Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 77/16
POSTANOWIENIE
Dnia 31 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 31 marca 2016 r.,
sprawy G. M.,
skazanego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w G.,
z dnia 14 września 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.,
z dnia 26 marca 2015 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Z. –
Kancelaria Radców Prawnych i Adwokatów w G. – kwotę
442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt
groszy) – w tym 23 % podatku VAT – tytułem kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu
w postępowaniu kasacyjnym;
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążyć
Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 marca 2015 r. G. M. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2
k.k., za które wymierzono mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 14 września 2015 roku, po rozpoznaniu
apelacji wniesionych przez oskarżonego G. M. i jego obrońcę, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 14
września 2015 roku wniósł obrońca skazanego G. M., zarzucając rażące
naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 433 §
2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.
W konkluzji obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
Sądu Okręgowego w G. oraz wyroku Sądu Rejonowego w G. i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w G. w pisemnej odpowiedzi na kasację
obrońcy skazanego G. M. wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego G. M. jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie
kasacja obrońcy skazanego została skierowana przeciwko wyrokowi Sądu I
instancji, wbrew art. 519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k., nakazującym skierowanie
nadzwyczajnego środka zaskarżenia w odniesieniu do orzeczenia sądu
odwoławczego i ograniczającym jego ramy do uchybień z art. 439 k.p.k. oraz
innych rażących naruszeń prawa. Skarga kasacyjna zmierzała zatem do kolejnego
zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji i zaakceptowanej
przez Sąd odwoławczy oceny materiału dowodowego oraz poczynionych w sprawie
ustaleń faktycznych. Postępowanie kasacyjne nie może natomiast stanowić
powtórzenia postępowania apelacyjnego i nie jest swego rodzaju trzecią instancją,
mającą służyć kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych orzeczeń w
sądach pierwszej i drugiej instancji.
3
Odnosząc się bardziej szczegółowo do zarzutów skargi kasacyjnej wskazać
należy, że Sąd Okręgowy rozpoznał wszystkie zarzuty i wnioski apelacyjne, a swój
stosunek do tych zarzutów w wyczerpujący sposób uzewnętrznił w uzasadnieniu
wyroku, które w pełni odpowiada wymogom określonym przez art. 457 § 3 k.p.k.
Lektura wywiedzionego w niniejszej sprawie nadzwyczajnego środka zaskarżenia
prowadzi zaś do wniosku, że w istocie rzeczy powtórzono w nim argumenty
podnoszone wcześniej w apelacji, przy pewnych tylko modyfikacjach niezbędnych
dla nadania skardze formy kasacji. Konstrukcja skargi kasacyjnej opiera się bowiem
jedynie na kontestowaniu ustaleń i ocen procedujących w sprawie sądów przy
jednoczesnym pominięciu argumentów zawartych w pisemnych motywach wyroku
tak Sądu Rejonowego, jak i Sądu Okręgowego. Skarżący nie zauważa w
szczególności, że na s. 4-5 uzasadnienia wyroku Sąd odwoławczy odniósł się do
zarzutu z pkt 1 lit. a apelacji, wskazując że nie zaistniały podstawy do uzupełnienia
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w toku postępowania
jurysdykcyjnego oskarżony ani jego obrońca nie wnosili o uzupełnienie
zgromadzonego materiału dowodowego. Wykazując bezzasadność zarzutu
naruszenia przez Sąd I instancji art. 7 k.p.k. w zw. z art. 9 k.p.k. w zw. z art. 167
k.p.k. Sąd odwoławczy odwołał się między innymi do uznanych za wiarygodne
zeznań A. P., które stanowiły wsparcie dla depozycji pokrzywdzonego. Pamiętać
jednocześnie należy, co również zdaje się pomijać obrońca skazanego, a co
wyeksponował Sąd Rejonowy, że relacja A. P. dotyczyła wydarzeń z nocy 13
sierpnia 2014 r., a nie z 7 sierpnia 2014 r. Co więcej, podnoszona konsekwentnie
przez skazanego kwestia rozprowadzania narkotyków przez pokrzywdzonego
również została podniesiona podczas przesłuchania A. P., który stwierdził, że jest
policjantem w komisariacie w W. od 2011 roku, teren jest mu znany i nie słyszał,
aby nazwisko pokrzywdzonego było powiązane ze sprawami narkotykowymi (k.
312). Na s. 5 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowy wskazał natomiast – w
odniesieniu do zarzutów apelacji – że odmówienie przymiotu wiarygodności
zeznaniom M. K., D. T. i J. K., a także wyjaśnieniom G. M. było prawidłowe.
Na s. 5-8 pisemnych motywów wyroku Sąd ad quem odniósł się natomiast
do zarzutów z pkt 1 lit. b i pkt 2 apelacji, tj. zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. oraz błędu
w ustaleniach faktycznych. To zaś, że skarżący nie zgadza się z niekorzystną dla
4
skazanego oceną ww. zarzutów przez Sąd odwoławczy, a dokonana w sprawie
kontrola orzeczenia Sądu I instancji jest dla niego powierzchowna, nie oznacza
jeszcze, że zachodzi konieczność wzruszenia zaskarżonego kasacją wyroku Sądu
Okręgowego. Sąd ad quem – o czym już była mowa powyżej – rozpoznał bowiem
wszystkie zarzuty i wnioski apelacyjne, a swój stosunek do tych zarzutów w
wystarczający sposób uzewnętrznił w uzasadnieniu wyroku, które odpowiada
wymogom z art. 457 § 3 k.p.k.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne w stopniu oczywistym, przy czym zwolnił skazanego od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami
obciążył Skarb Państwa.
O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z § 14
ust. 3 pkt 1 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy sprawnej udzielonej z urzędu
(tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.).
eb