III CZ 7/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 7/16
POSTANOWIENIE
Dnia 10 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSA Janusz Kaspryszyn
w sprawie z powództwa B. G., K. P. i K. P.
przeciwko A. S.
o ochronę posiadania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 marca 2016 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 sierpnia 2015 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje adw. M. O. z Kancelarii Adwokackiej od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt
złotych) wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem
nieopłaconych kosztów pomocy prawnej świadczonej
pozwanemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie A. S. - pozwanego sprawie z powództwa B. G. oraz K. i K. P. o ochronę
posiadania. Zażalenie zostało wniesione przeciwko postanowieniu Sądu
Okręgowego w K. z dnia 16 lipca 2015 r., którym odrzucono jego skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
K. z dnia 18 maja 2007 r. Obydwa postanowienia o odrzuceniu uzasadniono
brakiem zdolności postulacyjnej wnoszącego w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym, wynikającej z art. 871
k.p.c.
Na postanowienie z dnia 10 sierpnia 2015 r. skarżący wniósł zażalenie
do Sądu Najwyższego, zarzucając naruszenie art. 871
k.p.c. poprzez
niepoinformowanie go w terminie otwartym do wniesienia zażalenia o konieczności
złożenia tego środka zaskarżenia przez profesjonalnego pełnomocnika,
ewentualnie o możliwości złożenia w tym terminie wniosku o zwolnienie od kosztów
i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przymus adwokacko-radcowski, obowiązujący w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym ma charakter bezwzględny. Oznacza to, że brak
profesjonalnego pełnomocnika nie podlega uzupełnieniu na mocy art. 4246
§ 2 k.p.c.
(zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2011 r., III CZ 9/11,
niepubl.). Z tej przyczyny kognicja Sądu Najwyższego podczas rozpatrywania zażaleń
wniesionych przeciwko postanowieniom o odrzuceniu środka zaskarżenia ze względu
na brak zdolności postulacyjnej strony skarżącej ogranicza się tylko do badania, czy
rzeczywiście doszło w sprawie do naruszenia art. 871
§ 1 k.p.c. Nieistotne pozostaje
przy tym, z jakich powodów doszło do naruszenia tego przepisu przez stronę (zob.
m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2013 r., V CZ 55/13,
niepubl.). W niniejszej sprawie skarżący osobiście wniósł zażalenie na
postanowienie z dnia 16 lipca 2015 r. Nie zostały też spełnione przesłanki
wyłączające konieczność wniesienia środka zaskarżenia przez profesjonalnego
pełnomocnika, uregulowane w art. 871
§§ 2 i 3 k.p.c. Dlatego też zażalenie
wniesione obecnie przez pełnomocnika z urzędu skarżącego podlegało oddaleniu.
Żalący podnosi ponadto, że do naruszenia art. 871
§ 1 k.p.c. doszło ze względu na
3
niepouczenie go przez sąd o sposobie wnoszenia środków zaskarżenia do Sądu
Najwyższego, w tym o przymusie adwokacko-radcowskim. Zarzut ten jest nietrafny,
ponieważ przy doręczeniu odpisu postanowienia z dnia 16 lipca 2015 r.
z uzasadnieniem sąd pouczył skarżącego o możliwości wniesienia zażalenia
oraz o przymusie adwokacko-radcowskim (zob. zarządzenie przewodniczącego
pod uzasadnieniem postanowienia - k. 22v; notatka służbowa - k. 23; opis rodzaju
przesyłki na elektronicznym potwierdzeniu odbioru z dnia 1 sierpnia 2015 r. - k. 24).
Skarżący jednak nie zastosował się do otrzymanego pouczenia.
Analogiczna sytuacja, a mianowicie pouczenie skarżącego o istniejącym
przymusie adwokacko-radcowskim, powtórzyła się przy doręczeniu
odpisu sentencji postanowienia z dnia 19 sierpnia 2015 r. (zob. zarządzenie
przewodniczącego pod uzasadnieniem - k. 40v, notatka służbowa - k. 42 oraz
opis rodzaju przesyłki na elektronicznym potwierdzeniu odbioru z dnia 8 września
2015 r. - k. 44).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji na podstawie art.
39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie § 2 ust. 2
i 3, § 6 pkt 3, § 13 ust. 2 pkt 2 i § 20-21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 461), znajdującego w sprawie
zastosowanie na podstawie § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015,
poz. 1800).
