Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 413/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 kwietnia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 26 kwietnia 2016 r.,
sprawy P. W.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z
art. 11 § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 17 lipca 2015 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 18 grudnia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego P.W. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 17 lipca 2015 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 18 grudnia 2014 r., którym oskarżony P. W. za
czyn zakwalifikowany z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 158 § 1
k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 3 k.k., skazany został na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia
wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, w części dotyczącej P. W.,
kasację wniósł jego obrońca i zarzucając „rażące naruszenie prawa procesowego,
2
mające istotny wpływ na treść ustaleń faktycznych, a w konsekwencji na całość
rozstrzygnięcia, a polegające na: 1) ocenie materiału dowodowego wbrew regułom
art. 5 § 2 i 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. poprzez uznanie, że: zeznania
pokrzywdzonego T. J. stanowić mogą pełnowartościowy dowód w sprawie, w
sytuacji, gdy w istocie są one bezwartościowe, szczególnie wobec swojej
niejednoznaczności, wewnętrznej sprzeczności i sprzeczności z pozostałym
materiałem dowodowym na przykład wyjaśnienia […] – P. W. miał świadomość
tego, że dopuszcza się przestępstwa rozboju a nie co najwyżej pobicie
pokrzywdzonego, co nie wynika z żadnego logicznego, a przez to wiarygodnego
dowodu zebranego w sprawie, 2) naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3
k.p.k. poprzez: - nierozważenie w należyty sposób zarzutów i wniosków
podniesionych w apelacji obrońcy P. W., niewskazanie powodów uznania ich za
niezasadne i ograniczenie się do zaaprobowania selektywnej oceny dowodów
przedstawionych przez Sąd Rejonowy, sprowadzającej się do obdarzenia walorem
wiarygodności jedynie dowodów przesądzających o odpowiedzialności karnej
skazanego P. W. w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie dawał podstaw do
ustalenia, że doszło do usiłowania dokonania rozboju polegającego na pobiciu
pokrzywdzonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i do ustalenia, że skazany
swoją świadomością obejmował zamiar zaboru jakiegokolwiek mienia oraz
rozstrzygnięciem na niekorzyść oskarżonego P. W. wątpliwości, które Sąd powinien
powziąć a wynikających z zeznań T. J.”, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania,
ewentualnie, o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy oskarżonego P. W. jest, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.,
oczywiście bezzasadna i jako taka została oddalona, natomiast oskarżony został
obciążony kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie w art. 636
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
3
Uzasadnienie kasacji, choć obejmujące cztery strony maszynopisu, jest
ogólnikowe i powierzchowne – sprowadza się albo do opisania treści przepisów i
powołania treści orzeczeń Sądu Najwyższego, albo do formułowania ogólnikowych
ocen i zarzutów pod adresem orzeczenia Sądu Okręgowego w S., bez
szczegółowego odniesienia się do poszczególnych argumentów tego Sądu w
zestawieniu ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Kasacja, choć wskazująca zarzuty naruszenia prawa procesowego, w istocie
zmierza do kwestionowania poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, co w
ramach tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia jest niedopuszczalne (art. 523
k.p.k.). W apelacji sformułowano jedynie zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych i
niewspółmierności kary (s. 2 apelacji), obecnie próbując nadać tym pierwszym
charakter naruszenia prawa procesowego. Ponadto, obrońca w uzasadnieniu
kasacji przedmiotem swoich zarzutów czyni także oceny i ustalenia Sądu pierwszej
instancji, w niewielkim zakresie odnosząc się do zaskarżonego kasacją orzeczenia.
Przy tym, lektura uzasadnienia zwykłego środka odwoławczego (półtorej strony)
dowodzi, że jego autor, oprócz przedstawienia własnego, skrótowego i
ogólnikowego spojrzenia na ocenę dowodów, nie zawarł jakichkolwiek rzeczowych
argumentów, które mogłyby stanowić podstawę kwestionowania dokonanej w
sprawie przez Sąd Rejonowy oceny dowodów. Natomiast, Sąd odwoławczy, na s.
5-8 uzasadnienia, w sposób szczegółowy odniósł się do okoliczności
przedmiotowych sprawy, z których możliwe było wywiedzenie świadomości i
akceptacji przez skazanego – w ramach porozumienia – co do zamiaru kradzieży.
W pisemnych motywach wskazano zwłaszcza, co przemilcza się w kasacji (jak i
poprzednio w apelacji), że skazany P. W. przewrócił i zaczął bić pokrzywdzonego
zaraz po tym, jak ten nie uczynił zadość żądaniu drugiego ze sprawców wydania
telefonu i wszystkich rzeczy jakie posiada. Sąd odwoławczy odniósł się także
prawidłowo do kwestii oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego.
W końcu wskazać trzeba, że obrońca wyczytuje z uzasadnienia
zaskarżonego wyroku treści, których Sąd Okręgowy tam nie zawarł. Nie jest
bowiem prawdą, że Sąd ten dopuścił „możliwość zaistnienia okoliczności, że
oskarżony W. mógł nie dosłyszeć słów drugiego współoskarżonego to stwierdził, że
zasady prawidłowego rozumowania nie pozwalają na takie przyjęcie argumentacji”
4
(s. 5 kasacji, ostatni akapit). Sąd Okręgowy stwierdził jedynie, że, generalnie, może
zdarzyć się tak, że osoba stojąca za inną osobą mogłaby nie dosłyszeć słów
sprawcy żądającego wydania rzeczy, to jednak w okolicznościach tej sprawy, oceny
sformułowanej na podstawie dowodów, znajdującej oparcie w wiedzy, zasadach
prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, nie można zastąpić
wskazaniem innej potencjalnej możliwości (s. 7 i 8 uzasadnienia). W
okolicznościach tej konkretnej sprawy Sąd odwoławczy nie dopuścił więc
możliwości, wbrew twierdzeniu autora kasacji, że skazany P. W. nie miał
świadomości i nie akceptował żądania wydania rzeczy uczynionego wobec
pokrzywdzonego przez drugiego ze sprawców.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
kc