II KK 41/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KK 124/10 IV KK 179/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 41/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 marca 2016 r.,
sprawy A. K.
skazanego z art. 258 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 września 2015 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 5 maja 2015 r.,
p o s t a n o w i ł
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r., Sąd Okręgowy w W. uznał oskarżonego A.
K. za winnego popełnienia dwóch przestępstw, tj. z art. 258 § 2 k.k. oraz z art. 189
§ 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Co do przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. dokonał
zmiany w zakresie czasu jego popełnienia - w porównaniu do zarzutu aktu
oskarżenia (tam zarzucono mu działanie w okresie od marca 2004 r. do czerwca
2004 r. w W. i innych miejscowościach) - w ten sposób, iż ustalił że miało ono
miejsce w okresie co najmniej od 10 grudnia 2003 r. do 1 czerwca 2004 r. w W. i
innych miejscowościach na terenie kraju. Jako karę za ten czyn wymierzył dwa lata
pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., karę 3
2
lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę łączną wymierzył w wysokości 4 lat i 8
miesięcy pozbawienia wolności.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając wyrok w
całości zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że
oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy o charakterze zbrojnym, a także
postawił zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Podnosząc te zarzuty skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez
uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 4 września 2015 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zarzucając
zaskarżonemu wyrokowi: „obrazę przepisu art. 596 KPK, polegającą na skazaniu A.
K. za inne przestępstwo popełnione przed dniem wydania, niż to w związku z
którym nastąpiło wydanie bez uzyskania zgody Państwa wydającego w tym
zakresie, a mianowicie poprzez; określenie ram czasowych czynu przestępnego w
europejskim nakazie aresztowania w zakresie czynu I od marca 2004 roku do
czerwca 2004 roku, zaś w wyroku skazującym rozszerzono - bez zgody Państwa
wydającego - tempore criminis począwszy od grudnia 2003 roku.”, wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
W pisemnym stanowisku co do kasacji prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym, co skutkowało jej
oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k. W swojej konstrukcji oparta
ona jest w istocie o zarzut obrazy art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11
k.p.k. (por. np. wyrok SN z dnia 25 czerwca 2008 r., IV KK 179/08, Lex nr 438417),
a więc przeprowadzenia postępowania karnego i wydania wyroku skazującego
pomimo, że przestępstwo nim objęte, opisane jako wyczerpujące znamiona art. 258
§ 2 k.k., nie mieściło się w ramach tego czynu, co do którego istniała zgoda
państwa wydającego. Skarżący nie kwestionuje zaś w kasacji tego, że skazanego
wydano z terytorium Wielkiej Brytanii na podstawie europejskiego nakazu
3
aresztowania, w którym wskazano, iż tenże nakaz obejmuje 5 przestępstw, w tym
przestępstwo z art. 258 § 2 k.k., popełnione w okresie od marca 2004 r. do czerwca
2004 r. w W. i innych miejscowościach na terenie całego kraju. Uznaje natomiast,
że przypisany skazanemu czyn – jako czyn popełniony w innych granicach
czasowych – nie był przedmiotem wniosku w trybie ENA, a zatem nie był również
przedmiotem zgody państwa wydającego. Z takim zarzutem nie sposób się
zgodzić. Bezsporne jest, że treść przypisanego skazanemu czynu obejmuje to
samo zdarzenie faktyczne, które było opisane w postanowieniu o wystąpieniu z
ENA. Przesadza o tym nie tylko opis czynu zarzucanego oraz przypisanego, ale
także ustalenia co do osoby, która kierowała tą grupą (J. G. – zob. uzasadnienie
wyroku sądu I instancji str. 2). Nie jest przekroczeniem granic tożsamości zdarzenia
będącego przedmiotem postępowania karnego ustalenie innego czasu
początkowego popełnienia takiego czynu, który stanowi przestępstwo trwałe. Sąd
meriti ma bowiem obowiązek dokonywania trafnych, prawidłowych ustaleń
faktycznych w granicach skargi oskarżyciela, a zatem to, iż ustalił on inny
początkowy czas działania w zorganizowanej grupie nie stanowi o naruszeniu
tożsamości czynu będącego przedmiotem procesu. Tożsame pozostały bowiem te
inne elementy, które określały opisane aktem oskarżenia przestępstwo, co do
którego sąd brytyjski wydał skazanego stronie polskiej. Wywód przytoczony w
kasacji oparty na wyroku Sadu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. IV KK
124/10 jest zupełnie chybiony, albowiem dotyczy niemożności ponownego
osądzenia za to zachowanie, które zostało wyeliminowane z opisu czynu w
prawomocnym wyroku. W tej sprawie taki układ nie zaistniał.
Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w postanowieniu.
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 marca 2016 r.,
sprawy A. K.
skazanego z art. 258 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 września 2015 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 5 maja 2015 r.,
p o s t a n o w i ł
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r., Sąd Okręgowy w W. uznał oskarżonego A.
K. za winnego popełnienia dwóch przestępstw, tj. z art. 258 § 2 k.k. oraz z art. 189
§ 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Co do przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. dokonał
zmiany w zakresie czasu jego popełnienia - w porównaniu do zarzutu aktu
oskarżenia (tam zarzucono mu działanie w okresie od marca 2004 r. do czerwca
2004 r. w W. i innych miejscowościach) - w ten sposób, iż ustalił że miało ono
miejsce w okresie co najmniej od 10 grudnia 2003 r. do 1 czerwca 2004 r. w W. i
innych miejscowościach na terenie kraju. Jako karę za ten czyn wymierzył dwa lata
pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., karę 3
2
lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę łączną wymierzył w wysokości 4 lat i 8
miesięcy pozbawienia wolności.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając wyrok w
całości zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że
oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy o charakterze zbrojnym, a także
postawił zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Podnosząc te zarzuty skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez
uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 4 września 2015 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zarzucając
zaskarżonemu wyrokowi: „obrazę przepisu art. 596 KPK, polegającą na skazaniu A.
K. za inne przestępstwo popełnione przed dniem wydania, niż to w związku z
którym nastąpiło wydanie bez uzyskania zgody Państwa wydającego w tym
zakresie, a mianowicie poprzez; określenie ram czasowych czynu przestępnego w
europejskim nakazie aresztowania w zakresie czynu I od marca 2004 roku do
czerwca 2004 roku, zaś w wyroku skazującym rozszerzono - bez zgody Państwa
wydającego - tempore criminis począwszy od grudnia 2003 roku.”, wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
W pisemnym stanowisku co do kasacji prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym, co skutkowało jej
oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k. W swojej konstrukcji oparta
ona jest w istocie o zarzut obrazy art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11
k.p.k. (por. np. wyrok SN z dnia 25 czerwca 2008 r., IV KK 179/08, Lex nr 438417),
a więc przeprowadzenia postępowania karnego i wydania wyroku skazującego
pomimo, że przestępstwo nim objęte, opisane jako wyczerpujące znamiona art. 258
§ 2 k.k., nie mieściło się w ramach tego czynu, co do którego istniała zgoda
państwa wydającego. Skarżący nie kwestionuje zaś w kasacji tego, że skazanego
wydano z terytorium Wielkiej Brytanii na podstawie europejskiego nakazu
3
aresztowania, w którym wskazano, iż tenże nakaz obejmuje 5 przestępstw, w tym
przestępstwo z art. 258 § 2 k.k., popełnione w okresie od marca 2004 r. do czerwca
2004 r. w W. i innych miejscowościach na terenie całego kraju. Uznaje natomiast,
że przypisany skazanemu czyn – jako czyn popełniony w innych granicach
czasowych – nie był przedmiotem wniosku w trybie ENA, a zatem nie był również
przedmiotem zgody państwa wydającego. Z takim zarzutem nie sposób się
zgodzić. Bezsporne jest, że treść przypisanego skazanemu czynu obejmuje to
samo zdarzenie faktyczne, które było opisane w postanowieniu o wystąpieniu z
ENA. Przesadza o tym nie tylko opis czynu zarzucanego oraz przypisanego, ale
także ustalenia co do osoby, która kierowała tą grupą (J. G. – zob. uzasadnienie
wyroku sądu I instancji str. 2). Nie jest przekroczeniem granic tożsamości zdarzenia
będącego przedmiotem postępowania karnego ustalenie innego czasu
początkowego popełnienia takiego czynu, który stanowi przestępstwo trwałe. Sąd
meriti ma bowiem obowiązek dokonywania trafnych, prawidłowych ustaleń
faktycznych w granicach skargi oskarżyciela, a zatem to, iż ustalił on inny
początkowy czas działania w zorganizowanej grupie nie stanowi o naruszeniu
tożsamości czynu będącego przedmiotem procesu. Tożsame pozostały bowiem te
inne elementy, które określały opisane aktem oskarżenia przestępstwo, co do
którego sąd brytyjski wydał skazanego stronie polskiej. Wywód przytoczony w
kasacji oparty na wyroku Sadu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. IV KK
124/10 jest zupełnie chybiony, albowiem dotyczy niemożności ponownego
osądzenia za to zachowanie, które zostało wyeliminowane z opisu czynu w
prawomocnym wyroku. W tej sprawie taki układ nie zaistniał.
Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w postanowieniu.
eb