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 10 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSA Janusz Kaspryszyn
w sprawie z powództwa B. G., K. P. i K. P.
przeciwko A. S.
o ochronę posiadania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 marca 2016 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 sierpnia 2015 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje adw. M. O. z Kancelarii Adwokackiej od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt
złotych) wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem
nieopłaconych kosztów pomocy prawnej świadczonej
pozwanemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
zażalenie A. S. - pozwanego sprawie z powództwa B. G. oraz K. i K. P. o ochronę
posiadania. Zażalenie zostało wniesione przeciwko postanowieniu Sądu
Okręgowego w K. z dnia 16 lipca 2015 r., którym odrzucono jego skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
K. z dnia 18 maja 2007 r. Obydwa postanowienia o odrzuceniu uzasadniono
brakiem zdolności postulacyjnej wnoszącego w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym, wynikającej z art. 871
k.p.c.
Na postanowienie z dnia 10 sierpnia 2015 r. skarżący wniósł zażalenie
do Sądu Najwyższego, zarzucając naruszenie art. 871
k.p.c. poprzez
niepoinformowanie go w terminie otwartym do wniesienia zażalenia o konieczności
złożenia tego środka zaskarżenia przez profesjonalnego pełnomocnika,
ewentualnie o możliwości złożenia w tym terminie wniosku o zwolnienie od kosztów
i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przymus adwokacko-radcowski, obowiązujący w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym ma charakter bezwzględny. Oznacza to, że brak
profesjonalnego pełnomocnika nie podlega uzupełnieniu na mocy art. 4246
§ 2 k.p.c.
(zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2011 r., III CZ 9/11,
niepubl.). Z tej przyczyny kognicja Sądu Najwyższego podczas rozpatrywania zażaleń
wniesionych przeciwko postanowieniom o odrzuceniu środka zaskarżenia ze względu
na brak zdolności postulacyjnej strony skarżącej ogranicza się tylko do badania, czy
rzeczywiście doszło w sprawie do naruszenia art. 871
§ 1 k.p.c. Nieistotne pozostaje
przy tym, z jakich powodów doszło do naruszenia tego przepisu przez stronę (zob.
m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2013 r., V CZ 55/13,
niepubl.). W niniejszej sprawie skarżący osobiście wniósł zażalenie na
postanowienie z dnia 16 lipca 2015 r. Nie zostały też spełnione przesłanki
wyłączające konieczność wniesienia środka zaskarżenia przez profesjonalnego
pełnomocnika, uregulowane w art. 871
§§ 2 i 3 k.p.c. Dlatego też zażalenie
wniesione obecnie przez pełnomocnika z urzędu skarżącego podlegało oddaleniu.
Żalący podnosi ponadto, że do naruszenia art. 871
§ 1 k.p.c. doszło ze względu na
3
niepouczenie go przez sąd o sposobie wnoszenia środków zaskarżenia do Sądu
Najwyższego, w tym o przymusie adwokacko-radcowskim. Zarzut ten jest nietrafny,
ponieważ przy doręczeniu odpisu postanowienia z dnia 16 lipca 2015 r.
z uzasadnieniem sąd pouczył skarżącego o możliwości wniesienia zażalenia
oraz o przymusie adwokacko-radcowskim (zob. zarządzenie przewodniczącego
pod uzasadnieniem postanowienia - k. 22v; notatka służbowa - k. 23; opis rodzaju
przesyłki na elektronicznym potwierdzeniu odbioru z dnia 1 sierpnia 2015 r. - k. 24).
Skarżący jednak nie zastosował się do otrzymanego pouczenia.
Analogiczna sytuacja, a mianowicie pouczenie skarżącego o istniejącym
przymusie adwokacko-radcowskim, powtórzyła się przy doręczeniu
odpisu sentencji postanowienia z dnia 19 sierpnia 2015 r. (zob. zarządzenie
przewodniczącego pod uzasadnieniem - k. 40v, notatka służbowa - k. 42 oraz
opis rodzaju przesyłki na elektronicznym potwierdzeniu odbioru z dnia 8 września
2015 r. - k. 44).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji na podstawie art.
39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie § 2 ust. 2
i 3, § 6 pkt 3, § 13 ust. 2 pkt 2 i § 20-21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 461), znajdującego w sprawie
zastosowanie na podstawie § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015,
poz. 1800).
kc