Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 42/16
POSTANOWIENIE
Dnia 23 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 marca 2016 r.,
sprawy M. K.
skazanego z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez Prokuratora Apelacyjnego na niekorzyść
skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 września 2015 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 lutego 2015 r.,
na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 3 i 4 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. kasację pozostawić bez rozpoznania,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 12 lutego 2015 r., M. K. uznany
został za winnego popełnienia czynu z art. 200 § 1 k.k. i art. 197 § 3 pkt. 2 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. i za to skazany na karę 5 lat pozbawienia
wolności. Na mocy art. 62 k.k. określono, że orzeczoną karę oskarżony ma
odbywać w systemie terapeutycznym. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasadzono od
oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej L. T. tytułem zadośćuczynienia za doznaną
2
krzywdę kwotę 30.000 zł. Na podstawie art. 41a § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.
orzeczono w stosunku do oskarżonego zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną L.
T. przez okres 5 lat.
Na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, Sąd Apelacyjny
wyrokiem z dnia 8 września 2015 r., zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że w
ramach przypisanego oskarżonemu czynu przyjął, że oskarżony w okresie od
nieustalonego dnia i miesiąca 2009 r. do dnia 3 stycznia 2013 r. w miejscowościach
K. i S., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, obcował płciowo z małoletnią poniżej lat 15 – L. T., odbywał z nią stosunki
płciowe genitalne i oralne, jak również wkładał jej palce do pochwy, a nadto
dopuszczał się wobec niej innych czynności seksualnych polegających na
całowaniu i dotykaniu językiem oraz rękami jej ciała i czyn ten zakwalifikował z art.
200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za jego popełnienie, na mocy art. 200 § 1 k.k.,
wymierzył oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności. Na mocy art. 62 k.k. Sąd
określił, iż oskarżony ma odbywać orzeczoną karę w systemie terapeutycznym, zaś
orzeczony w pkt II wyroku na rzecz małoletniej pokrzywdzonej środek
kompensacyjny obniżył do kwoty 20.000 zł. W pozostałym zakresie zaskarżony
wyrok utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku kasację na niekorzyść oskarżonego złożył
Prokurator Apelacyjny zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i 437 § 2 k.p.k.,
polegające na zastosowaniu reguły in dubio pro reo przy nieprawidłowym, bo
poczynionym w sposób sprzeczny z zebranymi dowodami i zasadami
doświadczenia życiowego, ustaleniu że zaszły nierozstrzygnięte w postępowaniu
dowodowym wątpliwości:
 odnośnie związku przemocy użytej przez oskarżonego z odbyciem przez
niego stosunków seksualnych z małoletnią pokrzywdzoną;
 odnośnie związku podawania przez oskarżonego alkoholu małoletniej
pokrzywdzonej a odbywaniem przez niego z nią stosunków seksualnych;
co w konsekwencji doprowadziło do zmiany przez sąd odwoławczy ustaleń i
wyeliminowania z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art. 197 §
3 pkt 2 k.k. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w
3
[…] i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
Zarządzeniem z dnia 28 grudnia 2015 r., Przewodniczący Wydziału II
Karnego Sądu Apelacyjnego przyjął kasację Prokuratora Apelacyjnego od wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 8 września 2015 r.
W pisemnej odpowiedzi na kasację obrońca M. K. wniósł o jej pozostawienie
bez rozpoznania jako niedopuszczalnej z mocy prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest niedopuszczalna z mocy prawa i nie powinna zostać przyjęta
przez Sąd Apelacyjny w toku postępowania okołokasacyjnego.
Stosownie bowiem do dyspozycji art. 523 § 3 k.p.k. kasacja na niekorzyść
może być wniesiona jedynie w razie uniewinnienia oskarżonego albo umorzenia
postępowania z przyczyn wskazanych w art. 17 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. oraz z powodu
niepoczytalności sprawcy. Wskazane ograniczenie nie dotyczy jednak kasacji
wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub w wypadku
określonym w art. 521 k.p.k. (art. 523 § 4 k.p.k.). Tym samym strony mogą składać
kasację na niekorzyść od wyroku skazującego albo warunkowo umarzającego
postępowanie karne, a także gdy postępowanie umorzono z innych przyczyn niż
wskazane w art. 17 § 3 i 4 k.p.k. oraz z innego powodu niż niepoczytalność
sprawcy, pod warunkiem jednak, że zawarto w niej sformułowanie wskazujące
wprost na uchybienie wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. Brak wyraźnego wskazania
takiego zarzutu w kasacji oznacza konieczność uznania jej za niedopuszczalną.
Skoro Prokurator Apelacyjny wniósł kasację na niekorzyść oskarżonego od
wyroku skazującego na karę bezwzględnego pozbawienia wolności i nie oparł jej na
zarzucie uchybienia wymienionego w art. 439 § 1 k.p.k., zaś analiza akt sprawy nie
pozawala na stwierdzenie takich uchybień, to kasację tę należało uznać za
niedopuszczalną z mocy prawa i w oparciu o art. 531 § 1 k.p.k. pozostawić ją bez
rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
kc