego
2
pozbawienia wolności w sprawie, a nadto orzeczono w przedmiocie kosztów
sądowych.
W nadzwyczajnym środku zaskarżenia podniesiono zarzut rażącej obrazy
przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
art. 457 § 3 k.p.k., poprzez niedostateczne wyjaśnienie, czym kierował się Sąd i na
podstawie jakich dowodów przyjął, że skazany popełnił czyn w warunkach art. 64 §
2 k.k. Autorka kasacji wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na jej
rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz skazanego z
urzędu.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w K., w pisemnej odpowiedzi, wniósł o
oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja była oczywiście bezzasadna, co przy braku podstaw do wyjścia
poza granice zaskarżenia i podniesione zarzuty (art. 536 k.p.k.) uzasadniało jej
rozpoznanie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Kwestia niedostatecznego wyjaśnienia podstaw przyjęcia multirecydywy była
już przedmiotem zarzutu apelacyjnego. Ustosunkowując się do niego Sąd ad quem
zwrócił uwagę na fakt, że uzasadnienie Sądu pierwszej instancji było w tym
zakresie powierzchowne (str. 4). Niemniej jednak w świetle zgromadzonych w
sprawie informacji dotyczących karalności skazanego i okresów odbywania przez
niego kary pozbawienia wolności przyjął, że nie miało to wpływu na treść
orzeczenia. W pisemnych motywach, podobnie jak w poddanym krytyce
uzasadnieniu Sądu a quo, nie przedstawił jednak szczegółowej analizy sekwencji
skazań, mających dawać podstawę do uznania, że skazany działał w warunkach
art. 64 § 2 k.k., co wobec treści apelacji było niewątpliwie pożądane. Dostrzeżenie
mankamentów uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, nawet przy uznaniu, iż nie
miały one znaczenia dla prawidłowości kontrolowanego orzeczenia, zobowiązywało
do wnikliwszej analizy uznanych za zbyt ogólnikowe ustaleń poczynionych w tej
materii. Ta powinność nie została jednak w sposób rzetelny zrealizowana, jeśli
wziąć pod uwagę fakt, że ograniczono się do powołania jedynie wielokrotnej
karalności Ł. M., czasu odbywania przez niego „orzeczonej kary”, uprzedniego
3
skazania w warunkach art. 64 § 1 k.k., a przede wszystkim nie powołano
konkretnych źródeł dowodowych.
Wyrażone powyżej krytyczne uwagi nie czyniły jednak kasacji zasadną,
bowiem żeby za taką mogła być uznana skarżący musiałby w niej wykazać
zaistnienie nie jakiegokolwiek naruszenia, lecz uchybienia o charakterze rażącym,
a nadto mogącego mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku (art. 523 § 1
k.p.k.). O takim zaś w realiach niniejszej sprawy mowy być nie mogło. W takim
stanie rzeczy nawet przy przyjęciu, że uzasadnienie Sądu ad quem w
kwestionowanej części nie zrealizowało w pełni wymagań przewidzianych w art.
457 § 3 k.p.k., nadzwyczajny środek zaskarżenia mógł zostać rozpoznany w trybie
art. 535 § 3 k.p.k. (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2012
r., sygn. II KK 138/12).
Kluczowym elementem, który determinował przyjętą powyżej ocenę kasacji
był fakt, że w istocie w sprawie niniejszej zrealizowane zostały przesłanki
uzasadniające przypisanie skazanemu popełnienia występku z art. 279 § 1 k.k. w
warunkach multirecydywy. Przekonywały o tym łącznie: charakter przypisanego
przestępstwa, które zawierało się w katalogu wymienionym w art. 64 § 2 k.k., dane
o karalności skazanego (k. 330-331), oraz informacja o okresach odbywania kary
pozbawienia wolności systemu NOE-SAD. Ł. M. skazany został w warunkach art.
64 § 2 k.k. za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia
wolności wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 16 marca 2012r. Wyrok ten
objęty został wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w K. z dnia 4 września 2013r.,
sygn. II K …/13, orzekającym karę łączną roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Karę tę skazany odbył w okresie od 22 czerwca 2012r. do 5 kwietnia 2014r. (k. 10
akt SN). Stąd też zrealizowana została przesłanka łącznego odbycia kary co
najmniej jednego roku pozbawienia wolności za przestępstwa objęte układem
recydywy specjalnej. Podobnie jak i warunek popełnienia przestępstwa
wskazanego w art. 64 § 2 k.k. w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub w części
ostatniej kary – wszak przedmiotowego przestępstwa kradzieży z włamaniem
skazany dopuścił się w dniu 21 sierpnia 2014r.
Zaprezentowane powyżej okoliczności zadecydowały zatem o uznaniu
kasacji za oczywiście bezzasadną i jej oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
4
Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
O wynagrodzeniu dla obrońcy orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy
z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2015r. poz. 615 j.t.), § 2 ust.
1, 2 i 3, § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z
2013r. poz. 461 j.t.) w zw. z § 22 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22
października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015r.,
poz. 1801).
kc