II KK 58/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-03-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 58/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
Protokolant Anna Janczak
w sprawie P. Ł.
skazanego z art. 79 pkt 4 Ustawy o rachunkowości
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 marca 2016 r.,
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 23 grudnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy w części dotyczącej
orzeczenia o karze łącznej i w tym zakresie sprawę przekazuje
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
P. Ł. stanął pod zarzutem tego, że:
1– w W., będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 29
września 1994r. o rachunkowości za wykonanie obowiązków w zakresie
rachunkowości jako członek zarządu D. sp. z o.o., w dniu 15 lipca 2012 roku,
wbrew przepisom ustawy nie złożył sprawozdania finansowego ww. spółki za 2011
2
rok we właściwym rejestrze sądowym, nie dopełniając obowiązku wynikającego z
art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r.
Nr 76, poz. 694 ze zm.),
tj. o czyn określony w art. 79 pkt. 4 Ustawy o rachunkowości;
2 – w Warszawie, będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia
29 września 1994r. o rachunkowości za wykonanie obowiązków w zakresie
rachunkowości jako członek zarządu D. sp. z o.o., w dniu 15 lipca 2013 roku,
wbrew przepisom ustawy nie złożył sprawozdania finansowego ww. spółki za 2012
r. we właściwym rejestrze sądowym, nie dopełniając obowiązku wynikającego z art.
69 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 29 września 1994r. o rachunkowości,
tj. o czyn określony w art. 79 pkt. 4 Ustawy o rachunkowości.
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy uznał P. Ł. za
winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu i za to wymierzył mu karę
grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na
kwotę 30 zł. Oskarżonego uznano również za winnego popełnienia czynu
zarzucanego mu w pkt 2 i również wymierzono za to karę grzywny w wymiarze 20
stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.
Skazania jednostkowe objęto karą łączną grzywny w wysokości 25 stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się nie będąc zaskarżony przez żadną ze stron.
Obecnie kasację od tego orzeczenia, w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej, wywiódł na korzyść skazanego Prokurator Generalny i podniósł w niej
zarzut:
- rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu
prawa materialnego – art. 86 § 2 k.k., polegającego na wymierzeniu oskarżonemu
P. Ł. kary łącznej grzywny przy ustaleniu wysokości stawki dziennej w kwocie
przekraczającej najwyższą ustaloną poprzednio.
Podnosząc powyższe Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście zasadna tak, jak wymaga tego art. 535 § 5 k.p.k.
3
Bezsprzecznie ma rację skarżący podnosząc, że zgodnie z treścią art. 86 § 2
k.k. Sąd wymierzając karę łączną grzywny określa na nowo wysokość stawki
dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 k.k. a więc przyjmując,
iż wysokość stawki dziennej nie może przekraczać najwyższej ustalonej
poprzednio.
W niniejszej sprawie Sąd ustalił wysokość stawek dziennych za
poszczególne czyny na kwotę 30 zł. W związku z powyższym orzekając karę
łączną grzywny nie mógł ustalić wysokości jednej stawki dziennej na kwotę wyższą
od 30 zł. W tej sytuacji ustalenie w zaskarżonym wyroku wysokości jednej stawki
dziennej grzywny na kwotę 40 zł nastąpiło z rażącą obrazą prawa materialnego –
art. 86 § 2 k.k.
Tym samym zarzut podniesiony w kasacji ocenić należy jako oczywiście
zasadny.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy będzie zobowiązany
orzec nową karę łączną czyniąc to w zgodzie z obowiązującymi przepisami.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
kc
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
Protokolant Anna Janczak
w sprawie P. Ł.
skazanego z art. 79 pkt 4 Ustawy o rachunkowości
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 marca 2016 r.,
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 23 grudnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy w części dotyczącej
orzeczenia o karze łącznej i w tym zakresie sprawę przekazuje
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
P. Ł. stanął pod zarzutem tego, że:
1– w W., będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 29
września 1994r. o rachunkowości za wykonanie obowiązków w zakresie
rachunkowości jako członek zarządu D. sp. z o.o., w dniu 15 lipca 2012 roku,
wbrew przepisom ustawy nie złożył sprawozdania finansowego ww. spółki za 2011
2
rok we właściwym rejestrze sądowym, nie dopełniając obowiązku wynikającego z
art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r.
Nr 76, poz. 694 ze zm.),
tj. o czyn określony w art. 79 pkt. 4 Ustawy o rachunkowości;
2 – w Warszawie, będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia
29 września 1994r. o rachunkowości za wykonanie obowiązków w zakresie
rachunkowości jako członek zarządu D. sp. z o.o., w dniu 15 lipca 2013 roku,
wbrew przepisom ustawy nie złożył sprawozdania finansowego ww. spółki za 2012
r. we właściwym rejestrze sądowym, nie dopełniając obowiązku wynikającego z art.
69 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 29 września 1994r. o rachunkowości,
tj. o czyn określony w art. 79 pkt. 4 Ustawy o rachunkowości.
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy uznał P. Ł. za
winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu i za to wymierzył mu karę
grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na
kwotę 30 zł. Oskarżonego uznano również za winnego popełnienia czynu
zarzucanego mu w pkt 2 i również wymierzono za to karę grzywny w wymiarze 20
stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.
Skazania jednostkowe objęto karą łączną grzywny w wysokości 25 stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się nie będąc zaskarżony przez żadną ze stron.
Obecnie kasację od tego orzeczenia, w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej, wywiódł na korzyść skazanego Prokurator Generalny i podniósł w niej
zarzut:
- rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu
prawa materialnego – art. 86 § 2 k.k., polegającego na wymierzeniu oskarżonemu
P. Ł. kary łącznej grzywny przy ustaleniu wysokości stawki dziennej w kwocie
przekraczającej najwyższą ustaloną poprzednio.
Podnosząc powyższe Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście zasadna tak, jak wymaga tego art. 535 § 5 k.p.k.
3
Bezsprzecznie ma rację skarżący podnosząc, że zgodnie z treścią art. 86 § 2
k.k. Sąd wymierzając karę łączną grzywny określa na nowo wysokość stawki
dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 k.k. a więc przyjmując,
iż wysokość stawki dziennej nie może przekraczać najwyższej ustalonej
poprzednio.
W niniejszej sprawie Sąd ustalił wysokość stawek dziennych za
poszczególne czyny na kwotę 30 zł. W związku z powyższym orzekając karę
łączną grzywny nie mógł ustalić wysokości jednej stawki dziennej na kwotę wyższą
od 30 zł. W tej sytuacji ustalenie w zaskarżonym wyroku wysokości jednej stawki
dziennej grzywny na kwotę 40 zł nastąpiło z rażącą obrazą prawa materialnego –
art. 86 § 2 k.k.
Tym samym zarzut podniesiony w kasacji ocenić należy jako oczywiście
zasadny.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy będzie zobowiązany
orzec nową karę łączną czyniąc to w zgodzie z obowiązującymi przepisami.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
kc