Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 47/16
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
w sprawie G. B.
skazanego z art. 263 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, bez działu stron
w dniu 16 marca 2016 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wstrzymanie wykonania
wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 sierpnia 2015 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 5 maja 2015 r.,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
wstrzymać wykonanie zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego w W., którym orzeczono wobec G. B. karę 6
miesięcy pozbawienia wolności.
UZASADNIENIE
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego kasacją wyroku zasługuje
na uwzględnienie. Zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania prawomocnego
orzeczenia w postępowaniu kasacyjnym jest warunkowane przewidywaną realnie
skutecznością tej nadzwyczajnej skargi, niezależnie od ostatecznej formuły prawnej
w jakiej może zapaść orzeczenie. W takim układzie celowe jest powstrzymanie
negatywnych skutków mogących powstać w sytuacji, gdyby prawomocne
orzeczenie, które może być obarczone rażącym błędem, było wykonywane.
Analizując akta sprawy w kontekście obu postawionych zarzutów kasacji nie
sposób nie dostrzec, że argumentacja sądu II instancji nie odnosi się wprost do
2
stawianych w apelacji zarzutów braków świadomości skazanego co do statusu
(broń palna) zakupionego w legalnej sieci sprzedaży rewolweru (sklep: M.). Trudno
zgodzić się chociażby z tym wywodem, że skazany winien przed zakupem w tym
sklepie sprawdzić regulacje prawne w odniesieniu do tej broni, skoro status tej broni
w toku postępowania ustalany był w oparciu o pismo urzędowe Komendy
Stołecznej Policji oraz opinię biegłego, który swoje wnioski oparł przede wszystkim
na sposobie działania broni po dokonanej przeróbce, a możliwość odstrzeliwania
ostrej amunicji oparł na hipotezie wyrażonej w formie „najprawdopodobniej
umożliwia odstrzeliwanie ostrej amunicji, którą są najprawdopodobniej naboje
sportowe bocznego zapłonu kal.5,6” (ustalenie sądu I instancji na str. 5
uzasadnienia). Z opinii biegłego wynikało zresztą, że ten rodzaj broni jest bronią
palną bez potrzeby jej przerabiania (k. 233), gdy tymczasem sąd pierwszej instancji
uznał – prezentując swój wywód prawny – że dokonanie przeróbki w celu
przystosowania rewolweru do miotania pocisku lub substancji w wyniku działania
materiału w postaci prochu dopiero skutkowało ustaleniem, iż jest on bronią palną.
Kwestia świadomości oskarżonego jest kluczowa dla przypisania mu winy i
sprawstwa czynu z art. 263 § 2 k.k. Nie wydaje się tak jasne ustalenie w tym
zakresie czynione przez sąd II instancji tylko w oparciu o przepisy prawa, skoro na
opinii biegłego oparł się sąd pierwszej instancji, a kwestia ta nie jest tak prosta
jakby wynikało to z analizy prawnej sądu odwoławczego wywiedzionej z art. 7
ustawy o broni i amunicji, gdy dostrzeże się (czego sąd odwoławczy nie uczynił)
treść postanowienia ujawnionego na k. 216-217 i wprowadzonego do materiału
dowodowego (k. 235). Z postanowienia tego wynika, iż opinia Centralnego
Laboratorium Kryminalistycznego (stanowiąca zapewne bazę dla pisma WPA KSP
– k. 17, 19 i 24) została zakwestionowana tak przez Wojskowy Instytut Techniczny
Uzbrojenia, jak i innego eksperta (k. 217), a w obu opiniach tych ustalono, iż
rewolwer ten nie jest bronią palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji. W tym
kontekście argumenty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego – przy takim
kierunku apelacji – winny być bardzo wnikliwie rozważone w aspekcie trafności
istnienia po pierwsze, świadomości co do statusu zakupionej broni, trafności ocen
opinii biegłego oraz - po drugie, tego, czy fakt jej przerobienia rzeczywiście (a nie
prawdopodobnie) skutkował taką zmianą w jej działaniu, że oskarżony mógł mieć
3
świadomość zmiany jej rodzaju, a zatem, iż jest ona bronią palną. Podkreślić
trzeba, że w apelacji prezentowano pogląd, iż taka zmiana nie jest możliwa, a treść
opinii biegłego nie jest w tym zakresie oczywista.
Zważywszy zatem na to, że zarzuty kasacji mogą wskazywać na realne
możliwości uchylenia prawomocnego wyroku, wykonywanie orzeczonej kary
pozbawienia wolności należało wstrzymać do czasu rozpoznania kasacji na
rozprawie, tak aby zapobiec sytuacji, w której potencjalny negatywny skutek, tj.
odbycie niesłusznej kary, nie będzie mógł zostać zrekompensowany w toku
postępowania.
Z tych powodów orzeczono jak w postanowieniu.
kc